ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ ή ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

   Εξαρχής όταν τίθεται τέτοιο δίλημμα ... αυτομάτως υπονοείται ότι ο "σύγχρονος" καπιταλισμός απέκτησε καινούργια ποιοτικά χαρακτηριστικά τέτοιας σημασίας και βαρύτητας ... που να καταργούν τον χαρακτηρισμό του ως μονοπωλιακό καπιταλισμό – δηλ. ιμπεριαλισμό – ή διαφορετικά ο καπιταλισμός έχει ξεπεράσει το ιμπεριαλιστικό σταδιό του και έχει περάσει στο επομενό του.

    Οσοι έως τώρα συμφωνούσαν με την λενινιστική ανάλυση του ιμπεριαλισμού που ξέραμε, μπορούν να συνεχίσουν. Οι υπόλοιποι παρακαλούνται να αποχωρήσουν σε αυτό το σημείο.

    Εαν έχει συμβεί ή πλησιάζει το τέλος του ιμπεριαλισμού ... τότε θα πρέπει απαραιτήτως ο καπιταλιστικός τρόπος οργάνωσης της παραγωγής να έχει αποκτήσει (μέσα απο διαρκείς ποσοτικές αλλαγές) ... τέτοια νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά που να “ανατρέπουν”τα βασικά οικονομικά και πολιτικά γνωρίσματα του ιμπεριαλισμού όπως αυτά περιγράφηκαν στο έργο του Λένιν.

   Ποιά μπορεί να είναι αυτά τα νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά ??

Μήπως η “εξαφάνιση” της αποικιοκρατίας με την μορφή που ξέραμε ?

Μήπως δεν υπάρχει τώρα πιά προλεταριάτο επειδή “όλοι έχουν ένα σπίτι και ένα αυτοκίνητο” ?

Μήπως η πληροφορική και οι νέες τεχνολογίες άλλαξαν τον χαρακτήρα της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής ?

Μήπως έχασε την σημασία του το εθνικό κράτος και η οργάνωση της παραγωγής συντελείται σε υπερεθνικό επίπεδο ?

Μήπως η αποδυνάμωση του ρόλου του εθνικού κράτους επιτρέπει στον καπιταλισμό να λειτουργεί χωρίς αντιθέσεις και ανταγωνισμούς ?

Μήπως μπήκαμε στην εποχή του τέλους των ιμπεριαλιστικών πολέμων ... και αρχίζει να “δικαιώνεται” ξανά ο αποστάτης Κάουτσκι – ο πραγματικός “εφευρέτης” του παγκόσμιου και ειρηνικού καπιταλισμού ?

Μήπως ο ταξικός αντίπαλος δεν είναι πιά ο ντόπιος καπιταλιστής αλλά κάποιος υπερεθνικός ?

Μήπως το δικό μας αστικό κράτος (ως μιά αποδυναμωμένη, απαξιωμένη και τελικά εξαρτημένη οντότητα) ίσως θα αποτελέσει συμμαχικό εργαλείο στα χέρια των μελλοντικών κινημάτων ταξικής χειραφέτησης ?

Μήπως τα συμφέροντα των εθνικών αστικών κρατών άρχισαν να βρίσκονται αντιμέτωπα με τα συμφέροντα του εθνικού κεφαλαίου ?

Μήπως ... έκανε λάθος ο Λένιν που μας έλεγε πως ο ιμπεριαλισμός είναι το ανώτατο-τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού ?

Μήπως ανάμεσα στον καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό κάποιοι προσπαθούν να παραχώσουν και κάποιο άλλο στάδιο ενδιάμεσης εξουσίας (απροσδιόριστο για την ώρα) ?

Μήπως έχει ανακοπεί η κατά Μάρξ συγκέντρωση του κεφαλαίου ?

Μήπως οι κρατικομονοπωλιακές ρυθμίσεις των αστικών εθνικών κρατών δεν είναι πιά απαραίτητες στην “υπερεθνική ελίτ” ?

Μήπως έχει αλλάξει η σημασία και η βαρύτητα της εξαγωγής κεφαλαίων ?

Μήπως η διογκωμένη λειτουργία του κερδοσκοπικού κεφαλαίου ... δεν αντανακλά στις μέρες μας ... τον παρασιτικό (κατά Λένιν) χαρακτήρα της καπιταλιστικής παραγωγής ?

Μήπως η μετοχική μορφή της εταιρείας έχει αναιρέσει την ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής ?

Μήπως έπαψε να ισχύει ο λενινιστικός νόμος της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης ?

Μήπως έχει ανατραπεί η λενινιστική θεωρία του αδύναμου κρίκου της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας ?

Μήπως ... ?

Να τον ξεχάσουμε τον ιμπεριαλισμό που ξέραμε ?

   Ψυχραιμία. Η ιμπεριαλιστική αλυσίδα είναι εδώ και ... ζεί και βασιλεύει.

   Κάπως έτσι πρέπει να μοιάζει ... “το μπλέξιμο όλων των λαών στο δίχτυ της παγκόσμιας αγοράς και μαζί με αυτό ο διεθνής χαρακτήρας του καπιταλιστικού καθεστώτος” (Marx Κεφάλαιο)

 

   ... ή κάπως έτσι

   ... ή κάπως έτσι

   Ολα αυτά τα ανισότιμα αλληλοεξαρτημένα ιμπεριαλιστικά κέντρα που μεταξύ τους βρίσκονται σε διαρκή διαδικασία ανταγωνισμού και ταυτόχρονα ανισόμετρης μεταξύ τους ανάπτυξης ... σε σχέση με την βαρύτητα και το βαθμό συμμετοχής του καθενός σε αυτό το παγκόσμιο καπιταλιστικό δίχτυ ... μπορούν να παρασταθούν με πυραμιδική μορφή. Ομως μια πυραμίδα μπορεί μεν να δείχνει ιεραρχίες, σχετικές δυνάμεις και εξαρτήσεις σε ένα δομημένο σύστημα ... αλλά δεν μπορεί να μας πεί πολλά πράγματα σε σχέση με την δυναμική εξέλιξη αυτού του συστήματος. Η πυραμιδική αποτύπωση αποτελεί μόνο μια φωτογραφία της στιγμής και προφανώς θα είναι κάπως αλλοιώς λίγο μετά, όσο το σύστημα συνεχίζει να λειτουργεί.

 

   Αποτελεί όμως όλο αυτό το δίχτυ με κάποιο τρόπο ... ιμπεριαλιστική αλυσίδα ?

   Το κάθε ιμπεριαλιστικό κέντρο (μικρό ή μεγάλο, λίγο ή πολύ εξαρτημένο) δομημένο με την μορφή μιάς κρατικής εξουσίας της αστικής τάξης ... συμμετέχει στο παγκόσμιο καπιταλιστικό δίχτυ, όχι σαν μιά “νεκρή” άθροιση πάνω σε μιά παγιωμένη συνάθροιση αλλά σαν μιά δυναμική παρεμβολή σε ένα πεδίο ρευστών συσχετισμών που καθορίζονται απο τον νόμο της ανισόμετρης ανάπτυξης. Κάθε καπιταλιστική κρατική οντότητα κάθε στιγμή επιλέγει μιά συγκεκριμένη στρατηγική συμμετοχής στην διεθνή αρένα των συνεχών οικονομικών και γεωπολιτικών ανταγωνισμών με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα σχηματίζοντας ή συμμετέχοντας σε ιμπεριαλιστικές ενώσεις ή συμμαχίες το ίδιο ρευστές όσο και οι ανταγωνισμοί τους.

    Ολοι αυτοί οι άνισοι και αλληλοδιαπλεκόμενοι-αλληλοανταγωνιζόμενοι ιμπεριαλιστικοί σχηματισμοί είναι δυνατόν να ... ενωθούν σε αλυσίδα ? 

   Βεβαιότατα ... για τον λόγο οτι όλοι αυτοί οι καπιταλιστικοί σχηματισμοί παρότι προβάλουν σαν άνισοι και ανταγωνιστικοί κρίκοι ... αυτομάτως αποτελούν την ιμπεριαλιστική αλυσίδα επειδή μοιράζονται ένα κοινό “στρατηγικό” συμφέρον: την διατήρηση και την αναπαραγωγή του καπιταλιστικού συστήματος εξουσίας. Ομως κάθε κρατική καπιταλιστική οντότητα που συμμετέχει στο παγκόσμιο γίγνεσθαι δεν παύει να “εκπροσωπεί” έναν κοινωνικό εθνικό σχηματισμό ταξικά δομημένο και τελικά η εξέλιξη της ταξικής πάλης στο εσωτερικό του κάθε άνισου κρίκου ... θα καθορίσει το σπάσιμο του αδύναμου κρίκου.

 

   Η μόνη λοιπόν πραγματική «αυτοκρατορία» είναι αυτή η ιμπεριαλιστική αλυσίδα.