Πρός Συριζαίους (του μόχθου και της εργασίας) #3 (6-6-2015)

Τα  δυό  σκουλήκια. 

Κάποτε ήσουνα αριστερός ... με την ιδεολογία σου, την δράση σου, τα σέα σου, τα μέα σου ... μα και τις αμφιβολίες σου.

Σκεφτόσουνα, μιλούσες, αντιδρούσες ... σε υπολογίζανε.

Είχες πρόσωπο ... με κούτελο. Απεχθανόσουνα τον γλύφτη, το τσιράκι, τον παρατρεχάμενο της εξουσίας ... το παράσιτο ... οχι γιατί δεν μπορούσες να γίνεις τοιούτος, αλλά επειδή κατάφερες να μην γίνεις.

Και αν η ανάγκη σε ανάγκασε ... όλο και κάτι θα είχε μείνει μέσα σου ... για να σου ενοχλεί την ηρεμία σου. Ενα μικρό σκουλήκι ... που τά άφηνες να ζεί, που ήθελες να υπάρχει ... έτσι για τα μάτια της συνείδησης.

Ε ... τι διάολο ... αριστερός άνθρωπος.

Και με τη ζωή σου καλά τα κατάφερνες. Το σπιτάκι, το αμαξάκι, η δουλίτσα, η παρεούλα, η οικογένεια ... το έννοιωθες και το άλλο, το μεγάλο σκουλήκι που κατοικοεδρεύει μέσα σου. Εγώ με την αξία μου κι΄όχι με ξένες πλάτες ... όλα θα τ΄αβγατίσω και θα γενώ μεγάλος. Δύσκολο σκουλήκι αυτό.

Αλλά ... πίστευες στις πλάτες σου ... παρότι κάποιοι σού ΄λεγαν πως δεν πρόκειτε να γένεις μεγάλος αν δεν ξεζουμίσεις άλλους.

Δεν ήθελες όμως να τους πιστέψεις. Ομως αριστεροί ήταν και αυτοί.

Κάποτε ήρθε η καταστροφή ... και άρχισες να καταλαβαίνεις και να ζείς στο πετσί σου την έννοια του αναλώσιμου ανθρώπου.

Σκιάχτηκες ... θέλησες να κρυφτείς. Να σωθείς. Απο κάπου να πιαστείς.

Να σου δώσω μιά να σπάσεις αχ βρέ κόσμε γυάλινε και να φτιάξω μια καινούρια κοινωνία άλληνε. Αιντε θύμα άιντε ψώνιο άιντε σύμβολο αιώνιο αν ξυπνήσεις μονομιάς θα `ρθει ανάποδα ο ντουνιάς. Δεν μπορεί ... σου περάσαν απ΄το μυαλό όλα αυτά.

Τότε τρομοκρατήθηκες ... μήπως χάσεις, όχι εκείνα που είχες ... μα εκείνα που θάθελες ν΄άχεις. Σε σκιάξαν τα ονειρά σου τα παλιά. Τα ψεύτικα. Κοπήκαν τα ποδάρια σου.

Αριστερέ ... έκανες πίσω. Κόλωσες. Το ξέρεις πως άφησες το μεγάλο σκουλήκι να σε σιγοτρώει. Το μικρό ... το τσαλαπάτησες ... το μίσησες.

Αριστεροί ... δίχως το μικρό σκουλήκι !!! Το καταλαβαίνετε ... κατά βάθος δεν γουστάρετε τον εαυτό σας κι΄αυτό σας κάνει παράξενους, στριφνούς, κακότροπους. Αποστρέφεστε αυτό που δεν καταφέρατε να είστε ... τον άλλο σας εαυτό ... και ότι του μοιάζει.

Αριστερέ πιάστηκες τελικά από κάπου. Μαζί με άλλους, πολλούς. Ναι μάλιστα ... αριστερό φωνάζατε (κι΄ ακόμα φωνάζετε) ο ένας τον άλλον ... για να νοιώθεται καλύτερα.

Δεν το πήρες το πράμα στα χέρια σου. Ανάθεσες την δουλειά σε άλλους. Σε εκείνους που σού ΄ταξαν ... τα ψεύτικα ονειρά σου ... και πάλι και εύκολα και απλά. Ο εύκολος ο δρόμος ... που δεν είχε ποτέ καμμία ιστορία.

Οταν ο εργολάβος των ονείρων σου άρχισε να πετσοκόβει τα ταξίματα ... σάστισες ... έκανες ένα βήμα πίσω, ακόμα. Ετσι είναι η ζωή ... είπες. Ας είναι και λιγότερα.

Το μεγάλο σκουλήκι ... χόντραινε μέσα σου. Σε τύφλωνε.

Οταν ο εργολάβος των ονείρων ... σου εμφάνισε στην θέση αυτών που σου έταξε ... ένα τέρας, το δέχτηκες. Εκανες κι΄άλλο βήμα πίσω γιατί σου δειξε κι΄άλλο αγριώτερο που σε απειλεί. Και όπως έλεγε ένας Μάνος ... όταν συνηθίζεις το τέρας ... αρχίζεις να του μοιάζεις.

Ετσι είναι η ζωή. Δεν τελειώνουν τα τέρατα.

Αριστερέ ... άφησες ένα σκουλήκι να σε ρίξει στο στόμα ενός τέρατος. Αριστερέ ... τσαλαπάτησες το λάθος σκουλήκι.

Ετσι είναι η ζωή. Και όπως έλεγε ένας Μίκης που έχει φάει την ζωή με την κουτάλα ... κάποιος πηγαίνει πίσω, πίσω, πίσω… κι όταν θα ακουμπήσει τον τοίχο ...

... γίνεται ή προδότης ή ήρωας.

Εκεί ακριβώς βρίσκεσαι τώρα αριστερέ.