ΗΤΑΝ Ο ΜΑΡΞ ΚΑΙ Ο ΕΝΓΚΕΛΣ ... ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΛΕΝΙΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ? # 2

  

   “Το κράτος, η οργανωμένη αυτή βία, γεννήθηκε κατά τρόπο αναπόφευκτο σε μια ορισμένη βαθμίδα εξέλιξης της κοινωνίας, τότε που η κοινωνία διασπάσθηκε σε ανειρήνευτες τάξεις, τότε που δεν μπορούσε πιά να υπάρχει χωρίς “εξουσία”, που φαινομενικά ήταν πάνω απο την κοινωνία και ως ένα ορισμένο σημείο είχε χωριστεί απο αυτή. Το κράτος, που γεννιέται μέσα απο τις ταξικές αντιθέσεις, γίνεται το κράτος της πιό ισχυρής, της οικονομικά κυρίαρχης τάξης, που με αυτό γίνεται και πολιτικά κυρίαρχη και έτσι αποκτά νέα μέσα για την υποταγή και την εκμετάλλευση της καταπιεζόμενης τάξης. Ετσι το αρχαίο κράτος ήταν πριν απ΄όλα κράτος των δουλοκτητών για την υποταγή των δούλων, όπως το φεουδαρχικό κράτος ήταν όργανο των ευγενών για την υποταγή των δουλοπάροικων αγροτών και το σύγχρονο αντιπροσωπευτικό κράτος είναι όργανο εκμετάλλευσης των μισθωτών εργατών απο τους καπιταλιστές.” Με μιά απλή παράγραφο τόσο περιεκτική ο Ενγκελς σκιαγραφεί την γνωστή ιστορία της ανθρωπότητας εκθέτοντας τις δικές του απόψεις, όπως και του Μάρξ, στο έργο του, “Καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους”.

  Ολα άρχισαν όταν η κοινωνία διασπάσθηκε σε ανειρήνευτες τάξεις. Είναι εξαιρετικά εύστοχη η επιλογή της έκφρασης “ανειρήνευτες τάξεις” και την ευστοχία αυτή την αποδεικνύουν οι πολιτικές αναζητήσεις των επόμενων δεκαετιών ειδικά στις δυτικές κοινωνίες. Πάμπολλες πολιτικές απόψεις και ρεύματα προσπάθησαν να πείσουν τις κοινωνίες οτι το κράτος είναι υπεράνω τάξεων και διαθέτει τον ρόλο του συμφιλιωτή των αντίθετων τάξεων. Ολοι αυτοί στην ουσία πέτυχαν αυτό τον πολιτικό στόχο, ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση του 1989. Και επήλθε η κρίση του 2008 να αποδείξει με τραγικό τρόπο την ορθότητα της άποψης των Μάρξ-Ενγκελς και του κομμουνιστικού μανιφέστου. Το γενεσιουργό αίτιο αυτής της κοινωνικής διάσπασης ήταν η ατομική ιδιοκτησία, στον βωμό της οποίας θυσιάσθηκε η βασική ιστορική υποχρέωση του ανθρώπινου γένους: η υποχρέωση της κοινωνίας να μην επιτρέπει την ύπαρξη εκμετάλλευσης ανθρώπου απο άνθρωπο. Απο την στιγμή που η κοινωνία αποδέχθηκε να θυσιάσει αυτή την θεμελιακή υποχρέωση, το ανθρώπινο γένος ζεί ενάντια στην φύση του. Η ατομική ιδιοκτησία νομοτελειακά θα γεννά εκμετάλλευση ανθρώπου απο άνθρωπο, θα γεννά ανειρήνευτες τάξεις, θα γεννά βία, θα γεννά κράτος.

Γράφει ο Ενγκελς στο “Αντι-Ντύρινγκ” “Η πρώτη πράξη με την οποία το κράτος εμφανίζεται πραγματικά σαν εκπρόσωπος ολόκληρης της κοινωνίας – απαλλοτρίωση των μέσων παραγωγής προς όφελος όλης της κοινωνίας – είναι ταυτόχρονα και η τελευταία αυτοτελής πράξη του, σαν κράτος. Η επέμβαση της κρατικής εξουσίας στις κοινωνικές σχέσεις γίνεται περιττή στον έναν τομέα ύστερα απο τον άλλον και σβήνει μόνη της. Την διακυβέρνηση των ανθρώπων την αντικαθιστά η διαχείρηση των πραγμάτων και η διεύθυνση του προτσές παραγωγής. Το κράτος δεν καταργείται, απονεκρώνεται”. Οτι λοιπόν καταργήσει το δικαίωμα ατομικής ιδιοκτησίας, θα οδηγήσει στην εκμηδένιση των τάξεων και στην απονέκρωση του κράτους. Και συνεχίζει ο Ενγκελς στο έργο του, “Καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους” “Η κοινωνία που οργανώνει την παραγωγή πάνω στην βάση μιας ελεύθερης και ίσης ένωσης των παραγωγών, βάζει ολόκληρη την κρατική μηχανή εκεί που είναι η θέση της: στο μουσείο των αρχαιοτήτων, δίπλα στο αδράχτι και στο μπρούτζινο τσεκούρι”.

 

   Απο εκείνα τα χρόνια μέχρι τις μέρες μας, τίποτα δεν μεσολάβησε όσο αφορά τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του καπιταλισμού, που να ανατρέπουν τις βασικές μαρξιστικές αρχές. Το γεγονός οτι ο καπιταλισμός έχει περάσει στο στάδιο του μονοπωλιακού καπιταλισμού (ως ιμπεριαλισμό το όρισε ο Λένιν) ... οχι μόνο δεν αναιρεί τις μαρξιστικές αρχές αλλά τις επιβεβαιώνει με ισχυρό τρόπο. Με ισχυρό τρόπο επίσης επιβεβαιώνει τις μαρξιστικές αρχές και η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού.

    Οταν ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας στην πορεία της εξελιξής του, επανεισάγει σχέσεις ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα ή στην διαδικασία παραγωγής, αυτό το γεγονός δεν αποτελεί αναίρεση των μαρξιστικών αρχών. Αυτό αποτελεί παρέκκλιση απο τις αρχές. Είτε μας αρέσει είτε οχι, τέτοιου είδος ακριβώς παρέκκλιση ήταν το 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ που έλαβε χώρα σε μια ΕΣΣΔ που προσπαθούσε να ορθοποδήσει απο την νικηφόρα καταστροφή του 2ου παγκοσμίου πολέμου, διεξάγωντας ταυτόχρονα έναν επιβεβλημένο εκ δυσμών και αδυσώπητο οικονομικό και Ψυχρό πόλεμο εξοπλισμών, με μια κοινωνία που δεν είχει απεμπλακεί οριστικά απο τις παλιές ταξικές αντιθέσεις και που εργαζόταν για την επιβιωσή της παράλληλα με την εκπλήρωση του θηριώδους οικονομικά διεθνιστικού καθηκοντός της. Ποτέ το επαναστατικό πείραμα του Λένιν ... δεν πραγματοποιήθηκε υπό τον ελάχιστο “δημοκρατικό” ή έστω ιδεαλιστικό σεβασμό του ιδεολογικού αντιπάλου. Ούτε μια στιγμή της ιστορίας τους, οι μαρξιστές-λενινιστές δεν περίμεναν ούτε περιμένουν τέτοιου είδους αβρότητες εκ μέρους του ιδεολογικού-ταξικού αντιπάλου. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο ... “αναγκάζονται” να είναι επαναστάτες. Δεν μπορεί να γίνει αλλοιώς, είναι μονόδρομος. Και όταν οι επαναστάτες χάνουν ή αναγκάζονται να χάνουν τα επαναστατικά τους χαρακτηριστικά, μονοδρομικά και πάλι θα “ερωτοτροπήσουν” με την ιδέα της τίμιας “ειρηνικής” συνύπαρξης ... με τον εξ ορισμού ανέντιμο και ύπουλο ιδεολογικό αντίπαλο.

    Και η επανάσταση ηττήθηκε! Και πάνω σε αυτή την ήττα χτίσθηκαν καριέρες και καριέρες. Οι πιο εντυπωσιακές απο αυτές ήταν εκείνες που “εμπορεύθηκαν” ταυτόχρονα και αντικαπιταλισμό και δημοκρατικό, πλουραλιστικό και μη βίαιο μαρξισμό.

Προσπάθησαν να ευνουχίσουν μια και μόνη συστάδα ιστορικής αλήθειας.

# Οτι ο μαρξισμός στα χρόνια του καπιταλισμού του ελεύθερου ανταγωνισμού ήταν η θεωρία και η δράση του Μάρξ και του Ενγκελς.

# Οτι οι δύο αυτοί θεωρητικοί και αγωνιστές όρισαν την ιστορική κίνηση του καπιταλισμού ... χωρίς κάν να την ζήσουν

# Οτι αυτοί οι δύο, όρισαν την νομοτελειακή κίνηση του καπιταλισμού προς την κατάργηση του ελεύθερου ανταγωνισμού - και την γέννεση στην θέση του – του μονοπωλιακού καπιταλισμού. Του ιμπεριαλισμού δηλαδή

# Οτι ο μαρξισμός στα χρόνια του ιμπεριαλισμού είναι συνυφασμένος και άρρηκτα συνδεδεμένος με τον λενινισμό.

# Οτι στα χρόνια μας ... μαρξισμός = λενινισμός

Τον μαρξισμό-λενινισμό θέλησαν να τον μετατρέψουν σε αλά κάρτ υπεραγορά. “Ψωνίζουμε” οτι μας βολεύει. Τα άλλα τα αφήνουμε στην ιστορική λήθη. Και το νέο προιόν έτοιμο και γυαλιστερό στις πολιτικές βιτρίνες: Ανατροπή του καπιταλισμού με δημοκρατικά και ειρηνικά μέτρα. Τόσο απλά και εύκολα. Η Οχτωβριανή Επανάσταση απέτυχε! Η ανθρωπότητα δεν έχει άλλη τέτοια ευκαιρία. Ηταν η τελευταία της! Δεν χρειαζόμαστε πιά τίποτα απο αυτή! Η ιστορία δεν μπορεί να γεννήσει ξανά ούτε Στάλιν ούτε Χίτλερ. Η ανθρωπότητα την ανειρήνευτη πάλη των τάξεων ... θα την συμφιλιώσει ... με δημοκρατικές αλλαγές του κοινοβουλευτικού αντιπροσωπευτικού συστήματος που μοιάζει και με την αρχαία αθηναική δημοκρατία. Καμμιά φορά μας ξεφουρνίζουν και τα φρέσκα κουλούρια των μύχιων πόθων τους: Ο ανθρώπινος καπιταλισμός και η υγιής επιχειρηματικότητα. Οι μισθόδουλοι μπορούν να γίνουν καπιταλιστές. Αρκεί ο καπιταλισμός να γίνει λιγότερο βάρβαρος ... πιό υποφερτός. Τελικά έχουν και οι καπιταλιστές δημοκρατικές και ανθρωπιστικές ευαισθησίες. Οι ίδιοι ... δεν παραλείπουν να εναποθέτουν γαρύφαλα στον τάφο της Ρόζας Λούξεμπουργκ - παρ΄ότι εκείνη σε πείσμα τους έλεγε το σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα – ούτε να τραγουδούν στα συνεδριά τους με υψωμένη γροθιά το pandiera rossa, ούτε να καταδικάζουν την βία απ΄όπου και αν προέρχεται. Ο ορισμός της πλουραλιστικής επαναστατικότητας των διακηρύξεων σε συνδυασμό με την δογματική προσήλωση στον μύχιο στόχο τους: Ποτέ τον καπιταλισμό να μην τον απειλήσουν βίαιες επανασταστικές ανατροπές.

Πόσο λίγο έχουν κατανοήσει τον Μαρξισμό !!

Ποτέ δεν κατάλαβαν την διατύπωση του Κάρολου οτι η ακραία συγκεντρωποίηση των μέσων παραγωγής και η ακραία κοινωνικοποίηση της εργασίας φτάνουν σε σημείο που δεν μπορούν να συμβιβαστούν με το καπιταλιστικό τους περίβλημα. Προσπαθούν οι ταλαίπωροι να καταργήσουν την ταξική πάλη με κοινοβουλευτικούς νόμους. Είναι το ίδιο τραγικό με την σκέψη οτι θα σταματήσουν οι επαναστατικές ανατροπές και η ιστορική κίνηση της κοινωνίας ... επειδή κάποτε ηττήθηκε ο Σπάρτακος. Πόσο λίγο έχουν κατανοήσει τον Μαρξισμό : η βία είναι η μαμή της ιστορίας ... ο καπιταλισμός θα μπεί στο μουσείο των αρχαιοτήτων, δίπλα στο αδράχτι και στο μπρούτζινο τσεκούρι.

Σε όλους αυτούς τους δημοκρατικούς και πλουραλιστές “μαρξιστές” ... με το “ανθρώπινο πρόσωπο” που απεχθάνονται την βία του οργανωμένου εκμεταλλευόμενου (επαναστάτη), εξευμενίζοντας με σύγχρονες σπονδές την βία του εκμεταλλευτή ... δεν μπορεί κάποιος παρά να τους αφιερώσει την κατάληξη του Μανιφέστου: “Οι κομμουνιστές θεωρούν ανάξιο τους να κρύβουν τις απόψεις και τις προθέσεις τους. Δηλώνουν ανοιχτά ότι οι σκοποί τους μπορούν να πραγματοποιηθούν μονάχα με τη βίαιη ανατροπή όλου του σημερινού κοινωνικού καθεστώτος. Ας τρέμουν οι κυρίαρχες τάξεις μπροστά σε μια κομμουνιστική επανάσταση. Οι προλετάριοι δεν έχουν να χάσουν σ' αυτήν τίποτε άλλο, εκτός από τις αλυσίδες τους. Έχουν να κερδίσουν έναν κόσμο ολόκληρο. ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ, ΕΝΩΘΕΙΤΕ!”

    Και όλοι αυτοί οι παρδαλοί “μαρξιστές” και οι “αριστεροί” χτίσαν την καριέρα τους με οτι νομίζαν οτι τους βόλευε απο τον μαρξισμό, προσθέτοντας τα “σύγχρονα” τάχα διλήμματα.

Σε αυτό το σημείο όμως, έχει ιδιαίτερη αξία να παρακολουθήσουμε τα επιχειρήματα των αντιπάλων των Μάρξ, Ενγκελς και αργότερα του Λένιν, καθώς και τον τρόπο που τους αντιμετώπιζαν οι κλασσικοί. Τότε θα φανεί περίτρανα πως οι παρδαλοί χτίζουν καριέρες με αντιμαρξιστικά επιχειρήματα τόσο παλιά ... όσο και ο μαρξισμός που πασχίζουν να τον χαρακτηρίσουν ξεπερασμένο !!

Απο το Μανιφέστο του 1848 τα παρακάτω αποσπάσματα αναφέρονται στον αποκαλούμενο εκείνα τα χρόνια “αστικό σοσιαλισμό”. “Οι σοσιαλιστές αστοί θέλουν τις συνθήκες ζωής της σύγχρονης κοινωνίας χωρίς τους αγώνες και τους κινδύνους που απορρέουν αναγκαστικά απ' αυτήν. Θέλουν τη σημερινή κοινωνία, αλλά αφού της αφαιρεθούν τα στοιχεία που την επαναστατικοποιούν και τη διαλύουν. Θέλουν την αστική τάξη χωρίς το προλεταριάτο. Η αστική τάξη, φυσικά, φαντάζεται τον κόσμο όπου κυριαρχεί σαν τον καλύτερο κόσμο. ... Μια δεύτερη, λιγότερο συστηματική, αλλά πιο πρακτική μορφή αυτού του σοσιαλισμού, δοκίμασε να αποτρέψει την εργατική τάξη από κάθε επαναστατικό κίνημα, αποδείχνοντας ότι δεν μπορεί να την ωφελήσει αυτή ή εκείνη η πολιτική αλλαγή, αλλά μονάχα μια αλλαγή των υλικών συνθηκών ζωής, των οικονομικών σχέσεων. Όμως, ο σοσιαλισμός αυτός, με την αλλαγή των υλικών συνθηκών ζωής δεν εννοεί καθόλου την κατάργηση των αστικών σχέσεων παραγωγής, που μπορεί να γίνει μονάχα με επαναστατικό τρόπο, αλλά διοικητικές βελτιώσεις που πραγματοποιούνται πάνω στο έδαφος αυτών των σχέσεων παραγωγής και επομένως δεν θα αλλάξει τίποτα στη σχέση του κεφαλαίου και της μισθωτής εργασίας, αλλά στην καλύτερη περίπτωση θα μειώσει για την αστική τάξη τα έξοδα της κυριαρχίας της και θα απλοποιήσει τον κρατικό της προϋπολογισμό. ... Ο σοσιαλισμός της αστικής τάξης είναι ακριβώς ο ισχυρισμός ότι οι αστοί είναι αστοί προς όφελος της εργαζόμενης τάξης”.

Και συνεχίζει το Μανιφέστο την κριτική στους αποκαλούμενους εκείνα τα χρόνια ουτοπικούς σοσιαλιστές. “Η ανεξέλικτη, όμως, μορφή της ταξικής πάλης, όπως και οι δικές τους συνθήκες ζωής, τους κάνουν να νομίζουν πως βρίσκονται πολύ πιο πάνω απ' αυτή την ταξική αντίθεση. Θέλουν να βελτιώσουν τις συνθήκες ζωής όλων των μελών της κοινωνίας, ακόμα και των πιο ευκατάστατων. Γι' αυτό, απευθύνουν διαρκώς εκκλήσεις σ'ολόκληρη την κοινωνία χωρίς διάκριση και μάλιστα κατά προτίμηση στην κυρίαρχη τάξη. Γιατί αρκεί να κατανοήσει κανείς το σύστημά τους για ν' αναγνωρίσει ότι είναι το καλύτερο δυνατό σχέδιο της καλύτερης δυνατής κοινωνίας. Γι' αυτό αποκρούουν κάθε πολιτική και ιδιαίτερα κάθε επαναστατική δράση, θέλουν να πετύχουν το σκοπό τους με ειρηνικά μέσα και προσπαθούν να ανοίξουν δρόμο στο καινούργιο κοινωνικό ευαγγέλιο με μικρούς πειραματισμούς, που φυσικά πάντα αποτυχαίνουν, με τη δύναμη του παραδείγματος ... Στο βαθμό που αναπτύσσεται και διαμορφώνεται η ταξική πάλη, στον ίδιο βαθμό χάνει κάθε πρακτική αξία, κάθε θεωρητική δικαιολογία αυτή η φανταστική ανύψωση πάνω απ' την πάλη αυτή, αυτή η φανταστική καταπολέμησή της. Γι' αυτό κι αν από πολλές απόψεις οι αυτουργοί αυτών των συστημάτων ήταν επαναστάτες, οι μαθητές τους όμως συγκροτούν πάντα αντιδραστικές αιρέσεις. Γι' αυτό προσπαθούν με συνέπεια ν' αμβλύνουν ξανά την ταξική πάλη και να συμβιβάσουν τις αντιθέσεις.”

Ο Λένιν για τον Μάρξ και την διδασκαλία του προβαίνει σε μια ιστορική κριτική για τους αντιπάλους του Μαρξισμού: “Στα πρώτα 50 χρόνια της υπαρξής του (απο την δεκαετία 1840-1850) ο μαρξισμός πάλευε ενάντια σε θεωρίες που ήταν ριζικά εχθρικές προς αυτόν.” Αναφέρει ο Λένιν τους ριζοσπάστες νεοχεγκελιανούς, τον προυντονισμό, τον μπακουνισμό, τον θετικισμό του Ντύριγκ. Ο Μαρξισμός νίκησε αδιαμφισβήτητα όλες αυτές τις τάσεις μέσα στα εργατικά κινήματα της εποχής. Μετά το 1890 ένας πρώην μαρξιστής ο Μπερνστάιν διατύπωσε την αναθεώρηση του Μάρξ και μας προέκυψε ο αναθεωρητισμός. Λέει ο Λένιν για τους αναθεωρητές: Η πολιτική ελευθερία, η δημοκρατία, το καθολικό εκλογικό δικαίωμα, - μας έλεγαν – δεν αφήνουν έδαφος για την ταξική πάλη, ούτε αυτό το κράτος μπορούμε να το βλέπουμε σαν όργανο ταξικής κυριαρχίας αφού κυριαρχεί η θέληση της πλειοψηφίας. Μας έλεγαν οι αναθεωρητές οτι οι εργάτες έχουν την ίδια πατρίδα με την αστική τους τάξη, σε μια προσπάθεια να αναθεωρήσουν το μανιφέστο που διατύπωνε οτι οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα”. Και συνεχίζει: “Τον αναθεωρητισμό τον κάνουν αναπόφευκτο οι ταξικές ρίζες που έχει μέσα στην σύγχρονη κοινωνία. Ο αναθεωρητισμός είναι διεθνές φαινόμενο. Γιατί είναι αναπόφευκτος ο αναθεωρητισμός στην καπιταλιστική κοινωνία ? Γιατί είναι βαθύτερος απο τις διαφορές των εθνικών ιδιομορφιών και των βαθμών ανάπτυξης του καπιταλισμού ? Για τον λόγο οτι σε κάθε καπιταλιστική χώρα, δίπλα στο προλεταριάτο υπάρχουν πάντοτε πλατιά στρώματα μικροαστών, μικροιδιοκτητών μικρονοικοκυραίων. Ο καπιταλισμός γεννήθηκε και γεννιέται συνεχώς απο την μικρή παραγωγή. Ο καπιταλισμός αναπόφευκτα δημιουργεί και πάλι μια ολόκληρη σειρά απο μεσαία στρώματα, συμπληρωματικά των απαιτήσεων της μεγάλης βιομηχανίας. Αυτοί οι νέοι μικροπαραγωγοί (οσο συντελείται η μεγάλη συγκέντρωση μέσων παραγωγής) ξαναρίχνονται έτσι αναπόφευκτα στις γραμμές του προλεταριάτου. Ειναι εντελώς φυσικό η μικροαστική κοσμοθεωρία να διεισδύει ξανά και ξανά στις γραμμές των πλατιών εργατικών κομμάτων. Είναι εντελώς φυσικό να γίνεται αυτό και θα γίνεται πάντα ως το εντελώς ξαφνικό ξέσπασμα της προλεταριακής επανάστασης”

Και συνεχίζει ο Λένιν για τους ρεφορμιστές: “οι ρεφορμιστές περιορίζουν άμεσα είτε έμμεσα τις επιδιώξεις και την δράση της εργατικής τάξης στις μεταρυθμίσεις. Ο ρεφορμισμός αποτελεί αστική εξαπάτηση των εργατών, που θα μένουν πάντα μισθωτοί σκλάβοι, παρά τις επιμέρους βελτιώσεις, όσο θα κυριαρχεί το κεφάλαιο. Η φιλελεύθερη αστική τάξη, δίνοντας με το ένα χέρι μεταρυθμίσεις, με το άλλο τις παίρνει πάντα πίσω, τις εκμηδενίζει, τις χρησιμοποιεί για να υποδουλώνει τους εργάτες, για να τους διαιρεί σε ξεχωριστές ομάδες, για να διαιωνίζει την μισθωτή σκλαβιά των εργαζομένων. Γιαυτό ο ρεφορμισμός, ακόμα και όταν είναι ολότελα ειλικρινής, στην πράξη μετατρέπεται σε όργανο αστικής διαφθοράς και εξασθένισης των εργατών. Η πείρα όλων των χωρών δείχνει οτι, όπου οι εργάτες έδοσαν εμπιστοσύνη στους ρεφορμιστές, βρέθηκαν πάντα γελασμένοι. Οι ρεφορμιστές προσπαθούν με ελεημοσύνες να διαιρέσουν και να εξαπατήσουν τους εργάτες, να τους αποτραβήξουν απο την ταξική τους πάλη. Οι εργάτες που έχουν καταλάβει την απάτη του ρεφορμισμού, χρησιμοποιούν τις μεταρυθμίσεις για να αναπτύξουν και να πλατύνουν την ταξική τους πάλη. Ο ρεφορμισμός σημαίνει στην πράξη άρνηση του μαρξισμού και την υποκαταστασή του με την αστική “κοινωνική πολιτική”, με το αστικό “κοινωνικό κράτος”.

     

   Ούτε ένα νέο επιχείρημα. Προσπαθούν να διαστρεβλώσουν και να ακυρώσουν τον μαρξισμό ... με τα ίδια όπλα που προσπαθούσαν πάντα.

   Να πως ξεκινά ο Λένιν το “Κράτος και Επανάσταση” τον Αυγουστο του 1917: “Σήμερα η αστική τάξη και οι οπορτουνιστές που βρίσκονται μέσα στο εργατικό κίνημα, συνεργάζονται στο έργο της νοθείας του Μαρξισμού. Παραλείπουν, παρακάμπτουν και παραμορφώνουν την επαναστατική άποψη της διδασκαλίας του, την επαναστατική του ψυχή, φανερώνοντας μόνο οτι είναι, ή φαίνεται πως είναι δυνατό να γίνει αποδεκτό απο την πλουτοκρατία.” Λίγες βδομάδες πριν την Οχτωβριανή Επανάσταση ο Λένιν υπερασπίζεται τον Μαρξισμό απο την νοθεία. Και σε τούτη την ιστορική συγκυρία υπήρχαν οι παρδαλοί “αριστεροί” που πάσχιζαν με όπλο τον ξεφλουδισμένο απο την επαναστατική του ουσία μαρξισμό, να σώσουν την πλουτοκρατία απο την επερχόμενη επαναστατική λαίλαπα. Το πρώτο σημείο που προσπαθούσαν να “διορθώσουν” τον Μάρξ, ήταν στον χαρακτήρα του αστικού κράτους, ώστε να φαίνεται οτι το κράτος είναι ένα όργανο για την συμφιλίωση των τάξεων και οχι όργανο για την κυριαρχία μιας τάξης.

Τόσο παλιός είναι ο καημός και των σημερινών παρδαλών “αριστερών”. Να τι μας λένε και μάλιστα μας το σερβίρουν σαν νέα και εξελιγμένη ιδέα: το κράτος της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας μέσω προοδευτικών και ριζοσπαστικών μεταρυθμίσεων θα προωθήσει την συμφιλίωση των τάξεων και μέσα απο μια διαδικασία συνεχούς αλλαγής χωρίς κλονισμούς, τρικυμίες και επαναστάσεις θα μετασχηματισθεί σε μια κοινωνική μορφή με δίκαιη οργάνωση της παραγωγής χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου απο άνθρωπο. Το παλιό κράτος θα έχει απονεκρωθεί. Μεγαλειώδες !!! Μα αυτό είναι ο σοσιαλισμός !! Τι σοσιαλισμός, κομμουνισμός !! ... χωρίς βία, αίματα και επαναστάσεις. Καταπληκτικές νέες ιδέες !! Μπράβο. Η αριστερά εξελίσεται ... αφήνει πίσω της την λενινιστική βίαιη κληρονομιά της και ορμά στο μέλλον για να ανταμωθεί με την χαμένη ανθρώπινη φύση της !!

Ας παρακολουθήσουμε τώρα την πραγματική και παλιά ιστορία αυτής της “νέας” ιδέας. Ολα ξεκίνησαν με μια λαθροχειρία των παρδαλών προγόνων των σημερινών. Μια λαθροχειρία στο παρακάτω διάσημο απόσμασμα του Ενγκελς απο το Αντι-Ντύρινγκ. “Το προλεταριάτο αναλαμβάνει τον έλεγχο της Κρατικής μηχανής και πρώτα απ΄όλα, μετατρέπει τα μέσα της παραγωγής σε ιδιοκτησία του Κράτους. Μ΄αυτή όμως την ίδια πράξη εξαφανίζει τον εαυτό του σαν προλεταριάτο, εξαφανίζοντας συγχρόνως όλες τις διαφορές και τους ανταγωνισμούς των τάξεων και συνεπώς και αυτό το κράτος. ... Η πρώτη πράξη με την οποία το κράτος εμφανίζεται πραγματικά σαν εκπρόσωπος ολόκληρης της κοινωνίας – απαλλοτρίωση των μέσων παραγωγής προς όφελος όλης της κοινωνίας – είναι ταυτόχρονα και η τελευταία αυτοτελής πράξη του, σαν κράτος. Η επέμβαση της κρατικής εξουσίας στις κοινωνικές σχέσεις γίνεται περιττή στον έναν τομέα ύστερα απο τον άλλον και σβήνει μόνη της. Την διακυβέρνηση των ανθρώπων την αντικαθιστά η διαχείρηση των πραγμάτων και η διεύθυνση του προτσές παραγωγής. Το κράτος δεν καταργείται, απονεκρώνεται”. Απο αυτή την διατύπωση, τι φαντάζεσται οτι κρατήσαν οι παρδαλοί πρόγονοι και το μεταβίβασαν με μυστηριώδη κληρονιμικότητα στους συγχρονούς μας ?? Μα είναι πολύ απλό !! Το κράτος δεν χρειάζεται να καταργηθεί με επαναστάσεις !! Θα απονεκρωθεί μόνο του !! Με τον δικό μας τρόπο !!

Να και η απάντηση του Λένιν στους παρδαλούς προγόνους: “Εδώ ο Ενγκελς μιλάει για την καταστροφή του καπιταλιστικού κράτους απο την προλεταριακή επανάσταση, ενώ τα γραφόμενα περί απονέκρωσης (δικιά μου σημείωση: ή περί μαρασμού σε άλλη έκδοση των κλασσικών) αναφέρονται στα υπολείμματα ενός προλεταριακού κράτους, ύστερα απο την σοσιαλιστική επανάσταση. Το καπιταλιστικό κράτος δεν θα μαραθεί, σύμφωνα με τον Ενγκελς, αλλά θα καταλυθεί απο το προλεταριάτο κατά την διάρκεια της επανάστασης. Μόνο το προλεταριακό κράτος ή είδος κράτους μαραίνεται (ή απονεκρώνεται) μετά την επανάσταση.” Και καταλήγει: “Είπαμε παραπάνω και θα το αποδείξουμε καλύτερα σε λίγο, οτι η διδασκαλία του Μάρξ και του Ενγκελς για το αναπόφευκτο της βίαιης επανάστασης, αναφέρεται στο καπιταλιστικό κράτος. Το καπιταλιστικό κράτος δεν μπορεί να αντικατασταθεί απο ένα προλεταριακό κράτος (την δικτατορία του προλεταριάτου) δια του “μαρασμού” σύμφωνα με τον γενικό κανόνα, αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την βίαιη επανάσταση. Η κατάλυση του προλεταριακού κράτους μπορεί να γίνει μόνο με τον “μαρασμό”.” Εκατό χρόνια μετά, αυτή η διατύπωση του Λένιν (αναλύοντας τους Μάρξ και Ενγκελς) ποτέ δεν διαψεύσθηκε ή δεν αναιρέθηκε απο την ιστορία. Με το ίδιο ακριβώς πείσμα η ιστορία ποτέ δεν χάρισε κανένα ψήγμα επιβεβαίωσης στην ερμηνεία των οπορτουνιστών (παρδαλών) της εποχής εκείνης ή ετούτης. Το πρώτο προλεταριακό κράτος ποτέ δεν “πρόλαβε” να “μαραθεί”, οχι απο θεωρητική αδυναμία του μαρξισμού-λενινισμού ... αλλά απο θεωρητικές παρεκκλίσεις απο αυτόν. Ποτέ καμμία καπιταλιστική κοινωνία δεν απονεκρώθηκε δια του μαρασμού. Η ιστορία περιμένει πεισματικά την έλευση της νέας εποχής των επαναστάσεων. Της συντριβής των εκμεταλλευτών ... της απαλλοτρίωσης των απαλλοτριωτών !!