Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ (στο κοινωνικό επίπεδο)

   Στο κοινωνικό επίπεδο η όξυνση του ταξικού κριτηρίου των μαζών οδηγεί σε αποδυνάμωση της ιδεολογικής κυριαρχίας της αστικής τάξης και σε απότομη αύξηση της αποφασιστικότητας των μαζών. Σε αυτό το κρίσιμο σημείο δύο δρόμοι υπάρχουν.

    α. Η πολιτική οργάνωση τέτοιων μαζών οδηγεί σε προεπαναστατική ή επαναστατική κατάσταση όπου η αστική τάξη δεν μπορεί να επιβάλει την εξουσία της και η λαική μάζα δεν θέλει να κυβερνηθεί άλλο απο τον αστικό μηχανισμό της “κοινοβουλευτικής δημοκρατίας”. Η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν θα μπορεί να επιτελεί τον παλιό της ρόλο στην διατήρηση της αστικής κυριαρχίας. Η έκβαση της ταξικής όξυνσης θα είναι η απώλεια της εξουσίας απο τους αστούς και η κατάκτησή της απο τις οργανωμένες ταξικές δυνάμεις. Η κατάρρευση του αστικού κράτους θα είναι αποτέλεσμα της ακραίας του δυσλειτουργίας με τους παλιούς όρους. Αυτή η διαπίστωση κάνει φανερή την γελοιότητα της θέσης των οπορτουνιστών-σοσιαλδημοκρατών πως οι ταξικές δυνάμεις θα πρέπει να κατακτήσουν πρώτα την κοινοβουλευτική πλειοψηφία της αστικής δημοκρατίας και τότε να επιχειρήσουν την κατάκτηση της εξουσίας. Με άλλα λόγια προτείνουν στο προλεταριάτο να συμβάλει στην ομαλή λειτουργία του μηχανισμού καταπίεσης και εξαγοράς του, με την ελπίδα οτι κάποτε το προλεταριάτο θα κατακτήσει τους μηχανισμούς εξουσίας της αστικής δημοκρατίας και θα τους θέσει στην υπηρεσία του. Προτείνουν στο προλεταριάτο να συνεχίσει να σκάβει τον λάκο του και όταν βρεθεί στο πάτο, του τάζουν πως θα μπορέσει να βγεί στην επιφάνεια και να ρίξει μέσα τους αστούς που περιμένουν εκεί με όλα τους τα όπλα.

    Είναι προφανές πως μιά νικηφόρα ταξική επανάσταση δεν θα επανεκινήσει τους παλιούς μηχανισμούς εξουσίας, αλλά θα τους καταστρέψει και θα οικοδομήσει τους νέους μηχανισμούς εξουσίας της διχτατορίας του προλεταριάτου που θα οδηγήσουν στην εξάλειψη των τάξεων και στον μαρασμό του κράτους. Επίσης είναι προφανές πως σε μια επαναστατική κατάσταση δεν θα υπάρξει η “τεχνική” ευκαιρία να καταγραφούν σε αστικό κοινοβουλευτικό μηχανισμό οι επαναστατικές τάσεις της κοινωνίας για τον λόγο οτι τότε οι παλιοί μηχανισμοί εξουσίας βρίσκονται υπό κατάρρευση. Το προλεταριάτο διεξάγει την ταξική μάχη και ανατρέπει την αστική εξουσία όταν έχει συγκεντρώσει την κρίσιμη μάζα επαναστατικών δυνάμεων, χωρίς να αυτοαφοπλίζεται περιμένωντας να γίνει καμμιά επίσημη ψηφοφορία (και μάλιστα οργανωμένη απο την αστική τάξη υπο τον ζυγό της και την κυριαρχία της) που θα αφαιρεί την εξουσία απο τους αστούς και θα την παραδίδει στους επαναστάτες. Το προλεταριάτο γνωρίζει πως για την επιτυχία της επαναστασής του και την ανατροπή της αστικής τάξης πρέπει να έχει οπωσδήποτε την συμπάθεια της πλειοψηφίας των εργαζόμενων και επομένως του πληθυσμού. Αυτό το δεδομένο είναι κρίσιμο για την επιλογή της στιγμής και της συγκυρίας που το προλεταριάτο πρώτο θα αποφασίσει ποιά είναι η στιγμή της αποφασιστικής επίθεσης ενάντια στην αστική τάξη. Σε αυτή την στιγμή δεν είναι απαραίτητο πως η συνειδητά οργανωμένη πρωτοπορία του προλεταριάτου θα αποτελεί την πλειοψηφία του πληθυσμού (ούτε ακόμα πως ολόκληρο το προλεταριάτο θα αποτελεί την πλειοψηφία), αλλά η πλειοψηφία του πληθυσμού παρ΄ότι διστακτική ή πολιτικά ανενεργής θα βλέπει με συμπάθεια την δράση του οργανωμένου προλεταριάτου και ταυτόχρονα δεν θα επιθυμεί την συνέχιση της αστικής εξουσίας. Ομως οι τεράστιες μάζες των εξαγορασμένων-παραπλανημένων προλετάριων, μισοπρολετάριων και μικροαστών ποτέ δεν θα ταχθούν αυτόματα και προκαταβολικά υπέρ της κυριαρχίας του προλεταριάτου. Ολοι αυτοί θα τραβηχτούν με το μέρος του επαναστατημένου προλεταριάτου μόνο ύστερα απο την ανατροπή της αστικής εξουσίας και την συντριβή του κρατικού της μηχανισμού που ως τα τώρα κρατούσε όλες αυτές τις τάξεις κάτω απο την κυριαρχία της αστικής. Το επαναστατημένο προλεταριάτο δεν χρειάζεται καμμία επίφαση “δημοκρατικότητας” στην προσπαθειά του για την ανατροπή ενός αντιδημοκρατικού εκμεταλλευτικού συστήματος. Το πρώτο που χρειάζεται είναι να επιλέξει σωστά την στιγμή και την τακτική της επίθεσης ενάντια στην αστική τάξη και δεύτερο πρέπει μετά την νικηφόρα έκβαση της επίθεσης να εκμεταλλευτεί τις ταλαντεύσεις της μικροαστικής (εξαγορασμένης) τάξης με τρόπο τέτοιο που να την ουδετεροποιήσει. Δηλαδή να την εμποδίσει να πάει με το μέρος των εκμεταλλευτών όσο θα εξελίσεται η διαδικασία εδραίωσης της πολιτικής εξουσίας της διχτατορίας του προλεταριάτου και της βίαιης καταστολής της αντίστασης που πρόβαλλαν και θα προβάλλουν πάντα οι εκμεταλλευτές. Καμιά καταπιεζόμενη τάξη δεν έφθασε ποτέ στην κυριαρχία χωρίς να περάσει μια περίοδο δικτατορίας.

 

   β. Η αποτυχία (ή σωστότερα η αναβολή) της επιτυχημένης πολιτικής οργάνωσης των μαζών έχει κατά βάση προβλέψιμα επακόλουθα. Οσο το ποσοστό κέρδους της καπιταλιστικής παραγωγής αναπόφευκτα θα μειώνεται (αυτό αποτελεί την πραγματική βάση των εξελίξεων), κάθε διαδικασία “κοινωνικής προόδου” στα καπιταλιστικά πλαίσια θα βρίσκεται σε συνεχές καθοδικό σπιράλ ενώ ταυτόχρονα το σπιράλ της πραγματικής κοινωνικής εξαθλίωσης θα είναι σταθερά και έντονα ανοδικό. Οσο αυτή η εσωτερική “διένεξη” του συστήματος δεν επιλύεται με την ίδια την ανατροπή και καταστροφή του ίδιου του συστήματος, τόσο το σύστημα ιδεολογικής επιβολής θα γίνεται και πιό αυταρχικό επειδή τα όρια της “ομαλής” επιβολής (χωρίς δηλαδή κοινωνικές εντάσεις που βάζουν σε κίνδυνο την σταθερότητα του ίδιου του συστήματος) ... είναι πεπερασμένα. Τότε το καπιταλιστικό σύστημα εγκαταλείπει (ή αμβλύνει σοβαρά) τους μηχανισμούς της “ομαλής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας” και εισέρχεται στην φάση της ανοιχτής δικτατορίας της αστικής τάξης ... δηλώνοντας ευθέως πως δεν μπορεί με τον παλιό τρόπο. Ολα αρχίζουν με μιά μεγάλη καπιταλιστική οικονομική κρίση που θέτει σε κίνηση τον καπιταλιστικό μηχανισμό καταστροφής και της παγκόσμιας αναδιανομής με τα συνεπακόλουθα πολιτικά φαινόμενα (προετοιμασίες πολέμων, φασιστικοποίηση “δημοκρατιών”, ανοιχτός φασισμός, επίθεση στα εργατικά δικαιώματα και στα εργατικά κινήματα, ιμπεριαλιστικός πόλεμος κλπ κλπ). Οσο πιό αυταρχικό γίνεται το σύστημα τόσο θα σπρώχνει τεράστιες μάζες στον δρόμο της ταξικής συνειδητοποίησης. Είναι μοιραίο λοιπόν το ιστορικό γεγονός ότι οι μεγάλες ευκαιρίες του εργατικού επαναστατικού κινήματος θα προκύπτουν σε τέτοιες αναπόφευκτες στον καπιταλισμό περιόδους κρίσης. Αλλο είναι αυτό και άλλο το ταξικό κίνημα να πέσει στην παγίδα του κοινοβουλευτισμού και των “ειρηνικών” δρόμων (στο όνομα της αποφυγής των πολέμων και της βίας που στον καπιταλισμό είναι βέβαια) ... περιμένοντας απροετοίμαστο την αναπόφευκτη περίοδο των επαναστάσεων. Ενα τέτοιο αυτοαφοπλισμένο ταξικό κίνημα που λόγω αδυναμίας θα αναβάλει την επαναστατική ρήξη το μόνο που θα συνεισφέρει είναι η “βοηθειά” του στην προσωρινή επανασταθεροποίηση της αστικής εξουσίας. Κάθε ταξικό κίνημα έχει το καθήκον να καταγγέλει, να αποκαλύπτει και νά κάνει το παν για να αποτρέπει τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και να κινεί τις μάζες στην αποφυγή του σφαγείου. Δεν βγάζει έτσι μόνο του τα μάτια του “απομακρύνωντας” την επαναστατική περίοδο. Ισα-ίσα αποσταθεροποιεί την αστική εξουσία που θα διευθύνει την ούτως ή άλλως αναπόφευκτη είσοδο στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο (ποντάρωντας στον ένα ή στον άλλο ισχυρό) και αποδυναμώνει σοβαρά τα σχέδια της αστικής τάξης να στρατολογήσει τον λαό υπό την εθνική σημαία για τα δικά της συμφέροντα. Αποτρέπει δηλαδή την επικράτηση του εθνικισμού, δρά διεθνιστικά και εν΄τέλει διευκολύνει την μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο. Η άρνηση αυτής της διαδικασίας ξεκινά απο την εξωπραγματική ελπίδα της αποτροπής του ιμπεριαλιστικού πολέμου και καταλήγει πάντα στον εθνικισμό που οδηγεί τους λαούς στις κρεατομηχανές για το συμφέρον του καπιταλιστή.