Οι πρώτες 100 μέρες της Οχτωβριανής επανάστασης και η συνέχεια. (Πρώτο μέρος)

   

   Με αφορμή οτι οι 100 πρώτες μέρες της κυβέρνησης της “αριστεράς” ... πέρασαν, ας θυμηθούμε τις πρώτες μέρες της Οχτωβριανής Επανάστασης και κυρίως την “δημοκρατική” και “πολιτισμένη” αντίδραση του καπιταλιστικού κόσμου και των ντόπιων εχθρών της επανάστασης και ας κάνουμε τις απαραίτητες συγκρίσεις. [Στο κείμενο και στους χάρτες το ματζέντα θα δείχνει τις δράσεις της εσωτερικής αντίδρασης και των λευκοφρουρών, το πράσινο τις δράσεις του γερμανικού ιμπεριαλισμού και το μπλέ του αγγλογαλλικού, αμερικάνικου και γιαπωνέζικου. Το κόκκινο τις δράσεις της Κόκκινης Φρουράς και του Κόκκινου Στρατού.]

    Η νεαρή επανάσταση απο τις πρώτες μέρες βρήκε απεναντί της όλους τους εχθρούς της διατεταγμένους σε παράταξη μάχης. Ο παγκόσμιος ιμπεριαλισμός και το διεθνές κεφάλαιο σε ασφυκτική περικύκλωση απο τα έξω και ο συρφετός των ηττημένων εκμεταλλευτών απο μέσα: τσαρικοί μηχανισμοί, παλιά στρατιωτική ηγεσία, τσιφλικάδες, καπιταλιστές, κουλάκοι και όλοι οι πολιτικοί εκφραστές των συμφερόντων τους: μοναρχικοί, καντέτοι, εσέροι, μενσεβίκοι, αναρχικοί, εθνικιστές. Ολο το σκυλολόι !! Σε μιά χώρα εξαθλιωμένη, οικονομικά σχετικά καθυστερημένη με την αγροτιά να αποτελεί την πλειοψηφία των εργαζομένων – σε μιά χώρα που συνέχιζε να είναι σε πόλεμο ... το σκυλολόι άρχισε συνομωσίες, ανταρσίες, σαμποτάζ, συκοφαντίες, προβοκάτσιες, εξαγορά συνειδήσεων ... οτι μπορούσε έκανε !! Ο Κερένσκι (που έφυγε απο την Πετρούπολη με την βοήθεια της αμερικάνικης πρεσβείας – πέθανε στις ΗΠΑ ... το 1970) συγκέντρωσε τμήματα κοζάκων (με επικεφαλής τον στρατηγό Κρασνόφ) και κινήθηκε ενάντια στην Πετρούπολη στις 28 Οχτώβρη του 1917 !! Εν τω μεταξύ οι δεξιοί εσέροι και οι μενσεβίκοι δημιούργησαν οργάνωση με τον πρόστυχο τίτλο “Επιτροπή σωτηρίας της πατρίδας και της επανάστασης” η οποία οργάνωσε ανταρσία των ευέλπιδων της Πετρούπολης και της Μόσχας στις 29 του μήνα. Η ανταρσία στην Πετρούπολη καταπνίγηκε την ίδια μέρα απο την Κόκκινη Φρουρά. Την 31 Οχτώβρη συντρίφτηκαν στο Πούλκοβο (προάστιο της Πετρούπολης, εκεί βρίσκεται σήμερα το πολιτικό αερδρόμιο) οι κοζάκοι του Κρασνόφ και την 3η Νοέμβρη τέλειωσαν οι μάχες με τους λευκοφρουρούς της Μόσχας με νίκη της Κόκκινης Φρουράς των εργατών. Εν τω μεταξύ οι εσερομενσεβίκοι που είχαν τον έλεγχο στην εκτελεστική επιτροπή των σιδηροδρομικών (Βίκζελ) απαίτησαν τον σχηματισμό κυβέρνησης πλατιάς αποδοχής. Ο Λένιν για να κερδίσει χρόνο έστειλε για την διαπραγμάτευση αντιπροσωπεία με επικεφαλής τον Κάμενεφ, ο οποίος παρά την κομματική εντολή και τακτική ... υποχώρησε στις αξιώσεις και δέχθηκε σχηματισμό κυβέρνησης με περιορισμένο τον ρόλο των μπολσεβίκων χωρίς να φέρει αντίρρηση στο να αντικατασταθεί ο Λένιν απο πρόεδρος της κυβέρνησης. Την ίδια στάση κράτησαν και οι Ζηνόβιεφ και Ρίκοφ. Η ΚΕ απαίτησε να σταματήσουν αυτές τις αντικομματικές ενέργειες αλλά εκείνοι παραιτήθηκαν απο την ΚΕ και ο Κάμενεφ (με απόφαση της ίδιας της ΠΚΕΕ) καθαιρέθηκε απο πρόεδρος της ΠΚΕΕ (Πανενωσιακής Κεντρικής Εκτελεστικής Επιτροπής) των Σοβιέτ. Πρόεδρος της ΠΚΕΕ εκλέχθηκε ο Σβερντλόφ. Αρχισε η διάλυση του παλιού κρατικού μηχανισμού (αστυνομία, στρατός, υπαλληλία, δικαστήρια) με την σοβιετική εξουσία να τον αντικαθιστά με τα Λαικά Επιτροπάτα. Η παλιά υπαλληλία προσπάθησε με κάθε τρόπο να υπονομεύσει την Σοβιετική εξουσία και τα Σοβιέτ αναγκάσθηκαν να βάλουν στον διοικητικό μηχανισμό χιλιάδες εργαζόμενους υπο την καθοδήγηση των επιτροπάτων. Δημιουργήθηκαν τότε τα σοβιετικά λαικά δικαστήρια και η εργατική πολιτοφυλακή. Για την καταπολέμηση της αντεπανάστασης και των σαμποτάζ δημιουργήθηκε η Πανρωσική έκτακτη επιτροπή (ΤΣΕΚΑ) με επικεφαλής τον Τσερζίνσκι. 

   Ενα απο τα δυσκολότερα έργα ήταν η δημιουργία των νέων ένοπλων δυνάμεων αλλά το μεγάλο εμπόδιο ήταν η εξάντληση του στρατού και η συνέχιση του πολέμου. Η Σοβιετική εξουσία άρχισε με τον εκδημοκρατισμό του στρατού, καταργώντας όλους τους βαθμούς και τους τίτλους και καθιερώνοντας την εκλογή όλων των αξιωματικών απο τους στρατιώτες. Τον Γενάρη του 1918 άρχισε η αποστράτευση του παλιού στρατού και στις 15 του ίδιου μήνα το Συμβούλιο των Επιτρόπων του Λαού ψήφισε το διάταγμα για την ίδρυση του Κόκκινου Στρατού. 

   Η Οχτωβριανή επανάσταση είχε και το καθήκον να ολοκληρώσει τα βήματα που ανέβαλε η αστικοδημοκρατική επανάσταση. Με το διάταγμα για την γη είχε καταργηθεί η δουλοπαροικιακή γαιοκτησία. Καταργήθηκε οποιοσδήποτε κοινωνικός τίτλος (ευγενείς, κλήρος κλπ), διακηρύχθηκε η ελευθερία συνείδησης, η εκκλησία διαχωρίσθηκε απο το κράτος και απο το σχολείο. Οι γυναίκες απόκτησαν ίσα δικαιώματα με τους άνδρες. Η Οχτωβριανή επανάσταση έβαλε τέλος στην καταπίεση και στην ανισοτιμία των μη ρώσικων εθνοτήτων. Ιδρύθηκε το Λαικό επιτροπάτο γαι τις υποθέσεις των εθνοτήτων με επικεφαλής τον Στάλιν. Κατοχυρώθηκε νομοθετικά η ελεύθερη ανάπτυξη και η πλήρης ισοτιμία όλων των εθνοτήτων της Ρωσίας και όλα τα έθνη απόκτησαν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης μέχρις αποχωρισμού και σχηματισμού ανεξάρτητων κρατών. Τον Δεκέμβρη του 1917 η Σοβιετική κυβέρνηση αναγνώρισε την κρατική ανεξαρτησία της Φινλανδίας και της Ουκρανίας. (Μιά σημαντική σημείωση: Το καθεστώς της Φινλανδίας όταν το Σοβιετικό κράτος αναγνώρισε την ανεξαρτησία της ... ήταν αστικό!) Το Σοβιετικό κράτος διακήρυξε την ελευθερία και το απαραβίαστο των ηθών των εθίμων και της θρησκείας των μουσουλμάνων. [ Τον Δεκέμρη του 1917 στο Χάρκοβο, ανακηρύχθηκε η Ουκρανία σαν Σοβιετική δημοκρατία. Η αστική εθνικιστική κεντρική ράντα κηρύχθηκε εκτός νόμου και αποκαταστάθηκε η στενή συμμαχία ανάμεσα στην Σοβιετική Ρωσία και στην Σοβιετική Ουκρανία. Ως τον Μάρτη του 1918 η εξουσία πέρασε στα Σοβιέτ στην Λευκορωσία, στην Εσθονία, στην μη κατεχόμενη απο τους γερμανούς Λεττονία, στην Κριμαία, στην Μολδαβία, στην πόλη του Μπακού, στις περιοχές του Βόλγα, στο Τουρκεστάν και στο Καζαχστάν.]  

   Η Σοβιετική εξουσία πήρε στα χέρια της τα ζητήματα επισιτισμού, τις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, νομοθετήθηκε δωρεάν υγεία και εκπαίδευση, καθιερώθηκε η οχτάωρη εργασία και η κοινωνική ασφάλιση. Τον Νοέμβρη του 1917 έγιναν οι εκλογές της Συντακτικής Συνέλευσης (με προεπαναστατικούς εκλογικούς καταλόγους) και οι δεξιοί εσέροι κατόρθωσαν να συγκεντρώσουν πολλούς ψήφους. Η Συντακτική Συνέλευση άνοιξε στις 5 Γενάρη του 1918 και η ΠΚΕΕ (Πανενωσιακή Κεντρική Εκτελεστική Επιτροπή των Σοβιέτ) έφερε προς έγκριση στην συνέλευση την “Διακήρυξη των δικαιωμάτων του εργαζόμενου και εκμεταλλευόμενου λαού”. [ Αυτή η διακήρυξη γραμμένη απο τον Λένιν και εγκεκριμένη απο την ΠΚΕΕ δήλωνε πως όλη η εξουσία ανήκει στα Σοβιέτ, επικύρωνε τα διατάγματα για την γή, για την ειρήνη και ενέκρινε την εξωτερική πολιτική (επιδίωξη ειρήνης και ισονομία και αυτοδιάθεση των εθνοτήτων). Ηταν εκείνη η ιστορική για την ανθρωπότητα διακήρυξη που δεν αναφερόταν σε γενικότητες όπως η ελευθερία η αδελφότητα και η ισότητα, αλλά για πρώτη φορά μια κρατική διακήρυξη έθετε σαν στόχο την εξάλειψη της εκμετάλλευσης ανθρώπου απο άνθρωπο.] Αυτή την διακήρυξη έφεραν τα Σοβιέτ προς έγκριση στην εσέρικη Συντακτική Συνέλευση !! Ούτε τόλμησαν να την ψηφίσουν, ούτε τόλμησαν να την απορρίψουν. Απλώς αρνήθηκαν να την συζητήσουν. Ηλθαν λοιπόν σε ανοιχτή ρήξη με την Σοβιετική εξουσία αποκαλύπτωντας την αντεπαναστατική τους φύση. Στις 6 Γενάρη η ΠΚΕΕ διέλυσε την αστική Συντακτική Συνέλευση. Ο λαός επιδοκίμασε την πράξη αυτή στις 10 Γενάρη του 1918 όταν ενέκρινε την Διακήρυξη της ΠΚΕΕ στο ΙΙΙ Ενωμένο Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ. (Τα Σοβιέτ εργατών, στρατιωτών και αγροτών σε κοινό συνέδριο. Ηταν η πρώτη φορά που χιλιάδες σοβιέτ σε όλη την χώρα, σε κάθε εργοστάσιο, σε κάθε επιχείρηση, σε κάθε κλάδο, σε κάθε χωριό και σε κάθε στρατώνα ... ενέκρινε τις αποφάσεις στην βάση και την ίδια στιγμή επέλεξε τους αντιπροσώπους του). 

   Οσο λειτουργούσε το επαναστατικό σοβιετικό κράτος εμφανιζόταν το σοσιαλιστικό σύστημα οικονομίας παρότι ακόμα το μεγαλύτερο μέρος των μέσων παραγωγής παρέμεινε στα χέρια της αστικής τάξης. Στα μέσα του Νοέμβρη του 1917 το Σοβιετικό κράτος πήρε στα χέρια του την Κρατική τράπεζα και εθνικοποίησε τις ιδιωτικές. Ακύρωσε όλα τα εξωτερικά κρατικά δάνεια που είχε συνάψει ο τσάρος και η Προσωρινή κυβέρνηση. Οι καπιταλιστές απο την αρχή υπονόμευαν συστηματικά το Σοβιετικό κράτος (απολύσεις, lock out, κρύψιμο πρώτων υλών και αποθεμάτων, καθυστέρηση πληρωμής εργαζομένων) αλλά επειδή το νεαρό κράτος δεν είχε τα στελέχη και την πείρα για την οργάνωση και την διεύθυνση της οικονομικής ζωής δεν μπορούσε να περάσει άμεσα στην εθνικοποίηση όλης της βιομηχανίας. Για αυτό επέβαλε στις 14 Νοέμβρη του 1917 τον εργατικό έλεγχο σε όλες τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Οι εργοστασιακές επιτροπές των εργατών απο την μιά εξουδετέρωσαν την υπονόμευση της οικονομίας απο τους ίδιους τους καπιταλιστές και απο την άλλη άρχισαν να μαθαίνουν την λειτουργία της επιχείρησης και την διεύθυνση της παραγωγής. Στο τέλος του ίδιου μήνα το Σοβιετικό κράτος άρχισε την εθνικοποίηση της μεγάλης καπιταλιστικής βιομηχανίας (άνθρακας, μέταλλα, πετρέλαιο, χημικά, μηχανουργικά, υφαντά, ζάχαρη, μεταφορές). Η επανάσταση ξεσήκωσε τεράστιες μάζες σε μιά συνειδητή ιστορική δράση, τις οδήγησε στο να απελευθερώσουν ένα ανεξάντλητο και πρωτόγνωρο απόθεμα δημιουργικής ενέργειας, τις έμαθε να διευθύνουν την κοινωνική ζωή, τις έμαθε πως δεν είναι τάχα ... μόνο οι πλούσιοι ικανοί να κυβερνούν. Οι πρώτες βδομάδες ζωής της επανάστασης αποτέλεσαν έναν γιγάντιο δημιουργικό οργασμό που έβαλε τεράστιες λαικές μάζες στην διαχείρηση της εξουσίας, στην λήψη αποφάσεων και στην επίλυση ασυνήθιστων και πρωτόγνωρων προβλημάτων. Των δικών της προβλημάτων. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Οι μάζες “εισέβαλαν” στην ιστορία και άρχισαν να αποκτούν πραγματική αυτοπεποίθηση. Ο Λένιν αποδείχθηκε πως ήταν μια οργανωτική μεγαλοφυία που στηρίχθηκε όπως ο ίδιος έλεγε ... στην ζωντανή δημιουργικότητα των μαζών που τώρα αποκτούσε τον ρόλο του βασικού παράγοντα της νέας κοινωνικής ζωής.

    Είναι ολοφάνερο πως οι μπολσεβίκοι και ο Λένιν κατανοούσαν πως η επιβίωση της επαναστατικής προσπάθειας εξαρτιόταν άμεσα και δραματικά απο την εξασφάλιση όσο το δυνατόν πιό ομαλών συνθηκών στην δράση τους. Το ίδιο ακριβώς καταλάβαιναν και όσοι ήθελαν να πνίξουν άμεσα την επαναστατική κατάσταση. Το θέμα του τερματισμού του πολέμου και της επίτευξης άμεσης ειρήνης ήταν το ζωτικότερο πρόβλημα της νεαρής επανάστασης. Πρώτος ο Λένιν κατανόησε για το τι ακριβώς διακυβεύεται ... πρώτος πριν απο πολλούς συνειδητούς μπολσεβίκους που απο τον ενθουσιασμό της νίκης πίστευαν πως η συνέχιση του πολέμου ήταν καθήκον των επαναστατών και θα ήταν εκείνη η σκανδάλη που θα άπλωνε σαν πυρκαγιά την επανάσταση σε όλη την Ευρώπη. Οπως αποδείχθηκε το ίδιο ακριβώς επιδίωκε η παγκόσμια και η ρώσικη αντίδραση. Για τον Λένιν το κύριο καθήκον ήταν η εξασφάλιση της επιβίωσης του Σοβιετικού κράτους ... η ειρηνική ανάπαυλα ... η άμεση ειρήνη. Αγγλία, Γαλλία και ΗΠΑ αρνήθηκαν άμεσα την έναρξη διαπραγματεύσεων. Η διέξοδος ήταν η χωριστή διαπραγμάτευση με την Γερμανία. Αρχισε στις 20 Νοέμβρη του 1917 στο Μπρέστ-Λιτόφσκ και στις 2 Δεκέμβρη υπογράφτηκε η συμφωνία ανακωχής των εχθροπραξιών για να συνεχιστούν οι διαπραγματεύσεις για τους όρους της ειρήνης. Οι Γερμανικοί όροι ήταν επαχθείς [παραχώρηση στην Γερμανία της Πολωνίας, Λιθουανίας και μέρος της Λευκορωσίας], αλλά ο κουρασμένος στρατός και η ερειπωμένη χώρα δεν άφηναν κανένα περιθώριο την ίδια στιγμή που την συνέχιση του πολέμου επιδίωκαν με κάθε τρόπο (για τους δικούς τους σκοπούς) οι ρώσοι καπιταλιστές, οι τσιφλικάδες και οι λευκοφρουρίτες στρατηγοί και αξιωματικοί. Στις 8 Γενάρη του 1918 η θέση του Λένιν για άμεση ειρήνη με αυτές τις παραχωρήσεις δεν πήρε την πλειοψηφία στην κοινή συνεδρίαση της ΚΕ και των μπολσεβίκων αντιπροσώπων των Σοβιέτ. Πολλές κομματικές οργανώσεις (Μόσχα, Ουράλια, Πετρούπολη) πρότειναν άμεση διακοπή διαπραγματεύσεων και συνέχιση του πολέμου. Την ίδια θέση είχαν και οι Τρότσκι και Μπουχάριν στην ΚΕ. Οι περισσότεροι μπολσεβίκοι πίστευαν πως ο επαναστατικός στρατός θα νικήσει τους γερμανούς, ενώ οι Τρότσκι και Μπουχάριν εκτιμούσαν πως οι γερμανοί δεν είναι σε θέση να κάνουν επίθεση. Η ζωή τους διέψευσε όλους εκτός απο τον Λένιν. [Ο Λένιν βλέποντας οτι δεν περνά η θέση του για άμεση σύναψη ειρήνης, έθεσε στην ΚΕ προς ψήφιση την τακτική για την καθυστέρηση όσο τον δυνατόν των διαπραγματεύσεων και την εν΄λευκώ εξουσιοδότηση της Σοβιετικής κυβέρνησης (δηλ. του Λένιν) για τον χειρισμό του θέματος. Στις 27 Γενάρη στις διαπραγματεύσεις οι γερμανοί αξίωσαν τελεσιγραφικά την υπογραφή ειρήνης. Επικεφαλής της Σοβιετικής αντιπροσωπίας ήταν ο Τρότσκι με ξεκάθαρη εντολή απο τον Λένιν να καθυστερήσει και να παρελκύσει όσο μπορεί την διαδικασία και σε περίπτωση τελεσιγράφου να υπογράψει την συνθήκη ειρήνης. Μάλιστα στις 28 Γενάρη (10 Φλεβάρη με το νέο ημερολόγιο) ο Λένιν με ειδικό τηλεγράφημα υπόδειχνε την επείγουσα αναγκαιότητα της υπογρφής της συνθήκης. Ο Τρότσκι παραβίασε την εντολή του προέδρου του Συμβουλίου των Επιτρόπων του Λαού και ανακοίνωσε στην γερμανική αντιπροσωπεία πως η Σοβιετική κυβέρνηση αρνείται να υπογράψει συνθήκη ειρήνης με τους γερμανικούς όρους και πως η χώρα σταματά τον πόλεμο και αποστρατεύει τον στρατό της.] Στις 18 Φλεβάρη του 1918 η Γερμανία αρχίζει επίθεση σε όλο το μέτωπο και σε λίγες μέρες καταλαμβάνει την Λετονία, την Εσθονία (στην ουσία κατέλαβαν τις παρυφές της Πετρούπολης) και σημαντικό μέρος της Ουκρανίας. Η Πετρούπολη βρισκόταν σε άμεση απειλή και το Σοβιετικό κράτος σε θανάσιμο κίνδυνο. Στις 21 Φλεβάρη το Συμβούλιο των Επιτρόπων του Λαού εκδίδει την έκκληση-διαταγή “Η Σοσιαλιστική πατρίδα σε κίνδυνο” που καλεί τον λαό στην υπερασπισή της. Η έκκληση δημιούργησε εξαιρετική άνοδο της επαναστατικής δραστηριότητας των μαζών και αυτή ουσιαστικά ήταν η γέννηση του Κόκκινου Στρατού. Χιλιάδες κατατάχθηκαν στις τάξεις του και με την δράση του ανέκοψαν την γερμανική επίθεση και διέσωσαν την Πετρούπολη. Με την επιμονή του Λένιν άρχισαν και πάλι οι επαφές με τους γερμανούς που τώρα επανήλθαν με ακόμα πιό επαχθείς και καταθλιπτικούς όρους. [ Στους προηγούμενους όρους προστέθηκε και η Λετονία, η Εσθονία και η Ουκρανία. Το Σοβιετικό κράτος έπρεπε να πληρώσει τεράστιες επανορθώσεις και να αποστρατευθεί.] Οι νέοι χειρότεροι όροι επιβεβαίωσαν τραγικά την ορθότητα της τακτικής του Λένιν για την εξ΄αρχής σύναψη ειρήνης. Η ΚΕ ενέκρινε τελικά (και με τραγική καθυστέρηση) την υπογραφή συνθήκης ειρήνης με τους νέους όρους. Οι Μπουχάριν και Τρότσκι επέμεναν να διαφωνούν με τυχοδιωκτικό τρόπο σαν να περίμεναν την ευθύνη για την καταστροφική συμφωνία να την επιρρίψουν στον Λένιν. Μάλιστα ο Μπουχάριν (ελέγχοντας την πλειοψηφία στο Γραφείο περιοχής Μόσχας) επέβαλε απόφαση με τον τερατώδη ισχυρισμό ... πως για το συμφέρον της παγκόσμιας επανάστασης είναι σκόπιμο να δεχθούμε ακόμα και μια ενδεχόμενη απώλεια της Σοβιετικής εξουσίας και πως το επαναστατικό κράτος δεν μπορεί να κλείνει συμφωνίες με τους ιμπεριαλιστές την στιγμή που θα έπρεπε να υποκινεί την παγκόσμια επανάσταση πυροδοτώντας τον πόλεμο. Στις 3 Μάρτη του 1918 υπογράφηκε η συνθήκη ειρήνης με την Γερμανία.

... συνεχίζεται ...