Για αυτό το ιστολόγιο

Σκέψεις και δεδομένα που νομίζω πως βοηθάνε να βρούμε την πραγματική μας κοινωνική θέση ... και να αποκοπούμε απο τον ρόλο που θέλουν να μας επιβάλουν.
Ας πετάξουμε απο πάνω μας το "κουστούμι" που μας έχουν φορέσει. Δεν είναι στα μέτρα μας. Μας πνίγει.


Πέμπτη 9 Μαρτίου 2017

"Φρέσκα μαρξιστικά" ... κουλούρια


Σκέψεις για κάποιες μοντέρνες απόψεις αναζωογόνησης του μαρξισμού ... διαβάζοντας ταυτόχρονα, για άλλη μια φορά το "Μισθός Τιμή και Κέρδος" του Καρόλου.


   Ξεχάστε αυτά που ξέρατε ... ο καπιταλίστας δεν κλέβει υπεραξία μόνο με τους τρόπους που ξέρατε !!! Βρήκε και άλλους !!! Νέες ανακαλύψεις που "επιβάλουν" την ανανέωση του μαρξισμού-λενινισμού !!!
   Ο ιμπεριαλιστής καπιταλιστής συστηματικά υπερεκμεταλλεύεται την εργατική τάξη των υποβαθμισμένων περιοχών του πλανήτη πληρώνοντας συστηματικά μικρότερους μισθούς απο οτι πληρώνει στην εργατική τάξη των ιμπεριαλιστικών εκμεταλλευτριών χωρών !!! Ο ιμπεριαλιστής καπιταλιστής ... συνεχίζει βέβαια ... να τσεπώνει υπεραξία και με τους παλιούς τρόπους ... δηλαδή με την προσπάθεια για αύξηση του απλήρωτου χρόνου εργασίας και με την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας ... με την οποία αυξάνει άμεσα τον απλήρωτο χρόνο εργασίας (εφόσον παράγει περισσότερο προϊόν ανά μονάδα χρόνου και ταυτόχρονα δεν αυξάνει τους μισθούς) και έμμεσα εφόσον οι νέες παραγωγικές δυνατότητες ελαττώνουν το κόστος παραγωγής των αναγκαίων για την αναπλήρωση της εργατικής δύναμης. 
   Όλα αυτά συμβαίνουν βέβαια και στην εποχή του ιμπεριαλισμού ... αλλά βρίσκονται κάποιοι που ισχυρίζονται οτι ... οι διαφορές αμοιβής της εργασίας στις εκμεταλλευόμενες χώρες σε σχέση με τις εκμεταλλεύτριες ... αποτελούν νέο ποιοτικό χαρακτηριστικό του ιμπεριαλισμού !!! Μάλιστα χαρακτηριστικό το οποίο ο Μάρξ ισχυρίζονται πως ... το έχει αφήσει έξω απο την ανάλυση του !!! Χαρακτηριστικό που στοιχειοθετεί τάχα ... τις διάφορες θεωρίες εξάρτησης στον σύγχρονο ιμπεριαλισμό. Ποιοτικό χαρακτηριστικό που επιβάλλει λένε ... την επαναδιατύπωση του μαρξιστικού νόμου της αξίας στα μέτρα του σύγχρονου ιμπεριαλισμού !!!



   Να πως βλέπουν τις νέες προσεγγίσεις του μαρξισμού κάποιοι απο αυτούς ... Η ιδέα της υπερεκμετάλλευσης θα πρέπει να γενικευτεί εννοιακά στο απαραίτητο επίπεδο αφαίρεσης και να ενσωματωθεί στη θεωρία του ιμπεραλισμού. Η υπερεκμετάλλευση είναι συγκεκριμένη συνθήκη εντός του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής … είναι η κρυφή κοινή ουσία που ορίζει τον ιμπεριαλισμό. Η εργατική τάξη των εκμεταλλευμένων εθνών/του Τρίτου Κόσμου/του Παγκόσμιου Νότου πληρώνεται συστηματικά κάτω από την αξία της εργατικής δύναμης της εργατικής τάξης των εκμεταλλευτικών εθνών/του Πρώτου Κόσμου/του Παγκόσμιου Βορρά. Αυτό δεν συμβαίνει επειδή η εργατική τάξη του Νότου παράγει λιγότερη αξία, αλλά επειδή είναι πιο καταπιεσμένη και πιο εκμεταλλευμένη ... Αυτό είναι ένα νέο δεδομένο, το οποίο δεν περιέχεται στη θεωρία της αξίας του Μάρξ. Είναι το σημείο εκκίνησης από το οποίο, και αποκλειστικά από το οποίο, γίνεται εφικτό να προχωρήσουμε στην οικοδόμηση μιας θεωρίας της αξίας στον ιμπεριαλισμό ... “Η εμπειρία μεθόδων καταπιεστικής εκμετάλλευσης είναι τόσο σφοδρή, που το να μην περιληφθεί στον Μαρξισμό ως θεωρητική έκφραση του καπιταλισμού ως παγκόσμιου συστήματος θα καθιστούσε τον ίδιο τον Μαρξισμό παρωχημένο.”

   Α μάλιστα ... να αλλάξουμε τον νόμο της αξίας του Μάρξ !!!

   Οταν την υπερεκμετάλλευση της εργατικής τάξης προσπαθείς να την περιορίσεις θεωρητικά ... σε μια μόνο ζώνη της υφηλίου (Δεύτερος κόσμος, εκμεταλλευόμενα έθνη, ο Νότος) όπου η εργατική τάξη πληρώνεται συστηματικά για την εργασία της ... κάτω απο την αξία της εργατικής δύναμης της εργατικής τάξης ενός άλλου κόσμου, του κόσμου των εκμεταλλευτικών εθνών (Πρώτος κόσμος, ο Βορράς) ... τότε ... αναγορεύεις την υπερεκμετάλλευση ενός τμήματος του πλανήτη απο ένα άλλο ... στην κρυφή ουσία του ιμπεριαλισμού !!! Στην ουσία ... που τάχα δεν διέφυγε μόνο απο τον Μάρξ αλλά ... και απο τον ίδιο τον Λένιν. Σε πρώτη φάση ας μην επεκταθούμε ακόμα στον Λένιν. Ας παραμείνουμε στον Μάρξ. Ας παραμείνουμε στα βασικά ...


... Τι είναι η αξία ενός εμπορεύματος ??
... Ποιά ειναι η κοινή κοινωνική ουσία όλων των εμπορευμάτων ?? Είναι η εργασία. Για να παραχθεί ένα εμπόρευμα πρέπει να ξοδευτεί για αυτό ή να δουλευτεί μέσα σε αυτό ένα ορισμένο ποσό εργασίας. Με αυτό δεν εννοώ απλώς εργασία αλλά κοινωνική εργασία. Οταν παράγει κανείς ένα είδος για τη δική του, την άμεση ατομική κατανάλωση, δημιουργεί βέβαια ένα προϊόν, όχι όμως ένα εμπόρευμα. Σαν παραγωγός που παράγει για τον εαυτό του, δεν έχει καμμία σχέση με την κοινωνία
... Οταν εξετάζουμε τα εμπορεύματα σαν αξίες, τότε τα εξετάζουμε αποκλειστικά απο την μοναδική άποψη της αντικειμενοποιημένης, ενσωματωμένης ή αν θέλετε αποκρυσταλλωμένης κοινωνικής εργασίας
... Το εμπόρευμα έχει αξία, γιατί είναι αποκρυστάλλωση κοινωνικής εργασίας 
... Οι αξίες των εμπορευμάτων είναι κατευθείαν ανάλογες προς τον εργάσιμο χρόνο που χρησιμοποιήθηκε για την παραγωγή τους και αντίστροφα ανάλογες με την παραγωγική δύναμη της εργασίας που χρησιμοποιήθηκε 
[[[Εδώ οι σύγχρονοι αναλυτές του ιμπεριαλισμού ... θέλουν να παραχώσουν και κάτι άλλο. Γιατί άραγε ??]]] 

... Η τιμή του εμπορεύματος αποτελεί μια ιδιαίτερη μορφή που παίρνει η αξία. Η τιμή αυτή καθαυτή δεν είναι παρά η χρηματική έκφραση της αξίας
... Ποιά σχέση υπάρχει λοιπόν ανάμεσα στην αξία και στις τιμές της αγοράς ή ανάμεσα στις φυσικές τιμές και στις τιμές της αγοράς ??
... Η τιμή της αγοράς εκφράζει μονάχα το μέσο ποσό της κοινωνικής εργασίας που ειναι αναγκαίο με τις μέσες συνθήκες παραγωγής που υπάρχουν
... Τότε η τιμή της αγοράς ενός εμπορεύματος συμπίπτει με την αξία του. Απο την άλλη, οι διακυμάνσεις των τιμών της αγοράς, πότε πάνω πότε κάτω απο την αξία ή την φυσική τιμή, εξαρτώνται απο τις διακυμάνσεις της προσφοράς και της ζήτησης   
[[[Οχι λένε οι φίλοι μας !!! Οι διακυμάνσεις των τιμών δεν οφείλονται μόνο στις διακυμάνσεις της προσφοράς και της ζήτησης !!! Ο ιμπεριαλισμός έχει δημιουργήσει νέους μηχανισμούς ελέγχου των τιμών τους οποίους ... υπονοούν πως ο Κάρολος τους είχε εντοπίσει αλλά τους ... παρέλειψε !!! ]]]
... όμως η αξία (φυσική τιμή) είναι λοιπόν η κεντρική τιμή, προς την οποία έλκονται οι τιμές όλων των εμπορευμάτων
[[[Οι φίλοι μας αμφισβητούν ευθέως και αυτή την διατύπωση του Καρόλου]]]
... Αν τώρα, αντί να βλέπετε μονάχα τις καθημερινές διακυμάνσεις, αναλύσετε την κίνηση των τιμών της αγοράς για μεγαλύτερες χρονικές περιόδους θα βρείτε οτι οι διακυμάνσεις των τιμών της αγοράς, οι παρεκκλίσεις τους απο τις αξίες, οι κινήσεις τους προς τα πάνω και προς τα κάτω, αλληλοεξουδετερώνονται και εξισώνονται, έτσι που, αν παραβλέψουμε την επίδραση των μονοπωλίων (εδώ ο Κάρολος δεν εννοεί το μονοπώλιο με την σημερινή του οικονομική μορφή ... αλλά την ύπαρξη σε έναν κλάδο ενός μόνο καπιταλιστή που μπορεί να διαμορφώνει τεχνητά τις τιμές μακρυά απο την αξία τους) όλα τα είδη των εμπορευμάτων πωλούνται κατά μέσο όρο στις αντίστοιχες αξίες ή φυσικές τιμές τους
[[[Οχι μας λένε οι αναμορφωτές του μαρξισμού !!! Η εργατική δύναμη στο νότο ... πουλιέται αλλοιώς απ´οτι στο βορρά. Ο ιμπεριαλισμός - λένε - εχει βρεί τρόπους για να πωλείται η εργατική δύναμη ... μόνιμα και σταθερά κάτω απο την αξία της.]]]
... Αν λοιπόν μιλώντας γενικότερα, και αγκαλιάζοντας κάπως μεγαλύτερες περιόδους, όλες οι κατηγορίες των εμπορευμάτων πωλούνται στις αντίστοιχες αξίες τους, τότε είναι παραλογισμός να υποθέτουμε οτι το κέρδος, όχι σε ατομικές περιπτώσεις, αλλά τα σταθερά και συνηθισμένα κέρδη των διαφόρων παραγωγικών κλάδων προέρχονται απο μια αύξηση στις τιμές των εμπορευμάτων ή απο το γεγονός οτι πωλούνται σε μια τιμή που ξεπερνά πολύ την αξία τους. Ο παραλογισμός αυτής της αντίληψης γίνεται φανερός μόλις γενικευτεί. Αυτό που ένας άνθρωπος θα κέρδιζε σταθερά σαν πωλητής, θα το έχανε το ίδιο σταθερά σαν αγοραστής. Τίποτα δεν θα έβγαινε, αν λέγαμε οτι υπάρχουν άνθρωποι, που είναι αγοραστές χωρίς να είναι πωλητές, ή που είναι καταναλωτές χωρίς να είναι παραγωγοί
... Για να εξηγήσετε λοιπόν την γενική φύση του κέρδους, θα πρέπει να ξεκινήσετε απ´ την αρχή οτι κατά μέσο όρο τα εμπορεύματα (και επομένως και η εργατική δύναμη) πωλούνται στις πραγματικές τους αξίες και οτι τα κέρδη βγαίνουν απο την πώληση των εμπορευμάτων στις αξίες τους, δηλαδή στην αναλογία προς την ποσότητα εργασίας που είναι αντικειμενοποιημένη μέσα σε αυτά. Αν δεν μπορείτε να εξηγήσετε το κέρδος μ´ αυτή την προϋπόθεση, τότε δεν μπορείτε καθόλου να το εξηγήσετε
[[[Οι επίδοξοι ανανεωτές του μαρξισμού αυτό το απόσπασμα του Καρολου ... δεν θέλουν να το ξέρουν !!!]]]

Θα βρεθεί κάποιος να πει πως ο Κάρολος στα παραπάνω αποσπάσματα μιλάει για τις τιμές των εμπορευμάτων και για εκείνους που ισχυρίζονταν πως το κέρδος προκύπτει απο την πώληση πάνω απο την αξία ... και όχι για την πώληση της εργατικής δύναμης κάτω απο την αξία της. Ας μην βιαζόμαστε ...
... Τι είναι η αξία της εργατικής δύναμης ?? Οπως και κάθε άλλου εμπορεύματος, η αξία της καθορίζεται απο το ποσό εργασίας που είναι αναγκαίο για την παραγωγή της 
... Πάνω στην βάση του μισθωτού συστήματος, η αξία της εργατικής δύναμης καθορίζεται με τον ίδιο τρόπο όπως και η αξία κάθε άλλου εμπορεύματος
... η αξία της εργατικής δύναμης καθορίζεται από την αξία των μέσων συντήρησης που απαιτούνται για την παραγωγή, τη διατήρηση και την διαιώνιση της εργατικής δύναμης
... Η αξία λοιπόν της εργατικής δύναμης καθορίζεται απο το ποσό της εργασίας που ειναι αναγκαίο για την διατήρηση και την αναπαραγωγή της, μα η χρήση της εργατικής δύναμης περιορίζεται μονάχα απο την ενεργό δραστηριότητα και απο τη σωματική δύναμη του εργάτη
Τι μας λέει ο Κάρολος ?? Οτι η εργατική δύναμη ... όπως και κάθε άλλο εμπόρευμα ... μέσες-άκρες πωλείται στην αξία της και πως αν δεν μπορείς να εξηγήσεις το κέρδος με αυτή την προϋπόθεση, τότε δεν μπορείς να το εξηγήσεις. Οποιος λοιπόν ψάχνει να εξηγήσει το κέρδος, και μάλιστα το μονοπωλιακό (ιμπεριαλιστικό) υπερκέρδος ... σε κάποιες μόνιμες αποκλίσεις απο την διατύπωση του Μάρξ ... οπως π.χ. μόνιμα και σταθερά η εργατική δύναμη στο Νότο πωλείται κάτω απο την αξία της ... τότε μάλλον εσκεμμένα θέλει να αμβλύνει και να συσκοτίσει την μαρξιστική ουσία ...

... Ο κεφαλαιοκράτης με την πληρωμή της αξίας της εργατικής δύναμης αποκτά το δικαίωμα να χρησιμοποιεί αυτή την εργατική δύναμη σ´ όλο το διάστημα της μέρας ή της βδομάδας. Θα υποχρεώσει τον εργάτη να δουλέψει παραπάνω ώρες από όσες χρειάζονται για την αναπλήρωση του μισθού της εργασίας ή της αξίας της εργατικής δύναμης. Η υπερεργασία αυτή θα αντικειμενοποιηθεί σε μια υπεραξία και ένα υπερπροιόν
... Παρά το γεγονός οτι μονάχα ένα μέρος απο την καθημερινή εργασία του εργάτη πληρώνεται, ενώ το άλλο μέρος μένει απλήρωτο και ενώ αυτή η απλήρωτη εργασία ή υπερεργασία αποτελεί ακριβώς το ποσό απο το οποίο σχηματίζεται η υπεραξία ή το κέρδος, ωστόσο, φαίνεται σαν όλη η εργασία να είναι πληρωμένη εργασία
... Ο κεφαλαιοκράτης πραγματοποιεί το κέρδος όχι πουλώντας το εμπόρευμα σε μια τιμή πέρα και πάνω απο την αξία του, αλλά πουλώντας το στην πραγματική του αξία
... Ονομάζω κέρδος, την υπεραξία ή το μέρος της συνολικής αξίας του εμπορεύματος, στο οποίο είναι αντικειμενοποιημένη η υπερεργασία ή απλήρωτη εργασία του εργαζομένου. Ο κεφαλαιοκράτης βιομήχανος δεν τσεπώνει το συνολικό ποσό αυτού του κέρδους. Το μονοπώλιο της γης δίνει την δυνατότητα στον γαιοκτήμονα να αποσπά ένα μέρος αυτής της υπεραξίας με το όνομα της γαιοπροσόδου, ανεξάρτητα αν το έδαφος χρησιμοποιείται για τη γεωργια ή την ανέγερση οικοδομών ή για σιδηροδρόμους, ή για ενα οποιοδήποτε άλλο παραγωγικό σκοπό. Απο την άλλη, ίσα-ίσα το γεγονός οτι η κατοχή των μέσων εργασίας δίνει την δυνατότητα στον κεφαλαιοκράτη βιομήχανο να παράγει υπεραξία, ή, πράγμα που καταλήγει στο ίδιο, να ιδιοποιείται ένα ορισμένο ποσό απλήρωτης εργασίας, δίνει την δυνατότητα και στον ιδιοκτήτη των μέσων εργασίας, που τα δανείζει στο σύνολο τους ή κατά ένα μέρος στον κεφαλαιοκράτη βιομήχανο - με μια λέξη δίνει την δυνατότητα στον κεφαλαιοκράτη που δανείζει χρήματα, να διεκδικεί για τον εαυτό του ένα άλλο μέρος αυτής της υπεραξίας με το όνομα τόκος, έτσι που στον βιομήχανο κεφαλαιοκράτη σαν τέτοιο να μένει μονάχα αυτό που λέμε βιομηχανικό ή εμπορικό κέρδος
... Η γαιοπρόσοδος, ο τόκος και το βιομηχανικό κέρδος είναι απλώς διαφορετικά ονόματα για διαφορετικά μέρη της υπεραξίας του εμπορεύματος ή της απλήρωτης εργασίας που περικλείεται μέσα σ´ αυτό και προέρχονται όλα εξίσου απ´ αυτή και μονάχα απ´αυτή την πηγή. Δεν προέρχονται απο την γη σαν τέτοια ή απο το κεφάλαιο σαν τέτοιο, αλλά η γη και το κεφάλαιο κάνουν τους ιδιοκτήτες τους ικανούς να βγάλουν τα αντίστοιχα μερτικά τους απο την υπεραξία, που ο κεφαλαιοκράτης βιομήχανος ξεζουμίζει απο τους εργάτες του. Για τον ίδιο τον εργάτη αποτελεί μια υπόθεση δευτερεύουσας σημασίας αν η υπεραξία αυτή, που είναι το αποτέλεσμα της υπερεργασίας ή της απλήρωτης δουλειάς του, τσεπώνεται ολόκληρη απο τον κεφαλαιοκράτη βιομήχανο ή αν ο τελευταίος είναι υποχρεωμένος να πληρώνει κομμάτια απο αυτή την υπεραξία σε τρίτα πρόσωπα με την ονομασία της γαιοπροσόδου και του τόκου
... Οποιοδήποτε μερτικό της υπεραξίας και αν κρατήσει τελικά, ο κεφαλαιοκράτης βιομήχανος είναι εκείνος που ξεζουμίζει άμεσα την υπεραξία απο τον εργάτη. Γι΄αυτό όλο το μισθωτό σύστημα και όλο το σημερινό σύστημα παραγωγής περιστρέφεται γύρω απο την σχέση που υπάρχει ανάμεσα στον κεφαλαιοκράτη βιομήχανο και στο μισθωτό εργάτη

   Το ποσοστό κέρδους μπορεί να το εκφράσει κάποιος με δυο διαφορετικούς τρόπους. Πρώτα με την σχέση του κεφαλαίου που πληρώθηκε σε μισθό εργασίας [μ(μεταβλητό κεφάλαιο)] προς την υπεραξία (υ) που δημιουργήθηκε. Είναι η σχέση της πραγματικής αναλογίας ανάμεσα στην πληρωμένη και στην απλήρωτη δουλειά. Είναι η σχέση που δείχνει τον πραγματικό βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης. Δεύτερο με την σχέση όχι μόνο του κεφαλαίου που έχει καταβληθεί σε μισθό της εργασίας, αλλά το συνολικό κεφάλαιο που έχει καταβληθεί για την ολοκλήρωση της παραγωγής και της δημιουργίας της υπεραξίας [σταθερο κεφάλαιο (σ) κεφάλαιο: το κεφάλαιο για μηχανές, πρώτες ύλες κλπ - Αρα ποσοστό κέρδους = υ/σ+μ]
... Οταν από την αξία ενός εμπορεύματος αφαιρέσουμε την αξία που αναπληρώνει την αξία των πρώτων υλών και των άλλων μέσων παραγωγής που καταναλώθηκαν σ´αυτό, δηλαδή την αξία της προηγούμενης εργασίας που περιέχεται μέσα σ´αυτό, τότε το υπόλοιπο της αξίας του αναλύεται στο ποσό της εργασίας που πρόσθεσε ο εργάτης που απασχολήθηκε τελευταία. Αυτή η αξία θα είναι η μόνη αξία που θα έχει δημιουργήσει η εργασία του εργάτη. Αυτή η δοσμένη αξία που καθορίζεται απο τον χρόνο της εργασίας του αποτελεί το μοναδικό ποσό, απο το οποίο και οι δυο τους, ο εργάτης και ο κεφαλαιοκράτης μπορούν να πάρουν το αντίστοιχο μερτικό τους ή το μέρισμα τους, τη μοναδική αξία, που μπορει να κατανεμηθεί σε μισθό της εργασίας και σε κέρδος. Είναι φανερό οτι αυτή η ίδια η αξία δεν μπορεί να αλλάζει σύμφωνα με τις μεταβολές στην αναλογία που μπορεί να μοιράζεται ανάμεσα στα δύο μέρη 
Με λίγα λόγια η αξία δεν έχει καμμία σχέση με το πως θα μοιραστεί ανάμεσα σε μισθό του εργάτη και στο κέρδος του κεφαλαιοκράτη
... Επειδή ο κεφαλαιοκράτης και ο εργάτης έχουν να μοιραστούν μεταξύ τους μόνο αυτή την περιορισμένη αξία, δηλαδή την αξία που μετριέται με την συνολική εργασία του εργάτη, τότε ο ένας απ´αυτούς θα παίρνει τόσο περισσότερα όσα λιγότερα θα πέφτουν στον άλλο, και αντίστροφα. Οταν ένα ποσό είναι δοσμένο, τότε το ένα μέρος απ´αυτό θα αυξάνει στο βαθμό που αντίστροφα θα ελαττώνεται το άλλο. Αν αλλάζει ο μισθός της εργασίας, τότε το κέρδος θα αλλάζει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Αν ο μισθός της εργασίας πέφτει, τότε θα ανεβαίνει το κέρδος
... χωρίς όμως να αλλάζει η αξία ...

... Μια γενική αύξηση των μισθών θα κατέληγε επομένως σε μια πτώση του γενικού ποσοστού κέρδους, χωρίς όμως να επηρεάσει καθόλου τις αξίες 
[[[ ... και επομένως την γενική κίνηση των τιμών. Όχι λένε οι σύγχρονοι μαρξιστές !!! Ο ιμπεριαλισμός βρήκε τρόπους να ξεπεράσει αυτούς τους σύμφυτους με τον καπιταλισμό περιορισμούς.]]]
... Παρά το γεγονός όμως οτι οι αξίες των εμπορευμάτων, που σε τελευταία ανάλυση πρέπει να ρυθμίζουν τις τιμές της αγοράς τους, καθορίζονται αποκλειστικά απο τα συνολικά ποσά εργασίας που ενσωματώνονται μέσα σ´αυτά και όχι απο τον χωρισμό αυτού του ποσού σε πληρωμένη και απλήρωτη δουλειά, ωστόσο δεν προκύπτει καθόλου απ´αυτό οτι θα παραμείνουν σταθερές οι αξίες των ξεχωριστών εμπορευμάτων ή ποσοτήτων απο εμπορεύματα, που έχουν παραχθεί σε δεδομένο χρόνο. Ο αριθμός ή η μάζα των εμπορευμάτων που έχουν παραχθεί μέσα σε ένα δεδομένο χρόνο εργασίας ή με μια δοσμένη ποσότητα εργασίας εξαρτιέται μόνο απο την παραγωγική δύναμη της εργασίας που χρησιμοποιήθηκε και όχι απο την διάρκεια ή το μάκρος της. Με ένα ορισμένο βαθμό της παραγωγικής δύναμης της εργασίας του νηματουργού μπορεί, λ.χ., μια μέρα εργασίας 12 ωρών να παράγει 12 λίβρες κλωστή, με ένα όμως μικρότερο βαθμό παραγωγικής δύναμης μονάχα 2 λίβρες. Αν λοιπόν η δωδεκάωρη μέση εργασία ήταν αντικειμενοποιημένη στην αξία των 6 σελινιών, τότε, στη μια περίπτωση, οι 12 λίβρες κλωστή θα στοίχιζαν 6 σελίνια και στην άλλη περίπτωση οι 2 λίβρες κλωστή θα στοίχιζαν επίσης 6 σελίνια. Η μία λίβρα κλωστή θα στοίχιζε επομένως, στη μία περίπτωση 6 πένες και στην άλλη 3 σελίνια. Αυτή η διαφορά στην τιμή θα προερχόταν απο τη διαφορά που υπάρχει στις παραγωγικές δυνάμεις εργασίας που χρησιμοποιήθηκαν. Με τη μεγαλύτερη παραγωγική δύναμη, μέσα σε 1 λίβρα κλωστή θα αντικειμενοποιούνταν μια ώρα εργασίας, ενώ με την μικρότερη θα αντικειμενοποιούνταν 6 ώρες εργασίας. Η τιμή μιας λίβρας κλωστής θα ήταν στην μια περίπτωση 6 πένες (φτηνή δηλαδή), παρά το γεγονός οτι ο μισθός της εργασίας θα ήταν σχετικά υψηλός και το ποσοστό του κέρδους χαμηλό. Θα ήταν στην άλλη περίπτωση 3 σελινια (ακριβή), παρά το γεγονός οτι ο μισθός της εργασίας θα ήταν χαμηλός και το ποσοστό του κέρδους υψηλό ... Ετσι κατέρριψε ο Κάρολος την πλάνη των εργατών της εποχής του ... οτι οι αυξήσεις των μισθών θα προκαλέσουν τάχα αύξηση στην τιμή των προϊόντων !!!
... Αυτό θα γινόταν γιατί η τιμή της μιάς λίβρας κλωστής ρυθμίζεται απο το συνολικό ποσό εργασίας που έχει καταναλωθεί μέσα σε αυτή και όχι απο τον αναλογικό χωρισμό αυτού του συνολικού ποσού σε πληρωμένη και απλήρωτη δουλειά
... Είναι μονάχα η έκφραση του γενικού νόμου οτι η αξία ενός εμπορεύματος ρυθμίζεται απο το ποσό της εργασίας που έχει καταναλωθεί μέσα σ´αυτό και οτι το ποσό της εργασίας που έχει καταναλωθεί μέσα σε αυτό εξαρτιέται πέρα για πέρα απο τις παραγωγικές δυνάμεις της εργασίας που χρησιμοποιήθηκαν και για αυτό θα αλλάζει με κάθε αλλαγή που θα σημειώνεται στην παραγωγικότητα της εργασίας
[[[Οχι λένε οι φίλοι μας. Δεν εξαρτιέται πέρα για πέρα απο τις παραγωγικές δυνάμεις της εργασίας !!! Υπάρχει και κάτι άλλο. Δεν το έχουν βρει ακόμα ... αλλα μας υπόσχονται πως πρέπει να το μελετήσουν.]]]

   Είδαμε οτι η αξία της εργατικής δύναμης ή, για να χρησιμοποιήσουμε τον συνηθισμένο (αλλά λαθεμένο) τρόπο έκφρασης, η αξία της εργασίας, καθορίζεται απο την αξία των μέσων συντήρησης ή απο το ποσό της εργασίας που χρειάζεται για την παραγωγή τους. Αν λοιπόν σε μια δοσμένη χώρα ή σε μια περιοχή του πλανήτη η μέση αξία των καθημερινών μέσων συντήρησης ενός εργάτη αντιπροσώπευε 4 ώρες εργασίας που θα εκφράζονταν ας πούμε π.χ. με 40€, τότε ο εργάτης θα έπρεπε να εργάζεται καθημερινά 4 ώρες για να παράγει ένα ισοδύναμο για την καθημερινή του συντήρηση. Αν ολόκληρη η μέρα εργασίας ήταν 8 ώρες, τότε ο κεφαλαιοκράτης θα του πλήρωνε την αξία της εργασίας του ... αν του πλήρωνε 40€. Η μισή μέρα της εργασίας θα αποτελούνταν απο απλήρωτη δουλειά και το ποσοστό του κέρδους του κεφαλαιοκράτη σε σχέση με τον μισθό του εργάτη θα έφτανε το 100% [μ=40€ και υ=40€]. Αν το κέρδος θελήσουμε να το εκφράσουμε σε σχέση με την συνολική σύνθεση του κεφαλαίου (σ+μ) ... στην εκατοστιαία αναλογία θα είχαμε την παρακάτω μορφή ...
... 4 ώρες πληρωμένης δουλειάς(40€) + 4 ώρες απλήρωτης δουλειάς(40€) ==> 60€ σταθερό κεφάλαιο(σ) + 40€ μεταβλητό(μ=πληρωμένη δουλειά) + 40€ υπεραξία (υ=απλήρωτη δουλειά) ==> 100€ συνολικό κεφάλαιο (σ+μ) + 40€ κέρδος = 40% το κέρδος. Ας ορίσουμε την περίπτωση του παραπάνω παραδείγματος σαν μια τυπική χώρα ή περιοχή του πλανήτη ... με ΜΕΣΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΤΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ. 
[[[Αν αποκωδικοποιούμε σωστά τις σκέψεις και τις στοχεύσεις των φίλων μας, των αναζωογονητών του μαρξισμού ... μια τέτοια χώρα μάλλον θα ανήκει στον πάτο του Βορρά που έχουν στο μυαλό τους ή κάπου κοντά στην κορυφή του Νότου που πάλι υπάρχει στο μυαλό τους. Οι φίλοι μας δεν φαίνεται να πολυνοιάζονται για αυτήν την ζώνη του πλανήτη που βεβαίως την έχει διαμορφώσει ο σύγχρονος μονοπωλιακός καπιταλισμός.]]]



   Αν τώρα μετακομίσουμε σε μια φτωχή περιοχή του πλανήτη με ΦΤΩΧΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΑΝΑΝΠΤΥΞΗΣ ΤΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ... ή υποθέσουμε οτι σε μια χώρα ή σε μια περιοχή του πλανήτη με μέσο επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων συμβεί μια απότομη μείωση της παραγωγικότητας της εργασίας ... τότε θα χρειαζόταν περισσότερη εργασία για να παραχθεί το ίδιο ποσό των μέσων συντήρησης της εργατικής δύναμης, έτσι που η μέση τιμή των καθημερινών μέσων συντήρησης θα ανέβαινε απο τα 40€ ... ας πούμε ... στα 70€. Στην περίπτωση αυτή η αξία της εργασίας θα είχε ανεβεί κατά 75%. Θα χρειαζόταν τώρα 7 ώρες της εργάσιμης μέρας για να παραχθεί ενα ισοδύναμο για την καθημερινή συντήρηση του εργάτη σύμφωνα με το παλιό βιοτικό του επιπεδο. Η υπερεργασία θα έπεφτε απο τις 4 ώρες στην 1 ώρα την ημέρα και το ποσοστό κέρδους του κεφαλαιοκράτη σε σχέση με τον μισθό του εργάτη στο 14% περίπου. Αν το κέρδος το εκφράσουμε σε σχέση με την συνολική σύνθεση του κεφαλαίου στην εκατοστιαία αναλογία ... θα είχαμε την παρακάτω μορφή
... 7 ώρες πληρωμένης δουλειάς(70€) + 1 ώρα απλήρωτης δουλειάς(10€) ==> 30€ σταθερό κεφάλαιο(σ) + 70€ μεταβλητό(μ=πληρωμένη δουλειά) + 10€ υπεραξία (υ=απλήρωτη δουλειά) ==> 100€ συνολικό κεφάλαιο (σ+μ) + 10€ κέρδος = 10% το κέρδος.
   Αμέσως αμέσως ... η απότομη μείωση της παραγωγικότητας της εργασίας μειώνει σημαντικά το ποσοστό κέρδους του κεφαλαιοκράτη (στο παράδειγμα μας απο το 40% στο 10%)... με την προϋπόθεση οτι ο εργάτης θα επέμενε σε μια αύξηση του μισθού της εργασίας του για να πάρει τουλάχιστον μονάχα την αυξημένη αξία της εργασίας του, ακριβώς όπως κάθε άλλος πωλητής εμπορεύματος που μόλις αυξηθούν τα έξοδα παραγωγής του εμπορεύματος του προσπαθεί να πετύχει την πληρωμή της αυξημένης αξίας του. 
   Αν όμως ο μισθός της εργασίας δεν ανεβαίνει καθόλου ή δεν ανεβαίνει αρκετά για να ισοφαρίσει τις αυξημένες τιμές των μέσων συντήρησης, τότε η τιμή της εργασίας (μισθός, ημερομίσθιο, αμοιβή) θα έπεφτε κάτω απο την αξία της εργασίας και θα χειροτέρευε το βιοτικό επιπεδο του εργάτη. Αυτό είναι η Υπερεκμετάλλευση !!! Στο παράδειγμα μας εάν το μεροκάματο του εργάτη (τιμή της εργασίας) συνέχιζε να παραμένει όπως παλιότερα στα 40€ ενώ η αξία της εργασίας είχε φτάσει στα 70€ ... τότε η ακραία επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου του εργάτη θα βοηθούσε μόνο το κέρδος του κεφαλαιοκράτη. Η παραγματικη μορφή του επιπέδου των παραγωγικών δυνάμεων της εργασίας που είδαμε παραπάνω στο παράδειγμα μας (30€σ + 70€μ + 10€υ ==> 10% κέρδος) θα πάρει την μορφή ...
... 30€σ + 40€μ + 40€υ ... και εκφρασμένο σε εκατοστιαία αναλογία ...
... 43€σ + 57€μ + 57€υ ==> 57% κέρδος !!! μαζί μάλιστα με μια βελτίωση στην σύνθεση του κεφαλαίου που θα επιτρέπει στον κεφαλαιοκράτη να εκμεταλλευτεί την εργασία περισσότερων εργατών !!! 
[[[Σε αυτό το σημείο οι φίλοι μας, μας λένε πως με την υπερεκμετάλλευση του εργάτη μπορεί να παραχθεί ίδια μάζα αξίας (και εμπορευμάτων) όπως και πριν συμβεί η ελάττωση της παραγωγικότητας της εργασίας ή οτι σε αυτές τις περιοχές του πλανήτη μπορεί να παράγεται ίδια μάζα αξίας όπως και στις πιο αναπτυγμένες ζώνες. Αυτό ειναι σωστό ... αλλά δεν αποδεικνύει με κανέναν τρόπο οτι ο μονοπωλιακός καπιταλισμός (ο ιμπεριαλισμος δηλαδή) έχει αποκτήσει τέτοια νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά της λειτουργίας του ... που να του επιτρέπουν να ξεπερνά έτσι εύκολα τα θηριώδη προβλήματα που του θέτει η πτώση της παραγωγικότητας της εργασίας σε αυτές τις περιοχές. Πρώτον γιατί πρέπει να αποδείξεις με ποιούς μηχανισμούς επιτελείται αυτή η διαδικασία πέρα και πάνω απο τον νόμο της αξίας που διατύπωσε ο Κάρολος ... και κυρίως με ποιούς παρόμοιους (αλλά με αντίθετη δράση) μηχανισμούς λειτουργίας του μονοπωλιακού καπιταλισμού διατηρείται και θα διατηρείται σαν μόνιμο ποιοτικό χαρακτηριστικό η υπεροχή του Βορρά. Πρέπει με λίγα λόγια να αποδείξουν πως στο Νότο ο κεφαλαιοκράτης θα μπορεί να συνεχίζει χωρίς προβλήματα να πληρώνει την εργατική δύναμη κάτω απο την αξία της ... και πως στον Βορρά θα ξεπερνάει τον πειρασμό να μην πληρώνει την εργατική δύναμη μόνιμα και σταθερά πάνω απο την αξία της.]]]



   Μα θα μπορούσε να σημειωθεί μια αλλαγή και σε αντίστροφη κατεύθυνση ή απλά εμείς να παρατηρήσουμε μια χώρα ή μια περιοχή του πλανήτη με ΥΨΗΛΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΤΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ. Εξαιτίας της αυξημένης παραγωγικότητας της εργασίας θα μπορούσε το ίδιο μέσο ποσό των καθημερινών μέσων συντήρησης να πέσει απο τα 40€ στα 10€, ή να χρειαζόταν 1 ώρα αντί 4 ώρες της εργάσιμης μέρας για την αναπαραγωγή ενός ισοδύναμου για την αξία των καθημερινών μέσων συντήρησης. Ο εργάτης θα ήταν τώρα σε θέση να αγοράσει με 10€ τόσα μέσα συντήρησης, όσα αγόραζε προηγούμενα με 40€. Στην πραγματικότητα, η αξία της εργασίας θα έπεφτε, μα αυτή η ελαττωμένη αξία θα αντιπροσώπευε το ίδιο ποσό απο μέσα συντήρησης όπως και πριν. Τότε το κέρδος του κεφαλαιοκράτη θα ανέβαινε απο τα 40€ στα 70€ (7 απλήρωτες ώρες ημερήσιας εργασίας αντί 4 όπως στο μέσο επίπεδο ανάπτυξης της παραγωγικότητας της εργασίας). Αν και το απόλυτο βιοτικό επίπεδο του εργάτη θα έμενε το ίδιο (τώρα με 10€ μεροκάματο θα αγοράζει μέσα συντήρησης που πριν κόστιζαν 40€), ο σχετικός μισθός της εργασίας του και μαζί του και η σχετική κοινωνική του θέση του σε σύγκριση με την θέση του κεφαλαιοκράτη θα έπεφτε πιο χαμηλά. Η κατάσταση θα είχε την παρακάτω μορφή ...
... 1 ώρα πληρωμένης δουλειάς(10€) + 7 ώρες απλήρωτης δουλειάς(70€). Το ποσοστό κέρδους του κεφαλαιοκράτη σε σχέση με τον μισθό του εργάτη θα ήταν 700% !!! Εδώ βρίσκεται η τεράστια δυνατότητα του κεφαλαιοκράτη για υπερεκμετάλλευση !!! [μ=10€ και υ=70€]. Αν το κέρδος το εκφράσουμε σε σχέση με την συνολική σύνθεση του κεφαλαίου στην εκατοστιαία αναλογία θα είχαμε την παρακάτω μορφή ...
... 90€ σταθερό κεφάλαιο (σ) + 10€ μεταβλητό (μ=πληρωμένη δουλειά) + 70€ υπεραξία (υ=απλήρωτη δουλειά) ==> 100€ συνολικό κεφάλαιο (σ+μ) + 70€ κέρδος = 70% το κέρδος !!!
   Αν ο εργάτης αντιστεκόταν σε αυτή την πτώση του σχετικού μισθού της εργασίας του (πτώση του μεροκάματου απο τα 40€ στα 10€), αυτό θα αποτελούσε μονάχα μια προσπάθεια να εξασφαλίσει για τον εαυτό του ένα ορισμένο μερτικό απο την αυξημένη παραγωγική δύναμη της ίδιας του της δουλειάς και μια προσπάθεια να διατηρήσει την προηγούμενη σχετική θέση του στην κοινωνική κλίμακα.
[[[Οι φίλοι μας οι αναμορφωτές του μαρξισμού ... σε αυτό το σημείο φτάνουν σε κάτι εξόφθαλμο !!! Ισχυρίζονται πως ο ιμπεριαλισμός απόκτησε τέτοια νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά που με κάποιο τρόπο εξασφαλίζουν πως ο κεφαλαιοκράτης των αναπτυγμένων ζωνών του πλανήτη ούτε θα αναγκαστεί, ούτε θα χρειαστεί, ούτε θα θελήσει να επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί στο έπακρο τις τεράστιες δυνατότητες υπερεκμετάλλευσης του εργάτη που του παρέχει η ακραία ανάπτυξη της παραγωγικότητας της εργασίας. Η τύφλωση τους ειναι τέτοια που αρνούνται να δουν αυτό που συμβαίνει στον αναπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο σήμερα που αναγκάζεται να ανταγωνιστεί τον υπανάπτυκτο κόσμο ... όσο αφορά βεβαίως τα ρεκόρ στην υπερεκμετάλλευση του εργάτη. Η τύφλωση τους πέφτει στα επίπεδα του ιδεαλισμού.]]]


   Ο Κάρολος προχωράει παραπέρα και περιγράφει και άλλους τρόπους εκμετάλλευσης του εργάτη.
... Οι αξίες των μέσων συντήρησης, και επομένως η αξία της εργασίας, θα μπορούσαν να μένουν οι ίδιες, μα θα μπορούσε να υποστεί μια αλλαγή η χρηματική τους τιμή σαν συνέπεια μιας προηγούμενης αλλαγής στην αξία του χρήματος ... ας υποθέσουμε οτι συμβαίνει μια υποτίμηση 50% ... επειδή τώρα οι αξίες όλων των άλλων εμπορευμάτων θα εκφράζονταν στο διπλάσιο των προηγούμενων χρηματικών τιμών τους, το ίδιο θα γινόταν και με την αξία της εργασίας. Οι 8 ώρες εργασίας (του παραδείγματος μας) που εκφράζονταν προηγούμενα με 80€ (40€ πληρωμένη και 40€ απλήρωτη εργασία) θα εκφράζεται τώρα με 160€. Αν το μεροκάματο του εργάτη έμενε στα 40€, αντί να ανεβεί στα 80€,  
... τότε η χρηματική τιμή της εργασίας θα ήταν ίση με την μισή αξία της εργασίας του και το βιοτικό του επίπεδο θα χειροτέρευε φοβερά. Αυτό θα συνέβαινε επίσης, σε μεγαλύτερο ή σε μικρότερο βαθμό, αν ο μισθός του ανέβαινε, όχι όμως στην ίδια αναλογία με την υποτίμηση. Στην περίπτωση αυτή δεν θα άλλαζε τίποτα, ούτε η παραγωγική δύναμη της εργασίας ούτε η προσφορά και η ζήτηση ούτε οι αξίες. Δε θ´άλλαζε τίποτα άλλο εκτός απο τη χρηματική ονομασία αυτών των αξιών. Όλη η ως τα τώρα ιστορία αποδείχνει οτι κάθε φορά που γίνεται μια τέτοια υποτίμηση του χρήματος, οι κεφαλαιοκράτες δεν αφήνουν να χαθεί η ευκαιρία για να γελάσουν τον εργάτη.
[[[Ξέρει κάποιος κανέναν κεφαλαιοκράτη που δεν θα θελήσει δράσει με τον τρόπο που περιγράφει ο Κάρολος ?? Ξέρετε κανέναν σύγχρονο καπιταλιστή του αναπτυγμένου κόσμου ... που θα αρνηθεί να χρησιμοποιήσει το χρηματικό παιχνίδι για να αυξήσει το κέρδος ... επειδή τάχα στο περιβάλλον του αναπτυγμένου Βορρά έχουν διαμορφωθεί νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά που τον αναγκάζουν μυστηριωδώς να πληρώνει την εργατική δύναμη πάνω απο την αξία της ??]]]


... Ως τώρα υποθέσαμε σαν δοσμένα τα όρια της εργάσιμης ημέρας (στο παράδειγμα μας το 8ωρο). Η εργάσιμη μέρα όμως αυτή καθαυτή δεν έχει σταθερά όρια. Το κεφάλαιο τείνει σταθερά να την επεκτείνει ως τα ακρότατα δυνατά φυσικά όρια, γιατί θα αυξηθεί στον ίδιο βαθμό η υπερεργασία και επομένως το κέρδος που βγαίνει απ´αυτή  
[[[Και καλά ο κεφαλαιοκράτης του Νότου - όπως μας λένε οι φίλοι μας - "δουλεύει" σε ενα καπιταλιστικό περιβάλλον που έχει υποστεί κάποια μετάλλαξη και μπορεί να παρατείνει την εργάσιμη μέρα στα ακρότατα φυσικά όρια της αυξάνοντας μόνιμα και σταθερά το βαθμό υπερεκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης. Ο καπιταλισμός του Βορρά τι διάολο μετάλλαξη έχει πάθει και δεν χρειάζεται την υπερεκμετάλλευση ?? Όνειρο ζούμε ??]]]


... Πωλώντας ο εργάτης την εργατική του δύναμη, και μέσα στο σημερινό σύστημα είναι υποχρεωμένος να το κάνει αυτό, παραχωρεί στον κεφαλαιοκράτη την κατανάλωση αυτής της δύναμης, μα μέσα σε ορισμένα λογικά όρια. Πουλά την εργατική του δύναμη για να τη διατηρήσει, εκτός απο τη φυσική φθορά της, και όχι για να την καταστρέψει. Οταν πουλάει την εργατική του δύναμη στην καθημερινή ή στη βδομαδιάτικη αξία της είναι αυτονόητο οτι αυτή η εργατική δύναμη δεν πρέπει στο διάστημα μιας μέρας ή μιας βδομάδας να παθαίνει φθορά δυο ημερών ή δυο βδομάδων ... Ο χρόνος είναι ο χώρος της ανθρώπινης ανάπτυξης. Ένας άνθρωπος που δεν διαθέτει ελεύθερο χρόνο, που όλος ο χρόνος της ζωής του - εκτός απο τις καθαρά φυσικές διακοπές για τον ύπνο, για το φαγητό κλπ - απορροφιέται απο την εργασία του για τον κεφαλαιοκράτη είναι κάτι λιγότερο απο ένα φορτηγό ζώο. Είναι μια απλή μηχανή για την παραγωγή ξένου πλούτου, σωματικά τσακισμένος και πνευματικά αποκτηνωμένος. Κι ωστόσο όλη η ιστορία της σύγχρονης βιομηχανίας δείχνει οτι το κεφάλαιο, αν δεν του μπει φραγμός, τραβά χωρίς οίκτο και έλεος να ρίξει όλη την εργατική τάξη σ´αυτη την κατάσταση ακραίας κατάπτωσης. Παρατείνοντας τη μέρα εργασίας, ο κεφαλαιοκράτης μπορεί να πληρώνει υψηλότερο μισθό εργασίας και όμως να κατεβάζει την αξία της εργασίας, αν η αύξηση του μισθού δεν αντιστοιχεί στο μεγαλύτερο ποσό εργασίας που ξεζουμίστηκε και στη γρήγορη φθορά της εργατικής δύναμης που προκλήθηκε μ´αυτό τον τρόπο ... Ακόμα και όταν είναι δοσμένα τα όρια της εργάσιμης ημέρας, όπως γίνεται τώρα σ´όλους τους βιομηχανικούς κλάδους που υπάγονται στην εργοστασιακή νομοθεσία, μπορεί να χρειάζεται μια αύξηση των μισθών, έστω και μόνο για να διατηρηθεί η παλιά κανονική αξία της εργασίας. Με την αύξηση της εντατικότητας της εργασίας μπορεί ένας άνθρωπος να οδηγηθεί στο σημείο να ξοδεύει μέσα σε μια ώρα τόση ζωτική δύναμη, όση ξόδευε προηγούμενα σε δύο ώρες ... Αν η αύξηση της εντατικότητας της εργασίας ή της μάζας της εργασίας που ξοδεύεται σε μια ώρα διατηρεί μια σωστή κάπως αναλογία με την ελάττωση της διάρκειας της εργάσιμης ημέρας, τότε ο εργάτης θα βγει κερδισμένος. Αν το όριο αυτό ξεπεραστεί, τότε χάνει με την μια μορφή οτι κέρδισε με την άλλη, και οι 7 π.χ. ώρες εργασίας (αντί των 8 ωρών του παραδείγματος μας) μπορούν να γίνουν τόσο καταστρεπτικές όσο ήταν πριν οι 8 ώρες. Οταν ο εργάτης εμποδίζει αυτή την τάση του κεφαλαίου, παλεύοντας για μια αύξηση των μισθών που ν´ αντιστοιχεί στην αυξημένη εντατικότητα της εργασίας, τότε αντιστέκεται μονάχα στην υποτίμηση της εργασίας του και στην εξασθένιση της γενιάς του. 
[[[Στις μέρες μας βέβαια τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα απο τις καταστάσεις που περιγράφει ο Κάρολος ... Αυξάνει η εντατικότητα καθώς και η ελαστικότητα της εργασίας, την ίδια ώρα που αυξάνει και η διάρκεια της εργάσιμης μέρας ταυτόχρονα με την κατακρήμνιση της τιμής της εργασίας σε Βορρά και Νότο. Τηρουμένων των αναλογιών δεν μιλάμε για εξασθένιση γενιάς ... αλλα για πραγματικό ξεκλήρισμα. Όμως οι καλοί μας φίλοι για κάποιο μυστήριο λόγο ... επιμένουν πως όλα αυτά ... συμβαίνουν μόνο στον Νότο !!! Ο καπιταλισμός λένε ευθέως ... μετατρέπει εκεί στο Νότο, τον άνθρωπο σε ζώο ... και υπονοούν ευθέως πως αυτό δεν γίνεται στο Βορρά !!! Στον καπιταλισμό του Βορρά ... βλέπουν μιά τάση να τείνει να γίνεται ... "ανθρώπινος".]]]


... Η κεφαλαιοκρατική παραγωγή κινείται μέσα σε ορισμένους περιοδικούς κύκλους. Περνά διαδοχικά τις καταστάσεις ηρεμίας, αναπτυσσόμενης ζωτικότητας, άνθησης, υπερπαραγωγής, κρίσης και στασιμότητας. Οι τιμές της αγοράς των εμπορευμάτων και τα τρέχοντα ποσοστά κέρδους, ακολουθούν αυτές τις φάσεις, πότε πέφτοντας κάτω απο τον μέσο όρο τους, πότε ανεβαίνοντας πάνω απ´αυτόν. Αν εξετάσετε ολόκληρο τον κύκλο, θα βρείτε οτι η μια παρέκκλιση της τιμής της αγοράς εξισώνεται απο την άλλη και οτι, αν πάρουμε υπόψη το μέσο όρο του κύκλου, οι τιμές της αγοράς των εμπορευμάτων ρυθμίζονται απο τις αξίες τους. Ωραία ! Στο διάστημα της φάσης που οι τιμές της αγοράς πέφτουν, όπως και στο διάστημα των φάσεων της κρίσης και της στασιμότητας, ο εργάτης, αν δεν πεταχτεί ολότελα στο δρόμο, είναι βέβαιος οτι τον περιμένει μια ελάττωση του μισθού του. Και για να μην πληρώσει αυτός τα σπασμένα, πρέπει ακόμα και με μια τέτοια πτώση των τιμών της αγοράς, να παζαρέψει με τον κεφαλαιοκράτη σε ποιά αναλογία έχει γίνει αναγκαία μια πτώση του μισθού. Αν, στο διάστημα των φάσεων της άνθησης, όταν πραγματοποιούνται έκτακτα κέρδη, δεν αγωνιζόταν για μια αύξηση του μισθού του, τότε, στο μέσο όρο του βιομηχανικού κύκλου, δε θα έπαιρνε ούτε το μέσο μισθό του, δηλαδή ούτε την αξία της εργασίας του. Θα ήταν το αποκορύφωμα της τρέλας αν απαιτούσε κανείς απο τον εργάτη, που ο μισθός του θίγεται αναγκαστικά απο τις δυσμενείς φάσεις του κύκλου, να παραιτηθεί απο την προσπάθεια ν´ αποζημιωθεί στις φάσεις της άνθησης. Γενικά, οι αξίες όλων των εμπορευμάτων πραγματοποιούνται μόνο με την εξίσωση των διαρκώς μεταβαλλόμενων τιμών της αγοράς που πηγάζουν απο τις συνεχείς διακυμάνσεις της ζήτησης και της προσφοράς. Πάνω στη βάση του σημερινού συστήματος, η εργασία είναι απλώς εμπόρευμα όπως και τα άλλα εμπορεύματα. Πρέπει λοιπόν να δοκιμάσει τις ίδιες διακυμάνσεις για να πετύχει μια μέση τιμή που ν´ αντιστοιχεί στην αξία της. Θα ήταν παράλογο, απο τη μία να τη μεταχειρίζεται κανείς σαν ένα εμπόρευμα και, απο την άλλη, να θέλει να την εξαιρέσει απο τους νόμους που ρυθμίζουν τις τιμές των εμπορευμάτων.
[[[Τελικά οι φίλοι μας ... οι επίδοξοι αναμορφωτές του μαρξισμού ... βλέπουν τα πράγματα ακριβώς έτσι όπως ο Κάρολος συστήνει να μην τα βλέπουν. Για να στηρίξουν ενα φαντασιακό θεωρητικό μοντέλο του καπιταλισμού ... διαλύουν την ολοκληρωτική συνοχή του μαρξισμού αποσυνδέοντας τους μηχανισμούς δημιουργίας της αξίας στην καπιταλιστική παραγωγή απο τα αποτελεσματά τους.]]]
... Ο σκλάβος παίρνει ένα διαρκές και σταθερό ποσό μέσων συντήρησης. Ο μισθωτός εργάτης δεν το παίρνει. Πρέπει να προσπαθήσει στη μια περίπτωση να εξασφαλίσει μια αύξηση του μισθού του, έστω και μόνο για να αποζημιωθεί απο μια πτώση του μισθού του στην άλλη περίπτωση. Αν δεχόταν να υποταχθεί στη θέληση, στις προσταγές του κεφαλαιοκράτη σαν σ´ ένα μόνιμο οικονομικό νόμο, θα συμμεριζόταν την ίδια άθλια μοίρα του σκλάβου, χωρίς την εξασφαλισμένη ύπαρξη του σκλάβου !!!
[[[Μεγαλειωδης Κάρολος ... με λίγες γραμμούλες κείμενο ... περιγράφει το οριστικό και αμετάκλητο DNA του καπιταλισμού. Αυτό είναι, αυτό θα είναι σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης !!!]]]


   Όμως ο ευφυής Κάρολος ... για να μην παρεξηγηθεί απο τους συγχρόνους του, αλλά και απο τους μελλοντικούς αναμορφωτές του μαρξισμού ... "έδεσε τον γάιδαρο" αναλύοντας τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που ξεχωρίζουν την αξία της εργατικής δύναμης, ή την αξία της εργασίας, απο την αξία των άλλων εμπορευμάτων.  
... Η αξία της εργατικής δύναμης αποτελείται απο δυό στοιχεία - το ένα καθαρά φυσικό, και το άλλο ιστορικό ή κοινωνικό. Το ακρότατο όριο καθορίζεται απο το φυσικό στοιχείο. Αυτό σημαίνει οτι η εργατική τάξη για να διατηρείται και να αναπαράγεται, για να διαιωνίζει τη φυσική της ύπαρξη, πρέπει να παίρνει τα απολύτως απαραίτητα για τη ζωή και τον πολλαπλασιασμό μέσα συντήρησης. Η αξία αυτών των απαραίτητων μέσων συντήρησης αποτελεί λοιπόν το ακρότατο όριο της αξίας της εργασίας. Απο την άλλη μεριά, η διάρκεια της εργάσιμης μέρας περιορίζεται επίσης απο ακρότατα, αν και πολύ ελαστικά όρια. Το ακρότατο όριο της το δίνει η σωματική δύναμη του εργάτη. Αν η καθημερινή εξάντληση της ζωτικής του δύναμης ξεπερνά ένα ορισμένο βαθμό, δεν μπορεί να την απασχολεί κανείς ξανά και ξανά κάθε μέρα με την ίδια ένταση. Ωστόσο, όπως είπα, το όριο αυτο ειναι πολύ ελαστικό. Μια γρήγορη αλληλουχία απο ασθενικές και βραχύβιες γενεές θα εφοδίαζε την αγορά εργασίας εξίσου καλά όσο και μία σειρά απο ρωμαλέες και μακρόβιες γενεές. 
[[[Τι λέτε λοιπόν ?? Υπάρχει κανένα νέο ποιοτικό χαρακτηριστικό του ιμπεριαλισμού που επιτρέπει ... τέτοιες σκέψεις του κεφαλαιοκράτη να παίρνουν σάρκα και οστά, να μπαίνουν σε εφαρμογή σαν μια "τελική λύση" διάσωσης των κερδών ... στο Νότο αλλά όχι στο Βορρά ?? ]]]


... Εκτός απ´αυτό το καθαρά φυσικό στοιχείο, η αξία της εργασίας καθορίζεται σε κάθε χώρα απο ενα πατροπαράδοτο βιοτικό επίπεδο. Δεν πρόκειται για την καθαρά φυσική ζωή, αλλά για την ικανοποίηση ορισμένων αναγκών που πηγάζουν απο τις κοινωνικές συνθήκες στις οποίες ειναι τοποθετημένοι και αναπτύσονται οι άνθρωποι. Το βιοτικό επίπεδο του Άγγλου μπορεί να κατέβει ως το επίπεδο του Ιρλανδού, το βιοτικό επίπεδο ενός Γερμανού αγρότη ως το επίπεδο ενός Λιθουανού αγρότη (ανατριχιαστική περιγραφή μιας μοντέρνας και υπεραναπτυγμένης Ευρωπαικής Ενωσης που υπάρχει κάπου στον Βορρά) ... Αυτό το ιστορικό ή κοινωνικό στοιχείο που μπαίνει στην αξία της εργασίας, μπορεί να δυναμώσει ή ν´αδυνατίσει ή και να σβήσει ολότελα, έτσι που να μη μείνει τίποτα άλλο εκτός απο το φυσικό όριο ... Η υπόθεση αναλύεται στο ζήτημα του συσχετισμού των δυνάμεων των αντιμαχόμενων.
[[[Παλληκάρια αυτά λέει ο μαρξισμός !!! Είτε στο Βορρά είτε στο Νότο ... ο κεφαλαιοκράτης θα προσπαθήσει να φέρει τον εργάτη στο επίπεδο του ζώου ... εκτός εάν το εργατικό κίνημα αντισταθεί. Καταλάβαμε ?? ... δεν λέει να μεταναστεύσουμε στο Βορρά για να σώσουμε τα τομάρια μας !!!]]]



   Μάλιστα ο Κάρολος περιγράφει και ένα περιστατικό για το πως έβλεπαν εκείνα τα χρόνια οι κεφαλαιοκράτες την υπερεκμετάλλευση των απότατων φυσικών ορίων της εργατικής δύναμης. Το γεγονός οτι την ίδια ακριβώς λογική και τακτική ακολουθούν σήμερα οι καπιταλιστές όλου του "αναπτυγμένου" Βορρά ... ξαναπροκαλεί ανατριχίλα !!!
... Τον καιρό του αντιιακωβίνικου πολέμου που έγινε - όπως συνήθιζε να λέει ο αδιόρθωτος καρπωτής των φόρων και των αργόμισθων, ο γερο-Τζορτζ Ροζ - για να προστατευθούν τα αγαθά της αγίας ημών θρησκείας απο τις επιδρομές των Γάλλων απίστων, οι έντιμοι Άγγλοι ενοικιαστές γης κατέβασαν τους μισθούς των εργατών γης χαμηλότερα ακόμα κι απο κείνο το καθαρά φυσικό ελάχιστο όριο, αλλά συμπλήρωσαν το υπόλοιπο που ήταν απαραίτητο για την φυσική διαιώνιση του γένους με το νόμο για τους φτωχούς. Αυτό ήταν ένας ένδοξος τρόπος για τη μετατροπή του εργάτη σε σκλάβο και του περήφανου ελεύθερου γαιοκατόχου του Σαίξπηρ σε εξαθλιωμένο άνθρωπο. 
[[[Απλά σήμερα σε ολόκληρο τον "αναπτυγμένο" Βορρά ... το λέμε ... αντιμετώπιση της ακραίας φτώχειας !!!]]]


   Μην νομίσουμε όμως οτι και στα χρόνια του Μάρξ δεν υπήρχαν παρόμοιες με τις σημερινές απόψεις. Αναγκαζόταν ο Κάρολος να απαντήσει σε εκείνους που του αντέτειναν πως στην καπιταλιστικά αναπτυγμένη Αγγλία ... πετυχαίνουν μια συνεχή και σταθερή μείωση της εργάσιμης μέρας ... σαν απόδειξη οτι η καπιταλιστική ανάπτυξη δημιουργεί τάση για την ευημερία του εργάτη.
... Όσο για τον περιορισμό της εργάσιμης μέρας στην Αγγλία, όπως σε όλες τις άλλες χώρες, δεν έγινε ποτέ διαφορετικά παρά με νομοθετική επέμβαση. Χωρίς την απέξω συνεχή πίεση των εργατών, η επέμβαση αυτή δεν θα γινόταν ποτέ. Οπωσδήποτε όμως, ο περιορισμός της εργάσιμης μέρας δε θα κατορθωνόταν με ιδιωτική συμφωνια ανάμεσα στους εργάτες και τους κεφαλαιοκράτες.
 [[[Στην καρδιά του υπεραναπτυγμένου καπιταλιστικού Βορρά ... τέτοιες συμφωνίες που για τον Κάρολο δεν υπάρχουν ... τις λέμε ατομικές συμβάσεις !!!]]]
... Ακριβώς η αναγκαιότητα αυτή της γενικής πολιτικής δράσης αποδείχνει οτι στην καθαρά οικονομική δράση του το κεφάλαιο είναι το ισχυρότερο μέρος. Όσο για τα όρια της αξίας της εργασίας, ο πραγματικός καθορισμός της εξαρτάται πάντα απο την προσφορά και τη ζήτηση. 
[[[Καταλάβατε παλληκάρια ??]]]


Όχι ... απαντούσαν οι σύγχρονοι του ... στον Κάρολο. Η καπιταλιστική ανάπτυξη εκτός απο την μείωση της ημερήσιας εργασίας, φέρνει και αυξήσεις στους μισθούς των εργατών των χωρών αυτών. Πανηγύριζαν οι εργάτες ... για την ευτυχία που τους έταζαν ... αλλά ο Κάρολος έπρεπε να τους βγάλει απ´ την πλάνη τους
... Ας έρθουμε όμως τώρα στις παλιές πολιτισμένες χώρες, όπου το κεφάλαιο κυριαρχεί πάνω σ´ολόκληρη την διαδικασία παραγωγής
... Με την ανάπτυξη της παραγωγικής δύναμης της εργασίας επιταχύνεται η συσσώρευση του κεφαλαίου, ακόμα και παρά το σχετικά υψηλό επίπεδο των μισθών. Απ´ αυτό θα μπορούσε κανείς να συμπεράνει οτι η επιταχυνόμενη συσσώρευση του κεφαλαίου κάνει τη ζυγαριά να κλίνει υπέρ του εργάτη, εξασφαλίζοντας μια όλο και μεγαλύτερη ζήτηση της δουλειάς του. Ξεκινώντας απο την ίδια αυτή άποψη, πολλοί σύγχρονοι συγγραφείς απορούσαν γιατί ενώ το αγγλικό κεφάλαιο αυξήθηκε, στη τελευταία εικοσαετία, πολύ πιο γρήγορα απο οτι αυξήθηκε ο αγγλικός πληθυσμός, οι μισθοί δεν αυξήθηκαν σημαντικά. Ταυτόχρονα όμως με την πρόοδο της συσσώρευσης συντελείται μια προοδευτική αλλαγή στη σύνθεση του κεφαλαίου. Το μέρος εκείνο του συνολικού κεφαλαίου που αποτελείται απο σταθερό κεφάλαιο, απο μηχανές, πρώτες ύλες, μέσα παραγωγής σε κάθε δυνατή μορφή, αυξάνεται πιο γρήγορα σε σύγκριση με το άλλο μέρος του κεφαλαίου που ξοδεύεται σε μισθούς ή στην αγορά εργασίας ... Αν η αναλογία των δύο αυτών στοιχείων του κεφαλαίου ήταν αρχικά 1 προς 1, με την πρόοδο της βιομηχανίας θα γίνει 5 προς 1 κλπ. Αν απο ένα συνολικό κεφάλαιο 600, ξοδεύονται 300 σε εργαλεία, πρώτες ύλες κλπ., και 300 σε μισθούς, φτάνει μονάχα να διπλασιαστεί το συνολικό κεφάλαιο για να δημιουργήσει μια ζήτηση για 600 εργάτες αντί για 300. Αν όμως απο ένα κεφάλαιο 600, ξοδεύονταν 500 σε μηχανές, υλικά κλπ., και μόνο 100 σε μισθούς, το ίδιο κεφάλαιο πρέπει να αυξηθεί απο 600 σε 3.600 για να δημιουργήσει μια ζήτηση για 600 εργάτες όπως έγινε στην πρώτη περίπτωση. Με την πρόοδο της βιομηχανιάς, η ζήτηση για εργασία δεν συμβαδίζει λοιπόν με την συσσώρευση του κεφαλαίου. Θα εξακολουθεί να αυξάνεται, αλλά σε μια αναλογία που διαρκώς θα ελαττώνεται με την αύξηση του κεφαλαίου ... η γενική τάση της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής δεν είναι να ανεβάζει αλλά να ρίχνει το μέσο επίπεδο των μισθών ή να πιέζει την αξία της εργασίας περισσότερο ή λιγότερο στο κατώτατο όριο της.


   Πολύ πριν συμβεί η μονοπωλιακή καπιταλιστική ολοκλήρωση ... ο Κάρολος μας εξηγεί το όνειρο. Η καπιταλιστική συσσώρευση, η γέννεση δηλαδή του μονοπωλίου ... αναπόδραστα θα εμπεριέχει την τάση να ρίχνει τους μισθούς και την αξία της εργασίας. Το μόνο που θα διογκώνεται είναι η υπερεκμετάλλευση με κάθε μορφή και τρόπο και με διάφορους συνδυασμούς κάθε φορά βολικούς για το κεφάλαιο (... και όχι απαραίτητα με την κατακρήμνιση μόνο των μισθών. Ο Κάρολος περιέγραψε όλους τους τρόπους για να ξεζουμίζεται ο εργάτης ακόμα και οταν αυξάνεις τον μισθό του).
   Εεεε λοιπόν αυτή την τάση του μονοπωλιακού καπιταλισμού (του ιμπεριαλισμού) ... οι σύγχρονοι αναμορφωτές του μαρξισμού θέλουν ντε και καλά να την περιορίσουν ... εκεί που ο μονοπωλιακός χαρακτήρας του καπιταλισμού ειναι ακόμα πιο αδύναμος. Στο Νότο.
   Και δεν σταματάνε εκεί. Στην ουσία αναιρούν την ίδια την φύση του ιμπεριαλισμού. Οταν χωρίζεις τον κόσμο σε έθνη εκμεταλλευτές και έθνη εκμεταλλευόμενα ... θεωρητικοποιώντας έναν τέτοιο διαχωρισμό ... στην ουσία χάνεις αυτό ακριβώς που συνέβη στον πλανήτη απο τότε που διατυπώθηκε η λενινιστική θεωρία του ιμπεριαλισμού. Απο τότε που ο Βλαδίμηρος την διατύπωσε ... χωρίς να νοιώσει βέβαια καμμιά ανάγκη να αλλάξει τον μαρξιστικό νόμο της αξίας !!!
   Χάνεις το αυτονόητο ... οτι και στην τελευταία γωνία του πλανήτη έχει κυριαρχήσει και εμπεδωθεί ακραία ο μονοπωλιακός χαρακτήρας του καπιταλισμού μαζί με την ακραία διεθνοποίηση της νομοτελειακής τάσης συγκέντρωσης. Έχεις χάσει το αυτονόητο ... οτι κάθε έθνος-χώρα (συμμετέχοντας ή όχι σε υπερεθνικούς ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς) ... αναπόφευκτα "λειτουργεί" και υπάρχει κάτω απο τον νόμο της ανισόμετρης μονοπωλιακής ανάπτυξης, μέσα σε ένα παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα στο οποίο μπορεί κάθε τόσο (με πολέμους ή χωρίς) να αλλάζει σχετική θέση ... και κυρίως μια τεράστια πλειοψηφία χωρών να βρίσκονται ταυτόχρονα ... και στην θέση της εκμεταλλεύτριας και στην θέση της εκμεταλλευόμενης χώρας.

Ελπίζω να μην τα παρεξήγησα ... πολύ ... τα παιδιά 
Παιδιά ... άμα είναι του μαρξισμού να του "γαμήσουμε τα πέταλα" για να μην μας φαίνεται παρωχημένος ... ας κάνουμε καμμία άλλη δουλειά καλύτερα._



 

2 σχόλια:

  1. https://www.youtube.com/watch?v=6mTrDDYs77o

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Του γαμήσανε τα πέταλα του Μαρξισμού γιατί πρέπει πάντα να υπάρχει ένα ...πλατύσκαλο.....για τον Καπιταλισμό και την Σωτηρία του. Για αυτό άλλωστε συτίζει όλα αυτά τα ....παιδια.... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

1. Δεν σχολιάζω σχολιαστές ... εκτός επιλεγμένων περιπτώσεων. Περιπτώσεων με ζουμί και ουσία και σε σχέση πάντα με το θέμα της ανάρτησης
2. Δεν με ενοχλούν τα μπινελίκια ... αρκεί να περιέχουν πολιτική ουσία
3. Επαναλαμβανόμενα στερεότυπα μηνύματα ... δεν προσφέρουν τίποτα
4. Οχι οτι τα ψευδώνυμα προσφέρουν κάτι σημαντικό ... αλλά χρειάζονται σαν ελάχιστη βάση "συννενόησης". Προτιμούνται τα ψηφιακά !!!
5. Μακρυά απο εδώ φασιστικά και κρυφοφασιστικά "τραγουδάκια" με την μορφή άποψης
6. Επιφυλάσσομαι για τον χειρισμό των τρόλ και των ερειστικών επιτηδείων ... κατά περίπτωση
7. Αλλο πολιτική αντιπαράθεση ... και άλλο παθολογικός αντικομμουνισμός. Η διαφορά βγάζει ... μάτι