Για αυτό το ιστολόγιο

Σκέψεις και δεδομένα που νομίζω πως βοηθάνε να βρούμε την πραγματική μας κοινωνική θέση ... και να αποκοπούμε απο τον ρόλο που θέλουν να μας επιβάλουν.
Ας πετάξουμε απο πάνω μας το "κουστούμι" που μας έχουν φορέσει. Δεν είναι στα μέτρα μας. Μας πνίγει.


Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2015

Η "διαθήκη" του Λένιν ... και η συνέχεια (ΙV) - Ο "σατανάς" δεν είναι ο ίδιος για ... αγγέλους και διαβόλους.

Το δεύτερο πεντάχρονο πλάνο ... ξεκινάει το 1933.

   Μετά την ανασκόπηση των διεθνών ζυμώσεων και της προετοιμασίας του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου ... ας επιστρέψουμε στις διεργασίες που γίνονταν στην σοβιετική κοινωνία.
   Το 1933 ο σοβιετικός λαός άρχισε την υλοποίηση του δεύτερου πεντάχρονου πλάνου με επέκταση της εκβιομηχάνισης και της κολλεκτιβοποίησης και απο τις 26 Γενάρη μέχρι την 10 Φλεβάρη του 1934 έγινε το XVII συνέδριο του ΠΚΚ (μπ) που αντιπροσώπευε 1.900.000 τακτικά και 950.000 δόκιμα μέλη. Στην βιομηχανία ο σοσιαλιστικός τομέας αποτελούσε το 99,5%, στην αγροτική οικονομία τα κολχόζ και τα σοβχόζ κατείχαν το 84,5% των καλλιεργούμενων εκτάσεων σιτηρών και στο εμπόριο τα καπιταλιστικά στοιχεία σχεδόν είχαν εκτοπιστεί. Ο όγκος της συνολικής βιομηχανικής παραγωγής υπολογίζονταν για το 1937 να είναι οχταπλάσιος σε σχέση με το 1913.
   Οι αντιπολιτευτικές ομάδες στο συνέδριο (Ζηνόβιεφ, Κάμενεφ, Μπουχάριν, Ρίκοφ, Τόμσκι) έβγαλαν λόγους μετανοίας και αναγνώρισαν τις επιτυχίες του κόμματος. Αντίθετα ο Τρότσκι απο το εξωτερικό χαρακτήριζε τον κεντρικό σχεδιασμό και το δεύτερο πεντάχρονο πλάνο σαν «επιβολή της γραφειοκρατίας που σφάλλει τρομερά στην εκτίμηση των διανοητικών της ικανοτήτων», ... «οι ρυθμοί εκβιομηχάνισης είναι τυχοδιωκτικοί», ... και πρότεινε να «να υποχωρήσουν οι ρυθμοί εκβιομηχάνισης να σταματήσει η κολλεκτιβοποίηση, να καθυστερήσει το δεύτερο πενταετές πλάνο». Μάλιστα ο Τρότσκι έκανε και προβλέψεις σε σχέση με την εμπλοκή της ΕΣΣΔ στον επερχόμενο ιμπεριαλιστικό πόλεμο: «Μπορούμε ωστόσο να περιμένουμε ότι η Σοβιετική Ενωση θα βγει από τον ερχόμενο μεγάλο πόλεμο χωρίς ήττα; Σ’ αυτή την ερώτηση που τίθεται με ειλικρίνεια, θα απαντήσουμε εξίσου ειλικρινά: Αν ο πόλεμος παράμενε μοναχά ένας πόλεμος, η ήττα της Σοβιετικής Ενωσης θα ήταν αναπόφευκτη». Οι προβλέψεις του Τρότσκι για την κρίση που θα κατέστρεφε τη σοβιετική οικονομία δεν επιβεβαιώθηκαν. Το αντίθετο, η βιομηχανία αναπτύχθηκε σε μεγάλες διαστάσεις, η κολλεκτιβοποίηση πραγματοποιήθηκε, οι καπιταλιστικές σχέσεις εκμηδενίστηκαν. Σε αυτή τη βάση η ΕΣΣΔ κατάφερε να αντιμετωπίσει και τη ναζιστική ιμπεριαλιστική επίθεση.

Ο Σεργκέι Κύροφ στο XVII συνέδριο.
   Την 1 Δεκέμβρη του 1934 στο Λένινγκραντ δολοφονήθηκε άγρια ο Σεργκέι Κύροφ, μέλος του ΠΓ και γραμματέας περιοχής Λένινγκραντ, απο έναν πρώην διαγραμμένο του κόμματος. Λίγο μετά ... ο Τρότσκι, χαρακτηρίζοντας την ΕΣΣΔ «ως εκφυλισμένο γραφειοκρατικό κράτος», προπαγάνδιζε την ανάγκη μιας «νέας επανάστασης» που θα αποτίναζε τη γραφειοκρατική κυριαρχία ... σημείωνε για το συγκλονιστικό γεγονός της δολοφονίας του Κίροφ ... «Σε μια σωστή εχτίμηση της κατάστασης, οι συχνές τρομοκρατικές πράξεις ενάντια στους αντιπροσώπους της εξουσίας έχουν μια πολύ μεγάλη σημασία. Η πιο διαβόητη από αυτές ήταν η δολοφονία του Κίροφ, ενός έξυπνου και ασυνείδητου διχτάτορα του Λένινγκραντ, ενός χαρακτηριστικού εκπροσώπου αυτού του σώματος». Μιλούσε ο Τρότσκι για εκφυλισμένο γραφειοκρατικό κράτος !! Ο Τρότσκι που προπαγάνδιζε μέσα στο κόμμα θέσεις που αποτελούσαν τον ορισμό της γραφειοκρατίας όπως η κρατικοποίηση των συνδικάτων και η στρατιωτικοποίηση της εργασίας. Κατ΄αυτόν τον τρόπο επιβεβαιώθηκε η λενινιστική θέση πως ... οι οπορτουνιστές ποτέ δεν αρκούνται και δεν μένουν μόνο στην θεωρητική υπονόμευση, αλλά πάντα καταλήγουν αντεπαναστάτες.

   Το 1935 ξεσπά μέσα στην σοβιετική κοινωνία το κίνημα των καινοτόμων εργατών της παραγωγής που πέρασε στην ιστορία σαν σταχανοφικό κίνημα απο το όνομα του μιναδόρου (εργάτης ορυχείου) Αλεξέι Σταχάνοφ, που με καινοτόμο μέθοδο έβγαλε στην βάρδεια του 102 τόννους κάρβουνο (14 φορές παραπάνω απο την μέχρι τότε συνηθισμένη ποσότητα). Το κίνημα αυτό έγινε μαζικό στην κοινωνία με πρωτοπόρους βέβαια τους κομμουνιστές και συνέβαλε με καθοριστικό τρόπο στην αύξηση της παραγωγικότητας της σοβιετικής εργασίας με την αξιοποίηση κάθε πρωτοπόρας τεχνικής αιχμής. Εκείνα τα χρόνια πολλοί εργάτες φοβήθηκαν το σταχανοφικό κίνημα επειδή νόμιζαν πως οι ψηλές νόρμες και πλάνα δουλειάς ... τελικά ήταν ένας τρόπος να αμοίβονται πλούσια κάποιοι λίγοι εργάτες και φτωχότερα οι περισσότεροι που δεν θα κάλυπταν τα πλάνα. Ταυτόχρονα πολλοί εργάτες στρέφονταν κατά του κινήματος κατηγορώντας το πως θέλει να επιβάλλει ακραία εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης ακόμα και μεγαλύτερης απ΄ότι προσπαθεί να επιβάλλει ο καπιταλισμός. Γρήγορα όλοι κατάλαβαν πως ο κεντρικός σχεδιασμός, τα υψηλά πλάνα παραγωγικότητας δεν τα απαιτούσε απο την παραπέρα εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας αλλά απο τον συνδυασμό της ανθρώπινης προσπάθειας με τις νέες τεχνολογίες. Το σταχανοφικό κίνημα είχε σαν αποτέλεσμα, στο δεύτερο πεντάχρονο πλάνο, η παραγωγικότητα της εργασίας, ενώ είχε προβλεφθεί να φτάσει στο 63% σε σχέση με το πρώτο πεντάχρονο, τελικά ανέβηκε στο 82%. Οσο για τους φόβους για μείωση η καθυστέρηση των εργατικών αμοιβών, διαψεύσθηκαν αφού τελικά αποδείχθηκε πως η αύξηση της παραγωγικότητας ανέβασε το εθνικό εισόδημα της χώρας πάνω απο το διπλάσιο, αύξησε τις αμοιβές των εργατών και των υπαλλήλων κατά δυόμιση φορές και το χρηματικό εισόδημα των κολχόζ πάνω απο τρείς φορές. Την 1 Απρίλη του 1937 εκπληρώθηκε το δεύτερο πεντάχρονο πλάνο. Το 1937 τα κολχόζ είχαν συνενώσει το 93% του συνόλου των αγροτικών νοικοκυριών και στην αγροτική παραγωγή υπήρχαν 450.000 τρακτέρ, 130.000 θεριζοαλωνιστικές μηχανές και 150.000 φορτηγά. 

   Οι βαθιές αλλαγές στην σοβιετική κοινωνία κατοχυρώθηκαν νομοθετικά, τον Δεκέμβρη του 1936 στο VΙΙΙ Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ που ψήφισε το δεύτερο Σύνταγμα της ΕΣΣΔ.

    Οι πιο σημαντικές αλλαγές που πραγματοποιήθηκαν ήταν οι εξής: Καθιερώθηκε η άμεση ταυτόχρονη εκλογή για όλες τις βαθμίδες των σοβιέτ από τα τοπικά μέχρι το Ανώτατο σοβιέτ. Μέχρι το 1936 εκτός από τα τοπικά σοβιέτ όλα τα άλλα επάλληλα όργανα μέχρι το Συνέδριο εκλέγονταν από συνέδρια αντιπροσώπων των άμεσα κατώτερων οργάνων. Στις εκλογές αυτές, εκλογικές μονάδες έγιναν οι διοικητικές περιφέρειες και όχι οι παραγωγικές μονάδες όπως ίσχυε μέχρι τότε. Επίσης οι εκλογές άρχισαν να γίνονται σε εκλογικά τμήματα με μυστική ψηφοφορία (και όχι στις εκλογικές συνελεύσεις). Καταργήθηκε η στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων σε τμήματα του πληθυσμού όπως προέβλεπε το παλιότερο Σύνταγμα και το δικαίωμα για εκλογή και ψήφο διευρύνθηκε σε όλους τους πολίτες της ΕΣΣΔ από 18 χρονών και άνω. Καταργήθηκε η διαφορά στην αντιπροσώπευση στο Ανώτατο σοβιέτ που υπήρχε ανάμεσα στις πόλεις και τις αγροτικές περιοχές (1/25.000 και 1/125.000 αντίστοιχα). Το Σύνταγμα του 1936 καθιέρωσε ενιαία βάση σε όλες τις περιφέρειες (ένας βουλευτής ανά 300.000 κατοίκους). Το Σοβιετικό Σύνταγμα του 1936 καταργεί το «Συνέδριο των Σοβιέτ» και την «Κεντρική Εκτελεστική Επιτροπή» και στη θέση τους βάζει το «Ανώτατο Σοβιέτ της ΕΣΣΔ». Το Ανώτατο Σοβιέτ χωριζόταν σε δύο σώματα: σε σοβιέτ των εθνοτήτων και σοβιέτ της ένωσης. Τα δύο σώματα ήταν ισάριθμα και ισότιμα όσον αφορά τη δυνατότητα να νομοθετούν και εκλέγονταν με άμεση μυστική ψηφοφορία. Στο «Ανώτατο Σοβιέτ» δόθηκε η αποκλειστική ευθύνη για συντακτική αρμοδιότητα, νομοθετική εξουσία και πρωτοβουλία, για το σχηματισμό κυβέρνησης, την εκλογή του Προεδρείου κλπ. Στο Σοβιετικό Σύνταγμα του 1924 η κυβέρνηση, «Το Συμβούλιο Επιτρόπων του Λαού», ήταν το εκτελεστικό διοικητικό όργανο της ΚΕΕ, εκλεγόταν από την ΚΕΕ και είχε 10 μέλη, όσα τα επιτροπάτα. Στο Σοβιετικό Σύνταγμα του 1936 «Το Συμβούλιο Επιτρόπων του Λαού» έγινε πολυμελές. Καθορίστηκαν με λεπτομέρεια οι αρμοδιότητές του και εντάχθηκαν σε αυτό όλα τα επιτροπάτα που ανήκαν στις ομόσπονδες δημοκρατίες. Αναγνωρίστηκε ως εκτελεστικό και διοικητικό όργανο της κρατικής εξουσίας της ΕΣΣΔ.
Ταυτόχρονα έγιναν και μια σειρά επί μέρους αλλαγές, όπως η μετονομασία των σοβιέτ αντιπροσώπων των εργατών, αγροτών και μαχητών του Κόκκινου Στρατού
σε σοβιέτ των αντιπροσώπων των εργαζομένων. Με εισήγηση του Στάλιν στο 8ο Πανενωσιακό Συνέδριο των σοβιέτ στις 25 Νοεμβρίου 1936, επιχειρηματολογήθηκε η ανάγκη αυτών των αλλαγών στο Σύνταγμα με βάση τις εξής εκτιμήσεις: Α/ Οι αλλαγές που έγιναν στην οικονομία από το 1924-1936 (κυρίως αφορούσαν το ξεπέρασμα της ΝΕΠ και την κολλεκτιβοποίηση) σήμαιναν και αντίστοιχες αλλαγές στην ταξική σύνθεση της σοβιετικής κοινωνίας. Οι οικονομικές αυτές αλλαγές εκτιμήθηκε ότι συνέβαλαν στην κατάργηση κάθε μορφής εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, κατάργησης της τάξης των εκμεταλλευτών. Αυτό θεωρήθηκε ότι οδήγησε στην άμβλυνση των αντιθέσεων ανάμεσα στην εργατική τάξη, την αγροτιά και τη διανόηση. Β/ Στη βάση των οικονομικών αλλαγών εκτιμήθηκε η άμβλυνση των αντιθέσεων ανάμεσα στα διάφορα έθνη και τις λαότητες της ΕΣΣΔ. Γ/ Υποστηρίχτηκε ότι το Σύνταγμα θα έπρεπε να εκφράζει την κατάσταση που είχε κατακτηθεί ως τότε στην ΕΣΣΔ και ότι δεν ήταν δυνατό να στηρίζεται σε αυτό που ακόμα δεν είχε καταχτηθεί, δεν αποτελούσε Πρόγραμμα. Στην εισήγηση αυτή σημείωνε ο Στάλιν: «Τι δείχνουν αυτές οι αλλαγές; Πρώτον, δείχνουν ότι σβήνουν τα όρια ανάμεσα στην εργατική τάξη και την αγροτιά, όπως και ανάμεσα σ’ αυτές τις τάξεις και τη διανόηση εξαλείφεται η παλιά ταξική αποκλειστικότητα. Αυτό σημαίνει ότι η απόσταση ανάμεσα σ’ αυτές τις ομάδες μειώνεται όλο και περισσότερο. Δεύτερον, δείχνουν ότι χάνονται, σβήνουν οι οικονομικές αντιθέσεις ανάμεσα σ’ αυτές τις κοινωνικές ομάδες. Δείχνουν, τέλος, ότι χάνονται και σβήνουν και οι μεταξύ τους πολιτικές αντιθέσεις. Ετσι έχουν τα πράγματα σε σχέση με τις αλλαγές στον τομέα της ταξικής διάρθρωσης της ΕΣΣΔ». Οι αλλαγές που σημειώθηκαν στο Σύνταγμα το 1936 προφανώς αποσκοπούσαν στο να απαντήσουν σε σύνθετα προβλήματα. Η διεύρυνση της ΕΣΣΔ με νέες δημοκρατίες επέδρασε στη σύνθεση της σοβιετικής κοινωνίας, αντικειμενικά έκανε πιο πολύπλοκο το μηχανισμό λειτουργίας του συστήματος των σοβιέτ και απαιτούσε το ξεκαθάρισμα στη σύγχυση αρμοδιοτήτων των οργάνων που επικρατούσε πολλές φορές. Επίσης οι συνθήκες που διαμορφώθηκαν μετά την κολλεκτιβοποίηση και κυρίως η προετοιμασία του νέου πολέμου και η αντιμετώπιση σχεδίων υπονόμευσης και ανατροπής της σοβιετικής εξουσίας απαιτούσαν την εξασφάλιση της ενότητας στο λαό και της σταθερότητας στη σοβιετική εξουσία. 

   Παρόλα αυτά είναι εύλογος ο προβληματισμός για τις επιδράσεις ορισμένων από αυτά τα μέτρα στη λειτουργία της δικτατορίας του προλεταριάτου. Ποια ήταν για παράδειγμα η επίπτωση στην ταξική σύνθεση των ανώτερων κρατικών οργάνων λόγω της κατάργησης της διαφοράς εκπροσώπησης ανάμεσα στις πόλεις και τα χωριά ?? Επίσης η άμεση εκλογή και η κατάργηση της έμμεσης -μέσω συνεδρίων και συνελεύσεων- καθώς και η κατάργηση της παραγωγικής βάσης εκλογής των οργάνων δεν δυσκόλεψε την εφαρμογή του μέτρου της ανάκλησης, που σύμφωνα με το Λένιν αποτελεί βασικό στοιχείο του δημοκρατισμού της δικτατορίας του προλεταριάτου ?? Δε συνέβαλε στο να απομακρυνθεί η διαδικασία εκλογής των αντιπροσώπων από την παραγωγική μονάδα, από το εργοστάσιο όπου εξασφαλιζόταν η αμεσότερη συμμετοχή της εργατικής τάξης ?? Δεν αδυνάτισε την παραγωγική μονάδα ως βασικό πυρήνα της εργατικής εξουσίας ?? 
   Από τα ίδια τα ντοκουμέντα φαίνεται ότι οι αλλαγές αυτές δεν προχώρησαν χωρίς διαπάλη. Στο έργο του Β.Ι. Στάλιν για το «Σχέδιο Προγράμματος της ΕΣΣΔ», τόσο στο τέταρτο μέρος με τίτλο «Αστική κριτική του σχεδίου Συντάγματος» όσο και στο πέμπτο μέρος που έχει τίτλο «Τροπολογίες για το σχέδιο συντάγματος» είναι φανερό ότι εκδηλώνονται μια σειρά διαφωνίες. Δεν έχουμε τα επαρκή στοιχεία για τις ολοκληρωμένες απόψεις καθώς και τους φορείς των διαφωνιών για να μπορέσουμε να τις κωδικοποιήσουμε. Παρόλα αυτά φαίνεται ότι εκδηλώνονται τάσεις από ορισμένες πλευρές που επιδίωκαν την άμβλυνση του ταξικού χαρακτήρα της δικτατορίας του προλεταριάτου (π.χ. πρόταση που απορρίφθηκε αντί για χαρακτηρισμό της ΕΣΣΔ ως κράτος των εργατών και αγροτών να αναφέρεται ως κράτος των εργαζομένων ή κράτος όλων των εθνών και φυλών της ΕΣΣΔ κλπ.), προτάσεις που διεκδικούσαν μεγαλύτερο ρόλο στις ενωσιακές και αυτόνομες δημοκρατίες (π.χ. πρόταση να έχει δικαίωμα η αυτόνομη δημοκρατία να μετατρέπεται σε Ενωσιακή κλπ.). Ταυτόχρονα εκδηλώνονται και διαφωνίες στην κατάργηση των περιορισμών στο εκλογικό δικαίωμα, για παράδειγμα ο Στάλιν αναφέρεται συγκεκριμένα σε πρόταση τροπολογίας που επέμενε να παραμείνουν περιορισμένα τα εκλογικά δικαιώματα των κληρικών, των παλιών λευκοφρουρών κλπ. Προβληματισμό δημιουργούν και άλλες τοποθετήσεις εκείνης της περιόδου, όπως οι υπερβολές για την άμβλυνση των αντιθέσεων που τείνουν να εξαφανιστούν ανάμεσα στην εργατική τάξη και τους αγρότες. Οι τοποθετήσεις αυτές φαίνεται να υποτιμούν την ταξική διαφοροποίηση στο χωριό, η οποία δεν εξαφανίζεται με τη διάλυση των κουλάκων, αφού ένα μεγάλο μέρος των αγροτών δεν είχε ενταχθεί στα κολχόζ (ο Στάλιν αναφέρει ότι υπήρχαν πάνω από 1.000.000 αγροτικά νοικοκυριά εκτός κολχόζ), ενώ θέλουν μελέτη και οι διαφοροποιήσεις μέσα στα πλαίσια των κολχόζνικων. Αλλωστε στο μεταγενέστερο έργο του «Οικονομικά προβλήματα του Σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ» (1953) ο Στάλιν στέκεται στις αντιθέσεις που υπάρχουν ανάμεσα στην αγροτική και βιομηχανική παραγωγή, θεωρώντας ως βασική πηγή τους τις διαφορετικές σχέσεις ιδιοκτησίας. Ετσι αναφέρει: «Αν πάρουμε, π.χ. τη διαφορά ανάμεσα στην αγροτική οικονομία και τη βιομηχανία, τότε θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως στη χώρα μας όχι μόνο οι συνθήκες εργασίας στην αγροτική οικονομία διαφέρουν από τις συνθήκες εργασίας στη βιομηχανία, αλλά πριν απ’ όλα και κατά κύριο λόγο πως στη βιομηχανία έχουμε κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και στο προϊόν της παραγωγής, τη στιγμή που στην αγροτική οικονομία έχουμε όχι κοινωνική αλλά ομαδική, κολχόζνικη ιδιοκτησία». Αν και αυτή την αντίθεση τη θεωρεί ως μη ανταγωνιστική παρόλα αυτά επισημαίνει τους κινδύνους που υπάρχουν από την υποτίμηση αυτής της αντίθεσης και δείχνει ότι μόνος δρόμος είναι η σταδιακή μετατροπή της κολχόζνικης ιδιοκτησίας σε κοινωνική. Στο ίδιο έργο ο Στάλιν αναγνωρίζει την ύπαρξη αντίθεσης ανάμεσα στις σχέσεις παραγωγής και τις παραγωγικές δυνάμεις στο σοσιαλισμό και επισημαίνει ότι παρόλο που στη δεδομένη φάση βρίσκονται σε αντιστοιχία «θα ήταν λάθος να επαναπαυόμαστε σ’ αυτό και να νομίζουμε πως δεν υπάρχουν καθόλου αντιθέσεις ανάμεσα στις παραγωγικές δυνάμεις και τις σχέσεις παραγωγής». 
   Με λίγα λόγια το νέο σύνταγμα στόχευε στην ισχυρότερη ενότητα της λαικής βάσης και στην πιό ισότιμη συμμετοχή των εργατών, των υπαλλήλων και των αγροτών στην δομή της σοβιετικής εξουσίας, στην συμμετοχή σε ανώτερο βαθμό και στην πιό ισότιμη συμμετοχή των εθνών. Και όλα αυτά υπό την αναγκαιότητα και την προοπτική του επερχόμενου πολέμου και της αναμενόμενης επίθεσης κατά της ΕΣΣΔ. Η ενίσχυση της αντιπροσώπευσης των αγροτών προφανώς θα γεννούσε νέες απαιτήσεις στο μέλλον όσο θα παρέμενε και η ελάχιστη ταξική διαφορά απο τους εργάτες, όπως και η ενίσχυση της αντιπροσώπευσης των εθνών θα ήταν μοιραίο (υπό ορισμένες συνθήκες) να γεννά εθνικιστικές τάσεις και τέλος η αντιπροσώπευση της λαικής βάσης ανά διοικητική περιφέρεια (και όχι ανά παραγωγική μονάδα) με μυστική ψηφοφορία (και οχι με φανερή ψηφοφορία στην συνέλευση), προφανώς απο την μιά μεριά ενίσχυε και αναβάθμιζε σε ψηλότερο επίπεδο την παρέμβαση της λαικής βάσης αλλά απο την άλλη σε μικρό ή σε μεγαλύτερο βαθμό, θα ενίσχυε την ψευδαίσθηση της ισχύος της ψήφου (και πιθανά θα αποδυνάμωνε την καθημερινή επαφή του λαού με την σοβιετική εξουσία και το κόμμα), θα δυσκόλευε την επαφή του κομματικού μηχανισμού με τις μάζες με την έννοια οτι θα “έκρυβε” στις κάλπες οποιαδήποτε αντεπαναστατική και αντισοβιετική στάση και θέση (χωρίς πιθανόν να την εκθέσει στην καθημερική κριτική της λαικής και κομματικής βάσης) και τέλος δημιουργούσε συνθήκες άμβλυνσης της ανακλητότητας των εκλεγμένων αντιπροσώπων. Απο την άλλη θα ενίσχυε την στοιβαρότητα του σοβιετικού κυβερνητικού και διοικητικού μηχανισμού ... πράγμα κρίσιμο για τα επερχόμενα. Το εαν οι αποφάσεις που πάρθηκαν αφορούσαν την σωστή εκτίμηση της κατάστασης και της σοβαρότητας των επερχόμενων κινδύνων για το σοβιετικό κράτος φάνηκε στην εξέλιξη των γεγονότων και στην ενότητα του λαού που τον έβγαλε νικητή απο τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Είναι επίσης προφανές πως μέσα σε αυτές τις ιστορικά αναγκαίες μεταβολές ... κρύφτηκαν και έδρασαν κοινωνικές δυνάμεις που επιδίωκαν εξ΄αρχής ή θα επιδίωκαν στο μέλλον την άμβλυνση του ταξικού χαρακτήρα του κράτους της δικτατορίας του προλεταριάτου. Προφανώς σε εκείνη την ιστορική στιγμή, παρότι είχαν σοβαρότατους λόγους για να το κάνουν, μάλλον υπερεκτίμησαν την μέχρι τότε απαλλοτρίωση των εκμεταλλευτών που είχαν επιτύχει.


   Είναι δεδομένη και ιστορικά αποδεδειγμένη η υπερεκτίμηση για την άμβλυνση των πραγματικών ταξικών αντιθέσεων στην σοβιετική κοινωνία, παρά τις τεράστιες επιτυχίες του σοσιαλισμού. Οταν ο ίδιος ο Στάλιν (στο 8ο Πανενωσιακό Συνέδριο των σοβιέτ στις 25 Νοεμβρίου 1936) ... εκτιμούσε πως έχει επιτευχθεί ή άμβλυνση των αντιθέσεων ανάμεσα στις κοινωνικές ομάδες των εργατών και των αγροτών ... είχε δίκιο. Ναι !! ... άμβλυνση είχε επιτευχθεί ... Ναι !! Σβήναν και αποδυναμώνονταν οι οικονομικές και πολιτικές αντιθέσεις ανάμεσα στους εργάτες, τους αγρότες, τους υπαλλήλους και τους διανοούμενους !! Είχε δίκιο. Αλλά δεν είχαν εξαλειφθεί οριστικά. Και μέχρι να συμβεί αυτό ... μοιραία η ταξική πάλη θα ορίζει την ιστορική κίνηση. Ο Στάλιν αυτή την “αλήθεια” δεν την είπε ξεκάθαρα τον Νοέμβρη του 1936. Προφανώς και αυτός και η πλειοψηφία της ηγεσίας θεωρούσαν σε εκείνη την συγκυρία ... πως προείχε η λαική ενότητα και ο παλλαικός χαρακτήρας του κράτους (εξάλλου και προς αυτή την κατεύθυνση έγιναν οι περισσότερες αλλαγές του συντάγματος). Αλλά για τον θεωρητικό Στάλιν, θα ήταν ανιστόρητο να ισχυριστεί κάποιος οτι ... του διέφυγε το γεγονός οτι στην σοβιετική κοινωνία δεν είχαν ακόμα εκλείψει οι ταξικές αντιθέσεις, του διέφυγε η σημασία της ταξικής πάλης, οι φάσεις που θα εκδηλώνονταν η οξυνσή της και οτι μέσα στην θεωρητική προσέγγιση της παλλαικότητας του κράτους μιας κοινωνίας που δεν έχουν ακόμα καταργηθεί οι ταξικές αντιθέσεις ... δεν μπορεί παρά να κρυφτούν και να δράσουν και οι πολιτικοί εκφραστές των καπιταλιστικών καταλοίπων της ίδιας της σοβιετικής κοινωνίας και οι αντεπεναστατικές βλέψεις ολόκληρου του καπιταλιστικού περίγυρου. Ο Στάλιν “ολόκληρη την αλήθεια” την είπε, λίγους μήνες μετά, στην Ολομέλεια της ΚΕ τον Φλεβάρη-Μάρτη του 1937 ... «Πρέπει να απορρίψουμε και να πετάξουμε μακριά μας τη σάπια θεωρία, σύμφωνα με την οποία, με κάθε βήμα που κάνουμε προς τα μπρός η ταξική πάλη, σε μας θα πρέπει, όπως ισχυρίζεται η θεωρία αυτή, να σβήνει ολοένα και περισσότερο, ότι ανάλογα με τις επιτυχίες μας ο ταξικός εχθρός θα εξημερώνεται ολοένα και περισσότερο. Αυτή η θεωρία δεν είναι μονάχα σάπια, αλλά και επικίνδυνη, γιατί αποκοιμίζει τους ανθρώπους μας τους κάνει να πέφτουν σε ενέδρα και επιτρέπει στον ταξικό εχθρό να γίνεται κύριος του εαυτού του, για να συνεχίσει την πάλη του ενάντια στην εξουσία των Σοβιέτ. Αντίθετα, όσο περισσότερο θα προοδεύουμε, όσο περισσότερο θα πραγματοποιούμε επιτυχίες τόσο περισσότερο η καταστροφική μανία των υπολειμμάτων των εκμεταλλευτικών τάξεων, θα γίνεται μεγαλύτερη, τόσο περισσότερο τα υπολείμματα αυτά θα προστρέχουν σε μορφές πάλης ολοένα οξύτερες τόσο περισσότερο θα βλάπτουν το Σοβιετικό Κράτος τόσο περισσότερο θα εγκολπώνονται τις πιο απελπισμένες μεθόδους πάλης οι οποίες είναι το τελευταίο καταφύγιο των ανθρώπων των καταδικασμένων να καταστραφούν. Δεν πρέπει να χάνουμε από τα μάτια μας το γεγονός ότι τα υπολείμματα των νικημένων τάξεων στην ΕΣΣΔ δεν είναι απομονωμένα. Υπολογίζουν στην άμεση βοήθεια των εχθρών μας που βρίσκονται πέρα από τα σύνορα της ΕΣΣΔ. Θα ήτανε πλάνη να φαντασθεί κανείς πως η σφαίρα της ταξικής πάλης περιορίζεται μέσα στα σύνορα της ΕΣΣΔ. Αν η μια πτέρυγα της ταξικής πάλης δρα μέσα στα πλαίσια της ΕΣΣΔ, η άλλη της πτέρυγα φθάνει έως και μέσα στα σύνορα των Κρατών της μπουρζουαζίας τα οποία μας περιβάλλουν. Τα υπολείμματα των νικημένων τάξεων δεν μπορεί να το αγνοούν αυτό το πράγμα. Και ακριβώς επειδή το γνωρίζουν, θα συνεχίσουν και στο μέλλον τις απελπισμένες τους επιθέσεις. Αυτό μας διδάσκει η ιστορία. Αυτό μας διδάσκει ο λενινισμός 
   Εδώ ο Στάλιν θέτει την ταξική πάλη στην πραγματική της διάσταση σε σχέση με τις αμβλυμένες σε σοβαρό βαθμό μεν, αλλά υπαρκτές ακόμα κοινωνικές αντιθέσεις της σοβιετικής κοινωνίας καθώς και σε σχέση με τον κίνδυνο που πηγάζει απο τον εχθρικό καπιταλιστικό περίγυρο.  

   Πολλοί υποστηρίζουν πως αυτή η θέση του Στάλιν ήταν η δικαιολογία για μαζικούς διωγμούς ενάντια σε παράγοντες του κόμματος, του κράτους και του στρατού. Αντίθετα κάτω απο αυτή την ομπρέλλα των "σταλινικών" εκκαθαρίσεων του 1937-1938 προσπαθούν να κρυφτούν και να παραμείνουν στο σκοτάδι της ιστορίας όλες οι προσπάθειες των αντεπαναστατικών ντόπιων και ξένων στοιχείων. Ο επερχόμενος πόλεμος και οι βέβαιες προπαρασκευαστικές ενέργειες των αντεπαναστατικών δυνάμεων σε συνεργασία με τους μηχανοραφούντες πράκτορες του παγκόσμιου καπιταλισμού αποτέλεσε αναμφισβήτητο ιστορικό γεγονός και αδιάσειστο στοιχείο όξυνσης της παγκόσμιας ταξικής πάλης και επιβεβαίωσης της βασικής θέσης του Στάλιν. Σε τέτοιες συνθήκες πάντα θα είναι αναπόφευκτοι ... οι περιορισμοί της εσωκομματικής και της σοβιετικής δημοκρατίας ... αλλά τέτοιοι περιορισμοί δεν μπορεί να αποτελούν τον κανόνα της καθοδήγησης του κόμματος και του κράτους. Και ο Στάλιν κατά διαστήματα επέβαλε τέτοιους κανόνες και παραβίασε την λενινιστική αρχή της συλλογικής καθοδήγησης λαμβάνοντας προσωπικές αποφάσεις σε σοβαρά κομματικά και κρατικά ζητήματα. Σε τέτοιες συνθήκες - όπως ανέλυε ο Λένιν - νομοτελειακά θα κάνουν την εμφανισή τους τα φαινόμενα γραφειοκρατίας. Παραβίαση αιρετότητας και ανακλητότητας κομματικών οργάνων, μεγάλα διαστήματα χωρίς κομματικές συνδιασκέψεις, παραβιάσεις της συλλογικής καθοδήγησης, εφαρμογή κοπιτάτσιας (τοποθέτηση στον ανώτερο βαθμό διοίκησης στελεχών που δεν προήλθαν από αρχαιρεσίες αλλά προσλήφθηκαν για αυτό το σκοπό), "διοικητική" καθοδήγηση, αυθαιρεσία μηχανισμών (οι Γιεζόφ και Μπέρια δεν ελέγχονταν σχεδόν ποτέ απο την ολομέλεια της ΚΕ ή του ΠΓ αλλά προσωπικά απο τον Στάλιν), άδικες μαζί με δίκαιες διώξεις κλπ κλπ. 
   Οσο είναι σίγουρο οτι όλες οι εκκαθαρίσεις που έγιναν στην περίοδο 1937-1938 δεν αφορούσαν όλες αντεπαναστατικές και εχθρικές ενέργειες, άλλο τόσο βέβαιο είναι πως δεν ήταν δίκαιες και όλες οι “αποκαταστάσεις” που έγιναν μετά το ΧΧ συνέδριο. Οσο είναι σίγουρο οτι διάφοροι Γιεζόφ και Μπέρια προξένησαν κακό στον λαό και στο κόμμα, άλλο τόσο βέβαιο είναι πως και τα όργανα σε πολλές περιστάσεις δίστασαν να πάρουν και να υλοποιήσουν κρίσιμες και δύσκολες αποφάσεις. 
Οσο είναι σίγουρο πως ο Στάλιν τιμώρησε, ταλαιπώρησε και εξόντωσε άδικα πολλούς ανθρώπους ... άλλο τόσο βέβαιο είναι πως το έκανε για την προάσπιση της εξουσίας του κόμματος και του σοσιαλισμού και όχι ορμώμενος απο κάποιο κατώτερο μοχθηρό ένστικτο εκδικητικότητας, εξουσιομανίας, ψυχολογικής ανασφάλειας και τάσεων προσωπολατρείας. 
Οσο είναι σίγουρο οτι οι παραβιάσεις της σοσιαλιστικής νομιμότητας και οι άδικες διώξεις σε κομματικούς και εξωκομματικούς ανθρώπους προξένησαν σοβαρή ζημιά στο Κομμουνιστικό κόμμα και στο κομμουνιστικό κίνημα ... άλλο τόσο βέβαιο είναι πως η συντριπτική πλειοψηφία του σοβιετικού λαού είχε απεριόριστη εμπιστοσύνη στον Στάλιν και ήταν πραγματική η πεποίθηση των σοβιετικών μαζών πως οι διώξεις γίνονταν ενάντια σε πραγματικούς εχθρούς για το συμφέρον του σοσιαλισμού. 
Οσο βέβαιη είναι η ιστορία για το κακό που προξένησε στην υπόθεση της παγκόσμιας επανάστασης αυτό που αργότερα και οι ίδιοι κομμουνιστές αποκάλεσαν αρνητικά,“σταλινισμό” ... άλλο τόσο βέβαιη είναι η τεράστια προσωπική συμβολή του Στάλιν στην νικητήρια εξέλιξη του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου για το σοβιετικό κράτος και για όλους τους λαούς της υφηλίου.  
   Οσο βέβαιο είναι οτι η δράση του Στάλιν είχε υπερβολικά σκληρές πτυχές ... άλλο τόσο βέβαιο είναι στην ταξική μάχη ο Στάλιν διάλεξε την σωστή όχθη για να δράσει
Οσο βέβαιη είναι η διαπίστωση πως τα κίνητρα του Στάλιν δεν ήταν προσωπικά, μα τα κίνητρα ενός ταξικού αγωνιστή ... άλλο τόσο βέβαιο είναι πως η ιστορία οφείλει να δώσει άλλη μια απάντηση.  
   Επλασε ο Στάλιν ανύπαρκτους και επίπλαστους ταξικούς πολέμους για να επιβάλλει την στυγνή και αδυσώπητη εξουσία του ... ή διεξάγονταν ένας ανελέητος ταξικός πόλεμος και την δράση του Στάλιν (με την ίδια ίσως σκληρότητα) έπρεπε να την αναλάβει και να την διεκπεραιώσει το συλλογικό όργανο ??  Αυτή την δράση την απεμπόλισε το συλλογικό όργανο ή θα μπορούσε να την υλοποιήσει με λιγότερο σκληρούς τρόπους και μεθόδους ?? 
   Τελικά όταν οι ηγέτες και κυρίως οι μάζες δεν απαιτούν απο την ιστορία αυτές τις απαντήσεις αλλά διαλέγουν τον εύκολο δρόμο της εξόρκησης και της δαιμονοποίησης του "κακού" ... και οχι της κατανόησής του ... τότε η ιστορία εκδικείται !!! Και την ιστορία όταν δεν την καταλαβαίνεις ... εκδικείται ... με τον σκληρότερο τρόπο. Και η εκδίκησή της ... αφορά εκείνους που στο όνομα της διόρθωσης του λάθους του “σταλινισμού” ... άνοιξαν τον δρόμο για την ήττα του σοσιαλισμού.
   
   Σε αυτό το σημείο αρχίζει ένας ατελείωτος κυκεώνας που μέσα του ρίχνει ο κάθε πονηρός τις επιδιώξεις του και ο κάθε πικραμένος τον πόνο του.
Εκεί που τα φασισταριά τύπου Σολτζενίτσιν, Χέρστ και Κόνκουεστ κλαίνε για καμμιά δεκαριά, εικοσαριά, τριανταριά, σαρανταριά εκατομμύρια θύματα των σταλινικών εκκαθαρίσεων ... εκεί ωρύονται και οι τροτσκιστές αγκαλιά με τον συρφετό των σύγχρονων “αριστερών” καταπίνοντας τις "αποδειξούλες" πως ο Τρότσκι έστηνε παιχνίδι με χιτλερικούς και γιαπωνέζους. 
Εκεί που η πολιτισμένη Δύση προετοίμαζε τους ναζί να χτυπήσουν το σοβιετικό κράτος με κάθε τρόπο στο όνομα της σωτηρίας της ανθρωπότητας απο το σταλινικό “τέρας” του κομμουνισμού ... εκεί και οι μοντέρνοι αριστεροί κάνουν ευχέλαια για να ξεχάσουν πως τελικά αυτό το “τέρας” μας έσωσε απ΄τον φασισμό. 
Εκεί που οι ναζί αγκαλιά με τους δυτικούς “δημοκράτες” υπονόμευαν με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο το σοβιετικό κράτος πριν την τελική επίθεση ... εκεί και οι μοντέρνοι αριστεροί προσπαθούν να ξεχάσουν τα λόγια του μπάρμπα-Μολότωφ που έλεγε πως μπορεί στις εκκαθαρίσεις να την πλήρωσαν άδικα και πολλοί αθώοι αλλά η φασιστική-ιμπεριαλιστική επίθεση στο σοβιετικό κράτος ήταν η μόνη στην ιστορία που δεν είχε την πολύτιμη συνδρομή της “εσωτερικής” φασιστικής πέμπτης φάλαγγας. 
Εκεί που οι ανανεωτές της αριστεράς “βλέπουν” με ιστορική σιγουριά οτι ο Στάλιν “έφαγε” τον Κύροφ ... εκεί και με την ίδια βεβαιότητα και ο Γκαίμπελς έβλεπε τον Στάλιν να “καθαρίζει” την ηγεσία του πολωνικού στρατού στο Κατίν. 
Εκεί που μαζί οι απολογητές του καπιταλισμού και οι ανανεωτές της αριστεράς βλέπουν τον ουκρανικό λιμό του 1932-33 (χολομοντόρ) σαν έναν ωμό εκβιασμό που προκλήθηκε σκόπιμα απο τον Στάλιν για να αναγκάσει τους αγρότες να μπούν στα κολχόζ ... εκεί μαζί και ο Χίτλερ που οργάνωνε την ανάπτυξη του ναζιστικού “ζωτικού” χώρου που θα έσωζε τους κακόμοιρους Ουκρανούς απο την σταλινική μάστιγα. 
Εκεί που διάφοροι αριστεροδέξιοι ερμαφρόδιτοι κλαίνε πικρά για τους επαναστάτες που εξόντωσε η φοβερή σταλινική τρομοκρατία ... εκεί και ένας συρφετός απο τάχα “λενινιστές” που θέλουν να ξεχάσουν πως οι επαναστάτες θα χρειάζεται, όπως ο Λένιν, να εξαπολύουν κόκκινη τρομοκρατία. 
Εκεί που κάθε τυχάρπαστος πληρωμένος δυτικός ιστορικός πρόσθετε κάθε τόσο μερικά εκατομμύρια αθώα θύματα του σταλινισμού στις εργασίες προηγούμενων “πανεπιστημιακών” της CIA και της MI5 … εκεί και διάφοροι προοδευτικοί δεν συγχωρούν στο σοβιετικό κράτος να δικάζει ανοιχτά στρατηγούς, κομματικούς, θεωρητικούς, οικονομολόγους κλπ με το επιχείρημα πως οι δίκες θα είναι στημένες και εκβιαστικές. 
Εκεί όπου ο κάθε παθιασμένος αντικομμουνιστής (ο οποίος δηλώνει απλά ... αντισταλινικός) θεωρεί μύθο τα βιομηχανικά σαμποτάζ της δεκαετίας του ΄30, τις δολιφθορές στον κόκκινο στρατό και τα σχέδια του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού για την ανατροπή της σοβιετικής εξουσίας ... εκεί ακριβώς ο ίδιος παθιασμένος αντικομμουνιστής καταπίνει την “αθώα” δυτική διαστρέβλωση της ιστορίας σαν να είναι η πεμπτουσία της αλήθειας. 
Εκεί που όλοι αυτοί βλέπουν την κόκκινη σημαία καρφωμένη στην καρδιά του κτήνους σαν νίκη του σοβιετικού λαού και οχι και της ηγεσίας του και του Στάλιν ... εκεί οι ίδιοι βλέπουν και τα 20.000.000 νεκρούς σοβιετικούς ήρωες σαν μιά άχρηστη θυσία στον σταλινισμό. 
Εκεί που οι δυτικοί νικητές του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου χωρίς καμμιά ντροπή ενσωμάτωσαν στους μηχανισμούς τους αθωώνοντας όλο το ναζιστικό δυναμικό την ίδια στιγμή που τσίριζαν για το σιδηρούν παραπέτασμα στήνοντας τον επικερδή ψυχρό πόλεμο πάνω στα “τερατώδη” εγκλήματα του Στάλιν με την θερμή βοήθεια της μοντέρνας ευρωκομμουνιστικής αριστεράς ... εκεί ακριβώς όλοι αυτοί μαζί ξαφνικά έχασαν κάθε ενδιαφέρον να αποδείξουν τις σταλινικές “κτηνωδίες”, μετά το 1990 όταν άνοιξαν τα αρχεία στην Ρωσία, αλλά συνέχισαν και συνεχίζουν να αναπαράγουν τα ίδια ελεεινά τερατουργήματα που κατασκευάστηκαν προ- και μεταπολεμικά. 
Εκεί που οι σύγχρονοι αριστεροί αποκηρύσουν μετά βδελυγμίας τον ολοκληρωτισμό, τον σταλινισμό και τάχα τον ναζισμό ... εκεί ακριβώς καταπίνουν αμάσητη την “δημοκρατική” σύγχρονη Ευρωπαική Ενωση που στήνει ξανά φασισμούς στην καρδιά της Ευρώπης.  
   Ολοι αυτοί που κολυμπάνε μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα δεν το κάνουν απο λύπηση για τα αθώα θύματα του Στάλιν ... εξάλλου οι ίδιοι ποτέ δεν έχυσαν και ποτέ δεν χύνουν ούτε ένα δάκρυ για τις θηριωδίες του παγκόσμιου καπιταλισμού. Το κάνουν γιατί βρωμίζοντας τον Στάλιν σαν ... μη κομμουνιστή ... μη λενινιστή ... μη μαρξιστή ... ελπίζουν να στριμώξουν τις έννοιες του μαρξισμού, του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού στα "μέτρα" που τους βολεύει.
   Μισούν τον Στάλιν επειδή ποτέ δεν μπήκε στα "μέτρα" τους. Τον μισούν γιατί τρέμουν να μην αντικρίσουν ξανά ποτέ τέτοιες εικόνες ... 


 
   Στις 12 Δεκέμβρη του 1937 έγιναν εκλογές για το Ανώτατο Σοβιέτ. Εδώ αρχίζουν ορισμένα δεδομένα, δυσνόητα για τους θιασώτες της δυτικής αστικής δημοκρατίας (ακόμα και για πολλούς αριστερούς) που έχουν να κάνουν με την εκλογική διαδικασία. Η πρώτη ένσταση που εγείρεται είναι γιατί σε μιά λαική δημοκρατία όπως η Σοβιετική, δεν υπάρχουν στις εκλογές διάφορα κόμματα. Είναι η κλασσική ερώτηση ανθρώπων που έχουν γαλουχηθεί στην αστική δημοκρατία της δύσης όπου οι υπαρκτές τάξεις (εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων στον ένα ή τον άλλο βαθμό) διεκδικούν μέσω της εκλογικής διαδικασίας την κυβερνητική εξουσία. Αυτή είναι η πεμπτουσία της “δυτικής δημοκρατίας” ... μόνο που ποτέ η αστική τάξη δεν χάνει την εξουσία της αλλά εναλλάσει κατά καιρούς τους διαχειριστές της. Ο μόνος δρόμος για να απωλέσει η αστική τάξη την εξουσία της είναι ο επαναστατικός και η ιστορία διδάσκει πως όταν τέτοιες εξελίξεις φαίνονται πιθανές ... η αστική τάξη δεν έχει κανέναν ηθικό, κοινωνικό και πολιτικό ενδοιασμό να “παγώσει” την ουσία της “δημοκρατίας” της και να αναθέσει την εξασφάλιση της εξουσίας της σε αυταρχικά καθεστώτα, δηλαδή τα φασιστικά. Αυτά τα αυταρχικά καθεστώτα η κυρίαρχη αστική τάξη τα "καταδικάζει" μεν στα λόγια, αλλά και τα εκτρέφει στην μήτρα της και τα χρησιμοποιεί για τους σκοπούς της ενάντια στον λαό της ... ενώ τα καθεστώτα που της στερούν την εξουσία τα καταδικάζει σαν αυταρχικά αλλά κυρίως τα πολεμά με λύσσα. Αυτή η προστυχιά της αστικής τάξης έχει ποτίσει τους “πολιτισμένους” λαούς της δύσης σε μικρό ή μεγάλο βαθμό. Αυτός είναι ο λόγος που είναι ακατανόητη για αυτούς η σοβιετική εκλογική διαδικασία. 
   Στην ΕΣΣΔ η οικοδόμηση του σοσιαλισμού ήταν στηριγμένη στην εξάλειψη των εκμεταλλευτριών τάξεων και ήδη μέχρι το 1937 η διαδικασία αυτή είχε βασικά ολοκληρωθεί. Αλλο η εξάλειψη εκμεταλλευτριών τάξεων ... και άλλο η ύπαρξη αντιθέσεων ανάμεσα στις τάξεις που συνεχίζουν να υπάρχουν στην κοινωνία. Οι πρώτες τάξεις που εξαλείφθηκαν ήταν οι καπιταλιστές, οι τσιφλικάδες και τα κατάλοιπα του τσαρικού κρατικού και στρατιωτικού μηχανισμού και οι τελευταίες τέτοιες τάξεις (κουλάκοι και νέπμαν) είχαν ήδη εξαλειφθεί με την οικονομική και την πολιτική έννοια. Με την φυσική έννοια, προφανώς υπήρχαν ακόμα (όσοι δεν επέλεξαν να φύγουν) και τα μέλη όλων αυτών των τάξεων που είχαν επιλέξει να μην συμμετέχουν στην οικονομική και κοινωνική ζωή της σοβιετικής χώρας (και επιμέναν στην υλοποίηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου απο άνθρωπο με όποιες δυνατότητας τους είχαν απομείνει) ... είχαν στερηθεί κάθε πολιτικό δικαίωμα (του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι) και η συνέχιση της υπαρξής τους σαν τάξη οικονομικά και πολιτικά ενεργή ... δεν ήταν τίποτα άλλο παρά αντεπαναστατική και αντιδραστική κατάσταση.   Ο σοβιετικός λαός και η σοβιετική κοινωνία είχε επιλέξει, σε όλους αυτούς να προσφέρει μια επιλογή: ή απεμπολείται την παλιά σας εκμεταλλευτική κοινωνική δράση και εντάσσεστε στην νέα κοινωνία με τους όρους της ή η ίδια κοινωνία θα σας αποβάλλει επειδή δεν σας χρειάζεται πιά !! Αυτή ήταν η ιστορική απόφαση των μαζών της Σοβιετικής χώρας είτε το κατανοούν είτε όχι τα μέλη των δυτικών κοινωνιών. Μιά τέτοια απόφαση κάνει περιττή την ύπαρξη πολιτικών κομμάτων που δεν έχουν κάποια κοινωνική τάξη να εκφράσουν ή στην χειρότερη περίπτωση να εκφράσουν τα μελλοντικά εκμεταλλευτικά συμφεροντά της όταν αναγεννηθεί σαν τάξη και μάλιστα αντεπαναστατική. Είναι φυσική νομοτέλεια του σοσιαλισμού ... η φυσική ενότητα της κοινωνίας ... επειδή σοσιαλισμός είναι ακριβώς η κοινωνικοποίηση (και όχι η ιδιοποίηση) του κοινωνικού προιόντος. Ομως στην Σοβιετική ένωση του 1937 ναί μεν είχαν εξαλειφθεί οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά οι εκμεταλλεύτριες τάξεις ... αλλά δεν είχαν εξαλειφθεί οριστικά (παρότι είχαν αμβλυνθεί σημαντικά) οι ταξικές διαφορές των κοινωνικών ομάδων των εργαζομένων και οι ταξικές αντιθέσεις με τα καπιταλιστικά υπολείμματα της σοβιετικής κοινωνίας. Αυτές οι αντιθέσεις θα καθορίσουν την ιστορική εξέλιξη με την έννοια πως εαν η κοινωνία εξελίσεται προς την πλήρη εξαλειψή τους ... τότε η σοσιαλιστική οικοδόμηση μπορούμε να θεωρήσουμε πως προοδεύει, ενώ αντίθετα εαν η κοινωνία επιτρέψει σε αυτές τις αντιθέσεις να διευρυνθούν και να οξυνθούν τότε η σοσιαλιστική εξέλιξη είναι επισφαλής και η αναγέννηση εκμεταλλευτριών τάξεων και η καπιταλιστική παλινόρθωση, πιθανότατη. Σε αυτό το σημείο βρισκόταν η Σοβιετική κοινωνία το 1937, αποφασισμένη για την παραπέρα εξέλιξη της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και πεπεισμένη για την παρεμπόδιση οποιασδήποτε προσπάθειας καπιταλιστικής παλινόρθωσης. Στις εκλογές αυτή η απόφαση, υλοποιώντας το νέο σύνταγμα, εκφράσθηκε με τον συνασπισμό σε συμμαχία του Κομμουνιστικού κόμματος με τους εξωκομματικούς για την κοινή ανάδειξη των βουλευτών του Ανώτατου Σοβιέτ. Στις εκλογές πήρε μέρος το 96,8% του συνόλου των εκλογέων σε μυστική ψηφοφορία και ψήφισαν υπέρ του συνασπισμού κομμουνιστών και εξωκομματικών το 98,6%. Οποιαδήποτε αντιπολιτευτική τάση και κίνηση (και ειδικά οι τροτσκιστές) δεν διέθετε την παραμικρή απήχηση και ήταν όλες εξαιρετικά απαξιωμένες μέσα στις λαικές μάζες. Στην ουσία η συντριπτική πλειοψηφία εξέφρασε την εμπιστοσύνη της στη πολιτική του κόμματος. Οι παραπάνω αριθμοί, για όσους δεν τους θεωρούν προιόν νοθείας, αποδείχνουν την πανίσχυρη αποφασιστικότητα της ίδιας της κοινωνίας ... της ίδιας κοινωνίας που, λίγα χρόνια μετά, την ίδια αποφασιστικότητα επέδειξε με την μεγαλειώδη αντιφασιστική της νίκη !! Οσοι λοιπόν απο όλους τους δυτικούς θεωρούν ακατανόητα αυτά τα δεδομένα εκείνης της κοινωνίας ... δεν έχουν παρά να παραμείνουν στην πίστη τους (πλάνη τους) ... πως ο στυγνός σταλινικός μηχανισμός “παρήγαγε” τέτοια ποσοστά στις εκλογές και πως ο ίδιος μηχανισμός (με το πιστόλι στον κρόταφο) εξανάγκασε έναν λαό να τσακίσει τον φασισμό, θυσιάζοντας 20.000.000 ανθρώπους του.

   Τον Μάρτη του 1939 έγινε το XVIII συνέδριο του ΠΚΚ (μπ) (πέντε χρόνια μετά το προηγούμενο συνέδριο) στο οποίο αντιπροσωπεύτηκαν 1.600.000 τακτικά και 900.000 δόκιμα μέλη. Το συνέδριο εξέτασε και αποφάσισε το τρίτο πεντάχρονο σχέδιο ανάπτυξης της λαικής οικονομίας (1938-1942) με βασικά οικονομικά καθήκοντα, την άνοδο της παραγωγής προιόντων κατ΄άτομο στα επίπεδα των κυριότερων καπιταλιστικών χωρών με ιδιαίτερη έμφαση στην αύξηση της βιομηχανικής ισχύος της χώρας (ο σχεδιασμός για το 1942 ήταν η διλπάσια παραγωγή σε σχέση με το 1937), στην επιτάχυνση της αμυντικής βιομηχανίας και γενικά της προετοιμασίας της άμυνας της χώρας και στην ανύψωση της υλικής ευημερίας του λαού. Τα θεωρητικά ζητήματα που εξέτασε το συνέδριο κυρίως ασχολήθηκαν με την δυνατότητα οικοδόμησης του κομμουνισμού σε μία χώρα με την απαιτούμενη ανάλυση όμως, πως αυτή η οικοδόμηση δεν μπορεί να σημαίνει και την απονέκρωση του κράτους, όσο θα υπάρχει ο εχθρικός περίγυρος. Στα μέσα του 1941 η συνολική βιομηχανική παραγωγή της ΕΣΣΔ είχε φτάσει στο 86% του πεντάχρονου που τελείωνε στο τέλος του 1942. Ο γενικός ρυθμός ανάπτυξης της χώρας ήταν στο 13% με την αμυντική βαρειά βιομηχανία να πιάνει ρυθμούς της τάξης του 39%. Η αγροτική οικονομία στην διάρκεια του πεντάχρονου αύξησε την λαική κατανάλωση και την συσσώρευση αποθεμάτων κατά δύο φορές με την ταυτόχρονη ενίσχυση του ρόλου του κράτους στην σχεδιασμένη ρύθμιση της αγροτικής ανάπτυξης. Το εθνικό εισόδημα απο τα 95 δις ρούβλια το 1937 ανέβηκε στα 130 δις το 1940, συνοδευόμενο με σταθερή αύξηση των μισθών εργασίας. Η αμυντική βιομηχανία που γεννήθηκε εκείνα τα χρόνια της προπαρασκευής για τον επερχόμενο πόλεμο δεν υστερούσε σε τίποτα απο την πολεμική βιομηχανία των προηγμένων καπιταλιστικών χωρών. Το 1940, λόγω των αυξημένων αναγκών της παραγωγικής μηχανής η εργάσιμη μέρα έγινε ξανά οχτάωρη. Εκείνα τα χρόνια της πολεμικής προετοιμασίας πέρασε σε όλες τις βαθμίδες της παραγωγής ένας τεράστιος αριθμός γυναικών. Το 1940 οι γυναίκες αποτελούσαν το 41% όλων των εργατών και των υπαλλήλων. Στα ίδια χρόνια έγινε πλήρης αναδιοργάνωση του Κόκκινου στρατού σε έναν μοντέρνο τεχνολογικά εξοπλισμένο τακτικό στρατό. Η χώρα των Σοβιέτ ... περίμενε την επίθεση που τελικά εκδηλώθηκε στις 22 Ιούνη του 1941.



# Επανάσταση με δημοκρατία για όλους ... δεν γίνεται. Αρα ...  
# Δημοκρατία για τις επαναστατικές δυνάμεις της κοινωνίας και δικτατορία για τις αντεπαναστατικές. Θέλει δεν θέλει ... ο καθένας θα αναγκασθεί να πάρει θέση ... να τοποθετήσει την δράση του στην μιά ή στην άλλη όχθη. Μήπως δεν θα υπάρχουν διαφωνίες ανάμεσα στις επαναστατικές δυνάμεις ?? Προφανώς θα υπάρχουν ... αλλά θα αφορούν το περιεχόμενο της επανάστασης ... αλλά όχι για την ίδια την επανάσταση. Επαναστατικές δυνάμεις ... ας ορίσουμε εκείνες τις δυνάμεις που πρώτο καθήκον θα έχουν την ... υπεράσπιση με κάθε θυσία της ίδιας της επανάστασης. Εκείνες τις δυνάμεις που δεν θα είναι έτοιμες να θυσιάσουν την επαναστατική διαδικασία στο όνομα της “δημοκρατιας” για όλους. Με αυτή τη έννοια πάντα θα υπάρχει ένα εύκολα ορατό ... αλλά κρίσιμο σημείο που θα καθορίζει ποιές δυνάμεις είναι ή όχι αντεπαναστατικές.  
# Τα δημοκρατικά πολιτικά δικαιώματα εάν μια επανάσταση τα παραχωρήσει σε αντεπαναστατικές δυνάμεις ... υπογράφει την καταδίκη της ... επειδή απλά η κάθε επανάσταση γεννιέται απο ανθρώπους αποφασισμένους μεν να αλλάξουν ραγδαία την ζωή τους ... αλλά ανέτοιμους και δυσανεχτικούς στις πρώτες δυσκολίες. Η μάζα ακόμα θα σκέφτεται και θα δρά ατομικά ... όπως είχε μάθει παλιά. Η επανάσταση πάντα θα γεννιέται απο “παλιούς” ανθρώπους. 
# Η επανάσταση θα βγάζει τους ανθρώπους απο τον ατομικό μικρόκοσμο ... και ο ατομισμός πάντα θα τείνει να σβήσει την επανάσταση.  
# Η επανάσταση θα ζητάει συνέχεια την συμμετοχή και την συνυπευθυνότητα του ατόμου που όσο την αναλαμβάνει θα σκέφτεται και θα δρα κοινωνικά ... δηλαδή επαναστατικά  
# Η επανάσταση εκτός απο δικαιώματα θα μοιράζει και βαριές υποχρεώσεις ... σε ανθρώπους που μέχρι τώρα τους είχε γίνει δεύτερη φύση ... να αναθέτουν τις τύχες τους ... με τις παλιές “δημοκρατικες” διαδικασίες. Στις πρώτες δυσκολίες οι άνθρωποι θα τείνουν να ξαναθυμούνται τον παλιό τους εαυτό ... θα αναζητούν την ησυχία τους ... ... Θα είναι έτοιμοι να παραχωρήσουν την εξουσία που τους ανήκει ... θα αποτραβηχτούν απο τους επαναστατικούς μηχανισμούς εξουσίας.  

# Και που θα παραχωρήσουν το μερίδιο εξουσίας που τους αναλογεί ??  

Α. Στην αντεπαναστατική αντιπολίτευση ... παράνομη ... ή νόμιμη (ακόμα χειρότερα για την επανάσταση ... εάν η ίδια η επαναστατική εξουσία έχει τοποθετήσει την αντεπαναστατική αντιπολίτευση σε νόμιμη θέση). Κανόνας: η κάθε αντεπαναστατική αντιπολίτευση ... το πιθανώτερο είναι πως θα δρά στο όνομα της επανάστασης ... στα λόγια θα είναι μια δύναμη επαναστατική !!! Ερώτημα: Ποιος θα κρίνει ποια αντιπολίτευση είναι αντεπαναστατική ?? Κανένας άλλος παρά οι πρωτοπόρες πολιτικές δυνάμεις της επανάστασης. Όλα θα κριθούν με βάση τις θεωρητικές αναλύσεις των κομμουνιστών !!! Και γιατί παρακαλώ ?? Ερώτημα: Δεν είναι η μάζα ικανή να προσδιορίσει ποιές ακριβώς πολιτικές δυνάμεις είναι αντεπαναστατικές και ποτέ ... γιατί να έχει για αυτό τον λόγο την ανάγκη των κομμουνιστών ?? Προφανώς θεωρητικά μπορεί ανάλογα με τον βαθμό συνειδητότητας και αποφασιστικότητας. Αλλά ποτέ η μάζα δεν είναι ένα αυτόβουλο σύνολο χωρίς πολιτική αναφορά ... πάντα η μάζα με τις αποφάσεις της και την δράση της θα ορίζει μια κυρίαρχη πολιτική συνισταμένη. Ένα επαναστατικό πλάνο με την μορφή ενός οργανωμένου πολιτικού σχηματισμού. Την πολιτική πρωτοπορία της επανάστασης.  
Αυθόρμητες επαναστάσεις του “βλέποντας και κάνοντας” ... απλά δεν θα υπάρξουν ποτέ !!!  
Δεν υπάρχει ακόμα κανένας θεωρητικός ορατός λόγος που να υποδείχνει πως οι πρωτοπόροι των επόμενων επαναστάσεων δεν θα είναι οι κομμουνιστές ... δηλαδή η οργανωμένη εργατική τάξη και οι σύμμαχοι τους. Ευπρόσδεκτοι όλοι όσοι έχουν να μας δείξουν και άλλες κοινωνικές δυνάμεις που μπορούν να φέρουν σε πέρας την επαναστατική ταξική ανατροπή. 
     
 ... ή ...  

Β. Στην επαναστατική γραφειοκρατία.  
Με λίγα λόγια. Η επαναστατική δημοκρατία δεν θα έχει καμμία απολύτως σχέση με την αστική δημοκρατία που γνωρίζουμε. Κάθε επαναστατική δημοκρατία ... θα παραμένει τέτοια όσο η μάζα θα μετέχει ενεργά και αποφασιστικά στους μηχανισμούς εξουσίας. Αν πάψει αυτή η δράση της μάζας ... η επαναστατική δημοκρατία θα τείνει αναπόφευκτα προς αντεπαναστατικές μεταλλάξεις ... ή η ίδια μάζα θα αναθέσει την διαχείρηση και την εφαρμογή της εξουσίας στην ... επαναστατική γραφειοκρατία.  
Οι σωστές θεωρητικές αναλύσεις και οι αγνές επαναστατικές προθέσεις της κάθε επαναστατικής γραφειοκρατίας ... θα χαθούν στις σκοτεινές πλευρές της ιστορίας ... εάν η κάθε τέτοια επαναστατική γραφειοκρατία δεν βάλει σαν μοναδικό της καθήκον ... την επανακινητοποίηση και την επανένταξη των μαζών στην επαναστατική δράση.  

Σε αυτό το σημείο μπορεί ευθέως να διατυπωθεί το επόμενο ερώτημα: Σοβιετική Δημοκρατία των μαζών και εσωκομματική δημοκρατία των κομμουνιστών ... ή ... η γνωστή “δημοκρατία” των αντεπαναστατών ?? Στις κρίσιμες καμπές της επαναστατικής διαδικασίας ... τι είναι προτιμότερο για την τύχη της επανάστασης ... να αναλάβει στα χέρια της την διαδικασία μια αντεπαναστατική αντιπολίτευση ... ή ... μια γραφειοκρατία προσηλωμένη στην επανάσταση ?? Για τον κομμουνιστή η απάντηση πρέπει να είναι προφανής. 
Προτιμότερη θα είναι η γραφειοκρατία αρκεί να αποδειχθεί ... επαναστατική !!! Δηλαδή να φέρει σε πέρας το μόνο επαναστατικό καθήκον που έχει. Την μαζική συμμετοχή της κοινωνίας στην επαναστατική εξουσία. Την επαναστατική ... αυτοκατάργηση της γραφειοκρατίας.  

Αυτή είναι η παρακαταθήκη του Λένιν. Αυτός ήταν και ο σκοπός των τεσσάρων αναρτήσεων ... Η “διαθήκη” του Λένιν.  
Την επαναστατική αποτελεσματικότητα της καθοδήγησης του Λένιν ... δεν έχουν το κουράγιο να την αμφισβητήσουν ούτε ακόμα οι απολογητές του καπιταλισμού ... πολύ δε περισσότερο οι κάθε λογής αριστεροί. Προσπαθούν όμως να δημιουργήσουν μια πλαστή εικόνα της επανάστασης που ιστορικά δεν μπορεί να υπάρξει. Η γενική λογική τους είναι περίπου πως ... ο πραγματικός επαναστάτης Λένιν πραγματοποίησε μια κοινωνική επανάσταση συνταρακτική ... αλλά ουτοπική και θνησιγενή επειδή ... οταν θα φύγει απο την ζωή ο φωτεινός ηγέτης-ιδιοφυΐα ... η επαναστατική διαδικασία μοιραία και νομοτελειακά θα εκφυλιστεί σε μια γραφειοκρατική αυταρχική εξουσία κάστας. Πολύ βολική μάτια για την ιστορία !!! Μην κάνετε επαναστάσεις επειδή αργά η γρήγορα θα καταλήξουν στην γραφειοκρατική εξουσία !!!  

Ολοι αυτοί αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι ... να μας πούν πως κάθε επανάσταση πάντα θα κουβαλάει μέσα της ... και την αντεπανάσταση και την γραφειοκρατία. Σε κάθε στιγμή της επανάστασης ... μέχρι την τελική νίκη της παγκόσμιας επανάστασης ... θα παραμονεύουν τα δυό αυτά τέρατα. Η αντεπανάσταση και η γραφειοκρατία

Η καθοδήγηση του Λένιν απέδειξε πως η επαναστατική μάζα μπορεί να “πνίξει” και τα δυό τέρατα που απειλούν και θα απειλούν κάθε επανάσταση. Οσο ο Λένιν δρούσε ... διχτάτορα τον έλεγαν και γραφειοκράτη. Οταν πέθανε ... τον “βάφτισαν” μεγάλο επαναστάτη ... για να βρωμίσουν σαν γραφειοκράτες και διχτάτορες ... εκείνους που στάθηκαν πιστοί στις επαναστατικές παρακαταθήκες του Λένιν.  


Υ.Γ. Εδώ τελειώνει το 2015 ... που αναμφισβήτητα κατάφερε να χώσει στα μυαλά εκατομμυρίων Ελλήνων ... ιδέες για εύκολες και ανέξοδες “επαναστάσεις” ... που θα φέρουν και θα ακουμπήσουν μπροστά στον καναπέ μας την ... Νίκη ... που μας χρωστάνε και μας ανήκει !!! Ετσι απλά ... επειδή έχουμε δίκιο. 
Δεν βρίσκω καλύτερη ευχή και κατάρα για τον χρόνο που έρχεται ... παρά τον στίχο του Γκάτσου ...  
   ... "νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί, 
        με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί"
        
       Καληνύχτα Κεμάλ 
          

 

5 σχόλια:

  1. Πολύ ωραίο κείμενο, Αντίβαρε. Καλή σου χρονιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ Νεοφυτε. Άα και κάτι άλλο. Πολλά δικά σου σχόλια ... πάνε αυτόματα στα ανεπιθύμητα. Δεν συμβαίνει με άλλους. Δες το.

      Διαγραφή
    2. Το ξέρω, μου το 'χει πει κι ο Σφυροδρέπανος και το έχω παρατηρήσει και αλλού, όπου δεν δημοσιεύονται ποτέ. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό το πράγμα και δεν ξέρω και πού να το ψάξω. Αν έχεις καμιά ιδέα, ή αν έχει κάποιος άλλος… Ευχαριστώ που το σημειώνεις.

      Διαγραφή
  2. πολυ καλη αναλυση ειδικα σχετικα με το συνταγμα του 1936

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πολυ καλο το κειμενο καλη χρονια και απο εμενα Συντροφε. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

1. Δεν σχολιάζω σχολιαστές ... εκτός επιλεγμένων περιπτώσεων. Περιπτώσεων με ζουμί και ουσία και σε σχέση πάντα με το θέμα της ανάρτησης
2. Δεν με ενοχλούν τα μπινελίκια ... αρκεί να περιέχουν πολιτική ουσία
3. Επαναλαμβανόμενα στερεότυπα μηνύματα ... δεν προσφέρουν τίποτα
4. Οχι οτι τα ψευδώνυμα προσφέρουν κάτι σημαντικό ... αλλά χρειάζονται σαν ελάχιστη βάση "συννενόησης". Προτιμούνται τα ψηφιακά !!!
5. Μακρυά απο εδώ φασιστικά και κρυφοφασιστικά "τραγουδάκια" με την μορφή άποψης
6. Επιφυλάσσομαι για τον χειρισμό των τρόλ και των ερειστικών επιτηδείων ... κατά περίπτωση
7. Αλλο πολιτική αντιπαράθεση ... και άλλο παθολογικός αντικομμουνισμός. Η διαφορά βγάζει ... μάτι