Για αυτό το ιστολόγιο

Σκέψεις και δεδομένα που νομίζω πως βοηθάνε να βρούμε την πραγματική μας κοινωνική θέση ... και να αποκοπούμε απο τον ρόλο που θέλουν να μας επιβάλουν.
Ας πετάξουμε απο πάνω μας το "κουστούμι" που μας έχουν φορέσει. Δεν είναι στα μέτρα μας. Μας πνίγει.


Σάββατο 3 Φεβρουαρίου 2018

Οταν ο Βλαδίμηρος μιλούσε για “σοσιαλφασισμό” ... πριν ακόμα εμφανιστεί στην ιστορία ο φασισμός

   Το άρθρο του Λένιν ... «Κάτω απο ξένη σημαία» ... γράφτηκε κάπου μέσα στο 1915 αλλά δημοσιεύτηκε τον Μάρτη του 1917 μετά την έκρηξη της επανάστασης του Φλεβάρη. Μέχρι τότε το είχε καταχωνιάσει η τσαρική λογοκρισία. 
Ήδη ενώ οι λαοί της Ευρώπης καίγονταν στις φλόγες του πρώτου παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού πολέμου ... διάφορα «αριστερά» φυντάνια της εποχής στο όνομα του μαρξισμού και του διεθνισμού ... έθεταν το κρίσιμο ερώτημα, ευθέως. «Ποιάς εμπόλεμης πλευράς πρέπει να εύχεται κανείς πιό πολύ την επιτυχία» ?? ... και απαντούσαν μόνοι τους οτι ... «καθένας πρέπει να εύχεται την επιτυχία της μιάς πλευράς και συγκεκριμένα της δικής του πλευράς» !!! 
Ωραιότατα λοιπόν, έφτασαν τον μαρξισμό στο τέρμα του ... «προλετάριοι όλων των χωρών σφαχτείτε μεταξύ σας !!!» Μάλιστα για να φτάσουν στο συμπερασμά τους χρησιμοποίησαν τον Μάρξ και τον Ενγκελς.
   
   Να πως. Στον ιταλικό πόλεμο του 1859 ... όταν ο Ναπολέοντας ο Γ κήρυξε τον πόλεμο στην Αυστρία, τάχα για να «απελευθερώσει» την Ιταλία (και όχι για να την υποδουλώσει) ... η πιό αντιδραστική μοναρχία της Ευρώπης, η Αυστρία που καταπίεζε την Ιταλία, βρέθηκε σε πόλεμο με τον αρχιαντιδραστικό Γάλλο αυτοκράτορα. Τότε λοιπόν ο Μάρξ εκτίμησε πως ... η επέμβαση της Πρωσσίας ενάντια στον Ναπολέοντα θα ήταν κίνητρο για να ξεσπάσει ένα εθνικό λαϊκό κίνημα στην Γερμανία. Απο αυτό πιάστηκαν οι «υπεραριστεροι μαρξιστές» της εποχής του Λένιν και ξεσάλωσαν ... «αφού ο Μάρξ τότε, παρά την αντιδραστικότητα των κυβερνήσεων και των δύο εμπόλεμων πλευρών, πήρε θέση, και σήμερα είμαστε υποχρεωμένοι να πάρουμε θέση !!!». 

   Η πρώτη απάντηση που δίνει ο Λένιν στο άρθρο του είναι ... «ο Μάρξ το 1859 το πρόβλημα «ποιάς πλευράς πρέπει να εύχεται κανείς πιό πολύ την επιτυχία» το έλυσε σαν ισοδύναμο με το πρόβλημα «ποιάς αστικής τάξης πρέπει να εύχεται κανείς πιό πολύ την επιτυχία». Ο Μάρξ έλυσε το γνωστό πρόβλημα τότε που υπήρχαν - κι´ όχι μόνο υπήρχαν, μα και βρίσκονταν στο προσκήνιο του ιστορικού προτσές στα σπουδαιότερα κράτη της Ευρώπης - αναμφισβήτητα προοδευτικά αστικά κινήματα. Στις μέρες μας θα ήταν γελοίο και να σκεφτεί κανείς για προοδευτική αστική τάξη και για προοδευτικό αστικό κίνημα προκειμένου για τέτοιες αναμφισβήτητα κεντρικές και σπουδαιότερες φιγούρες της ευρωπαϊκής «συναυλίας», όπως είναι λογουχάρη η Αγγλία και η Γερμανία. Η παλιά αστική «δημοκρατία» αυτών των κεντρικών και σπουδαιότατων μεγάλων κρατών έγινε αντιδραστική 

   Στα μέσα του 19ου αιώνα ήταν η εποχή που ακόμα ο καπιταλισμός πάλευε με τα φεουδαρχικά υπολείμματα για να επικρατήσει οριστικά σε μιά διαδικασία γέννησης των εθνικών κρατών ενάντια στην πολυδιάσπαση της φεουδαρχίας. Ήταν η εποχή που η αστική τάξη είχε ακόμα προοδευτικό ρόλο στην ιστορία ... την καταστροφή της φεουδαρχίας ... άσχετα εάν σε πολλές περιπτώσεις και για μεγάλα χρονικά διαστήματα απεμπολούσε τον προοδευτικό της ρόλο προσπαθώντας να «συμφιλιώσει» τον φεουδάρχη με τον καπιταλιστή σε μιά κοινή κρατική εξουσία ενάντια στην ανερχόμενη τάξη του προλεταριάτου. Αυτή η αντικειμενική κατάσταση μέσα στην καρδιά της Ευρώπης ... έδινε γέννεση αλλού ... σε υπεραντιδραστικές κρατικές οντότητες και αλλού ... σε ελπίδες ανάπτυξης δημοκρατικών εθνικών κινημάτων και προώθησης της αστικοδημοκρατικής επανάστασης και της οριστικής καταστροφής της φεουδαρχίας. Ας παρακολουθήσουμε τον Λένιν ... «Τότε οι συλλογισμοί του Μάρξ ήταν πρώτο για το εθνικό κίνημα (της Γερμανίας και της Ιταλίας), με την έννοια οτι το κίνημα αυτό θα μπορούσε να αναπτυχθεί πάνω απο τα κεφάλια των «εκπροσώπων του μεσαίωνα» και δεύτερο, συλλογισμοί για το «κύριο κακό» των αντιδραστικών μοναρχιών (της Αυστρίας, του Ναπολέοντα κτλ), μέσα στην ευρωπαϊκή συναυλία. [...] Τότε υπήρχαν και στην Ιταλία και στη Γερμανία λαϊκά κινήματα εθνικοαπελευθερωτικού τύπου που διαρκούσαν ολόκληρες δεκαετίες. Τότε δεν ήταν η αστική τάξη της Δύσης εκείνης που υποστήριζε οικονομικά ορισμένα άλλα μεγάλα κράτη, μα αντίθετα, τα μεγάλα αυτά κράτη αποτελούσαν πραγματικά το «κύριο κακό». [...] Τότε, το 1859, το αντικειμενικό περιεχόμενο του ιστορικού προτσές στην ηπειρωτική Ευρώπη δεν ήταν ο ιμπεριαλισμός, αλλά τα αστικοεθνικά απελευθερωτικά κινήματα. Κύριο ελατήριο ήταν το κίνημα της αστικής τάξης ενάντια στις φεουδαρχικές απολυταρχικές δυνάμεις.» 

   Την διαλεκτική ανάλυση του Μάρξ για μιά άλλη εποχή ... οι οπορτουνιστές της εποχής του Λένιν ... απλά επιχειρούσαν να την μεταφέρουν αυθαίρετα στην εποχή του ιμπεριαλισμού για να μπορέσουν άνετα και κυρίως με την σφραγίδα του μαρξισμού να γίνουν οι πιστοί υπηρέτες της αστικής τάξης. Γράφει ο Λένιν ... «Η σημερινή αστική τάξη (η γερμανική, λογουχάρη, αν και όχι μόνο αυτή), ξεκινώντας απο ιδιοτελείς σκοπούς, υποδαυλίζει την ιδεολογία των εθνικών κινημάτων και προσπαθεί να τη μεταφέρει στην εποχή του ιμπεριαλισμού, δηλ. σε μιά εντελώς διαφορετική εποχή. Στην ουρά της αστικής τάξης σέρνονται, όπως πάντα, οι οπορτουνιστές. [...] Οταν τη θέση των των αντιδραστικών φεουδαρχών την κατέλαβαν οι εξομοιωμένοι με αυτούς μεγιστάνες του χρηματιστικού κεφαλαίου της γερασμένης αστικής τάξης [...] οι οπορτουνιστές θέλουν να κρίνουν τις διεθνείς συγκρούσεις απο την άποψη της αστικής τάξης και όχι της νέας τάξης.» Να πως τελειώνει ο Λένιν με τις λαθροχειρίες στον Μάρξ που επιχειρούσαν τα φυντάνια της εποχής του με μοναδικό σκοπό να στρέψουν τον ένα λαό ενάντια στον άλλον και συνεπώς να εξυπηρετήσουν την αστική τους τάξη ...
   Ο Λένιν για να συνεχίσει την αναλυσή του, κάνει μιά μαρξιστική περιοδολόγηση των ιστορικών εποχών. «Η συνηθισμένη διαίρεση των ιστορικών εποχών, που έχει γίνει πολλές φορές στην μαρξιστική φιλολογία, είναι η παρακάτω: 1) 1789-1871. 2) 1871-1914. 3) 1914-; Εννοείται οτι εδώ, όπως και παντού στη φύση και στην κοινωνία, τα όρια είναι συμβατικά και κινητά, σχετικά και όχι απόλυτα. [...] Η πρώτη εποχή, απο τη μεγάλη γαλλική επανάσταση ως τον γαλλοπρωσσικό πόλεμο (και την παρισινή Κομμούνα), είναι η εποχή της ανόδου της αστικής τάξης, της ολοκληρωτικής νίκης της. Είναι η ανοδική γραμμή της αστικής τάξης, η εποχή των αστικοδημοκρατικών κινημάτων γενικά, των αστικοεθνικών ειδικά, η εποχή της γρήγορης συντριβής των απολυταρχικών θεσμών που έφαγαν τα ψωμιά τους. Η δεύτερη εποχή είναι η εποχή της ολοκληρωτικής κυριαρχίας και της παρακμής της αστικής τάξης, η εποχή του περάσματος απο την προοδευτική αστική τάξη στο αντιδραστικό και αντιδραστικότατο χρηματιστικό κεφάλαιο. [...] Η τρίτη εποχή που μόλις αρχίζει βάζει την αστική τάξη «στην ίδια κατάσταση» που βρίσκονταν οι φεουδάρχες την πρώτη εποχή. Είναι η εποχή του ιμπεριαλισμού και των ιμπεριαλιστικών κλονισμών, καθώς και των κλονισμών που απορρέουν απο τον ιμπεριαλισμό.» 

   Με λίγα λόγια ο Λένιν λέει οτι τα αστικοεθνικά κινήματα του σχηματισμού των εθνικών κρατών της εποχής του Μάρξ ήταν «οι «σπασμοί» της αστικής κοινωνίας που απελευθερώνονταν απο την φεουδαρχία». Εκείνη την εποχή η μοναδική τάξη που μπορούσε «να παλεύει με συντριπτική δύναμη ενάντια στους φεουδαρχικούς-απολυταρχικούς θεσμούς ήταν η αστική τάξη.» Μιά τάξη για την εποχή «προοδευτική και κάποτε (λογουχάρη ένα μέρος της ιταλικής αστικής τάξης το 1859) και επαναστατική» επειδή «ο αγώνας της ενάντια στην φεουδαρχία δεν είχε ακόμα φτάσει στον σκοπό του, δεν είχε τερματιστεί.» Σε εκείνες λοιπόν τις συνθήκες ήταν απόλυτα φυσικό ο Μάρξ να απαντά στο ζήτημα ... ποιάς συγκεκριμένα αστικής τάξης πρέπει κάποιος να εύχεται την επιτυχία. Το λαϊκό κίνημα στις εμπόλεμες χώρες εκείνης της εποχής ήταν αστικοδημοκρατικό «στο οικονομικό και ταξικό του περιεχόμενο. Είναι απόλυτα φυσικό οτι τότε δεν μπορούσε να θέσει κανείς άλλο ζήτημα εκτός απο το ζήτημα ποιάς αστικής τάξης η επιτυχία, με ποιό συνδυασμό, με την αποτυχία ποιάς απο τις αντιδραστικές δυνάμεις (τις φεουδαρχικές-απολυταρχικές που συγκρατούσαν την άνοδο της αστικής τάξης) υπόσχεται ευρύτερο πεδίο δράσης για την σύγχρονη δημοκρατία.» 

   Στην εποχή όμως του Λένιν (στην τρίτη εποχή) οι διεθνείς συγκρούσεις έχουν αποκτήσει διαφορετικό «κοινωνικό και ταξικό περιεχόμενο». Η αντικειμενική ιστορική κατάσταση έχει αλλάξει ριζικά. «Ο αγώνας ενάντια στη φεουδαρχία που διεξήγαγε το ανερχόμενο κεφάλαιο για την εθνική του απελευθέρωση αντικαταστάθηκε απο την πάλη του αντιδραστικότατου, ξεπερασμένου απο τη ζωή, χρηματιστικού κεφαλαίου.» Στις νέες συνθήκες του 20ου αιώνα «δεν έχει απομείνει κανένα φεουδαρχικό φρούριο πανευρωπαϊκής σημασίας» που να «αναγκάζει» το εργατικό κίνημα να υποστηρίξει κάποια τάχα προοδευτική ακόμα αστική τάξη. Η εκμετάλλευση προς όφελος του εργατικού επαναστατικού κινήματος, των συνθηκών των ιμπεριαλιστικών διεθνών συγκρούσεων «δεν πρέπει να στρέφεται ενάντια σε ορισμένα χωριστά εθνικά χρηματιστικά κεφάλαια, αλλά ενάντια στο διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο. [...] Η αστική τάξη απο ανερχόμενη πρωτοπόρα τάξη έγινε τάξη που τραβάει τον κατήφορο, τάξη σε παρακμή, εσωτερικά νεκρή, αντιδραστική.» 

   Κι΄όμως, εκατό χρόνια απο τότε που ο Λένιν έκανε αυτή την ανάλυση των ιστορικών περιόδων του καπιταλισμού, το ιμπεριαλιστικό χρηματιστικό κεφάλαιο παρότι συνεχίζει «ακάθεκτο» στην παρακμή του ... ακόμα καλά κρατεί την εξουσία του. Σαπίζει αλλά δεν γκρεμοτσακίζεται. Και όχι μόνο αυτό. Κατάφερε ο μονοπωλιακός καπιταλισμός (ο ιμπεριαλισμός δηλαδή), για λόγους που δεν είναι του παρόντος να αναλυθούν, στην διάρκεια του 20ου αιώνα ... να βγεί «νικητής» απο την αναμέτρησή του με τον σοσιαλιστικό κόσμο. Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί πως η λενινιστική θεωρία ... δεν «βγήκε» στην πράξη. Παρότι στην διάρκεια του 20ου αιώνα (της τρίτης εποχής στην μαρξιστική-λενινιστική περιοδολόγηση) ο ιμπεριαλισμός «απώλεσε» τον αποικιοκρατικό του χαρακτήρα ... μπόρεσε να επιβιώσει. Μήπως μπήκαμε σε μιά «τέταρτη» εποχή με διαφορετικό ταξικό και κοινωνικό περιεχόμενο και δεν το έχουμε καταλάβει ?? Μήπως μπροστά μας δεν έχουμε τον ... ιμπεριαλισμό, αλλά κάτι άλλο ?? Η απάντηση εδώ είναι απλή. Η αστική τάξη παρά τις προσαρμογές της στον 20ο αιώνα ... δεν μετακινήθηκε καθόλου απο την οριστικά αντιδραστική της ιστορική, κοινωνική και ταξική θέση που περιέγραφε ο Λένιν για αυτήν. Τίποτα δεν συνέβη που να την κάνει να αποκτά ιστορικά προοδευτικό χαρακτήρα ούτε στο ελάχιστο. Αντίθετα για να αποτρέψει το μοιραίο ... κατέσφαξε την οικουμένη σε όλη την διάρκεια του 20ου αιώνα. Και αν δεν υπήρχε, όσο υπήρξε, ο σοσιαλιστικός κόσμος, το δημιούργημα της Οχτωβριανής επανάστασης ... ο φασιστικός μεσαίωνας θα ήταν εδώ προ πολλού. Τα μόνα χαρακτηριστικά του ιμπεριαλισμου που άλλαξαν στην κατά Λένιν τρίτη εποχή ... ήταν η αναπόφευκτη εξάπλωση του μονοπωλιακού χαρακτήρα του καπιταλισμού στον πρώην αποικιοκρατούμενο κόσμο και η ανάδυση αστικών τάξεων χρηματιστικού κεφαλαίου στενά δεμένο στο δίχτυ του παγκόσμιου κεφαλαίου, παντού στην υφήλιο. Η μετάλλαξη του ιμπεριαλισμού της μιάς χούφτας ισχυρών χωρών της εποχής του Λένιν ... στον διεθνοποιημένο, παγκοσμιοποιημένο σημερινό ιμπεριαλισμό της γνωστής πυραμίδας. Ο ιμπεριαλισμός που είχε προβλέψει πολύ πριν τον Λένιν ... ο Κάρολος ... «Η απαλλοτρίωση των άμεσων παραγωγών συντελείται με τον πιό αμείλικτο βανδαλισμό ... η ατομική ιδιοκτησία που αποκτήθηκε με την δουλιά του ιδιοκτήτη (του αγρότη, του βιοτέχνη) και που στηρίζεται , μπορεί να πεί κανείς, στην σύμφυση του χωριστού ανεξάρτητου εργαζόμενου ατόμου με τους όρους της δουλιάς του, εκτοπίζεται απο την καπιταλιστική ατομική ιδιοκτησία που στηρίζεται στην εκμετάλλευση ξένης, μα τυπικά ελεύθερης εργασίας ... Εκείνος που πρέπει να απαλλοτριωθεί τώρα δεν είναι πιά ο εργάτης που διευθύνει μόνος το νοικοκυριό του, αλλά ο καπιταλιστής που εκμεταλλεύται πολλούς εργάτες. Αυτή η απαλλοτρίωση συντελείται με το παιχνίδι των εσωτερικών νόμων της ίδιας της καπιταλιστικής παραγωγής, με την συγκεντροποίηση των κεφαλαίων. Ο κάθε καπιταλιστής ξεκάνει πολλούς άλλους καπιταλιστές. Χέρι με χέρι με αυτή την συγκεντροποίηση ή με την απαλλοτρίωση πολλών καπιταλιστών απο λίγους αναπτύσεται, σε διαρκώς αυξανόμενη κλίμακα, η συνεργατική μορφή του προτσές εργασίας, η συνειδητή τεχνική εφαρμογή της επιστήμης, η σχεδιασμένη εκμετάλλευση γής, η μετατροπή των μέσων εργασίας σε μέσα εργασίας τέτοια, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν μόνο από κοινού, η πραγματοποίηση οικονομιών σε όλα τα μέσα παραγωγής με τη χρησιμοποιησή τους σαν μέσων παραγωγής συνδυασμένης κοινωνικής εργασίας, το μπλέξιμο όλων των λαών στο δίχτυ της παγκόσμιας αγοράς και μαζί με αυτό ο διεθνής χαρακτήρας του καπιταλιστικού καθεστώτος 

   Αρκεί όμως η παγκοσμιοποίηση του ιμπεριαλισμού για να τον κάνει τόσο ανθεκτικό όσο τον βρίσκουμε εμείς σήμερα ?? Τι είναι αυτό που κρατάει τον ιμπεριαλισμό ζωντανό ??
Ο 20ος αιώνας ξεκίνησε ... με τον πρώτο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο της τρίτης εποχής, τον οποίο οι αστικές εξουσίες προσπάθησαν να τον διεξάγουν με εθνικιστικούς όρους μεταφερμένους απο την πρώτη εποχή ... και την διεθνιστική απάντηση του εργατικού κινήματος στον εθνικισμό της αστικής τάξης που κατέληξε στην πρώτη εργατική επανάσταση. Ο κίνδυνος εξάπλωσης ενός επαναστατικού κύματος σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο ανακόπηκε με την αντιδραστικοποίηση και τον εκφασισμό κάθε αστικής εξουσίας σε όλον τον καπιταλιστικό κόσμο και την επικράτηση του ανοιχτού φασισμού σε ένα μεγάλο τμήμα του την ώρα που ο καπιταλισμός μαστίζονταν απο την σοβαρότερη κρίση της ιστορίας του ... ταυτόχρονα με την ραγδαία ανάπτυξη των σοσιαλιστικών σχέσεων στην Σοβιετική Ένωση. Η «συναστρία» αυτή μας «απέδωσε» το αποτέλεσμα του 2ου παγκοσμίου πολέμου. Μετά απο αυτόν τον πόλεμο ... κάτω απο το βάρος του αντίπαλου δέους, ο καπιταλιστικός κόσμος αναγκάζεται να καταφύγει στις αναγκαίες «ρυθμίσεις» κοινωνικής και πολιτικής μορφής, που παρά τα άμεσα κέρδη για τους λαούς, γέννησε μέσα τους τις φρούδες ελπίδες της ειρηνικής ταξικής συνύπαρξης, της άμβλυνσης της πάλης των τάξεων και ακόμα χειρότερα τις ελπίδες του ειρηνικού «μαγικού» περάσματος στον σοσιαλισμό !!! Ταυτόχρονα στον σοσιαλιστικό κόσμο ... οι ίδιες ιδέες περι διεθνούς ειρηνικής συνύπαρξης και ειρηνικής άμιλλας των ταξικών αντιπάλων οδήγησαν στην ανακοπή της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και αναπόδραστα στην αντιδραστική επιστροφή σε προσοσιαλιστικές μορφές με το γνωστό αποτέλεσμα. Την επικράτηση του παγκοσμιοποιημένου ιμπεριαλισμού στον 20ο αιώνα. 

   Ποιός είναι εκείνος ο μυστήριος παράγοντας που μιά τεράστια εργατική μάζα, όπως εκείνη ολόκληρης της Ευρώπης μετά το τέλος του 1ου πολέμου, αντικειμενικά έτοιμης για την σοσιαλιστική επανάσταση ... να την φέρει στο σημείο να υποχωρήσει μέσα σε ελάχιστο χρόνο στην αντιδραστική, εθνικιστική, εκφασιστική ή και ανοιχτά φασιστική επίθεση της αστικής εξουσίας και μάλιστα σε τεράστια κλίμακα να μετατρέψει την πιό αντιδραστική πολιτική της αστικής τάξης σε μαζικό φαινόμενο ?? 
Ποιός είναι εκείνος ο μυστήριος παράγοντας που παρά το τσάκισμα του φασισμού στον 2ο πόλεμο ... στον καπιταλιστικό κόσμο οδήγησε τις εργατικές μάζες στα όνειρα της ταξικής συνεργασίας που στην αυγή του 21ου αιώνα καταλήγουν ξανά στον φασισμό και πάλι ?? 
Ποιός είναι εκείνος ο μυστήριος παράγοντας που οδήγησε τις εργατικές μάζες και τις εργατικές εξουσίες στον σοσιαλιστικό κόσμο ... στην καπιταλιστική παλινδρόμηση, την ενταξή τους στον παγκοσμιοποιημένο ιμπεριαλισμό και απο εκεί στον προδιαγεγραμμένο δρόμο του φασισμού ?? 
Αυτός ο μυστήριος παράγοντας κρατάει τον ιμπεριαλισμό ζωντανό ... αυτός ο μυστήριος παράγοντας είναι ο τροφοδότης του φασισμού στον αναπόδραστο κατήφορο της σαπισμένης αστικής τάξης. 

   Αυτός λοιπόν ο παράγοντας δεν ξέφυγε απο την οξύνοια του Βλαδίμηρου. Τον έχει αναλύσει εξαντλητικά σε όλο του το θεωρητικό έργο και τον έχει πολεμήσει λυσσασμένα σε όλη του την επαναστατική πορεία. Το τρίτο μέρος του άρθρου «Κάτω απο ξένη σημαία» ο Λένιν το αφιερώνει σε αυτό το μυστήριο αδερφάκι του εθνικισμού και του φασισμού ... που όπως φαίνεται η ιστορική του ρίζα φτάνει πίσω στην δεύτερη εποχή του καπιταλισμού τότε που όλες οι ισχυρές χώρες καπάρωναν ασύστολα αποικίες ... «Και τι σήμαινε αυτό απο οικονομική άποψη; Αυτό σήμαινε ένα ορισμένο ποσό υπερκέρδους και ιδιαίτερων προνομίων για την αστική τάξη και έπειτα σήμαινε αναμφισβήτητα τη δυνατότητα να παίρνει μερικά ψίχουλα απ´αυτά τα «κομμάτια της πίτας» και μια μικρή μειοψηφία μικροαστών, και έπειτα μια μικρή μειοψηφία μισθωτών με καλύτερες θέσεις, διορισμένων υπαλλήλων του εργατικού κινήματος κτλ.» Είναι η εξαγορασμένη απο την αστική τάξη, η δωροδοκημένη απο τα ιμπεριαλιστικά υπερκέρδη εργατική αριστοκρατία που ... «δημιούργησε μια ολόκληρη οπορτουνιστική κατεύθυνση, που στηρίζεται σ´ένα ορισμένο κοινωνικό στρώμα μέσα στη σύγχρονη δημοκρατία, συνδεμένο με την αστική τάξη του δικού του εθνικού «χρώματος» με πολυάριθμα νήματα κοινών οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών συμφερόντων. [...] Το βασικό ταξικό νόημα ή αν θέλετε το κοινωνικοοικονομικό περιεχόμενο του οπορτουνισμού είναι οτι ορισμένα στοιχεία της σύγχρονης δημοκρατίας πέρασαν (στην πράξη, με άλλα λόγια κι´ αν δεν έχουν επίγνωση αυτού του πράγματος) με το μέρος της αστικής τάξης σε μιά ολόκληρη σειρά ζητήματα.» 

   Ο Λένιν ανέλυε τον ιμπεριαλισμό και τον οπορτουνισμό μέσα στην φωτιά του 1ου παγκόσμιου ... τότε που κάθε αστική τάξη έριχνε στις κρεατομηχανές τους λαούς στο όνομα των εθνικών μεγαλείων. Ακόμα δεν είχε φανεί στην ιστορία ο φασισμός ... αλλά ο σπόρος του ... είχε ήδη ριχτεί. Ήταν η κυρίαρχη τακτική της αστικής εξουσίας για να καταφέρει να περάσει την ιμπεριαλιστική πολιτική της μέσα στις μάζες ... ο αστικός εθνικισμός ... η μήτρα του φασισμού. Απο κοντά βέβαια και οι συνειδητοί σύμμαχοι της αστικής τάξης ... οι οπορτουνιστές, οι αρνητές της επανάστασης. Οι εν δυνάμει σοσιαλφασίστες. Αλλά όλα αυτά τα καταλάβαμε πολύ αργότερα όταν ο οπορτουνισμός και η βρωμερή σοσιαλδημοκρατία έστρωσαν παρέα με την αστική τάξη τον δρόμο του φασισμού. 

   Όμως ο Βλαδίμηρος έβλεπε τις τάσεις ... «Η βασική ιδέα του οπορτουνισμού είναι η συμμαχία ή η προσέγγιση (κάποτε συμφωνία, συνασπισμός κτλ.) της αστικής τάξης και του αντίποδά της. Η βασική ιδέα του σοσιαλεθνικισμού είναι απόλυτα η ίδια. Δεν χωράει καμιά αμφιβολία για την ιδεολογικοπολιτική συγγένεια, σύνδεση ή ακόμα και ταυτότητα του οπορτουνισμού και του σοσιαλεθνικισμού Πέσανε να τον φάνε τον Βλαδίμηρο επειδή τους έλεγε τα ... κατόπιν εορτής αυτονόητα ... πριν το πανηγύρι. Οτι δηλαδή ο οπορτουνισμός είναι η μήτρα του σοσιαλεθνικισμού, δηλαδή του «εργατικού εθνικισμού» που συμμαχεί με τον αστικό εθνικισμό. Οπως δηλαδή συμμάχησε μέχρι τότε ο οπορτουνισμός και στα άλλα ζητήματα με την αστική τάξη, το ίδιο γίνεται και στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Είναι η λεγόμενη ... «εθνική ενότητα» ... για την τσέπη του καπιταλιστή με το αίμα του εργάτη. Μεταξύ των άλλων που την «έπεσαν» τότε στον Λένιν ήταν και ο ... Τρότσκι (σωπάτε ρέ !!!)... ο οποίος διαπίστωνε πως δεν υπάρχει καμμία σύνδεση ανάμεσα στον οπορτουνισμό και τον σοσιαλεθνικισμό !!! Να πως τους απαντούσε ο Λένιν ... 
   Πέφτανε απο τα σύννεφα όλα τα «αριστερά» φυντάνια της εποχής επειδή ο Λένιν τους έκραζε σαν ... εθνικιστές. Δηλαδή πως έπρεπε να τους το πεί για να το καταλάβουνε ?? Σοσιαλφασίστες ?? Τους ανέλυσε όμως ξεκάθαρα απο που έρχονται (συνειδητά ή ασυνείδητα) και που θα καταλήξουν (απολύτως συνειδητά) ... όσο και να φωνάζουν, και να θυμώνουν, και να λυσσομανούν. Αναπόφευκτα ... σε πολύ σύντομο χρόνο ... το έκτρωμα που δημιούργησε το σπέρμα του οπορτουνισμού στη μήτρα του εργατικού κινήματος ... θα αποχωριστεί απο αυτό και θα πάει να συναντήσει τον πατέρα του. Τον καπιταλισμό ... για να μεταλλαχθεί στο τέρας του φασισμού. Χρειάστηκαν μόνο πέντε-έξι χρόνια απο τότε που τα έγραφε ο Βλαδίμηρος. 

   Απλά σήμερα βλέπουμε την μοντέρνα βερσιόν του «θαυμάσιου» αυτού τοκετού. Ο πυώδης σάκος στην μήτρα του εργατικού κινήματος που κάθεται εξουθενωμένο στον καναπέ της γκαστρωμένης ... αν δεν σπάσει πριν προλάβει να πάρει το τέρας την πρώτη του ανάσα ... η ιστορία θα επαναληφθεί. Ο Βλαδίμηρος στον «Ιμπεριαλισμό» του το είπε ξεκάθαρα ... «Η κατάσταση σαπίσματος του ιμπεριαλισμού δεν οδηγεί αναπόφευκτα στην επανάσταση. Μπορεί να εξελίσσεται σε μια κατάσταση αποτελμάτωσης και σήψης, μέχρι να σπάσει το οπορτουνιστικό απόστημα μέσα στο σώμα των εργατικών κινημάτων.»
 

11 σχόλια:

  1. Σοσιαλσωβινισμός στον Ιμπεριαλισμό του Λένιν
    και Αντιδραστικός Σοσιαλισμός στο Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος από τον Μαρξ

    17-57

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ρε μήπως ήταν όλοι τους .....τροτσκιστές...... και δεν το ξέρανε.... χοχοχοχοχοχοχοχοχο..... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    2. Τυμβωρυχίας συνέχεια για την Χαφιεδοσελίδα των Αραβανή Πετρόπουλο. Οπως είναι γνωστό οι Πεθαμένοι δεν μιλάνε οποτε ξεκινάει την Τυμβωρυχία του σ. Θανάση Παπαρήγα σε άρθρο του στην ΚΟΜΕΠ το 1997 και προσπαθούνε να τον σπιλώσουν οτι λέει διαφορετικά πράγματα απο το ΚΚΕ. Να υπενθυμίσουμε λοιπόν στα συγκεκριμένα Ναυάγια οτι ο Παπαρήγας ήταν Κομμουνιστής συμμετείχε σε όλες τις σύγχρονες επεξεργασίες του ΚΚΕ που ξεκίνησαν το 1991 και εφαρμοζε πάντα τον ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΤΙΣΜΟ. Κάνουν πως δεν γνωρίζουν οτι Παγιωμένες Ιδεολογικές παρρεκλίσεις δεκαετιών δεν αλλάζουν σε μια μέρα και έρχονται σήμερα να λερώσουν τον νεκρό Κομμουνιστή εδώ και 17 χρόνια. Οτι και να πει κάποιος για αυτούς τους Γκεμπελίσκους Αραβανή και σία ..... είναι λίγο. Τους αφήνουμε στον ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΒΟΘΡΟ ΜΕ ΤΑ ΣΚΑΤΑ ΝΑ ΣΚΟΥΖΟΥΝ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
  2. Μπερδεύεις τον φασισμό με τον εθνικισμό· δεν είναι ακριβώς τα ίδια πράγματα, έχουν διαφορές. Και «βάζεις στο στόμα» ή μάλλον «στην πένα» του Βλαδίμηρου πολιτικούς όρους που δεν είχε χρησιμοποιήσει. Λίγη προσοχή με τους κλασικούς του μ-λ δεν βλάπτει...

    Διοτίμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν μπερδεύω τίποτα απολύτως.

      Διαγραφή
    2. Φασισμός Εθνικισμός Ιμπεριαλισμός είναι το ίδιο πράγμα σύμφωνα με το ΛΕΝΙΝ και τους κλασικούς. Σωστά τα είπες Σύντροφε Αντίβαρο. ....κλασικούς.... εννοεί τους Κάουτσκι Μπερστάιν..... Πανικός και Απόγνωση τα .....παιδιά....... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    3. @Διότιμα
      Εθνικισμός δεν είναι η αγάπη για την πατρίδα.
      Είναι το φούντωμα του μίσους για την πατρίδα των άλλων.

      17-57

      Διαγραφή
    4. Και η ζωή στην Χαφιεδοσελίδα συνεχίζεται. Μτά την σημερινη Εθνικιστική συγκέντρωση με το Κουφάρι του Μικη παρέα συνεχίζει ο Κανιάρης με τον ....αντιιμπεριαλισμό.... τμημάτων της Αστικής τάξης εθνικισμό δηλαδή κ.α. Κάουτσκι και Πλεχάνοφ αρνήθηκαν οτι υπάρχουν αποικίες και εξαρτημένες χώρες την Εποχή του ΛΕΝΙΝ και το ίδιο κάνει και το ΚΚΕ σήμερα. ΜΑΛΙΣΤΑ. Απο ....τροτσκιστές.... τώρα πήγαμε με κάουτσκι πλεχάνοφ. Ενημερώνουμε λοιπόν τους Εθνικιστές Κανιάρη και Αραβανή σήμερα 100 χρόνια μετά τον ΛΕΝΙΝ ο Καπιταλισμός είναι στο Ιμπεριαλιστικό Στάδιο παγκόσμια και η αντίθεση που έχουμε να λύσουμε είναι Κεφάλαιο Εργασία και καμμία άλλη. Κουράγιο παιδιά ο Κασιδιάρης με τον Μιχαλολιάκο σας χαιρετάνε. ΑΞΙΟΙ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
  3. Σχεδόν όλη η σοσιαλδημοκρατία σε μία ιστορία

    Φρήντριχ Έμπερτ: Ένας επάξιος προδότης της (εργατικής) τάξης του
    04-02-2018

    ” Αν ο αυτοκράτορας δεν παραιτηθεί, η κοινωνική επανάσταση είναι αναπότρεπτη. Αλλά εγώ δεν τη θέλω, τη μισώ μάλιστα σαν πανούκλα”

    http://www.katiousa.gr/istoria/frintrich-empert-enas-epaksios-prodotis-tis-taksis-tou

    17-57

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ολα τα Μωρά στην Πίστα. Λιόσης στο Λαφαζαναίικο κατηγορεί τον Μίκη για Εθνικιστή και Φασίστα. Για τον ευατό του που λέει τα ίδια με τον Μίκη μούγκα. Ολα τα Σκουπίδια του Καπιταλισμού στην επιφάνεια. ΑΞΙΟΙ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. 1) Λίγο πάνω από 100.000 το πολύ 120.000. ΟΙ άλλοι 900.000 από το εκατομμύριο δεν ήρθαν
    Συνολικά 49.000 - 50.000 τ.μ. Με κάτι λίγο παραπάνω από 2 άτομα ανα τετραγωνικό μέτρο

    Το 2,8 (λιγότερο από 3) άτομα ανά τετραγωνικό μέτρο είναι στην κατάσταση ώμο με ώμο.
    Το 3 άτομα το τετραγωνικό, στο τελείως γεμάτο αστικό λεωφορείο από Φιλελλήνων για Πειραιά
    Και 3 πολλά είναι αν θέλουμε να μπορούν να αναπνέουν

    Τελικά η πόλη των Αθηνών έσωσε την κατάσταση που πήγε να βγει από την Θεσ/κη.

    Από tweets

    Γιατί τσακώνεστε δεν καταλαβαίνω
    Πλατεία Συντάγματος 14.000 m2
    Βασ.Σοφίας μέχρι Πολεμ.Μουσείο 15.000 m2
    Αμαλίας μέχρι στύλες 10.000 m2
    τμήμα Σταδίου, Φιλελλήνων κλπ βάλε άλλα 10.000 m2
    ΣΥΝΟΛΟ 49.000 m2
    με 30 άτομα στο τετραγωνικό βγαίνει 1,5 εκατομμύριο.#Συλλαλητηριο pic.twitter.com/XJ18J9caM8
    https://twitter.com/redflyplanet/status/960187578325655552/photo/1

    — Redflyplanet ☭ (@redflyplanet) February 4, 2018
    https://twitter.com/redflyplanet/status/960187578325655552

    Θα ρίξω το επίπεδο αλλά ούτε σε παρτούζα δεν παίζουν 5 άτομα στο τετραγωνικό.Ευχαριστώ κ θα ξανανεβάσω το επίπεδο

    — sfyrodrepano (@sfyrodrepano) February 4, 2018
    https://twitter.com/sfyrodrepano/status/960204582302441475

    Οι διοργανωτές που υπολογίζουν 1,5 εκατομμύριο στο #Συλλαλητηριο παρακαλούνται να σταματήσουν τα παραισθησιογόνα γιατί σε λίγο θα δουν κ 10000 δράκους

    — sfyrodrepano (@sfyrodrepano) February 4, 2018
    https://twitter.com/sfyrodrepano/status/960125835805159424


    2) Για την επόμενη συγκέντρωση

    Τα τετραγωνικά μέτρα της γύρω από το Σύνταγμα δρόμους και πλατείες

    Πλατεία Συντάγματος ( 14.454 τ.Μ.)

    Αμαλίας (25.284 τ.μ.),

    Ομόνοια – Πανεπιστημίου – Σταδίου – Β. Σοφίας έως την αμερικάνικη πρεσβεία (112.324 τ.μ.),

    Προπύλαια και Πλατεία Κοραή (34.409 τ.μ.),

    Πατησίων από Ομόνοια έως Αλεξάνδρας (16.242 τ.μ.),

    Αλεξάνδρας από Πεδίον του Αρεως ως Αμπελόκηπους (59.220 τ.μ.),

    Πειραιώς από την Ομόνοια έως την Κουμουνδούρου (9.822 τ.μ.),

    Φιλελλήνων (6.039 τ.μ.),

    Ερμού (4.994 τ.μ.),

    Μεταξουργείο – Αγ. Κωνσταντίνου (15.080 τ.μ.),

    Μάρνη (10.650 τ.μ.), Ακαδημίας (19.565 τ.μ.).

    17-57

    ΑπάντησηΔιαγραφή

1. Δεν σχολιάζω σχολιαστές ... εκτός επιλεγμένων περιπτώσεων. Περιπτώσεων με ζουμί και ουσία και σε σχέση πάντα με το θέμα της ανάρτησης
2. Δεν με ενοχλούν τα μπινελίκια ... αρκεί να περιέχουν πολιτική ουσία
3. Επαναλαμβανόμενα στερεότυπα μηνύματα ... δεν προσφέρουν τίποτα
4. Οχι οτι τα ψευδώνυμα προσφέρουν κάτι σημαντικό ... αλλά χρειάζονται σαν ελάχιστη βάση "συννενόησης". Προτιμούνται τα ψηφιακά !!!
5. Μακρυά απο εδώ φασιστικά και κρυφοφασιστικά "τραγουδάκια" με την μορφή άποψης
6. Επιφυλάσσομαι για τον χειρισμό των τρόλ και των ερειστικών επιτηδείων ... κατά περίπτωση
7. Αλλο πολιτική αντιπαράθεση ... και άλλο παθολογικός αντικομμουνισμός. Η διαφορά βγάζει ... μάτι