ΗΤΑΝ Ο ΜΑΡΞ ΚΑΙ Ο ΕΝΓΚΕΛΣ ... ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΛΕΝΙΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ? # 3

   Γράφει ο Ενγκελς: “Το επαναστατημένο προλεταριάτο χρειάζεται κρατικό μηχανισμό, οχι για το συμφέρον της ελευθερίας, αλλά με τον σκοπό να συντρίψει τους εχθρούς του, και όταν θα μπορεί να γίνει λόγος περί ελευθερίας, το Κράτος θα έχει πάψει να υπάρχει.” Απλά και ξάστερα. Η επανάσταση δεν θα γίνει για να εξασφαλίσει την ελευθερία πέρα ως πέρα στην κοινωνία. Ποτέ καμμία επανάσταση δεν το έκανε. Πάντα κάποιους θα καταστρέφει. Το τελικό ζητούμενο μιας επανάστασης δεν είναι να καταστρέψει τους τωρινούς εκμεταλλευτές για να βάλει αλλους ομοίους στην θέση τους. Το ζητούμενο είναι να τερματίσει την εκμετάλλευση. Το ποιά ακριβώς θα είναι η τύχη των μέχρι τώρα εκμεταλλευτών δεν θα εξαρτηθεί καθόλου απο τον στόχο και το περιεχόμενο της επανάστασης. Θα εξαρτηθεί απο τους ίδιους. Θα συναρτηθεί με το πόσο αποφασισμένοι θα είναι να απωλέσουν το δικαιωμά τους να συνεχίσουν να εκμεταλλεύονται. Αν εκτιμήσουν οτι μπορούν αυτό το δικαίωμα να το διατηρήσουν, η νικηφόρα έκβαση της επανάστασης θα σημαίνει και την δική τους συντριβή. Το δικό τους αίμα για την εξάλειψη της εκμετάλλευσης θα είναι πολύ λιγότερο απο το δικό μας που χύθηκε και θα χυθεί για την διαιωνισή της. Εαν παραιτηθούν απο το δικαίωμα αυτό και μελλοντικά το απεμπολίσουν τότε θα μπορεί να γίνει λόγος περί ελευθερίας και δικαιωμάτων των πρώην εκμεταλλευτών. Τότε θα είμαστε κοντά στις τελευταίες πράξεις του επαναστατικού κράτους σαν κράτος. 

Οταν οι καπιταλιστές θα έχουν εκλείψει – οχι ως φυσικά πρόσωπα, αλλά ως κοινωνική τάξη – όταν δεν θα υπάρχει διαφορά των μελών της κοινωνίας απέναντι στα κοινωνικά παραγωγικά μέσα – οταν δηλαδή θα έχουν εκλείψει οι τάξεις – τότε μόνο θα είναι δυνατό να πραγματοποιηθεί η αληθινή δημοκρατία, η τέλεια. Η δημοκρατία χωρίς εξαιρέσεις. Να πως το περιγράφει ο Λένιν: “Και μόνο τότε και η δημοκρατία θα αρχίσει και αυτή να μαραίνεται, για τον λόγο και μόνο οτι ελευθερωμένος απο την καπιταλιστική δουλεία, απο τις αμέτρητες φρικαλεότητες, αγριότητες, ηλιθιότητες και ατιμίες της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, ο λαός θα συνηθίσει σιγά- σιγά να σέβεται τους στοιχειώδεις νόμους της κοινωνικής ζωής, που είναι γνωστοί απο αιώνες και περιέχονται σε όλους τους κώδικες. Θα συνηθίσει να τους σέβεται χωρίς βία, χωρίς εξαναγκασμό, χωρίς υποταγή, χωρίς τον ειδικό μηχανισμό εξαναγκασμού που ονομάζεται κράτος. ... βλέπουμε γύρω μας χιλιάδες φορές με πόση ευκολία μπορεί ο κόσμος να συνηθίσει να σέβεται τους αναγκαίους κανόνες της κοινωνικής ζωής, όταν δεν υπάρχει εκμετάλλευση, όταν δεν υπάρχει καμμία αιτία που προκαλεί την αγανάκτηση ... Μόνο ο κομμουνισμός είναι ικανός να φέρει μια πραγματική και τέλεια Δημοκρατία, η οποία πάλι όσο πιο τέλεια είναι, τόσο γρηγορότερα θα γίνει περιττή ...”

Ας επιστρέψουμε ξανά στον Μάρξ, που με καθόλου ουτοπικό τρόπο, καθόρισε το περιεχόμενο και τα ζητούμενα της μελλοντικής Κομμουνιστικής Κοινωνίας μιας κοινωνίας που θα γεννηθεί απο τα σπλάχνα της καπιταλιστικής κοινωνίας και σαν τέτοια τουλάχιστον στην αρχή θα φέρει την οικονομική, ηθική και διανοητική σφραγίδα της παλιάς σαπισμένης κοινωνίας. Για το λόγο αυτό διαχωρίζει την πρώτη (κατώτερη) φάση απο την ανώτερη φάση της Κομμουνιστικής Κονωνίας.

Η πρώτη (κατώτερη) φάση ή σοσιαλισμός: Τα μέσα παραγωγής ανήκουν στο σύνολο της κοινωνίας. Δεν μπορούν να είναι ατομική ιδιοκτησία κανενός. Κάποιος κρατικός μηχανισμός (το προλεταριακό κράτος) σε αυτό το σημείο είναι αναγκαίος για να διασφαλίζει την διατήρηση της κοινής κατοχής των μέσων παραγωγής και επομένως την εξάλειψη της δυνατότητας να περιέλθουν τα μέσα παραγωγής ξανά σε ατομική ιδιοκτησία. Το δεύτερο που πρέπει να εξασφαλίσει αυτός ο κρατικός μηχανισμός είναι η δίκαιη διανομή των παραγώμενων προιόντων. Ως εδώ καλά. Παρακάτω ο Μάρξ εισέρχεται σε πιό βαθιά νερά. Και ποιά είναι η δίκαιη κατανομή ?? Κάθε εργαζόμενος παίρνει απο το κοινωνικά παραγόμενο προιόν ανάλογα με την κοινωνικά ωφέλιμη εργασία που προσέφερε. Σε ορισμένο ποσό εργασίας η αμοιβή είναι ορισμένο ποσό προιόντων. Οποιος δεν εργάζεται ενώ μπορεί, δεν πρέπει να τρώει. Σε όλα αυτά υπάρχει ισότητα ?? Μα δεν είναι όλοι οι άνθρωποι όμοιοι μεταξύ τους !! Κάποιος είναι πιο δυνατός και πιο έξυπνος, επομένως πιο παραγωγικός. Γιατί να έχει την ίδια τελικά αμοιβή με τον μειονεκτικότερο διπλανό του ?? Οι αβαθείς και επιπόλαιοι “μελετητές” του Μάρξ, τον κατηγόρησαν οτι θέλει να “καταργήσει” την υπάρχουσα ανισότητα των ανθρώπων. Ναι ! Απαντά ο Μάρξ οι άνθρωποι είναι άνισοι. Δεν είναι ίσοι ... ούτε στην παραγωγικοτητά τους, ούτε και στις ανάγκες τους. “Πραγματικά κάθε άνθρωπος που εκτελεί τόση κοινωνική εργασία όπως και κάθε άλλος, παίρνει ίσο μέρος απο τα κοινωνικά προιόντα. Μολαταύτα όμως οι διάφοροι άνθρωποι δεν είναι όμοιοι μεταξύ τους. Ο ένας είναι δυνατός, ο άλλος αδύνατος. Ο ένας είναι παντρεμένος, ο άλλος όχι.Ο ένας έχει παιδιά, ο άλλος λιγότερα και ούτω καθεξής. Με ίση εργασία και συνεπώς με ίσο μερίδιο στα παραγώμενα είδη κατανάλωσης, στην πραγματικότητα κάποιος θα παίρνει περισσότερο απο τον άλλον” ... στην ουσία η επίλυση του θέματος με το μέτρο “σε ορισμένο ποσό εργασίας, ορισμένο ποσό προιόντων” καταλήγει να παρέχει ... “σε άνισα άτομα απέναντι άνισου (πραγματικά) ποσού εργασίας, ίσο ποσό προιόντων. ” Ο Κάρολος εδώ μας το λέει καθαρά. Στο πρώτο στάδιο του κομμουνισμού (τον σοσιαλισμό), οι άνισοι απο την φύση τους άνθρωποι ενω φαινομενικά θα παρέχουν ίσο ποσό εργασίας, στην πραγματικότητα θα παρέχουν άνισο. Κάποιοι θα αδικούνται για τον λόγο οτι θα αποδίδουν στην πράξη περισσότερο ποσό εργασίας (και μάλλον πιο ποιοτικό) απο άλλους, αλλά όλοι θα έχουν την ίδια αμοιβή. Ακόμα κάποιοι άλλοι θα αδικούνται γιατί θα έχουν την ίδια αμοιβή παρ΄ότι δεν θα έχουν τις ίδιες ανάγκες. Εδώ ο Κάρολος βάζει μια διάσταση που με κανένα τρόπο δεν χωράει στα περιθώρια του γνωστού καπιταλιστικού κέρδους. Κάθε έννοια των αναγκών και την αναγκαιότητας μέχρι τότε θα είναι “αφιερωμένη” αποκλειστικά στο κέρδος. Με λίγα λόγια σε αυτή την φάση του κομμουνισμού το “ίσο δικαίωμα” ... “...είναι πραγματικά παραβίαση της ισότητας και αδικία, εφόσον έχουμε εφαρμογή του ίδιου μέτρου σε διάφορα πρόσωπα που βέβαια δεν είναι όμοια και ίσα μεταξύ τους. Τα δικαίωματα αντί να είναι ίσα, είναι άνισα.” Πράγματι ο σοσιαλισμός (το κατώτερο κομμουνιστικό στάδιο) θα την έχει αυτή την αδικία. Ο ιστορικός ρόλος αυτού του σταδίου του κομμουνισμού είναι να εξαλείψει την βασική αδικία, δηλαδή το δικαίωμα ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Την αδικία, τελικά του μέτρου “σε ορισμένο ποσό εργασίας, ορισμένη αμοιβή” ο Κάρολος την καθορίζει σαν ένα αναγκαίο και αναπόφευκτο καπιταλιστικό και άδικο αστικό κατάλοιπο στο πρώτο στάδιο του κομμουνισμού, σαν ένα “αστικό δικαίωμα” στην ρύθμιση της διανομής της εργασίας και του κοινωνικού προιόντος στον σοσιαλισμό, μέχρι ο κομμουνισμός να περάσει στο ανώτερο σταδιό του, μέχρι να μην υπάρχει η ανάγκη ύπαρξης του κράτους, μέχρι να μάθει ο κάθε άνθρωπος να εργάζεται για την κοινωνία χωρίς κανένα νομοθετικό κανονισμό ... λέει ο Λένιν. Και συνεχίζει: “Κατά συνέπεια για ένα ορισμένο διάστημα, οχι μόνο ο αστικός νόμος αλλά ακόμη και το κεφαλαιοκρατικό κράτος θα διατηρούνται υπο τον κομμουνισμό, χωρίς όμως την κεφαλαιοκρατική τάξη.” Να πως το διατυπώνει ο Μάρξ. “ Οι αδικίες όμως αυτές είναι μοιραίες στην πρώτη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας, με την μορφή που αυτή εμφανίζεται ύστερα απο την περίοδο εγκυμοσύνης της μέσα στην κεφαλαιοκρατική κοινωνία. Η δικαιοσύνη δεν μπορεί ποτέ να προπορευθεί απο το αντίστοιχο στάδιο της οικονομικής εξέλιξης και της ανάπτυξης του πολιτισμού της κοινωνίας, που καθορίζεται απο την οικονομική αυτή εξέλιξη.”

Να πως προεκτείνει την σκέψη του Μάρξ ο Λένιν στο “Κράτος και επανάσταση” “ Ολόκληρη η κοινωνία θα γίνει ένα γραφείο και ένα εργοστάσιο, με ίση δουλειά και ίση πληρωμή. Αυτή όμως η πειθαρχία εργοστασίου, που το προλεταριάτο θα επεκτείνει σε όλη την κοινωνία μετά την ήττα του καπιταλισμού και την ανατροπή των εκμεταλλευτών, δεν είναι καθόλου το ιδανικό μας και πολύ απέχει απο τον τελικό μας σκοπό. Δεν είναι παρά ένας μεταβατικός σταθμός για την ριζική εκκαθάριση της κοινωνίας απο την κτηνωδία και την ατιμία της κεφαλαιοκρατικής εκμετάλλευσης. Συνεχίζοντας τον δρόμο μας προς τα εμπρός, θα αφήσουμε πίσω τον μεταβατικό αυτό σταθμό.”

Η εξέλιξη της κοινωνίας δεν μπορεί ποτέ να μείνει φυλακισμένη σε κανόνες διανομής (αστικής καταβολής και προέλευσης) της εργασίας και των αγαθών. Η όποια αναγκαία δικαιοσύνη στην διανομή δεν μπορεί παρά να καταλήξει “άχρηστη” και αυτή, μέσα απο την ανάπτυξη του κοινωνικού πολιτισμού ανθρώπων που θα εργάζονται χωρίς την ανάγκη νόμων, και θα εκτινάσουν σε δυσθεώρητα ύψη τις παραγωγικές δυνάμεις. Κάπως έτσι καταλαβαίνουν οι μαρξιστές την ανώτερη φάση του κομμουνισμού: Να λοιπόν η μεγαλιώδης διατύπωση του Κάρολου: “ Στην ανώτερη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας, ύστερα απο την εξαφάνιση της υποδούλωσης του ανθρώπου που δημιουργείται απο την υποταγή του στην αρχή της διανομής της εργασίας, όταν συγχρόνως θα έχει εξαφανισθεί η αντίθεση μεταξύ της διανοητικής και της χειρονακτικής εργασίας- όταν η εργασία δεν θα είναι πια ένα μέσο διατήρησης της ζωής, αλλά θα γίνει μια απο τις πρώτες ανάγκες της ζωής, όταν με την γενική ανάπτυξη του ατόμου θα ωριμάσουν επίσης και οι παραγωγικές δυνάμεις, και όλες οι δυνάμεις του κοινωνικού πλούτου θα κυλούν σ΄έναν αδιάκοπο χείμαρρο μόνο τότε θα είναι δυνατό να βγούμε έξω απο τον στενό ορίζοντα των αστικών νόμων, και μόνο τότε θα είναι ικανή η Κοινωνία να γράψει στο λαβαρό της Καθένας κατά την ικανοτητά του, στον καθένα κατά τις ανάγκες του.” Τέτοιες ιδέες φύτευε στα μυαλά των ανθρώπων ο Μάρξ εκείνα τα χρόνια. Ιδέες που ανυψώνονται στις διαστάσεις της κοσμοθεωρίας. Ιδέες συντριπτικές όταν στέκουν δίπλα στην μικρότητα του μίζερου ονείρου του “ματωμένου” πλουτισμού, του ανεκπλήρωτου και ενστικτώδη πόθου ... να γίνω όμοιος με αυτόν που με βασανίζει. Ιδέες βαθιά ανθρωπιστικές, όσο και λυτρωτικές. Οταν οι άνθρωποι θα έχουν συνηθίσει να σέβονται τις θεμελιακές αρχές της κοινωνικής ζωής και η εργασία τους είναι τόσο παραγωγική, θα εργάζονται προαιρετικά κατά την ικανότητα που έχουν. Δεν θα κατατρέχονται ούτε απο τον ανελέητο ανταγωνισμό για την εξασφάλιση της επιβίωσης ούτε απο το σαράκι της συγκέντρωσης πλούτου. Ο καθένας θα παίρνει απο την Κοινωνία σύμφωνα με τις ανάγκες του. Το κράτος σαν μηχανισμός επιβολής ... θα έχει απονεκρωθεί. Δεν θα χρειάζεται ! Το ιδανικό του Λένιν ήταν κάθε μάγειρας να μπορεί να κυβερνήσει. Η εργασία θα είναι μια απο τις πρώτες ανάγκες της ζωής ... μαζί με άλλες.

Ιδέες βαθιά ανθρωπιστικές, όσο και λυτρωτικές, αν αναλογιστούμε και πάλι πως η κάθε φιλοσοφική τάση “επιλύει” το βασικό ζήτημα που απορρέει απο την ανθρώπινη ύπαρξη. Οτι δηλαδή οι άνθρωποι δεν είναι ίσοι και όμοιοι μεταξύ τους, ούτε με βάση τα φυσικά ούτε με βάση τα διανοητικά χαρακτηριστικά. Αυτή την ανομοιότητα ο ιδεαλισμός την θεωρεί “εκπορευόμενη” απο την ανώτερη θεική δύναμη και σαν τέτοια θα καθορίζει τις σχέσεις των ανθρώπων. Οι ιδεαλιστές απαιτούν “πίστη” εκ μέρους των ανθρώπων σε αυτό το δεδομένο που τελικά “δεν μπορεί να μεταβληθεί” απο την ανθρώπινη δράση. Οι άνθρωποι θα πρέπει να ζήσουν με τις ανομοιοτητές τους. Οι “πεφωτισμένοι”, οι ικανότεροι, οι ισχυρότεροι ... πρέπει να καθορίζουν τις τύχες και τις ζωές των ανίσχυρων και μειονεκτικών επειδή έτσι το επιθυμεί και το ορίζει η ανώτερη δύναμη. Απο τότε που το ανθρώπινο είδος “δέθηκε” με την γή, το μόνο μέτρο αυτής της επιταγής ήταν ο πλούτος και η συγκεντρωσή του που τελικά με την εξουσία αποτύπωνε τις επιταγές της ανώτερης δύναμης. Οι ισχυροί μπορούν να καταπιέζουν και να εκμεταλλεύονται τους μειονεκτικούς δικαιωματικά. Η ανάγκη όριζε πως όλο αυτό το κοινωνικό πλέγμα έπρεπε να το “πιστέψουν”. Και εγένετο η θρησκεία. Τυφλή πίστη στην ανώτερη δύναμη, καρτερικότητα στην αθλιότητα της επίγειας ζωής, ονειροπόληση για την μετά θάνατον. Η ανθρώπινη κοινωνία επέλεξε να επιλύσει το πρόβλημα, μεταφέροντας στα σπλάχνα της τον νόμο της ζούγκλας και των ζώων. Το δίκαιο του ισχυρότερου. Η ανθρώπινη κοινωνία “αρνήθηκε” τον ίδιο τον άνθρωπο και την φύση του. Ο Δαρβίνος μπόρεσε ενάντια στις επιταγές της εποχής του να αποδείξει τον μηχανισμό της εξέλιξης των ειδών απο τον οποίον προέκυψε το λογικό όν – ο άνθρωπος. Η εξέλιξη διαχώρησε τον άνθρωπο απο τα ζώα. Η εξέλιξη χάρισε στον άνθρωπο το εργαλείο της λογικής. Τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Και η ανθρώπινη κοινωνία ενάντια σε αυτό το γεγονός, ενάντια στην ξεκάθαρη απόσπαση του ανθρώπινου είδους απο τα ζώα ... έρχεται και εφαρμόζει τον νόμο των ζώων στις ανθρώπινες σχέσεις. Αυτόν το προοδευτικό και βαθιά υλιστή διανοητή και φιλόσοφο τον Δαρβίνο, τον χρησιμοποιούν οι ιδεαλιστές απολογητές του καπιταλισμού, χωρίς ντροπή ... μιλώντας και εφαρμόζοντας έναν ακραίο “κοινωνικό” δαρβινισμό. Νόμος είναι η εκμετάλλευση του ανθρώπου απο άνθρωπο. Ο εκμεταλλευτής, εξ ορισμού στα μυαλά των ιδεαλιστών, είναι ο ικανός και ο εκμεταλλευόμενος ο μειονεκτικός. Και ο εκμεταλλευόμενος έχει μόνο ένα δικαίωμα. Να περιορίζεται κάθε φορά στην “φιλανθρωπική παροχή” του εκμεταλλευτή. Αρκεί να εξασφαλίζεται ένα μόνο. Το κέρδος. Αυτή η παροχή στα χρόνια μας είναι ο μισθός. Και το καπιταλιστικό κράτος φορολογεί τους μισθούς ή δανείζεται στο όνομα των εκμεταλλευομένων, για να τους παρέχει υγεία, παιδεία, ασφάλεια και όποια άλλη οικονομική δραστηριότητα δεν αποφέρει κέρδος και είναι ασύμφορη για τον καπιταλιστή (όταν είναι ασύμφορη). Δηλαδή και αυτά τα πληρώνει και πάλι ο “μειονεκτικός ανίσχυρος”. Και όταν το κέρδος των ανώτερων παρουσιάζει προβλήματα (οι καπιταλιστικές κρίσεις), τότε τον λογαριασμό τον πληρώνουν οι μισθοί και οι παροχές στους μειονεκτικούς. Και εαν αυτό δεν αρκεί τότε θα πρέπει να θυσιασθούν και οι πιό αδύναμοι καπιταλιστές. Ετσι γίνεται, με τον νόμο της ζούγκλας, η καπιταλιστική συγκέντρωση. Και όταν και αυτά δεν αρκούν, μπαίνουν σε ενέργεια πιό δραστικές πρακτικές του “κοινωνικού” δαρβινισμού. Οι ισχυροί θα επιλύσουν τις διαφορές μεταξύ τους. Πόλεμος. Οι μειονεκτικοί στα όπλα για το κέρδος. Τα έθνη πολεμούν. Τα επαναστατικά κινήματα “πνίγονται” μέσα στον πολεμικό πυρετό. Ο ένας μειονεκτικός εναντίον του άλλου. Ο “κοινωνικός” δαρβινισμός έχει φτάσει στα θεμέλια της κοινωνίας. Ο θανατός σου, η ζωή μου. Η ελπίδα του ενός εκμεταλλευόμενου είναι να εξολοθρεύσει τον άλλον. Το αλλοεθνή. Αρκεί στην μάχη να κερδίσει ο δικός μου εκμεταλλευτής. Τα έθνη δεν είναι ίδια και όμοια. Κάποια είναι πιό ισχυρά, έτοιμα να πιούν το αίμα των ανίσχυρων. Οι καπιταλιστές, ηττημένοι και νικητές θα καθίσουν και πάλι στο ίδιο “επιχειρηματικό” τραπέζι. Το αίμα των ανίσχυρων εθνών ή και η εκμεταλλευσή τους ... είναι το δωράκι των εκμεταλλευτών των ισχυρών κρατών προς τους εκμεταλλευόμενους της ίδιας “σημαίας”. Ιμπεριαλισμός. Υπερεθνικός ή παγκόσμιος δαρβινισμός. Η ίδια λογική και εδώ. Ρατσισμός. Φασισμός. Εμπρός λοιπόν ... πίσω στην ιστορία !! Ο καπιταλισμός και οι ιδεαλιστές απολογητές του, αυτή την λύση πρότειναν τον προηγούμενο αιώνα. Και όταν οι λαοί με πρωτοπορία το πρώτο προλεταριακό κράτος της ιστορίας τσάκισε χωρίς έλεος τον φασισμό, οι τρόποι αλλάξαν μα η λογική έμεινε η ίδια. Και πάλι η “πίστη”. Οχι στην θρησκεία αυτή την φορά. Η πίστη οτι ο κάθε ένας μπορεί να γίνει καπιταλιστής. Το όραμα της μεγάλης ευκαιρίας. Η ιδεολογικοποίηση της εκμετάλλευσης. Αρκεί να βρίσκεις τους κατάλληλους εκμεταλλευόμενους. Η καπιταλιστική επέκταση σ΄όλη την υδρόγειο. Οπου μπορεί να βγεί κέρδος. Ο ακραίος ιμπεριαλισμός. Η οικονομική υποδούλωση. Τα όνειρα εθνών και εθνών παίρνουν φωτιά. Η καπιταλιστική ανάπτυξη είναι το μέλλον όλων. Ετσι αρχίσαν να σκέφτονται και τα προλεταρικά κράτη-έθνη της ιστορίας. Η λογική του “κοινωνικού” δαρβινισμού του καπιταλιστικού κέρδους φώλιασε και σε εκείνες τις κοινωνίες. Νέες δουλειές. Εμπρός για τις νέες αγορές. Κατάρρευση του αντίπαλου ιδεολογικού δέους. Τότε είναι που θεωρήθηκε ξεπερασμένος ο μαρξισμός. Νέοι συσχετισμοί ... νέοι καπιταλιστές ... νέες μάζες προς εκμετάλλευση. Ακραία επέκταση. Ο “πολιτισμός” έφτασε στα βάθη της τελευταίας ζούγκλας και της τελευταίας τούνδρας. Σχέδια για το ξεπάγωμα των πόλων. Αλλαγή ισορροπιών. Ανισόμετρη ανάπτυξη στην νομοτελειακή διαδικασία της καπιταλιστικής συγκέντρωσης. Κάποιοι καπιταλιστές αδυνάτισαν ... κάποιο ενισχύθηκαν. Αυτοί οι τελευταίοι θέλουν το μερίδιο που τους αναλογεί στην νέα κατάσταση. Οι άλλοι αρνούνται να το παραχωρήσουν. Μα η λύση είνα απλή. Ο νόμος του ισχυρότερου. Τα λάβαρα ξεσκονίζονται, τά όπλα γυαλίζονται. Οι φασιστικές μαύρες εφεδρείες μπαίνουν σε κίνηση. Οι καπιταλιστές θα λογαριασθούν και πάλι. Ξανά καταστροφή των λαών. Ξανά ανάπτυξη των καπιταλιστών. Αδιέξοδο της ανθρωπότητας. Κύκλοι αιματηρής και δυσώδους σήψης που εναλλάσονται με περιόδους γυαλιστερής αποτελμάτωσης. Τί λοιπόν??

    Εμπρός ξανά στον υλισμό και στον μαρξισμό. Οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι και όμοιοι. Είναι όμως όλοι τους άνθρωποι που μπορούν να κατανοήσουν οτι δεν χρειάζονται σε τίποτα τους εκμεταλλευτές. Μπορούν να ζήσουν και χωρίς αυτούς. Γνώση. Γνώση οτι μπορούν να αλλάξουν την μοίρα τους. Επίγνωση για το σαράκι που κατατρώει την ανθρωπότητα. Το “δικαίωμα” της εκμετάλλευσης ανθρώπων θα καταργηθεί όταν το δικαίωμα ατομικής ιδιοκτησίας μέσων παραγωγής μετατραπεί σε υποχρέωση κοινωνικής ιδιοκτησίας αυτών των μέσων. Πρέπει να το αποφασίσουν. Δεν θα γίνει μόνο του. Πρέπει να αποκοπούν απο φρούδες ελπίδες και απραγματοποίητα όνειρα, πρέπει να παλέψουν για την μοναδική ζωή, την επίγεια, πρέπει να κόψουν τον ομφάλιο λώρο απο την προηγούμενη ζωή τους. Να γεννηθεί ο νέος άνθρωπος που θα αλλάξει επανασταστικά την κοινωνία. Ολος ο κοινωνικός πλούτος να παράγεται για το κοινωνικό σύνολο και να ρέει στο κοινωνικό σύνολο. Ο νέος άνθρωπος θα προσφέρει εθελοντικά την εργασία του, θα νοιώθει την εργασία του σαν κοινωνική υποχρέωση. Και η κοινωνία θα του ζητά αυτό που μπορεί. Κανείς δεν είναι άχρηστος, όλοι οι άνθρωποι κάτι έχουν να προσφέρουν. Αυτή η ανώτερη κοινωνία θα μπορεί να το βρίσκει. Και η κοινωνία θα αποδίδει στον καθέναν αυτό που έχει ανάγκη. Αυτή η ανώτερη κοινωνία θα το μπορεί, γιατί οι ανθρωποί της θα είναι ανώτεροι με ανώτερες παραγωγικές διαδικασίες, με ανώτερους κοινωνικούς σχεδιασμούς, με κοινωνική διεύθυνση και γιατί δεν θα καταλανώνονται σε ανταγωνισμούς μίσους και αίματος. Θα μπορούν να προγραμματίζουν την ειρηνική τους ζωή. Καθένας κατά την ικανοτητά του, στον καθένα κατά τις ανάγκες του. Ετσι επιλύνεται η διαφορετικότητα των ανθρώπων. Να πως το διατυπώνει ο Κάρολος ... “Ο άνθρωπος θα είναι ο σκοπός της παραγωγής και όχι η παραγωγή ο σκοπός του ανθρώπου και ο πλούτος ο σκοπός της παραγωγής.” Και συνεχίζει να αναρωτιέται ... “ Τι είναι ο πλούτος στην πραγματικότητα όταν αφαιρεθεί η στενή αστική μορφή, αν οχι η οικουμενικότητα των αναγκών, των ικανοτήτων, των απολαύσεων, της παραγωγικής δύναμης των ατόμων? Τι είναι, αν οχι η πλήρης ανάπτυξη της κυριαρχίας του στις δυνάμεις της φύσης – στις δυνάμεις της δικής του φύσης ?Τι είναι, αν οχι η απόλυτη τελειοποίηση των δημιουργικών κλίσεων του ανθρώπου, χωρίς άλλες προυποθέσεις εκτός απο την εξέλιξη όλων των ανθρώπινων δυνάμεων σε δημιουργικές, χωρίς αυτές να περιορίζονται απο κανένα προηγούμενο καθιερωμένο μέτρο-αυτοσκοπό ? Τι είναι αυτό, αν οχι η κατάσταση όπου ο άνθρωπος δεν αναπαράγεται σύμφωνα με οποιαδήποτε προκαθορισμένη μορφή, αλλά δημιουργεί την ολοτητά του ?” Ετσι θα εξελιχθεί το ανθρώπινο είδος στην ανώτερη βαθμίδα του. Τότε θα έχουν συναντηθεί ο Μάρξ με τον Δαρβίνο.

    Ιδέες, που εκείνοι που νόμισαν και νομίζουν οτι θίγουν τα συμφεροντά τους, ένα πράγμα μπόρεσαν να πουν για αυτές. Οτι είναι ξεπερασμένες για τον πολιτισμό μας και αν ποτέ πραγματοποιηθούν θα αφορούν “κάποια άλλη” ανθρωπότητα ... της Δευτέρας παρουσίας. Πιστεύουν πως έτσι διώχνουν μακρυά τον εφιάλτη τους. Αρνούνται να σκεφτούν απλά και διαλεκτικά: ο μαρξισμός θα είναι ξεπερασμένος μόνο όταν θα ξεπερασθεί η συνθήκη που τον έκανε αναγκαιότητα. Και αυτή η συνθήκη είναι ο καπιταλισμός. Δεν μπορούν να σκεφτούν έτσι επειδή ακριβώς δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τον μαρξισμό. Μόνο να τον ξορκίζουν μπορούν. Δεν τους επιτρέπει τίποτα άλλο η ιδεαλιστική τους καταγωγή.

    Ο μαρξισμός όπως το θεμελίωσαν οι Μάρξ και Ενγκελς καθόρισε τις οικονομικές και κοινωνικές νομοτέλειες που προδιαγράφουν την μοίρα του καπιταλισμού. Απλοποιώντας την σύνθετη σκέψη τους κάποιος μπορεί να σκιαγραφήσει σχηματικά τις βεβαιότητες του μαρξισμού.

    Ολα τα εκμεταλλευτικά κοινωνικά συστήματα της ιστορίας ήταν συμβατά με το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών μέσων της εποχής που επικράτησαν. Πάντα κάποιος κατασταλτικός μηχανισμός ή μηχανισμοί φρόντιζαν για την κοινωνική κυριαρχία των εκμεταλλευτών. Κάθε φορά που η ανθρωπότητα έκανε ένα βήμα προόδου της ανάπτυξης των παραγωγικών μέσων και των παραγωγικών σχέσεων, οι κερδισμένοι της νέας κοινωνικοοικονομικής κατάστασης με βίαιες επανασταστικές μεθόδους κατέστρεφαν τις προηγούμενες εκμεταλλεύτριες τάξεις και έπαιρναν την θέση τους. Με παρόμοια αλληλουχία γεγονότων μας προέκυψε ή βίαιη και επαναστατική είσοδος της αστικής τάξης στην ιστορία. Ομως ο καπιταλισμός έχει κάποιες ιδιαιτερότητες σε σχέση με τα προηγούμενα εκμεταλλευτικά συστήματα. Οδεύει αναπόδραστα προς την ακραία ιδιοποίηση των μέσων παραγωγής και του κοινωνικού προιόντος με ταυτόχρονη ακραία κοινωνικοποίηση της παραγωγικής διαδικασίας. ¨Η διαφορετικά η τόσο ακραία συγκέντρωση μέσων παραγωγής σε τόσο λίγα χέρια με την ταυτόχρονη και αναγκαστική είσοδο στην παραγωγική διαδικασία όλο και πιο πολύπλοκων τεχνολογικών λύσεων, οδηγεί σε τεράστιες ποιοτικές μεταβολές της παραγωγικής διαδικασίας με τρόπο τέτοιο που να καθιστά όλο και πιό ανέφικτη την πρόσβαση στην διαδικασία παραγωγής με σχέση διαφορετική εκτός εκείνης της μισθωτής εργασίας. Δηλαδή με ακραία αυξητική τάση, πληθυσμοί εργαζομένων, επιστημόνων, αγροτών, επαγγελματιών χάνουν την ελπίδα τους να αποκτήσουν μέσα παραγωγής. Με την ίδια αυξητική τάση κινείται και η επέκταση της υπερειδίκευσης που οδηγεί τον κάθε εργαζόμενο να ειδικεύεται σε όλο και μικρότερο τμήμα της παραγωγικής διαδικασίας. Ολα αυτά οδηγούν σε ακραίο βαθμό την παραγωγική διαδικασία να γίνεται κτήμα της κοινωνίας. Η τεχνογνωσία ανήκει στην κοινωνία. Στον καπιταλιστή ανήκουν τα μέσα παραγωγής και η ιδιοποίηση του κοινωνικού προιόντος. Απο την άλλη η ακραία κοινωνικοποίηση της παραγωγικής διαδικασίας προσφέρει σε όλο και περισσότερες μάζες την επαφή με την διεύθυνση τμημάτων της παραγωγής και την επαφή με όλο και υψηλότερα επίπεδα εκπαίδευσης και μάλιστα εξειδικευμένης. Τόσο λίγοι εκμεταλλευτές για τόσο πολλούς και μορφωμένους μισθόδουλους. Η γενική τάση μείωσης του καπιταλιστικού κέρδους ... οδηγεί τον καπιταλιστή για να την ισορροπήσει ... να υποβαθμίζει την ανθρώπινη εργασία, χωρίς όμως την οποία είναι αδύνατον να προκύψει κέρδος. Με λίγα λόγια, ο καπιταλισμός μετά απο μια συγκεκριμένη βαθμίδα ανάπτυξης έρχεται σε σύγκρουση με την παραπέρα αναπτυξή του. Και κάτι άλλο: Δεν “αφήνει χώρο” για κάποιους που θα είναι οι μελλοντικοί “νέοι εκμεταλλευτές” της ιστορίας, για τον λόγο οτι ο καπιταλισμός τους αποσπά όλους απο τα μέσα παραγωγής, εκτός απο τους καπιταλιστές. Οι φεουδάρχες που κατείχαν το βασικό μέσο παραγωγής της εποχής, την γή, δεν φρόντισαν να κρατήσουν υπο την κατοχή τους τις νέες τεχνολογίες που γεννιόταν εκείνη την εποχή. Αυτές ήλθαν τελικά στην κατοχή βασικά των τεχνιτών που άρχιζαν να οργανώνουν την καινούργια παραγωγή τους στις νέες πόλεις. Μέσα στο φεουδαρχικό σύστημα κατάφεραν να βρεθούν με τα σύγχρονα μέσα παραγωγής στα χέρια τους. Ηταν οι αστοί ... οι επόμενοι κυρίαρχοι. Απο εκεί αρχίζει η ιστορία του καπιταλισμού. Οσους κλυδωνισμούς και να απορροφήσει, όσες “μεσαίες τάξεις” και να δωροδοκήσει ... κάποια στιγμή η κοινωνία θα οργανώσει πολιτικά, οικονομικά και τεχνολογικά την απαλλοτρίωση των καπιταλιστών. Οποια ανάπτυξη των παραγωγικών μέσων και να συμβεί, η ιστορία δεν θα διαθέτει μετά την καπιταλιστική κοινωνία, νέα τάξη εκμεταλλευτών για να αντικαταστήσουν τους καπιταλιστές. Οι καπιταλιστές “φροντίζουν” να απαλλοτριωθούν απο την κοινωνία και μόνο απο την κοινωνία. Αυτό, λέγεται σοσιαλισμός και δεν μπορεί να γίνει αλλοιώς. Ο καπιταλισμός οδηγεί νομοτελειακά στον σοσιαλισμό.

    Οι μαρξιστές δεν σταματούν σε αυτή την σκέψη μόνο. Αναλύουν τις προσπάθειες του καπιταλισμού να “πείσει” τις κοινωνίες για την αιωνιοτητά του, να πείσει τα μαζικά κινήματα για το μάταιο του αγώνα τους ... διαστρεβλώνοντας την μαρξιστική θεωρία ... χρησιμοποιώντας για αυτούς τους σκοπούς διάφορους πρόθυμους που προέρχονται μάλιστα μέσα απο τα εργατικά κινήματα. Ακόμα δηλώνει ο μαρξισμός πως : ο καπιταλισμός δεν θα καταρρεύσει ποτέ σαν ώριμο φρούτο. Αν δεν το αποφασίσουν οι κοινωνίες να τον ανατρέψουν με ταξικό πόλεμο και μόνο έτσι ... τότε ο καπιταλισμός μπορεί να συνεχίσει να εξελίσσεται σε μια κατάσταση αποτελμάτωσης και σήψης. Το δίλημμα είναι ένα. Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα ??