Οι πρώτες 100 μέρες της Οχτωβριανής επανάστασης και η συνέχεια. (Δεύτερο μέρος)

  

Ανοιξη 1918: Γιαπωνέζικος στρατός στο Βλαδιβοστόκ

    Για την οριστική λύση του ζητήματος της συνθήκης ειρήνης με την Γερμανία στο Μπρέστ-Λιτόφσκ, συγκλήθηκε το έκτακτο VII συνέδριο του κόμματος στις 6-8 Μάρτη στην Πετρούπολη.

Οι Μπουχάριν και Τρότσκι συνέχιζαν την επιμονή τους ενάντια στην συνθήκη ειρήνης αλλά το συνέδριο αποφάσισε την επικυρωσή της με 30 ψήφους υπέρ, 12 κατά και 4 αποχές. Η συνεδριακή διαδικασία απόδειξε πόσο λαθεμένη ήταν θέση κατά της συνθήκης ειρήνης, κατέδειξε την αδυναμία άλλης επιλογής εκ μέρους του Σοβιετικού κράτους παρά μόνο την επιλογή της υποχώρησης με τάξη, έκανε προφανές οτι η επιμονή των Μπουχάριν και Τρότσκι στις ανεδαφικές τους θέσεις αποδιοργανώνουν το κόμμα διασπώντας την ενοτητά του, παραβιάζοντας τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό. Τελικά το συνέδριο συσπείρωσε το κόμμα γύρω απο την λενινιστική θέση, γεγονός που καταφαίνεται απο το ότι οι Τρότσκι και Μπουχάριν στα μέσα του 1918 αναγνώρισαν ανοιχτά το λάθος τους και πήραν δραστήρια μέρος στην κομματική και κρατική δουλειά. Στο ίδιο συνέδριο αποφασίσθηκε η νέα ονομασία του κόμματος: Κομμουνιστικό Κόμμα (μπολσεβίκων) της Ρωσίας – ΚΚΡ (μπ). Στις 14 Μάρτη του 1918 συνήλθε το έκτακτο IV Πανρωσικό συνέδριο των Σοβιέτ. Επικύρωσε την συνθήκη Μπρέστ-Λιτόφσκ και αποφάσισε την μεταφορά της πρωτεύουσας του Σοβιετικού κράτους στην Μόσχα. Οι αριστεροί εσέροι τάχθηκαν κατά της επικύρωσης της συνθήκης και αποχώρησαν απο το Συμβούλιο των Επιτρόπων του Λαού και απο την κυβέρνηση. Η ειρηνική περίοδος είχε αρχίσει αλλά όλοι γνώριζαν πως δεν θα είναι παρά μόνο ένα διάλειμμα μέχρι να ανασυνταχθούν οι αντίπαλοι για να ξαναεπιτεθούν.

    Μέχρι το φθινόπωρο του 1918 είχαν εθνικοποιηθεί 3000 μεγάλες βιομηχανικές επιχειρήσεις. Χιλιάδες καπιταλιστικές επιχειρήσεις που έμειναν ακόμα υπο τον καπιταλιστικό έλεγχο έπρεπε να τεθούν υπό τον εργατικό έλεγχο και κατά συνέπεια υπό τον έλεγχο των Σοβιέτ. Σε αυτές τις επιχειρήσεις προφανώς δεν καταργήθηκε το καπιταλιστικό κέρδος αλλά ο εργατικός έλεγχος το περιόριζε με την επιβολή μέτρων υπέρ των εργαζομένων και παράλληλα καθιστούσε την επιχείρηση όλο και πιό ασύμφορη για τον ιδιοκτήτη της – με λίγα λόγια αδυνάτιζε την θέση του ιδιοκτήτη της επιχείρησης και την έκανε πιό εύκολα εθνικοποιήσιμη. Οι επιχειρήσεις που εθνικοποιήθηκαν έπρεπε να διευθυνθούν και ως ένα βαθμό αυτό μπορούσαν να το κάνουν και οι επιτροπές εργατών και τα τοπικά σοβιέτ. Αυτό ήταν δυνατό ως ένα βαθμό μόνο, αφενός για τον λόγο οτι ο τοπικός ή κλαδικός εργατικός έλεγχος δεν μπορούσε κάθε στιγμή να γνωρίζει και να μπορεί να συνυπολογίζει τις πανκρατικές ανάγκες της οικονομίας (αναγκαιότητα του κεντρικού σχεδιασμού) και αφετέρου στις τάξεις των εργατών δεν υπήρχαν οι ειδικοί στους περισσότερους κλάδους των γνώσεων και της τεχνικής (οι ειδικοί της παραγωγής ανήκαν σχεδόν αποκλειστικά στην αστική τάξη). Μέχρι το Σοβιετικό κράτος να δημιουργήσει την δικιά του γενιά ειδικών (η αναγκαιότητα της ανάπτυξης του εκπαιδευτικού σοβιετικού συστήματος) έπρεπε να χρησιμοποιήσει τους αστούς ειδικούς της διεύθυνσης και της ανάπτυξης της παραγωγής. Επρεπε να τους πείσει να συμμετέχουν στην σοσιαλιστική παραγωγική διαδικασία ή και στην ανάγκη προσωρινά να τους ανταμοίβει με μεγαλύτερη αμοιβή. Οσο οι εθνικοποιήσεις προχωρούσαν περιέρχονταν στα χέρια του σοβιετικού κράτους και διάφορες μετοχικές εταιρείες (με συμμετοχή του ιδιωτικού κεφλαίου) όπως επίσης το ίδιο το σοβιετικό κράτος σε αυτή την μεταβατική φάση ίδρυσε μετοχικές εταιρείες (για την εκμετάλλευση ιδιωτικών κεφαλαίων στην ανάπτυξη της παραγωγής) οι οποίες αποδίδαν κάποιο χρηματιστικό κέρδος στους ιδιοκτήτες των κεφαλαίων αλλά όλη η διαδικασία γινόταν κάτω απο τον έλεγχο του κράτους. Είναι αναπόφευκτο οτι στην διαδικασία οικοδόμησης σοσιαλιστικών σχέσεων να επιβιώνουν για ποικίλα κάθε φορά διαστήματα και καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Ηταν ο αναπόφευκτος κρατικός καπιταλισμός αυτής της περιόδου που έδινε την δυνατότητα στο Σοβιετικό κράτος να αναπτύσει τις παραγωγικές δυνάμεις της καθυστερημένης αγροτικής οικονομίας αλλά και να ασκεί έλεγχο στην πώληση των προιόντων και να ρυθμίζει την ανταλλαγή τους, ειδικά μέσω των καταναλωτικών συνεταιρισμών που και ίδιοι απέδιδαν κάποιο κέρδος στους συνεταιριστές. Παράλληλα έπρεπε να επιβληθεί κρατικός έλεγχος στην κυκλοφορία του χρήματος για να αρχίσει να αποδυναμώνεται ο κύκλος της κερδοφόρας χρηματιστικής κυκλοφορίας ώστε μεγαλύτερα τμήματα τέτοιων κερδών να διοχετεύονται στον κρατικό προυπολογισμό και οχι στο ιδιωτικό κέρδος. Τέτοιες ρυθμίσεις του αναγκαία μικτού μεταβατικού οικονομικού συστήματος τις διεκπεραίωνε το ελεγχόμενο απο το κράτος σύστημα του κρατικού καπιταλισμού. Μια άλλη λειτουργία που έκανε αναγκαία την λειτουργία τέτοιου συστήματος ήταν η αναγκαιότητα μονοπώλησης εκ μέρους του Σοβιετικού κράτους κρίσιμων προιόντων όπως βασικών ειδών διατροφής και ειδικά των σιτηρών. Μια άλλη πτυχή της λειτουργίας του κρατικού καπιταλισμού επιβάλονταν απο την αναγκαιότητα μονοπώλησης εκ μέρους του κράτους του εξωτερικού εμπορίου (το Σοβιετικό κράτος έπρεπε στις εμπορικές του σχέσεις με τον υπόλοιπο καπιταλιστικό κόσμο να επιδιώκει το δυνατόν μεγαλύτερο κέρδος και παράλληλα να μειώνει την εξαρτησή του απο το ξένο κεφάλαιο). Εκατομμύρια μικροέμποροι και μικροεπαγγελματίες στην πόλη και οι αγρότες στο χωριό, όποια παραγωγική διαδικασία και αν ασκούσαν την ασκούσαν με σκοπό την εξασφάλιση του μέγιστου κέρδους (κερδοσκοπία). Την κύρια έκφραση αυτού του μικροαστικού στοιχείου στην παραγωγική διαδικασία αποτελούσαν οι κουλάκοι του χωριού που παρήγαγαν βασικά διατροφικά είδη και επιδίωκαν να τα διακινούν κερδοσκοπικά. Το Σοβιετικό κράτος ερχόταν να αγοράσει την κουλάκικη παραγωγή σε σταθερές μη κερδοσκοπικές τιμές (που αποδίδαν βέβαια λογικό κέρδος αλλά σταμάτησαν οι κουλάκοι να έχουν την δυνατότητα να διογκώνουν τεχνητά τις τιμές απο τότε που ιδρύθηκαν τα κρατικά μονοπώλια). Στην χώρα εκείνη την εποχή υπήρχαν περίπου δύο εκατομμύρια κουλάκικα νοικοκυριά που κατά διαστήματα συγκέντρωναν μεγάλα πλεονάσματα παραγωγής, τα οποία αρνούνταν να πουλήσουν στις μη κερδοσκοπικές κρατικές τιμές με αποτέλεσμα να υπάρχουν εκρήξεις πείνας στις πόλεις (μια τέτοια επισιτιστική κρίση εκδηλώθηκε την άνοιξη του 1918) που τελικά στην ουσία ήταν το αποτέλεσμα της πραγματικής αντεπαναστατικής δράσης των κουλάκων. Το Σοβιετικό κράτος (εκτός απο την οριστική καθιέρωση του μονοπωλίου των σιτηρών) οργάνωσε τότε τεράστιο αναδασμό γης και δήμευση ζώων έλξης και αγροτικών εργαλείων των κουλάκων με αποτέλεσμα να αποδυναμωθεί σοβαρά η αστική τάξη του χωριού και να αποκτήσουν νοικοκυριό μεγάλες μάζες φτωχών και μεσαίων αγροτών (με αυτή την διαδικασία αφαιρέθηκαν απο την κουλάκικη ιδιοκτησία 50 εκατομμύρια εκτάρια γής). Το βασικότερο όμως καθήκον του Σοβιετικού κράτους ήταν η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και η επιδίωξη υψηλότερης παραγωγικότητας της εργασίας. Αυτός ο στόχος δεν μπορούσε να επιτευχθεί παρά με την ραγδαία ορθολογιστική ανάπτυξη της βαριάς βιομηχανίας, της επιστημονικής τεχνολογικής εξέλιξης και του εξηλεκτρισμού. Ολο αυτό το τεράστιο πλέγμα καθηκόντων του Σοβιετικού κράτους που αφορούσε την ταυτόχρονη αποδυνάμωση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και την καθιέρωση όλο και σε μεγαλύτερη κλίμακα των σοσιαλιστικών σχέσεων, παράλληλα με την αναγκαιότητα της ανάπτυξης των καθυστερημένων παραγωγικών δυνάμεων και τον έλεγχο της οικονομικής κυκλοφορίας, έθετε σαν πρωταρχικό τομέα της δουλειάς των Σοβιέτ και του κόμματος την ανάγκη του κεντρικού σχεδιασμού και υπολογισμού της οικονομίας και του ελέγχου της παραγωγής και ανταλλαγής προιόντων. Σε όλες αυτές τις ραγδαίες και κοσμογονικές μεταβολές οι αριστεροί εσέροι αντιδρούσαν στην επισιτιστική πολιτική των Σοβιέτ υπερασπίζοντας τους κουλάκους και κατέφυγαν στις 6 Ιούλη του 1918 στην τυχοδιωκτική δολοφονία του γερμανού πρεσβευτή κατά την διάρκεια των εργασιών του V Πανρωσικού συνεδρίου των Σοβιέτ. Το ίδιο το συνέδριο ενέκρινε την αποβολή των αριστερών εσέρων από τα Σοβιέτ. Το ίδιο συνέδριο ψήφισε το πρώτο Σοβιετικό σύνταγμα που κατοχύρωνε νομοθετικά τις κατακτήσεις της Οχτωβριανής επανάστασης.

 

Η εκτέλεση των 26 επιτρόπων στο Μπακού

   Με την συνθήκη Μπρέστ-Λιτόφσκ ματαιώθηκαν τα ιμπεριαλιστικά σχέδια κατάπνιξης του Σοβιετικού κράτους απο τον γερμανικό στρατό, με την ειρηνική πολιτική του κράτους των εργατών και των αγροτών να αποτελεί παράδειγμα για όλους τους λαούς και να τους πυροδοτεί με επαναστατικές ιδέες. Οι ιμπεριαλιστές της Αντάντ έβλεπαν να “απελευθερώνεται” ο γερμανικός στρατός απο το ανατολικό μέτωπο, την ίδια στιγμή που έχαναν τεράστια κεφάλαια απο την ρώσικη (πολεμική και μη) αγορά και απο τα δάνεια που χορήγησαν στην προεπαναστατική Ρωσία και που δεν αναγνώριζε πιά το Σοβιετικό κράτος. Απο τις πρώτες μέρες της Οχτωβριανής επανάστασης οι ιμπεριαλιστές της Αγγλίας, Γαλλίας και Ιαπωνίας (με την αμερικάνικη συγκατάθεση), έκλεισαν μυστική συμφωνία που καθόριζε τις ζώνες για την στρατιωτική τους δράση ενάντια στο Σοβιετικό κράτος. Οι Γάλλοι ανέλαβαν την Ουκρανία, Κριμαία και Βεσσαραβία, οι Αγγλοι την περιοχή Ντόν, το Κουμπάν και τον Καύκασο. Με την στηριξη τους η μοναρχική Ρουμανία κατέλαβε τον Φλεβάρη του 1918 τμήμα της Βεσσαραβίας. Την άνοιξη του 1918, αμερικανοί και άγγλοι αποβίβασαν αγήματα στο Μουρμάνσκ και οι ιάπωνες με τους αγγλοαμερικάνους στο Βλαδιβοστόκ. Απο την περίοδο του πολέμου υπήρχε στην Ρωσία ένα στρατιωτικό σώμα τσέχων και σλοβάκων που πολεμούσε στο πλευρό της Ρωσίας. Μετά την συνθήκη ειρήνης το Σοβιετικό κράτος, χωρίς να το αφοπλίσει, έδωσε άδεια στο τσεχοσλοβάκικο σώμα (μέσω Σιβηρίας και Απω Ανατολής) να διαφύγει στην Γαλλία. Ενα μεγάλο τμήμα των στρατιωτών πέρασε στον Κόκκινο Στρατό, όμως η διοίκηση του σώματος ήταν σε επαφή με λευκοφρουρίτες, με στρατηγούς του τσαρικού στρατού και με στρώματα των Κοζάκων και όλοι μαζί δημιούργησαν έναν αξιόμαχο στρατό (60.000) που ανέλαβε την έναρξη του εσωτερικού εμφύλιου πολέμου και την αναζωπύρωση της δράσης των αντεπαναστατικών δυνάμεων που λούφαζαν μετά τον Οχτώβρη του 1917. Τα κόμματα των καντέτων, των αστών εθνικιστών, των εσέρων όπως και των μενσεβίκων (όλα ανεξαιρέτως τα αντεπαναστατικά κόμματα δηλαδή) ... άρχισαν να έρχονται σε συνεννόηση με τους ιμπεριαλιστές και τους λευκοφρουρίτες ... και να αποσπούν την εξουσία απο τα Σοβιέτ, όπου μπορούσαν.

Ταυτόχρονα άρχισαν συντονισμένα να πυροδοτούν κουλάκικες εξεγέρσεις σε Ουράλια, Σιβηρία και περιοχές Μέσου και Κάτω Βόλγα. Οι λευκοφρουρίτες (σε σύμπραξη με το τσεχοσλοβάκικο σώμα), κυρίευσαν την Σαμάρα, το Καζάν και άλλες πόλεις της περιοχής Βόλγα. Στην Σαμάρα και στο Ομσκ σχηματίσθηκαν αντεπαναστατικές κυβερνήσεις στις οποίες οι εσερομενσβίκικες πλειοψηφίες συγκάλυπταν την δικτατορία της αστικής τάξης. Με την υποστήριξη των εισβολέων, οι λευκοφρουρίτες απο το Μουρμάνσκ κινήθηκαν προς το Πετροζαβόντσκ απειλώντας την Πετρούπολη. Με ναυτικές δυνάμεις καταλήφθηκε ο Αρχάγγελος. Τα ιαπωνικά και αμερικάνικα στρατεύματα απο το Βλαδιβοστόκ μαζί με λευκοφρουρίτες, εισχώρησαν σε μεγάλες εκτάσεις της Απω Ανατολής. Οι άγγλοι εισέβαλαν στο Τουρκεστάν και στην Υπερκαυκασία μαζί με λευκοφρουρίτες κατέλαβαν το Μπακού. Εκεί τότε συνέλλαβαν όλη την μπολσεβίκικη ηγεσία και εκτέλεσαν τους 26 επιτρόπους του Μπακού. [Μεταξύ αυτών ήταν και σημαίνοντα κομματικά στελέχη όπως οι Σαουμιάν, Τζαπαρίτζε, Αζιζμπέκοφ, Φιολέτοφ, Ζέβιν και ο έλληνας μπολσεβίκος Ηρακλής Μεταξάς.] Οι επιδρομείς και οι ντόπιοι αντεπαναστάτες στήριξαν αντιδραστικές κυβερνήσεις στο Αζερμπαιντζάν και στην Αρμενία και κυβέρνηση μενσεβίκων στην Γεωργία. Οι δυσκολίες της Σοβιετικής εξουσίας επαυξάνονταν απο τις ταλαντεύσεις του μεσαίου αγρότη που ήταν εργαζόμενος και ιδιοκτήτης μαζί και άρχισε να δυσανασχετεί όταν το κράτος (στην δίνη της ξένης επέμβασης και του ταυτόχρονου εμφυλίου), ζητούσε να αγοράσει τα αγροτικά προιόντα σε σταθερές τιμές. Βέβαια όπου οι αγρότες δεν στήριξαν το Σοβιετικό κράτος και η εξουσία γύρισε κατά τόπους στην αντίδραση (η οποία άρχισε να ξανασυγκεντρώνει βίαια την γή στα χέρια των τσιφλικάδων) ... τότε κατάλαβαν πως δεν ήταν προς το συμφέρον τους να μην υποστηρίξουν το Σοβιετικό κράτος. Αυτή η μεταστροφή έγινε αργότερα και ήταν ένας απο τους βασικούς παράγοντες που η επανάσταση κατάφερε και τσάκισε την πολλαπλή ξένη επέμβαση και την ντόπια αντεπανάσταση. Τον Ιούλη του 1918 οι εσέροι κατάλαβαν το Γιαροσλάβ (με την υποστήριξη του Γάλλου πρεσβευτή Νουλάνς). Στην μάχη ενάντια στην επανάσταση έπαιρναν ενεργό μέρος και οι δυνάμεις του γερμανικού στρατού οι οποίες κατέλαβαν την Φινλανδία, κατέλυσαν την εξουσία των εργατών στις Βαλτικές χώρες, στην Λευκορωσία και στην Ουκρανία, αλλά και εισέβαλαν Ντόν και Ροστόβ.

Με αυτή την βάση εισέβαλαν και σε τμήμα της Γεωργίας (εδώ με τους γερμανούς ήλθαν σε συνεργασία οι γεωργιανοί μενσεβίκοι). Στην Ουκρανία η εξουσία παραδόθηκε απο τους γερμανούς στον πρώην τσαρικό στρατηγό Σκοροπάντσκι και στο Ντόν οι γερμανοί εξόπλισαν τμήματα λευκών κοζάκων του Κρασνόφ, τα οποία το καλοκαίρι του 1918 κινήθηκαν ενάντια στο Τσαρίτσιν (σημερινό Βόλγογκραντ ... το Στάλινγκραντ) με τελικό στόχο την επίθεση στην Μόσχα. Σε αυτό το σημείο βλέπουμε πως οι αντίπαλοι του πρώτου παγκοσμίου πολέμου (Αντάντ και Γερμανία) ενώ ακόμα βρισκόταν μεταξύ τους σε εμπόλεμη κατάσταση στο Δυτικό μέτωπο ... στο Ανατολικό ήταν σύμμαχοι και δρούσαν συνδυασμένα ενάντια στο Σοβιετικό κράτος.

    Η κατάσταση για το Σοβιετικό κράτος ήταν εξαιρετικά κρίσιμη. Είχαν χαθεί τα πετρέλαια του Μπακού, το κάρβουνο του Ντόν, τα σιτηρά της Νότιας Ρωσίας. Οι πόλεις πεινούσαν (η ημερήσια μερίδα του ψωμιού είχε πέσει στα 50 γραμμάρια), ο εξανθηματικός τύφος θέριζε και εκδηλώνονταν παντού επιδρομές, στάσεις, συνωμοσίες και σαμποτάζ. Σε τέτοια κατάσταση το κομμουνιστικό κόμμα δεν έχει άλλη διέξοδο παρά ... τον λαό. Ο λαός ξεσηκώθηκε σε πόλεμο πατριωτικό, με τον Κόκκινο Στρατό να επανδρώνεται (το καλοκαίρι του 1918 κατατάχθηκαν εθελοντές 500.000 πολίτες), να εξοπλίζεται και να μετασχηματίζεται σε τακτικό στρατό. Απο τις τάξεις του αναδείχθηκαν τεράστιες φυσιογνωμίες (Βοροσίλοφ, Πριμακόφ, Τουχατσέφσκι, Φρούνζε, Τσαπάγιεφ και άλλοι) και παράλληλα καλούνταν στον Κόκκινο Στρατό στρατιωτικοί ειδικοί απο τον παλιό στρατό. Τότε καθιερώθηκαν στις τάξεις του στρατού και οι πολιτικοί επίτροποι των οποίων ο ρόλος ήταν ο πολιτικός έλεγχος των στρατιωτικών τεχνοκρατών. Το καλοκαίρι του 1918 το κρίσιμο μέτωπο ήταν το Ανατολικό (τσεχοσλοβάκικο σώμα, εξεγέρσεις κουλάκων, καταλήψεις σιτοβολώνων της περιοχής Βόλγα και της Σιβηρίας, ενισχυμένες οι ξένες δυνάμεις, άμεσος κίνδυνος της Μόσχας απο τις κινήσεις αυτού του μετώπου). Σε αυτό το μέτωπο βρίσκονταν πέντε Σοβιετικές στρατιές (άλλη μία στο βόρειο και σταδιακά δημιουργήθηκαν άλλες δέκα). Οι μάχες στο μέτωπο Ουράλια – Βόλγας ήταν σφοδρές αλλά αποτελεσματικές. Κλείσθηκε ο δρόμος για τον εχθρό προς την Μόσχα. Ταυτόχρονα αποκρούσθηκαν οι λευκοί κοζάκοι στον Ντόν και κλείσθηκε ο δρόμος τους προς το Τσαρίτσιν. Η άμυνα στο Τσαρίτσιν ξαλάφρωσε την κατάσταση σε όλο το ανατολικό μέτωπο. Ηγέτες στην άμυνα του Τσαρίτσιν ήταν οι Στάλιν και Βοροσίλοβ. Στις 30 Αυγούστου του 1918, δεξιοί εσέροι δολοφόνησαν στην Πετρούπολη τον Ουρίτσκι (πριν λίγες μέρες είχε δολοφονηθεί και ο Βολοντάρσκι) και την ίδια μέρα αποπειράθηκαν να δολοφονήσουν τον Λένιν με δηλητηριασμένες σφαίρες. Ο Λένιν τραυματίσθηκε βαριά αλλά η ενέργεια αυτή ξεσήκωσε θύελλα αγανάκτησης και οργής για τους αντεπαναστάτες όπως και κύματα συσπείρωσης γύρω απο το κόμμα. Στις 2 Σεπτέμβρη η Σοβιετική δημοκρατία ... ανακυρήχθηκε ενιαίο πολεμικό στρατόπεδο. Η Σοβιετική εξουσία αποφάσισε να εφαρμόσει και να εξαπολύσει την κόκκινη τρομοκρατία. Τα πρόσωπα που ανήκαν στις οργανώσεις των λευκοφρουριτών και έπαιρναν μέρος σε συνωμοσίες και κινήματα, τουφεκίζονταν άμεσα. Επικεφαλής της ΒΕΤΣΕΚΑ ήταν ο Τσερτζίνσκι. Οι αντεπαναστάτες κυριεύθηκαν απο πραγματικό τρόμο όταν άρχισαν να διαπιστώνουν πόσο εξαγριωμένος ήταν ο λαός που ταυτόχρονα στήριζε το κομμουνιστικό κόμμα και το Σοβιετικό κράτος. Είχε αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για αυτούς και ο Κόκκινος Στρατός πέρασε στην αντεπίθεση στο Ανατολικό μέτωπο τσακίζοντας στην κυριολεξία τους ενωμένους τσεχοσλοβάκους και λευκοφρουρίτες, απελευθερώνοντας μέσα στον Σεπτέμβρη το Καζάν, το Σιμπίρσκ και στις αρχές Οχτώβρη την Σαμάρα. Σε εκείνη την χρονική στιγμή ο Κόκκινος Στρατός είχε 1.000.000 μαχητές. Ο πατριωτικός πόλεμος με την καθοδήγηση των κομμουνιστών, φούντωσε και στις περιοχές τις κατακτημένες απο τους γερμανούς (Ουκρανία, Λευκορωσία, Βαλτικές χώρες) και για την αντιμετωπισή του το γερμανικό επιτελείο άρχισε να αποσύρει δυνάμεις απο το Δυτικό μέτωπο. Εως τον Νοέμβρη του 1918 η Αντάντ είχε τσακίσει την αντίσταση του γερμανικού στρατού και στην Δυτική Ευρώπη ήδη απο τον Σεπτέμβρη είχαν αρχίσει εξεγέρσεις (στρατευμάτων στην Βουλγαρία) και επαναστατικές εκδηλώσεις στην Αυστροουγγαρία (Οχτώβρης) και στην ίδια την Γερμανία (Νοέμβρης). Στις 18 Νοέμβρη του 1918 η ΠΚΕΕ των Σοβιέτ ακύρωσε την συνθήκη Μπρέστ-Λιτόφσκ. Ο Κόκκινος Στρατός έσπευσε σε βοήθεια των λαών της Ουκρανίας, Λευκορωσίας και των Βαλτικών χωρών κυνηγώντας τους γερμανούς που βρίσκονταν σε υποχώρηση. Αρχισαν αμέσως να δουλεύουν οι Σοβιετικές κυβερνήσεις σε όλες αυτές τις χώρες και το Συμβούλιο των Επιτόπων του Λαού της ΣΟΣΔΡ αναγνώρισε την ανεξαρτησία των εθνικών σοβιετικών δημοκρατιών σε Ουκρανία, Λευκορωσία, Εσθονία, Λετονία και Λιθουανία.

... συνεχίζεται ...