ΗΤΑΝ Ο ΜΑΡΞ ΚΑΙ Ο ΕΝΓΚΕΛΣ ... ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΛΕΝΙΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ? # 1

    Συχνά ακούμε οτι ο Μάρξ ήταν τεράστιος θεωρητικός της πολιτικής οικονομίας, ευφυής αναλυτής του καπιταλισμού, διαλεκτικός φιλόσοφος-ογκόλιθος ... αλλά βρέ παιδί μου ... ήταν δημοκρατικός, ήταν πλουραλιστής και φιλελεύθερος ... δεν ήταν τόσο προσηλωμένος στην ταξική μάχη και στην βίαιη εκβασή της ... τελικά ο Μάρξ δεν ήταν ... λενινιστής !!!  "Ηταν περισσότερο φιλόσοφος και λιγότερο επαναστάτης". Εδω αξίζει να παρακολουθήσουμε την ματιά του Λένιν για την επαναστατική ανάλυση του Μάρξ και τα συμπερασματά του, απ΄όλες τις επανασταστικές καταστάσεις που πρόλαβε να ζήσει ο Κάρολος.

    (Απο το “Κράτος και Επανάσταση” τα επιλεγμένα αποσπάσματα, επειδή προσπάθησα να βρώ απαντήσεις για σύγχρονα ερωτήματα σε ένα τόσο παλιό και κλασικό κείμενο.)

“Το προλεταριάτο ανυψωμένο σε κυβερνώσα τάξη” ή “η δικτατορία του προλεταριάτου” ... δεν είναι εκφράσεις του Λένιν, αλλά των Μάρξ και Ενγκελς. Η δεύτερη αποτελεί την οριστική μαρξιστική περιγραφή του προλεταριακού κράτους. Γράφει ο Λένιν ...   “Οι μικροαστοί δημοκράτες, οι ψευτοσοσιαλιστές αυτοί που αντικατέστησαν την πάλη των τάξεων με διάφορα όνειρα περί αρμονίας των τάξεων, φαντάσθηκαν καθ΄ύπνους οτι η μετάβαση στον σοσιαλισμό μπορεί να γίνει οχι με την ανατροπή της κυριαρχίας της εκμεταλλευτικής τάξης αλλά με μια ειρηνική υποταγή της μειοψηφίας στην τελείως μορφωμένη πλειοψηφία. Η μικροαστική αυτή ουτοπία, συνδεδεμένη αδιάρρηκτα με την ιδέα ενός Κράτους που στέκει επάνω απο τις τάξεις, οδηγεί πραγματικά στην προδοσία των συμφερόντων των αγωνιζόμενων τάξεων, όπως αποδείχθηκε στην ιστορία των επαναστάσεων του 1848 και 1871.” Εδώ ο Λένιν δίνει τον πολιτικό ορισμό και την πολιτική και θεωρητική οριοθέτηση των μεσαίων τάξεων της εποχής εκείνης. Σε πολύ λίγα πράγματα διαφέρει εκείνη η πολιτική τοποθέτηση των μεσαίων τάξεων απο την αντίστοιχη σημερινή τους θέση. Μια κόκκινη γραμμή διαπερνά μέχρι σήμερα τις πολιτικές ποικιλίες των μεσαίων στρωμάτων και των πολιτικών τους εκφραστών: Η με κάθε τρόπο άρνηση της ταξικής πάλης και της επαναστατικής της έκβασης. Η με κάθε τρόπο άρνηση της δικτατορίας του προλεταριάτου που θα προκύψει μόνο μέσα απο την πολιτική του οργάνωση. “Διαπαιδαγωγώντας ένα εργατικό κόμμα, ο μαρξισμός διαπαιδαγωγεί επίσης την πρωτοπορεία του προλεταριάτου, ικανή να αναλάβει την εξουσία και να οδηγήσει το σύνολο της κοινωνίας στον σοσιαλισμό, άξια να διευθύνει και να οργανώσει το νέο σύστημα, να γίνει ο δάσκαλος, ο οδηγός, ο ηγέτης όλων των πασχόντων και των πιεζομένων στο έργο της αναδημιουργίας της κοινωνικής ζωής χωρίς τους κεφαλαιούχους και εναντίον των κεφαλαιούχων.” Αυτά διδάσκει ο μαρξισμός για την πολιτική οργάνωση των προλετάριων. Ο κάθε μικροαστικός πολιτικός φορέας των μεσαίων τάξεων μπορεί να έχει οποιαδήποτε πολιτική θέση και ανάλυση. Δεν μπορεί όμως να τοποθετεί στην πρωτοπορεία για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας οποιοδήποτε “πλουραλιστικό”, γενικά “αριστερό”, πολυτασικό και πολυσυλλεκτικό πολιτικό μηχανισμό, μέσα στον οποίο θα στεγάζεται κάθε καρυδιάς καρύδι, απο προλετάριους, φτωχούς αγρότες, μεσαία στρώματα, στελέχη της υπαλληλίας και του κρατικού μηχανισμού, ακόμα και μικροί επιχειρηματίες που στενάζουν υπο το μεγάλο κεφάλαιο ... διατηρώντας ο καθένας τις πολιτικές του απόψεις και στοχεύσεις ... και να επιμένουν αυτοί οι πολιτικοί σχηματισμοί να αυτοαποκαλούνται μαρξιστικοί. Δεν μπορούν, δεν θέλουν και δεν θα φτάσουν όλοι αυτοί ως τον σοσιαλισμό. Αυτό διδάσκει ο μαρξισμός. Ποτέ κανένα “πολιτικό super market” δεν μπορεί να είναι μαρξιστικό. Μαρξιστικά μπορεί να είναι μόνο κόμματα της εργατικής τάξης. Και οποιοσδήποτε δέχεται αυτή την αληθινή μαρξιστική ανάλυση ... μπορεί να συμμετέχει σε τέτοια κόμματα, χωρίς να είναι απαραίτητο να ανήκει απο την φυσική του θεση στην εργατική τάξη. Και συνεχίζει ο Λένιν “ ενάντια σε αυτό το αξίωμα (εννοεί της πρωτοπορίας του προλεταριάτου) ο οπορτουνισμός γεννά μέσα στο εργατικό κίνημα μια τάξη αντιπροσώπων απο τους καλύτερα αμοιβόμενους εργάτες, που έχασαν κάθε επαφή με την τάξη τους, που περνούν καλά μέσα στο κεφαλαιοκρατικό καθεστώς και πωλούν τα πρωτοτόκια τους για ένα πινάκιο φακής, δηλαδή απαρνούνται τον ρόλο των επαναστατών ηγετών του λαού εναντίον της καπιταλιστικής τάξης.” Νάτη λοιπόν η γνωστή μας εργατική αριστοκρατία. Να λοιπόν η διαλεκτική μαρξιστική και κοινωνική ερμηνεία της πολιτικής ύπαρξης των παρδαλών “πολιτικών super market”. Διακυρήσουν “μαρξιστικούς σοσιαλισμούς” και όντας δωροδοκημένοι με πινάκιο φακής, απομακρύνονται απο την τάξη τους (είναι μικρομεσαίοι τώρα πιά που “τσεπώσαν” το αντίτιμο, με μεγαλειώδη όνειρα να γίνουν κεφαλαιούχοι = το μικροαστικό σαράκι, που τρέμει στην ιδέα της κατάρρευσης του καπιταλισμού) με έναν και μοναδικό στόχο. Οσο περνάει απο το χέρι τους, να εξαπατήσουν μάζες, να ακυρώσουν την ταξική πολιτική οργάνωση. Προμελετημένη και αισχρή χρήση του μαρξισμού.

     

   Το 1851 – τρία χρόνια μετά το Κομμουνιστικό Μανιφέστο και μετά την επανάσταση του 1848 στην Γαλλία – ο Μάρξ συνοψίζει τα πορίσματα εκείνης της επανάστασης στο έργο του “Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη”. “Η κοινοβουλευτική δημοκρατία στην πάλη της ενάντια στην επανάσταση βρέθηκε στην ανάγκη, μαζί με τα καταπιεστικά μέτρα, να ενισχύσει τους πόρους και τον συγκεντρωτισμό της κυβερνητικής εξουσίας. Τα κόμματα που αγωνίζονταν διαδοχικά για την εξουσία, θεωρούσαν την απόκτηση του τεράστιου αυτού κρατικού οικοδομήματος σαν την κυριότερη λεία του νικητή. Ολες οι ανατροπές τελειοποιούσαν αυτή την μηχανή ΑΝΤΙ ΝΑ ΤΗΝ ΤΣΑΚΙΣΟΥΝ.”    Ακουσον-ακουσον !! Αυτά τα λέει ο Μάρξ ... μαρξιστές της φακής (και του πινακίου της)!!   Η “δημοκρατία” για να εμποδίσει την επανάσταση δημιουργεί κόμματα που αλλάζουν στην εξουσία διαδοχικά, με λάφυρο τον κρατικό μηχανισμό που κάθε φορά τον τελειοποιούν για τον ρόλο που πρέπει να παίξει. Εκμεταλλεύονται το λάφυρο, δωροδοκούν μοιράζοντας πινάκια φακής και τελειοποιούν τον κρατικό μηχανισμό για τον αντεπεναστατικό του ρόλο. Πολλοί δε απο αυτούς δηλώνουν και μαρξιστές που στοχεύουν στον σοσιαλισμό. Μαρξιστές ... που την προτροπή του Μάρξ για ΤΟ ΤΣΑΚΙΣΜΑ ΤΗΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΜΗΧΑΝΗΣ ... την έχουν θάψει βαθιά στα συρτάρια τους και στα μυαλά τους. Εκτός εαν το τρόπο με τον οποίο θα “τσακίσουν” αυτή την κρατική μηχανή ... ξεζουμιζοντάς της και χαιδευοντάς την ... δεν μας το έχουν αποκαλύψει ακόμα. Ο Λένιν συνεχίζει ... “Δυο είναι οι πιο χαρακτηριστικοί για αυτή την κρατική μηχανή θεσμοί: η υπαλληλοκρατία και ο μόνιμος στρατός.” Μας θυμίζει κάτι αυτό ?? “Η υπαλληλοκρατία και ο μόνιμος στρατός είναι ένα παράσιτο πάνω στο κορμί της αστικής κοινωνίας, παράσιτο, που γεννήθηκε απο τις εσωτερικές αντιφάσεις που σπαράζουν αυτή την κοινωνία, και συγκεκριμένα, παράσιτο, που φράζει τους ζωτικούς πόρους.” ... “η μικροαστική τάξη είναι εκείνη που τραβιέται προς το μέρος της μεγαλοαστικής τάξης και σε σημαντικό βαθμό υποτάσσεται σε αυτήν μέσω του μηχανισμού της υπαλληλοκρατίας, που προσφέρει στα ανώτερα στρώματα της αγροτιάς, των χειροτεχνών, των εμπόρων κ.α. σχετικά βολικές, ήσυχες και τιμητικές θεσούλες που τοποθετούν τους κατόχους τους πάνω απο τον λαό.” Να λοιπόν το πελατειακό κράτος, να το ξεροκόματο της δωροδοκίας, να και τα νήματα ύπαρξης των μεσαιών τάξεων. Η εργατική αριστοκρατία και οι υπάλληλοι του κράτους. “Μα όσο πιο πολλά ξαναμοιράσματα γίνονται στον υπαλληλοκρατικό μηχανισμό ανάμεσα στα διάφορα αστικά και μικροαστικά κόμματα, τόσο πιο φανερή γίνεται για τις καταπιεζόμενες τάξεις και για το προλεταριάτο, που βρίσκεται επικεφαλής τους, η ασυμφιλίωτη έχθρα τους προς όλη την αστική κοινωνία. Απο δω πηγάζει η ανάγκη για ολα τα αστικά κόμματα, ακόμα και για τα πιο δημοκρατικά, μαζί και για τα “επανασταστικά-δημοκρατικά”, να δυναμώσουν τις καταπιέσεις ενάντια στο επανασταστικό προλεταριάτο, να στεριώσουν τον καταπιεστικό μηχανισμό, δηλαδή την ίδια την κρατική μηχανή. Αυτή η πορεία των γεγονότων υποχρεώνει την επανάσταση να βάλει καθήκον της οχι την καλυτέρευση της κρατικής μηχανής, μα την συντριβή, την καταστροφή της.” Οι διαχειριστές και οι εξυγιαντές του αστικού κράτους δεν είχαν ποτέ και ούτε θα μπορούν να έχουν καμμιά σχέση με τον μαρξισμό.

 

   Το 1871. Παρισινή Κομμούνα. Οι προλετάριοι ζητούσαν να κατακτήσουν τον ουρανό, είπε ο Μάρξ. Απο εκείνη την λαική επανάσταση οι Μάρξ και Ενγκελς άντλησαν εμπειρία και την ανέλυσαν. Στην πρόλογο της νέας έκδοσης του Μανιφέστου τον Ιούνιο 1872 υπογράφουν. “Ιδιαιτέρως η Κομμούνα αποδεικνύει οτι η εργατική τάξη δεν μπορεί απλώς να καταλάβει τον έτοιμο Κρατικό μηχανισμό και τον βάλει σε ενέργεια για τους δικούς της σκοπούς !” Τον Απρίλιο του 1871 κατά την εξέλιξη των γεγονότων της Κομμούνας ο Μάρξ γράφει σε επιστολή του “Αν κοιτάξετε στο τελευταίο κεφάλαιο του έργου μου “Η 18η Μπρυμαίρ” θα δείτε οτι διακυρήσσω πως η προσπάθεια της Γαλλικής Επανάστασης πρέπει να είναι όχι η κατάληψη της γραφειοκρατικής και στρατιωτικής μηχανής – όπως έγινε εως σήμερα αλλά η συντριβή της – και αυτό ακριβώς είναι ο προκαταρκτικός όρος κάθε λαικής επανάστασης στην Ευρώπη.”  Πιο καθαρή δήλωση και απάντηση για τις μαρξιστικές θέσεις δεν μπορεί να δωθεί προς οποιανδήποτε κατεύθυνση. Επανάσταση ίσον συντριβή του αστικού κράτους. Οταν το αστικό κράτος θεωρείς οτι μπορείς να το κάνεις να δουλέψει για φιλολαικούς σκοπούς, και να το θέλεις, δεν θα καταφέρεις τίποτα άλλο παρά να συνεχίσει αυτό να δουλεύει για τον σκοπό που φτιάχθηκε και σύ να απομακρύνεσαι απο τον ειλικρινή στόχο σου. Θα καταλήξεις σαν ένας νέος διαχειριστής των ατέλειωτων πειρασμών του. Τα συμπεράσματα του Μάρξ απο την Κομμούνα δεν σταμάτησαν εκεί. Είχε να κρίνει την προλεταριακή επανάσταση που στρεφόταν κατά των αστών, των νικητών της προηγούμενης επανάστασης. Γράφει λοιπόν ο Μάρξ για τον κοινοβουλευτισμό, την μεγάλη αγάπη αστών και οπορτουνιστών. “Η πραγματική ουσία του κοινοβουλευτικού μικροαστισμού, οχι μόνο μέσα στις κοινοβουλευτικές και συνταγματικές μοναρχίες αλλά και στα πιο δημοκρατικά πολιτεύματα, είναι να αποφασίζει μια φορά κάθε τόσα χρόνια ποιό απο τα μέλη της κυρίαρχης τάξης θα καταπιέσει τον λαό δια μέσου του κοινοβουλίου” ... “ Η Κομμούνα δεν ήταν ένας κοινοβουλευτικός θεσμός, αλλά ένας θετικός οργανισμός, νομοθετικός και εκτελεστικός συγχρόνως ... με ανακλητούς ανα πάσα στιγμή αντιπροσώπους.”   Για τους αστούς και τους μικροαστούς η πεμπτουσία της “δημοκρατίας”, το κοινοβούλιο δηλαδή, δέχεται εδώ την πιο ουσιαστική κριτική που ακούσθηκε ποτέ. Το κοινοβούλιο “νομοθετεί”. Ποτέ κανένα κοινοβούλιο δεν ήταν απαλλαγμένο απο την διαφθορά αργυρώνητων διαπλεκόμενων με τα οικονομικά συμφέροντα βουλευτών, που νομοθετούν κάτω απο την ομπρέλλα των ίδιων κυρίαρχων συμφερόντων υπο την απειλή εκλογικών συστημάτων που σχεδόν ποτέ δεν είναι αντιπροσωπευτικά της πραγματικής λαικής ψήφου και απειλούν για την απώλεια της βουλευτικής θέσης και του αντίστοιχου λάφυρου του κρατικού μηχανισμού – όλα αυτά την στιγμή που τους ψηφισμένους νόμους θα κληθεί να εφαρμόσει ο κρατικός μηχανισμός μέσα απο παρασκήνια, υπηρεσίες, συμβούλια και επιτελεία στα οποία δεν υπεισέρχεται κανένας κοινοβουλευτικός έλεγχος. Ο Μάρξ δηλώνει ξεκάθαρα πως ο διαχωρισμός νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας διέπει και χαρακτηρίζει τον κοινοβουλευτισμό με τέτοιο τρόπο που να νοθεύει την λαική ετυμηγορία και να εξασφαλίζει την απρόσκοπτη εφαρμογή της εκμεταλλευτικής πολιτικής της αστικής τάξης και τη χρησιμοποίηση του κρατικού μηχανισμού με μοναδικό γνώμονα τα συμφεροντά της. Οι αντιπρόσωποι του λαού πρέπει ταυτόχρονα να ελέγχουν την νομοθετική και εκτελεστική εξουσία την ίδια στιγμή που θα είναι διαρκώς υπό ανάκληση και θα υπηρετούν το προλεταριακό κράτος που θα γεννηθεί απο την συντριπτική καταστροφή του αστικού κρατικού μηχανισμού-παράσιτου της κοινωνίας. Η πραγματική δημοκρατία δεν ενσαρκώνεται με πολλά κόμματα που υπηρετούν το συμφέρον μιας τάξης και διαιωνίζουν την εκμετάλλευση των άλλων – η πραγματική δημοκρατία θα υλοποιηθεί με αντιπροσωπευτικό σύστημα λαικής εξουσίας που θα καταργεί οριστικά την εκμετάλλευση και τους μηχανισμούς της. Δεν υφίσταται δημοκρατία που πολιτικά είναι περιορισμένη στα στενά όρια της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Αυτή είναι δημοκρατία στην πραγματικότητα μόνο για τις κυρίαρχες τάξεις, μόνο για τους πλούσιους. Εμείς οι Ελληνες ξέρουμε περισσότερα για τέτοιου είδους δημοκρατίες όπως π.χ. η Αθηναική δημοκρατία ... για τους κύριους των δούλων. Η πραγματική δημοκρατία στην ουσία της (ως επικράτηση της θέλησης της λαικής πλειοψηφίας) δεν μπορεί να μην περιέχει στον πυρήνα της τον αποκλεισμό απο την δημοκρατία των εκμεταλλευτών, οχι με την έννοια των ατομικών δικαιωμάτων γενικά, αλλά με την έννοια οτι στην δημοκρατία κανένας δεν μπορεί να διατηρεί το δικαίωμα στην εκμετάλλευση. Η πραγματική δημοκρατία απο την φύση της δεν μπορεί συνεχώς να γεννά αγανάκτηση, αίσθημα αδικίας, εξεγέρσεις, δεν μπορεί να δημιουργεί την ανάγκη της καταργησής της, γεγονότα που τροφοδοτούν με τέτοια συνεχώς την ιστορία οι “δίκαιες” τάχα “δημοκρατικές και κοινοβουλευτικές” εξουσίες των εκμεταλλευτών. Ολα αυτά είναι αναπόσπαστα συστατικά μέρη του μαρξισμού. Και μάλιστα των απόψεων του Μάρξ που διαμορφώθηκαν απο τις εμπειρίες της Παρισινής Κομμούνας, μιας επαναστατικής κατάστασης με το προλεταριάτο πρωτοπόρο.

Μια ακόμα ανάγνωση στα κλασσικά αυτά κείμενα μας θυμίζει πόσο λαθεμένες ταυτίσεις έχουν στο μυαλό τους αλληλοδιάδοχες γενεές επι γενεών σύγχρονων πολιτών. Ταυτίσεις που διαψεύδονται πάντα με τραγικό τρόπο. Κράτος = κράτος δικαίου ... κοινοβουλευτισμός = δημοκρατία. Είναι άλλης τάξης ζήτημα, το για ποιούς λόγους αυτές οι ταυτίσεις μπορούν να είναι κυρίαρχες σήμερα, απο την μόνιμη προσπάθεια των αριστερογενών υποστηρικτών της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και του κράτους που υπηρετεί, να αποδείξουν οτι οι θέσεις του Μάρξ είναι ξεπερασμένες σήμερα, οχι όσον αφορά την μαρξιστική ανάλυση για το αστικό κράτος αλλά για το πώς αυτό θα παραχωρήσει την θέση του σε κάτι άλλο και τι ακριβώς θα είναι αυτή η διάδοχη κατάσταση. Ολοι αυτοί οι εντιμότατοι κύριοι είναι μαρξιστές στην ανάλυση του καπιταλισμού ... και τον απεκδύονται (άνευ βδελυγμίας μετά πολλής κρυψίνοιας) όταν το ζήτημα φτάνει στο βασικό ... και μετά τί και πώς ?? Γνωρίζουν οτι προσφέρουν πολύτιμες υπηρεσίες στην διαιώνιση των παραπάνω ψευδεπίγραφων ταυτίσεων και κάνουν οτι μπορούν για να “αποδείξουν” πως ο μαρξισμός είναι ξεπερασμένος όσο αφορά το “τι μέλλει γενέσθαι”.