Η ΛΑΙΚΗ ΜΑΖΑ ΚΑΙ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ

Απο τότε που ο μαρξισμός ... μπήκε στα μυαλά των ανθρώπων ... κύλησε πολύ νερό στ΄αυλάκι της ανθρωπότητας. Οι περισσότεροι άνθρωποι σε κάποια φάση της ζωής τους ... δηλώναν μαρξιστές, οι μάζες άρχισαν να αποκτούν πολιτική οργάνωση, η άρχουσα τάξη άρχισε να νοιώθει άβολα, ορδές τάχα μαρξιστών προσπαθούσαν να απονευρώσουν το πραγματικό νόημα του μαρξισμού και κυρίως να τον περιορίσουν στο “ανώδυνο” θεωρητικό πεδίο ... ώσπου τον μαρξισμό τον “πήραν” στα χέρια τους επαναστάτες όπως ο Λένιν ... ο πρώτος παγκόσμιος ιμπεριαλιστικός πόλεμος ξεκλήρισε μα και επαναστατικοποίησε τεράστιες μάζες ανθρώπων και τελικά το κατά Μάρξ εργατικό κράτος ... γεννήθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα. Δεν έμελλε όμως να ζήσει. Γιατί ??

Μιά πρώτη προσέγγιση ...

Θέλουμε δεν θέλουμε, μας αρέσει δεν μας αρέσει η ιστορική στιγμή που οι λαικές μάζες κατάκτησαν την μεγαλύτερη συμμετοχή στον μηχανισμό και στον έλεγχο της εξουσίας ... ήταν η Οχτωβριανή Επανάσταση του 1917 που γέννησε το πρώτο επαναστατικό εργατικό κράτος. Ας διαβάσει κάποιος το πρώτο σοβιετικό σύνταγμα για να καταλάβει τι εστί βερύκοκο. Για πρώτη φορά στην ιστορία, η εξουσία έφυγε απο τα χέρια των καπιταλιστών και των ιδιοκτητών και δόθηκε η δυνατότητα ... η εργαζόμενη μάζα με κύτταρο εξουσίας την μονάδα παραγωγής να γίνει ο πυρήνας της εργατικής δημοκρατίας (ή αλλοιώς ... διχτατορία του προλεταριάτου για τον λόγο ότι οι εκμεταλλευτές εκτός απο την εξουσία έχαναν και τα πολιτικά τους δικαιώματα όσο δεν αποδέχονταν την απώλεια του “δικαιώματος” της εκμετάλλευσης ανθρώπων), με την αντιπροσωπευτική συμμετοχή των εργαζομένων στην εξουσία και στην διεύθυνση ... δόθηκε η δυνατότητα να εκλέγουν και να ανακαλούν εκπροσώπους των εργαζομένων στα ανώτερα όργανα της εξουσίας.

Η πολιτικά οργανωμένη μάζα μπορεί και κάνει τέτοια νικηφόρα βήματα ... μόνο με ταξικό αγώνα και με την προυπόθεση οτι θα δημιουργήσει με την δράση της ... επαναστατική κατάσταση σύγκρουσης με την εξουσία του κεφαλαίου. Μπορεί να καταλαμβάνει την εξουσία ... αλλά η επαναστατική κατάσταση δεν μπορεί να λήξει σε αυτό το σημείο επειδή υπάρχουν τώρα πιά δύο σοβαρά καθήκοντα. Πρώτο ... η οικοδόμηση του σοσιαλισμού και δεύτερο ... η απόκρουση της βέβαιης ταξικής αντίδρασης των αστών (ντόπιας και ξένης σε αγαστή συνεργασία). Ο ταξικός πόλεμος θα πρέπει να συνεχιστεί για πολύ μεγάλο διάστημα. Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά εαν η μάζα θέλει να διατηρήσει την εξουσία που κέρδισε. Κανένας ταξικός εχθρός δεν θα επιδείξει ποτέ την αβρότητα του σεβασμού στην νέα εξουσία. Θα προσπαθήσει με νύχια και με δόντια να την καταστρέψει. Και αυτός ο μονοδρομικός ταξικός πόλεμος δεν μπορεί να συνεχισθεί νικηφόρα ... εαν οι μάζες δεν παραμείνουν σε επαναστατική κατάσταση.

Ο ορισμός της επαναστατικής κατάστασης δεν μπορεί παρά να έχει σχέση με την ισχυρή θέληση των μαζών να υλοποιήσουν τους στόχους της νέας εξουσίας και ταυτόχρονα να την υπερασπισθούν απο κάθε κίνδυνο. Καμμιά οργανωμένη μάζα δεν θα το πράξει ... εάν αυτή την εξουσία δεν την αισθάνεται σαν την δική της εξουσία. Ο μόνος τρόπος είναι να ... συμμετέχει άμεσα και έμμεσα στον μηχανισμό άσκησης και στον μηχανισμό ελέγχου της εξουσίας με ισχυρά εδραιωμένη την θέληση συλλογικής κοινωνικής συμπεριφοράς-δράσης και ταυτόχρονα με ισχυρά συμπιεσμένο και όσο το δυνατόν πιό αδρανή τον προεπαναστατικό τρόπο σκέψης και δράσης ... του ατομισμού και του προσωπικού συμφέροντος. Η επαναστατική κατάσταση λοιπόν απαιτεί μάζες που απαρτίζονται απο ανθρώπους “έτοιμους”, συνειδητοποιημένους, αποφασισμένους, ανθεκτικούς και πρωταρχικά ανθρώπους που ιεραρχούν το κοινωνικό συμφέρον πολύ πιό ψηλά απο το ατομικό. Δύσκολες καταστάσεις.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο αρχίζουν άλλα κόλπα και άλλα προβλήματα. Δυστυχώς το ανθρώπινο μυαλό παίζει παράξενα (αν και προβλέψιμα) παιχνίδια. Ποτέ κανένας επαναστάτης δεν γεννήθηκε επαναστάτης. Εγινε τέτοιος γιατί κατάφερε να πετάξει απο πάνω του το “κοστούμι” που φορούσε (ή του το φόρεσαν) μέχρι τώρα στην εκμεταλλευτική κοινωνία και πρέπει να καταφέρει να μην το ξαναφορέσει στις πρώτες δυσκολίες της νέας ζωής. Αυτό το “κουστουμάκι” δεν είναι άλλο παρά ... η συνήθεια και ο εθισμός στην ανοχή της εκμετάλλευσης των άλλων αρκεί να προωθείται το ατομικό συμφέρον.

Ας επιστρέψουμε ξανά στην επαναστατική εξουσία η οποία για να παραμείνει τέτοια θα πρέπει να εξασφαλίσει την πλατιά συμμετοχή της μάζας στον μηχανισμό της και ταυτόχρονα να αποτρέψει τα μέλη της κοινωνίας απο τον πειρασμό να φορέσουν και πάλι το παλιό “κουστουμάκι” του ατομισμού. Οποια επαναστατική εξουσία δεν το καταλάβει θα έχει υπογράψει αναπόδραστα την θανατική της καταδίκη. Ο ιδανικός αυτόχειρας. Πολλά μέλη της επαναστατημένης μάζας στην εξέλιξη της επαναστατικής διαδικασίας μοιραία θα κουραστούν, θα χάσουν την ορμή τους, θα απογοητευθούν, θα αποτραβηχθούν απο την κοινωνική διαδικασία και εν τέλει θα παραχωρήσουν το μερίδιο της εξουσίας που τους αναλογεί. Η κάθε επαναστατική εξουσία ... δεν πρέπει επ΄ουδενί λόγω να δεχθεί αυτή την παραχώρηση. Θα πρέπει να συνεγείρει ξανά τις μάζες και να τις επανατοποθετήσει στον μηχανισμό της εξουσίας. Αν αυτή την παραχώρηση την δεχθεί ... τότε όλο και περισσότερες μάζες θα παθητικοποιηθούν, θα αδρανοποιηθούν και αυτό το κενό εξουσίας θα κληθεί να το καλύψει ένας μηχανισμός που στην επαναστατική ορολογία τον ονομάζουμε γραφειοκρατικό μηχανισμό. Τότε η επαναστατική ηγεσία θα έχει χάσει την επαφή της με τις μάζες που θα αδρανοποιούνται όλο και βαθύτερα. Τότε η εξουσία θα έχει πάψει να είναι επαναστατική.

Τότε θα έχουμε μιά εξουσία μόνο στα λόγια και όχι στην ουσία επαναστατική ... που θα της προκύψει ένα νέο πολύπλοκο “καθήκον”: πως θα χειρισθεί τις αποτραβηγμένες και απογοητευμένες μάζες που όλο και πλατύτερα θα φλερτάρουν με τον παλιό ατομισμό και ταυτόχρονα οι ίδιες μάζες τελικά θα πρέπει να αντιμετωπίσουν (ανέτοιμες πιά) τον εξελισόμενο πόλεμο με τον ταξικό αντίπαλο που προφανώς θα συνεχίζεται ακόμα. Η μία λύση θα είναι μιά νέα επαναστατική έξαρση και επανακινητοποίηση των μαζών στον κοινωνικό και συλλογικό δρόμο της συμμετοχής στον μηχανισμό της εξουσίας και αποτραβηξή τους απο τον ατομικό μικρόκοσμο. Στην ιστορία της Σοβιετικής εξουσίας αυτό τον δρόμο ο Λένιν τον εφάρμοσε σε πολλές περιστάσεις με εξαιρετική επιτυχία (ταξικός πόλεμος με τσιφλικάδες, πολλαπλή ξένη επέμβαση, ταυτόχρονος εμφύλιος, ΝΕΠ και τράβηγμα των αγροτών με το μέρος της επανάστασης). Κατόπιν ο Στάλιν το ίδιο επιχείρησε στην κολεκτιβοποίηση (ο ταξικός πόλεμος με τους κουλάκους), στην εφαρμογή του κεντρικού σχεδιασμού (πενταετή πλάνα) και κυρίως στον πατριωτικό πόλεμο (ο ταξικός πόλεμος με τους διεθνείς καπιταλιστές) πολλές φορές με μεγάλη επιτυχία, άλλες φορές με σχετική και κάμποσες φορές με πολλά προβλήματα. Ομως και οι δυό αυτοί ηγέτες πάντα έδρασαν με απαράβατο γνώμονα την μαρξιστική θεωρία της οικοδόμησης του σοσιαλισμού και την υπεράσπιση με κάθε τρόπο της επαναστατικής διαδικασίας. Δεν πρόδωσε κανείς από αυτούς τον λαό και την επανάσταση.

Μια επανάσταση που εξ΄ορισμού θα γεννά γραφειοκρατία όσο οι μάζες θα έχουν την αναπόφευκτη τάση να αποσύρονται απο την κοινωνική δράση, άσχετα εαν κάποιος ηγέτης είναι πιό αποτελεσματικός απο τον άλλον στο να συνεγείρει και να ξαναμπάζει τις αδρανείς μάζες στην επαναστατική διαδικασία εκ νέου. Ο Λένιν εξηλέκτρισε και εκβιομηχάνισε την σοβιετική χώρα κερδίζοντας ταυτόχρονα τον εμφύλιο και την εξωτερική επέμβαση καθοδηγώντας ή εξαναγκάζοντας μιά μάζα που τρεφόταν, ντυνόταν και ζούσε με “πολεμικό” δελτίο στα όρια του ανθρωπίνως ανυπόφορου ?? Ο Στάλιν καθοδήγησε μία μάζα να κερδίσει τον μεγάλο πόλεμο δίνοντας 20.000.000 νεκρούς ή την εξανάγκασε να το κάνει με την OGPU την γραφειοκρατία και τον τρόμο ?? Οι απαντήσεις είναι μάλλον προφανείς και εύγλωττες.

Τα σοβαρά προβλήματα θα αρχίζουν όταν κάποιοι ηγέτες αυτή την εγγενή τάση της μάζας προς την αδρανοποίηση δεν την αντιμετωπίζουν με επαναστατικό τρόπο ... αλλά με διαφορετική τακτική. Ποιά μπορεί να είναι η διαφορετική τακτική ?? Το ερώτημα δεν επιδέχεται παρά μόνο μία απάντηση. Στην θέση της επαναστατικοποίησης της αδρανοποιημένης μάζας ... θα μπεί μοιραία ... η ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ της αδρανοποιημένης μάζας. Ή καλύτερα ... στην ουσία η δωροδοκία της αδρανοποιημένης μάζας. Οταν την αδρανοποιημένη μάζα την “ικανοποιείς” με διάφορους τρόπους το σίγουρο είναι ότι την διογκώνεις και “καλείς” ακόμα πλατύτερες μάζες στην ίδια αδράνεια ... ακόμα πλατύτερες μάζες μακρυά απο την κοινωνική συμμετοχή ... ακόμα πλατύτερες μάζες σε ατομικούς μονόδρομους ... και συνεπώς ακόμα μεγαλύτερη διόγκωση του γραφειοκρατικού μηχανισμού ... ακόμα μεγαλύτερη απόσπαση του μηχανισμού εξουσίας απο τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες ... τεράστια “παραγωγή” ανθρώπων παγιδευμένων στην ικανοποίηση του ατομικού συμφέροντος που θα επιχειρήσουν να εισέλθουν στον μηχανισμό εξουσίας μόνο και μόνο για την εκπλήρωση των προσωπικών φιλοδοξιών. Στο σημείο αυτό ο γραφειοκρατικός μηχανισμός αρχίζει να μετατρέπεται σε κοινωνική κάστα φύσει και θέσει αποσπασμένη απο την μάζα.

Θέλουμε δεν θέλουμε ... δυστυχώς ... η διαδικασία ικανοποίησης και στην ουσία δωροδόκησης των λιγότερο επαναστατικών και αποφασισμένων μαζών, άρχισε μετά τον θάνατο του Στάλιν. Η συζήτηση όμως είχε αρχίσει πολύ πριν. Ηταν η γνωστή συζήτηση για τις υποδιαιρέσεις Ι και ΙΙ του κεντρικού σχεδιασμού. Μέχρι εκείνο το σημείο η υποδιαίρεση Ι (παραγωγή μέσων παραγωγής ... δηλαδή η απαιτητική σε χρηματοδοτικούς πόρους βαρειά βιομηχανία) υπερτερούσε σημαντικά της ΙΙ (παραγωγή καταναλωτικών αγαθών ... δηλαδή η λιγότερο κοστοβόρα ελαφριά βιομηχανία) με σκοπό την γρήγορη επέκταση της εκβιομηχάνισης της σοβιετικής κοινωνίας και στον βιομηχανικό και στον αγροτικό τομέα με την αντίστοιχη αρνητική επίπτωση στην επάρκεια αλλά και στην ποιότητα των καταναλωτικών αγαθών. Η συζήτηση αυτή διευρύνθηκε όταν άρχισε ο προβληματισμός για τον ρόλο που παίζει ο νόμος της αξίας στην σοβιετική κοινωνία. Δειλά-δειλά λοιπόν άρχισαν να ακούγονται οι πρώτες φωνές για την ανατροπή των υποδιαιρέσεων του κεντρικού σχεδιασμού και για την επέκταση κανόνων ελεύθερης αγοράς στην σοσιαλιστική οικονομία (αγοραίοι και αντιαγοραίοι). Περισσότερα καταναλωτικά προιόντα επειδή οι μάζες διαμαρτύρονται και δεν διαθέτουν υπομονή και μάλιστα εμπορία των προιόντων με βάση τον νόμο της αξίας ... δηλαδή με στόχο το κέρδος της κρατικής επιχείρησης εις βάρος βεβαίως της εκβιομηχάνισης και στην ουσία της ύπαρξης του σοβιετικού κράτους. Εισηγούνταν δηλαδή έναν συγκαλυμένο “κρατικό καπιταλισμό” ... παραγνωρίζοντας το βασικό δίδαγμα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης μέχρι εκείνη την στιγμή: πως η γραφειοκρατική διόγκωση και η απόσπαση μαζών απο την επαναστατική εξουσία είναι ευθέως ανάλογη της προσμονής ατομικού “κέρδους” κάθε μορφής και επομένως ανάλογη με την κάθε στιγμή επιβίωση εμπορευματικών καπιταλιστικών σχέσεων στην μεταβατική σοσιαλιστική οικονομία. Γενικά όσο ζούσε ο Στάλιν αυτά παρέμεναν στο επίπεδο των προβληματισμών. Στην πράξη ο κεντρικός σχεδιασμός (πενταετή πλάνα) συνέχισε να δίνει βάρος στην εκβιομηχάνιση (είναι βέβαιη η αρνητική έκβαση του 2ου παγκοσμίου πολέμου για την ΕΣΣΔ εαν δεν επέμεναν σε αυτή την στρατηγική ... θα πολεμούσαν γεμάτοι σαπούνια, οδοντόκρεμες, αυτοκίνητα και ραδιόφωνα – ποιοτικά καλύτερα – χωρίς τανκς, αεροπλάνα, κανόνια και κατιούσες), ο νόμος της αξίας δεν είχε ρυθμιστικό χαρακτήρα στην οικονομία : τα προιόντα της κρατικής βιομηχανίας ήταν διατιμημένα με βάση τον ελεγχόμενο απο τα σοβιέτ κεντρικό σχεδιασμό, τα μέσα παραγωγής δεν ήταν εμπορεύσιμα στην κυκλοφορίας τους, τα κέρδη της αγροτικής παραγωγής ελεγχόμενα και αποδιδόμενα στο κολχόζ και όχι στα μέλη του κολχόζ, τα μέσα παραγωγής των κολχόζ ανήκαν στο κράτος και όχι στα ίδια τα κολχόζ, τα κολχόζ πουλούσαν στο κράτος το προιόν με τιμή καθοριζόμενη απο τα σοβιέτ, οι μισθοί σε σταθερή αύξηση (τουλάχιστον στα μη πολεμικά χρόνια), οι κοινωνικές παροχές (στέγη, υγεία, παιδεία, αθλητισμός, πολιτισμός, αναψυχή και διακοπές) σε πρωτόγνωρα επίπεδα, συνταξιοδότηση στα 55 χρόνια για τις γυναίκες και στα 60 για τους άνδρες, η αλματώδης αύξηση του κοινωνικού παραγόμενου προιόντος επέτρεπε τις συνεχείς μειώσεις του υποχρεωτικού χρόνου εργασίας, οι οικονομικοί δείκτες ανάπτυξης στα ανώτερα “κόκκινα” (η τεράστια κρίση του 29 μόνο την ΕΣΣΔ δεν άγγιξε), η ανεργία ανύπαρκτη και το εξωτερικό εμπόριο με τον καπιταλιστικό κόσμο γινόταν μονοπωλιακά απο το κράτος με σκοπό την αναζήτηση του μέγιστου κέρδους απο την πώληση σοβιετικών προιόντων. Εν΄ολίγοις η τσιφλικάδικη και βιομηχανικά καθυστερημένη Ρωσία του 1917 ... σε 15-20 χρόνια είχε μετατραπεί σε μιά βιομηχανική υπερδύναμη που σε λίγο θα κερδίσει τον παγκόσμιο πόλεμο και θα συντρίψει τον φασισμό ... μάλιστα με μιά οργανωμένη κοινωνία που το παραγώμενο κοινωνικό προιόν, αμβλύνοντας την ανισομετρία που είχε κληρονομήσει, το μοίραζε σε όλα τα μέλη της, απείρως δικαιότερα απο πρίν (ποτέ δεν κατάφεραν να πετύχουν την απόλυτα δίκαια μοιρασιά ... κομμουνισμό το λέμε αυτό) και μάλιστα σε ποιοτικό επίπεδο ισόβαθμο με εκείνο της μεσαίας τάξης (και σε πολλές περιπτώσεις των ανώτερων μεσαίων στρωμάτων) των αναπτυγμένων δυτικών κοινωνιών. Προφανώς δεν μπόρεσαν να πετύχουν ποτέ ποιοτικό επίπεδο παρόμοιο με εκείνο που προσφέρει η δυτική αστική τάξη στα μέλη της ( ... τέτοια φαινόμενα θα αποκτήσει πολύ αργότερα η σοβιετική κοινωνία).

Μετά τον θάνατο του Στάλιν ... θα ήταν ευχής έργο ... η λεγόμενη “αποσταλινοποίηση” να είχε ασχοληθεί με το ξερίζωμα των όποιων σχηματισμένων γραφειοκρατικών στεγανών και αυταρχικών δομών του Στάλιν στον μηχανισμό εξουσίας και στο ΚΚΣΕ και να επαναφέρει ξανά σε επαναστατική εγρήγορση τις αδρανείς εργατικές μάζες. Δυστυχώς αποδείχθηκε ότι μόνο αυτό δεν τους ενδιέφερε και η διακήρυξη της “αποσταλινοποίησης” ... ήταν απλώς το όχημα για την εφαρμογή των προηγούμενων σχεδίων. Ειδικά μετά το 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ (1956 – Χρουτσώφ) άρχισε μιά περίοδος – όπως θα αποδειχθεί στην πράξη - απομάκρυνσης των μαζών απο οποιαδήποτε επαναστατική συμμετοχή στους μηχανισμούς της εξουσίας. Αρχισε η προσπάθεια για την άμεση ικανοποίηση των καταναλωτικών αναγκών (ανατροπή των υποδιαιρέσεων του κεντρικού σχεδιασμού και επομένως υποβάθμιση της βιομηχανικής ανάπτυξης), καταργήθηκε η κρατική μονοπώληση του εξωτερικού εμπορίου (άρχισε σχηματισμός μιάς τάξης εμπόρων του ιδιωτικού εξωτερικού εμπορίου και μάλιστα με κρατική βοήθεια), άρχισε εφαρμογή οικονομικής αυτοδιαχείρησης βιομηχανικών μονάδων με αποτέλεσμα την επιδίωξη κέρδους της μονάδας, ανταγωνισμός με συναφείς μονάδες, δημιουργία διευθυντικής κάστας που διαχειριζόταν τα κέρδη, συμπίεση εργατικών απολαβών στο όνομα της βιωσιμότητας της επιχείρησης, αποδυνάμωση του κεντρικού σχεδιασμού και κατ΄επέκταση αποδυνάμωση του κοινωνικού μηχανισμού αναδιανομής του κοινωνικού προιόντος, πέρασμα των κρατικών μέσων παραγωγής που χρησιμοποιούσαν τα κολχόζ στην ιδιοκτησία των ίδιων των κολχόζ, εμφάνιση προσπαθειών χειραγώγησης τιμών των καταναλωτικών προιόντων, εμφάνιση φαινομένων πλουτισμού, άνθιση λαθρεμπόριου, μαύρης αγοράς και εγκληματικότητας ... και σταδιακά η ανάπτυξη του φαινομένου που ονομάσθηκε ... «σκιώδες κεφάλαιο», αποτέλεσμα όχι μόνο πλουτισμού από το επιχειρησιακό κέρδος, αλλά και της «μαύρης» αγοράς, εγκληματικών πράξεων σφετερισμού του κοινωνικού προϊόντος. Οι κάτοχοι αυτών των κεφαλαίων επεδίωκαν ... τη νόμιμη λειτουργία του ως κεφάλαιο στην παραγωγή, δηλαδή την εξαγορά και ιδιωτικοποίηση των μέσων παραγωγής, στην παλινόρθωση δηλαδή του καπιταλισμού. Την ίδια στιγμή που στην σοβιετική κοινωνία αυξάνονταν ραγδαία εκείνες οι μάζες που επιδίωκαν μόνο το ατομικό συμφέρον με όλους τους δυνατούς τρόπους ενάντια στα συμφέροντα των μαζών των εργαζομένων, την περίοδο δηλαδή που φούντωναν ξανά οι ταξικές αντιθέσεις στην σοβιετική κοινωνία ... η ηγεσία του ΚΚΣΕ διαπίστωνε πως η ταξική πάλη είχε τελειώσει και ανακύρηττε το παλλαικό κράτος. Με λίγα λόγια στο όνομα του χτυπήματος της γραφειοκρατίας ... άρχισε να αναβιώνει ένας μηχανισμός γιγάντωσης της γραφειοκρατίας και ακραίας παθητικοποίησης των μαζών ... με τα γνωστά αποτελέσματα του τέλους της δεκαετίας του ΄80.

Σε αυτό το σημείο ας μην αρχίσουμε τις συγκρίσεις ... του μηχανισμού της επαναστατικής λαικής εξουσίας με την γνωστή καπιταλιστική κοινοβουλευτική “δημοκρατία”. Η μιά περίπτωση αφορά έναν τεράστιο μηχανισμό διαρκούς εφαρμογής και ελέγχου της εξουσίας στον οποίον η μάζα συμμετέχει άμεσα και συνεχώς σε μιά εξ´ ορισμού αμφίδρομη διαδικασία που δεν διαθέτει ποτέ κανέναν μηχανισμό άμεσης ή έμεσης δωροδοκίας και εξαγοράς της συνείδησης των μαζών και που ιστορικά απέδειξε πως όταν χάσει την επαναστατική συμμετοχή των ίδιων των μαζών δεν μπορεί παρά να εγκαταλήψει την εξουσία ... στην ουσία ... χωρίς καμμιά δυνατότητα αντίδρασης. Ετσι και έγινε ... έτσι θα γίνεται. Απο την άλλη στην κοινοβουλευτική “δημοκρατία” υπάρχει ένας τεράστιος μηχανισμός ψευδαίσθησης εκλογικής “συμμετοχής”στην εξουσία. Ποτέ και πουθενά στην ιστορία, καμμία κοινοβουλευτική διαδικασία δεν αφαίρεσε ποτέ την εξουσία απο την αστική τάξη. Το μόνο που κάνει είναι να επιλέγει και να εναλλάσει τους διαχειριστές αυτής της εξουσίας. Ταυτόχρονα η κοινοβουλευτική “δημοκρατία” αποτελεί έναν τεράστιο μηχανισμό αέναης αλλοίωσης της θέλησης των μαζών με ταυτόχρονη εξαγορά συνειδήσεων και απάθειας που είναι πιό ραφινάτος και ύπουλος όσο πιό πολλά καπιταλιστικά υπερκέρδη μπορεί να διοχετεύσει προς τις μάζες και που όταν δεν πετυχαίνει την “δημοκρατική” διαιώνιση της εξουσίας (κρίσεις) ... μονοδρομικά και ως διά μαγείας η κοινοβουλευτική “ομαλότητα” μεταλλάσεται σε χούντες, φασισμό, αίμα, πόλεμο ... που εξασφαλίζουν προσωρινά την ίδια αστική εξουσία με πιό αυταρχικούς διαχειριστές ... και όταν “εξομαλυνθεί” η κατάσταση και η εξουσία δεν απειλείται ... τούμπαλιν και ως διά μαγείας μεταμορφώνεται ξανά σε αλα κάρτ “ομαλή δημοκρατία”.

Λοιπόν για να τελειώνουμε !! Καμμία γραφειοκρατική κάστα και καμμία νομεκλατούρα δεν μπορεί να επιβληθεί σε κανέναν επαναστατημένο λαό και κανένας αποτραβηγμένος εφησυχασμένος λαός δεν μπορεί παρά να γεννήσει κλειστές και στεγανές κάστες εξουσίας κατ´ ανάθεση και εν γνώσει του ... που μονοδρομικά και μοιραία θα οδηγούν στην ήττα της κάθε εργατικής εξουσίας.