Ο Στάλιν για το εθνικό ζήτημα (ΙΙΙ) - "Ο μαρξισμός και το εθνικό ζήτημα" - (δεύτερο μέρος)

Στην εξορία - 1915

   Το Μπούντ ήταν εβραίϊκή εργατική ένωση της Λιθουανίας, της Πολωνίας και της Ρωσίας. Συγκροτήθηκε τον Οχτώβρη του 1897 και το κύριο πεδίο της δράσης του ήταν μέσα στους εβραίους χειροτέχνες. Το Μπούντ μπήκε στο ΣΔΕΚΡ (Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας) στο πρώτο συνέδριο, το 1898, σαν "αυτόνομη οργάνωση που διατηρεί την αυτοτελειά της μόνο για τα ζητήματα που αφορούν ειδικά το εβραίϊκο προλεταριάτο". Γρήγορα φάνηκε πως πρόκειται για μικροαστική οπορτουνιστική οργάνωση ... και κατέληξε ο φορέας του εθνικισμού και της χωριστικής τάσης (σεπαρατισμός ... separate) μέσα στο εργατικό κίνημα της Ρωσίας. Η λενινιστική Ισκρα έκανε αυστηρή κριτική στην αστικο-εθνικιστική θέση του Μπούντ. Με την κριτική στην θέση του Μπούντ ... συνεχίζει ο Στάλιν το άρθρο  "Ο μαρξισμός και το εθνικό ζήτημα". 

   Παρότι ο Στάλιν δείχνει να δυσκολεύεται να πιστέψει πως ένα "δημοκρατικό" καθεστώς σαν της Γερμανίας των αρχών του 20ου αιώνα μπορεί να διολισθήσει σε ... καθεστώς που θα οργανώνει πογκρόμ, παρότι οι επαναστάτες ακόμα ασχολούνται με τα προεπαναστατικά τους καθήκοντα, παρότι ακόμα ο Λένιν δεν είχε ολοκληρώσει την θεωρητική ανάλυση των μπολσεβίκων για τον ιμπεριαλισμό (μονοπωλιακό καπιταλισμό), παρότι ακόμα η πρώτη νικηφόρα επανάσταση δεν είχε υπάρξει, παρότι ακόμα δεν είχε φανεί οτι η "απάντηση" του "πολιτισμένου" καπιταλιστικού κόσμου στο επαναστατικό κύμα θα είναι ο εκφασισμός και ο φασισμός ... οι οξυδερκείς επαναστάτες "έβλεπαν" τον κίνδυνο του εθνικισμού σαν γενική απειλή που μπορεί να κατακτήσει τις εργατικές μάζες ... και ο Στάλιν καταλήγει ... πως αν δεν πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας, οι εργάτες θα ακολουθήσουν άλλους !!! 
   Ο εθνικισμός και ο σεπαρατισμός της δράσης μέσα στις λαικές μάζες ... πάνω στο "γόνιμο" έδαφος του μονοπωλιακού καπιταλισμού ... ποτισμένος με το "δηλητήριο" του μικροαστισμού ... σε όλη την διάρκεια του 20ου αιώνα γέννησε τις "εθνοκαθάρσεις" και τις "γενοκτονίες" ... των ποντίων, των αρμένηδων, των μικρασιατών, των εβραίων σε όλη την Ευρώπη, των λαών της Γιουγκοσλαβίας κλπ κλπ 

Ενας πίνακας με μιά απο τις συλλήψεις του Στάλιν

   Πάμε τώρα στον λικβινταρισμό. Λικβινταρισμός: δεξιό οπορτουνιστικό ρεύμα στο Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας (ΣΔΕΚΡ) ... η εξέλιξη του μενσεβικισμού. Επικεφαλής του ήταν οι Νταν, Αξελρόντ και Ποτρέσοφ. Οι λικβινταριστές εμφανίστηκαν μετά την ήττα της πρώτης ρωσικής επανάστασης του 1905-1907. Αρνούνταν το επαναστατικό πρόγραμμα και τα επαναστατικά συνθήματα του κόμματος. Αρνούνταν τον επαναστατικό ταξικό αγώνα του προλεταριάτου και τον ηγετικό του ρόλο στην επανάσταση. Θεωρούσαν αναγκαία την αποδοχή του κοινοβουλευτισμού ... και επιδίωκαν την διάλυση του παράνομου μηχανισμού του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης. Για το λόγο αυτό ο όρος λικβινταρισμός ... ήταν συνώνυμος με τις διαλυτικές, διασπαστικές κινήσεις στα πλαίσια ενός επαναστατικού κινήματος [γαλλικά ... Liquidarisme ... liquide = ρευστός, υγρός]. Οι λικβρινταριστές τελικά ... ήταν μικροαστοί συνοδοιπόροι του προλεταριάτου και του κόμματός του, φορείς της μικροαστικής επίδρασης στην εργατική τάξη. 
   Η κούραση των μαζών μετά την επαναστατική ήττα άρχισε να περνάει και ο λαός να εισέρχεται σταδιακά σε νέα επαναστατική περίοδο. Το καλοκαίρι του 1910 ένα νέο κύμα απεργιών στην Μόσχα προσδίδει στην κατάσταση χροιά αγωνιστικής αναζωογόνησης μέσα στην οποία διαμορφώνονται δύο ξεκάθαρες τάσεις: οι λικβινταριστές και οι τροτσκιστές (οπορτουνιστές μενσεβίκοι) που επιδίωκαν να αποτραβήξουν το κίνημα απο ένα νέο επαναστατικό ξέσπασμα και να το περιορίσουν στην διεκδίκηση βελτιώσεων μέσα απο μεταρρυθμίσεις στα πλαίσια του τσαρικού καθεστώτος και οι μπολσεβίκοι σταθεροί στον αναπόφευκτο επαναστατικό δρόμο. Τον Γενάρη του 1912 έγινε η Εκτη πανκομματική Συνδιάσκεψη του ΣΔΕΚΡ στην Πράγα (σε αυτή την Συνδιάσκεψη ... ο Στάλιν παρότι απουσίαζε ... εκλέγεται μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και επικεφαλής του κέντρου για την καθοδήγηση της παράνομης δουλειάς στην Ρωσία - Ρωσικό γραφείο της ΚΕ) που επιβεβαίωσε την λενινιστική γραμμή στην δράση του κόμματος και ξεκαθάρισε τις παράνομες κομματικές οργανώσεις απο τους λικβινταριστές (με απόφαση της συνδιάσκεψης διαγράφτηκαν απο το κόμμα). Ο Τρότσκι παρότι παρέμεινε στο κόμμα συνέχιζε να προπαγανδίζει την λικβινταριστική θέση για την διάλυση του παράνομου μηχανισμού. Η θέση αυτή του Τρότσκι ήταν ακόμα πιό επιζήμια και τυχοδιωκτική αν λάβουμε υπ΄όψιν μας το γεγονός οτι το 1912 είχε ήδη ξεκινήσει μιά νέα και ισχυρή επαναστατική ζύμωση στην ρώσικη κοινωνία. Μέχρι το 1914 η μάχη για την ενότητα του κόμματος ήταν συνεχής επειδή οι λικβινταριστές και οι τροτσκιστές προσπαθούσαν να αξιοποιήσουν κάθε ευκαιρία, όσο πιό μεγάλες μάζες εργατών και αγροτών κινητοποιούνταν. Ολοι αυτοί δρούσαν ενάντια στο παράνομο κόμμα προπαγανδίζοντας την δημιουργία νόμιμου κόμματος, κατηγορώντας τους μπολσεβίκους οτι πάσχουν απο “απεργιακή μανία”, ιδρύωντας δικές τους οργανώσεις που τις ονόμαζαν “ομάδες πρωτοβουλίας”. Στην πραγματικότητα είχαν ιδρύσει δικό τους φραξιονιστικό κόμμα. Ολη αυτή την δράση οι μπολσεβίκοι την έκαναν γνωστή στις κομματικές οργανώσεις και στα εργατικά συνδικάτα. Οι μπολσεβίκοι κέρδισαν αυτή την ιδεολογική μάχη αλλά ο Τρότσκι συνέχισε. Τον Αύγουστο του 1912, μιλώντας για “ενότητα”, συγκάλεσε διάσκεψη διάφορων αντιμπολσεβίκων και στην προσπάθεια να ιδρυθεί ένα κεντριστικό (κεντρώο) κόμμα ψήφισαν θέσεις που δεν αναφέρονταν καθόλου στην ανάγκη ανατροπής του τσάρου και στην δήμευση της γής, αλλά περιοριζόταν στις οπορτουνιστικές κοινοβουλευτικές μεταρρυθμίσεις. Η προσπάθεια αυτή του Τρότσκι εξέπνευσε σε λίγους μήνες με πλήρη χρεωκοπία. Στο πρώτο εξάμηνο του 1914 η απεργιακή έκρηξη διογκώνονταν εν μέσω τρομοκρατίας και προετοιμασιών του τσαρικού κράτους για τον επερχόμενο πόλεμο. 
   Αλλά ας μην νομίσουμε οτι ο λικβινταρισμός ήταν μιά “εξωτική” παρέκκλιση των αρχών του προηγούμενου αιώνα και τέλειωσε εκεί. Στην δεκαετία του ΄20 το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα υπέφερε απο τον λικβινταρισμό. Οπως υπέφερε και μετά τον εμφύλιο με τις απόψεις για την διάλυση του παράνομου κομματικού μηχανισμού και την “διάχυση” ... μέσα στην ΕΔΑ. Μήπως δεν ήταν λικβινταρισμός ... η επιδίωξη κάποιων στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 για την διάλυση του ΚΚΕ και την “διαχυσή του” στον Ενιαίο Συνασπισμό ?? Εχει ουρά η ιστορία.