Για αυτό το ιστολόγιο

Σκέψεις και δεδομένα που νομίζω πως βοηθάνε να βρούμε την πραγματική μας κοινωνική θέση ... και να αποκοπούμε απο τον ρόλο που θέλουν να μας επιβάλουν.
Ας πετάξουμε απο πάνω μας το "κουστούμι" που μας έχουν φορέσει. Δεν είναι στα μέτρα μας. Μας πνίγει.


Τετάρτη 20 Απριλίου 2016

Κούβα: Μιά επαναστατική ΝΕΠ ... ή μιά καπιταλιστική παλινδόμηση ??

   Φαντάζομαι πως πολλοί θα περιμένουμε τις αποφάσεις του 7ου συνεδρίου του ΚΚ Κούβας για να πάρουμε μιά ιδέα για το πού πάει το πράμα καθώς η γενιά των επαναστατών σιγά-σιγά αποσύρεται και δίνει την θέση της ... στα παιδιά της επανάστασης. Μετά την επίσκεψη Ομπάμα στο νησί ... οι περισσότεροι εμφανίζουν μιά ακαταμάχητη τάση να παίρνουν "ακραία" θέση ... είτε προς την αισιόδοξη κατεύθυνση (αναγκαία λενινιστική ΝΕΠ που θα βαθύνει τις επαναστατικές διαδικασίες στο νησί !!!) ... είτε προς την απαισιόδοξη (νάμαστε καλά να την θυμόμαστε την επαναστατική Κούβα !!!)
Η αναφορά του 902.

    Απο τα πρώτα στοιχεία για τα θέματα που προβληματίζουν το συνέδριο των κουβανών κομμουνιστών ... μπορούμε να διακρίνουμε αισιόδοξα, καθησυχαστικά αλλά και ανησυχητικά σημάδια. Εδώ η τοποθέτηση του Ραούλ Κάστρο στο 7o συνέδριο (αγγλόφωνη Granma). Η στοιχειώδης διαλεκτική ανάλυση της στιγμής ... δεν μπορεί να αποκλείσει καμμία εξέλιξη. 

   Σοσιαλιστική χώρα η Κούβα σε ασφυκτική καπιταλιστική περικύκλωση με ελάχιστα διεθνή ερείσματα. Η σοσιαλιστική οικονομία που κυριαρχεί ο κοινωνικοποιημένος, κεντρικά σχεδιασμένος, τομέας ... το πρώτο καθήκον που πρέπει ανά πάσα στιγμή να εκπληρώνει ... είναι να εξασφαλίζει την διαβίωση του λαού. Επάρκεια λοιπόν στα είδη πλατιάς κατανάλωσης (κατά Μάρξ ... η υποδιαίρεση ΙΙ). Ομως όποιο σοσιαλιστικό κράτος έχει μόνο αυτό το καθήκον ... θα είναι ένα θνησιγενές κράτος. Το άλλο, αλλά εξίσου σπουδαίο καθήκον είναι η δημιουργία πλεονασμάτων μέσων παραγωγής (Υποδιαίρεση Ι) ... ή με την πλατιά έννοια η επίτευξη της διευρυμένης αναπαραγωγής. Απλοικά η υποδιαίρεση Ι ... πρέπει να υπερέχει της υποδιαίρεσης ΙΙ. Δηλαδή συσσώρευση ... για την σοσιαλιστική ανάπτυξη.
   Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ΄90 ... αυτή η διαδικασία ήταν σε μιά κατά βάση ομαλή εξέλιξη ... μέσω των ανταλλαγών με την ΕΣΣΔ (αλλά και άλλες χώρες). Η Κούβα έδινε ότι μπορούσε και έπαιρνε οτι χρειαζόταν ... για να διατηρεί την σχέση των υποδιαιρέσεων Ι και ΙΙ ... μέσες-άκρες σε κατάσταση διευρυμένης αναπαραγωγής. Δεν θα ισχυριστεί κανένας οτι μέχρι τότε οι κουβανοί ζούσαν ... μέσα σε "καταναλωτική" χλιδή ανάλογη με εκείνη των ανώτερων (ή και μεσαίων) στρωμάτων των καπιταλιστικών κοινωνικών πυραμίδων ... αλλά απολάμβαναν παροχές του σοσιαλιστικού κράτους ... τέτοιες που τα κατώτερα και τα μεσαία στρώματα των καπιταλιστικών κοινωνικών πυραμίδων δεν θα τα δούν ποτέ ούτε στον ύπνο τους. Κυρίως όμως εξασφάλιζαν την επιβίωση του σοσιαλιστικού κράτους.
   Η κατάσταση άλλαξε στις αρχές της δεκαετίας του ΄90. Η πρώτη αμυντική αντίδραση ήταν ... να περάσουν απο την κατάσταση της διευρυμένης αναπαραγωγής ... σε κατάσταση απλής αναπαραγωγής χωρίς καμμιά συσσώρευση μέσων παραγωγής ή κεφαλαίων για να αρχίζει κάθε φορά η νέα παραγωγή. Η υποδιαίρεση Ι ισούται με την ΙΙ. Μοιραία και αναπότρεπτα οι ανάγκες και των δύο υποδιαιρέσεων σταδιακά ξεπερνούν τις δυνατότητες της παραγωγής που όλο και υποχωρεί. Πρόβλημα ... χοντρό !!! Ακόμα χοντρότερο σε κατάσταση ... ενός "σκατόψυχου" καπιταλιστικού εμπάργκο.
   Επειγόντως χρειαζόταν ... συσσώρευση ... που εκ των πραγμάτων ο κοινωνικός (κρατικός) τομέας δεν μπορούσε να πετύχει. 
   Δυό δρόμοι υπάρχουν ...
   ... ή τα παρατάς και κάτω απο τον βάρος των αναγκών σχεδιάζεις συνειδητά μιά επιστροφή σε καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, ατονείς τον κεντρικό σχεδιασμό και ξεπουλάς λίγο-λίγο τον σοσιαλιστικό τομέα, κοιμίζοντας τον λαό με "καταναλωτικά" δωράκια, αδρανοποιώντας τον λαό που τελικά θα καλέσεις σε θυσίες και απώλειες των κατακτησεών του ... στο όνομα της υπεράσπισης της "σοσιαλιστικής" πατρίδας που όλο και περισσότερο θα βρωμάει καπιταλισμό ... μέχρι που θα ξημερώσει μιά μέρα που οι επίγονοι των κομμουνιστών θα διαχειρίζονται μιά καραμπινάτη αστική εξουσία των νέων τζακιών ... 
   ... ή κοιτάζεις να πετύχεις συσσώρευση με την εκμετάλλευση ιδιωτικών κεφαλαίων που θα προστρέξουν ακόμα και με μικρό κέρδος στην αρχή ... προσβλέποντας βέβαια στα υπερκέρδη που ονειρεύονται με την προσδοκία της ληστείας του σοσιαλιστικού κράτους που είναι σίγουροι πως θα προκαλέσουν με την δράση τους. Αυτή η "σιγουριά" έλκει πάντα το κεφάλαιο ... και στην δεδομένη συγκυρία φαίνεται πως τους οδηγεί ακόμα και στην άρση του εμπάργκο. Ο λαός της Κούβας και η επαναστασή του ... μέλλει να επιβιώσει απο αυτή την δοκιμασία ... μόνο και μόνο εάν καταφέρει να μπεί και πάλι σε μιά νέα φάση "επανα-επαναστατικοποίησης" ... που θα ακυρώσει τα σχέδια του ξένου κεφαλαίου αλλά και του ντόπιου που δειλά-δειλά και σε μικροκλίμακα αρχίζει να εμφανίζεται.

   Δηλαδή μιά κοινωνία (η μάζα) που οικοδομεί τον σοσιαλισμό σε καταστάσεις "κρίσης" ... δύο συνδυασμούς επιλογών έχει ...
   1. Εκμετάλλευση της ακόρεστης δίψας του κεφαλαίου για κέρδος προς όφελος της επαναστατικής διαδικασίας ... αλλά με την προϋπόθεση της ταυτόχρονης ύπαρξης μιάς μάζας σε κατάσταση επαναστατικής διέγερσης και ενός ΚΚ που την καθοδηγεί. Μιά πραγματική ... λενινιστική ΝΕΠ
   2. Αδρανοποίηση, απόσυρση της μάζας και ανάθεση της εξουσίας της σε μιά τεχνοκρατική κομματική γραφειοκρατία που θα διευθύνει την "εμπλοκή" του κεφαλαίου στην "σοσιαλιστική οικοδόμηση". Μιά κανονική ... καπιταλιστική παλινδρόμηση. "Νομοτελειακά" 

   Σε αυτό το σημείο ας θυμηθούμε ξανά την λενινιστική ΝΕΠ
   Στην Σοβιετική Ρωσία μέχρι το φθινόπωρο του 1918 είχαν εθνικοποιηθεί 3000 μεγάλες βιομηχανικές επιχειρήσεις. Χιλιάδες καπιταλιστικές επιχειρήσεις που έμειναν ακόμα υπο τον καπιταλιστικό έλεγχο έπρεπε να τεθούν υπό τον εργατικό έλεγχο και κατά συνέπεια υπό τον έλεγχο των Σοβιέτ. Σε αυτές τις επιχειρήσεις προφανώς δεν καταργήθηκε το καπιταλιστικό κέρδος αλλά ο εργατικός έλεγχος το περιόριζε με την επιβολή μέτρων υπέρ των εργαζομένων και παράλληλα καθιστούσε την επιχείρηση όλο και πιό ασύμφορη για τον ιδιοκτήτη της – με λίγα λόγια αδυνάτιζε την θέση του ιδιοκτήτη της επιχείρησης και την έκανε πιό εύκολα εθνικοποιήσιμη. Οι επιχειρήσεις που εθνικοποιήθηκαν έπρεπε να διευθυνθούν και ως ένα βαθμό αυτό μπορούσαν να το κάνουν και οι επιτροπές εργατών και τα τοπικά σοβιέτ. Αυτό ήταν δυνατό ως ένα βαθμό μόνο, αφενός για τον λόγο οτι ο τοπικός ή κλαδικός εργατικός έλεγχος δεν μπορούσε κάθε στιγμή να γνωρίζει και να μπορεί να συνυπολογίζει τις πανκρατικές ανάγκες της οικονομίας (αναγκαιότητα του κεντρικού σχεδιασμού) και αφετέρου στις τάξεις των εργατών δεν υπήρχαν οι ειδικοί στους περισσότερους κλάδους των γνώσεων και της τεχνικής (οι ειδικοί της παραγωγής ανήκαν σχεδόν αποκλειστικά στην αστική τάξη). Μέχρι το Σοβιετικό κράτος να δημιουργήσει την δικιά του γενιά ειδικών (η αναγκαιότητα της ανάπτυξης του εκπαιδευτικού σοβιετικού συστήματος) έπρεπε να χρησιμοποιήσει τους αστούς ειδικούς της διεύθυνσης και της ανάπτυξης της παραγωγής. Επρεπε να τους πείσει να συμμετέχουν στην σοσιαλιστική παραγωγική διαδικασία ή και στην ανάγκη προσωρινά να τους ανταμοίβει με μεγαλύτερη αμοιβή. Οσο οι εθνικοποιήσεις προχωρούσαν περιέρχονταν στα χέρια του σοβιετικού κράτους και διάφορες μετοχικές εταιρείες (με συμμετοχή του ιδιωτικού κεφλαίου) όπως επίσης το ίδιο το σοβιετικό κράτος σε αυτή την μεταβατική φάση ίδρυσε μετοχικές εταιρείες (για την εκμετάλλευση ιδιωτικών κεφαλαίων στην ανάπτυξη της παραγωγής) οι οποίες αποδίδαν κάποιο χρηματιστικό κέρδος στους ιδιοκτήτες των κεφαλαίων αλλά όλη η διαδικασία γινόταν κάτω απο τον έλεγχο του κράτους. Είναι αναπόφευκτο οτι στην διαδικασία οικοδόμησης σοσιαλιστικών σχέσεων να επιβιώνουν για ποικίλα κάθε φορά διαστήματα και καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Ηταν ο αναπόφευκτος κρατικός καπιταλισμός αυτής της περιόδου που έδινε την δυνατότητα στο Σοβιετικό κράτος να αναπτύσει τις παραγωγικές δυνάμεις της καθυστερημένης αγροτικής οικονομίας αλλά και να ασκεί έλεγχο στην πώληση των προιόντων και να ρυθμίζει την ανταλλαγή τους, ειδικά μέσω των καταναλωτικών συνεταιρισμών που και οι ίδιοι απέδιδαν κάποιο κέρδος στους συνεταιριστές. Παράλληλα έπρεπε να επιβληθεί κρατικός έλεγχος στην κυκλοφορία του χρήματος για να αρχίσει να αποδυναμώνεται ο κύκλος της κερδοφόρας χρηματιστικής κυκλοφορίας ώστε μεγαλύτερα τμήματα τέτοιων κερδών να διοχετεύονται στον κρατικό προυπολογισμό και οχι στο ιδιωτικό κέρδος. Τέτοιες ρυθμίσεις του αναγκαία μικτού μεταβατικού οικονομικού συστήματος τις διεκπεραίωνε το ελεγχόμενο απο το κράτος σύστημα του κρατικού καπιταλισμού. Μια άλλη λειτουργία που έκανε αναγκαία την λειτουργία τέτοιου συστήματος ήταν η αναγκαιότητα μονοπώλησης εκ μέρους του Σοβιετικού κράτους κρίσιμων προιόντων όπως βασικών ειδών διατροφής και ειδικά των σιτηρών. Μια άλλη πτυχή της λειτουργίας του κρατικού καπιταλισμού επιβάλονταν απο την αναγκαιότητα μονοπώλησης εκ μέρους του κράτους του εξωτερικού εμπορίου (το Σοβιετικό κράτος έπρεπε στις εμπορικές του σχέσεις με τον υπόλοιπο καπιταλιστικό κόσμο να επιδιώκει το δυνατόν μεγαλύτερο κέρδος και παράλληλα να μειώνει την εξαρτησή του απο το ξένο κεφάλαιο). Εκατομμύρια μικροέμποροι και μικροεπαγγελματίες στην πόλη και οι αγρότες στο χωριό, όποια παραγωγική διαδικασία και αν ασκούσαν την ασκούσαν με σκοπό την εξασφάλιση του μέγιστου κέρδους (κερδοσκοπία). Η κύρια έκφραση αυτού του μικροαστικού στοιχείου στην παραγωγική διαδικασία αποτελούσαν οι κουλάκοι του χωριού που παρήγαγαν βασικά διατροφικά είδη και επιδίωκαν να τα διακινούν κερδοσκοπικά. Το Σοβιετικό κράτος ερχόταν να αγοράσει την κουλάκικη παραγωγή σε σταθερές μη κερδοσκοπικές τιμές (που αποδίδαν βέβαια λογικό κέρδος αλλά σταμάτησαν οι κουλάκοι να έχουν την δυνατότητα να διογκώνουν τεχνητά τις τιμές απο τότε που ιδρύθηκαν τα κρατικά μονοπώλια). Στην χώρα εκείνη την εποχή υπήρχαν περίπου δύο εκατομμύρια κουλάκικα νοικοκυριά που κατά διαστήματα συγκέντρωναν μεγάλα πλεονάσματα παραγωγής, τα οποία αρνούνταν να πουλήσουν στις μη κερδοσκοπικές κρατικές τιμές με αποτέλεσμα να υπάρχουν εκρήξεις πείνας στις πόλεις (μια τέτοια επισιτιστική κρίση εκδηλώθηκε την άνοιξη του 1918) που τελικά στην ουσία ήταν το αποτέλεσμα της πραγματικής αντεπαναστατικής δράσης των κουλάκων. Το Σοβιετικό κράτος (εκτός απο την οριστική καθιέρωση του μονοπωλίου των σιτηρών) οργάνωσε τότε τεράστιο αναδασμό γης και δήμευση ζώων έλξης και αγροτικών εργαλείων των κουλάκων με αποτέλεσμα να αποδυναμωθεί σοβαρά η αστική τάξη του χωριού και να αποκτήσουν νοικοκυριό μεγάλες μάζες φτωχών και μεσαίων αγροτών (με αυτή την διαδικασία αφαιρέθηκαν απο την κουλάκικη ιδιοκτησία 50 εκατομμύρια εκτάρια γής). Το βασικότερο όμως καθήκον του Σοβιετικού κράτους ήταν η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και η επιδίωξη υψηλότερης παραγωγικότητας της εργασίας. Αυτός ο στόχος δεν μπορούσε να επιτευχθεί παρά με την ραγδαία ορθολογιστική ανάπτυξη της βαριάς βιομηχανίας, της επιστημονικής τεχνολογικής εξέλιξης και του εξηλεκτρισμού. Ολο αυτό το τεράστιο πλέγμα καθηκόντων του Σοβιετικού κράτους που αφορούσε την ταυτόχρονη αποδυνάμωση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και την καθιέρωση όλο και σε μεγαλύτερη κλίμακα των σοσιαλιστικών σχέσεων, παράλληλα με την αναγκαιότητα της ανάπτυξης των καθυστερημένων παραγωγικών δυνάμεων και τον έλεγχο της οικονομικής κυκλοφορίας, έθετε σαν πρωταρχικό τομέα της δουλειάς των Σοβιέτ και του κόμματος την ανάγκη του κεντρικού σχεδιασμού και υπολογισμού της οικονομίας και του ελέγχου της παραγωγής και ανταλλαγής προιόντων.
   Στην φάση που μαίνονταν η εξωτερική ιμπεριαλιστική επέμβαση κατά του Σοβιετικού κράτους και την ταυτόχρονη αντεπανάσταση ... άρχισε μια απότομη μεταστροφή των διαθέσεων του μεσαίου αγρότη που έβλεπε οτι όπου νικούσε η αντεπανάσταση δεχόταν τις φρικαλεότητες της και παράλληλα η γή αφαιρούνταν απο τους αγρότες και επέστρεφε στους τσιφλικάδες και στους κουλάκους. Αυτή η μεταστροφή έθεσε τους φτωχούς και μεσαίους αγρότες απο την παλιά ουδέτερη θέση απέναντι στην Σοβιετική εξουσία, σε θέση συμμάχου του Σοβιετικού κράτους. Αυτό είχε τεράστια σημασία και στην οργάνωση του παρτιζάνικου αγώνα των μπολσεβίκων στα νώτα των λευκοφρουρών και των επεμβατικών δυνάμεων σε όλα τα μέτωπα. Ηταν μιά κρίσιμη παράμετρος των εξελίξεων. Για την οργάνωση της οικονομίας του κράτους σε πολεμικές συνθήκες και για την υποστήριξη των νέων απαιτήσεων του Κόκκινου Στρατού, διαμορφώθηκε ανάλογα η οικονομική πολιτική που πέρασε στην ιστορία σαν πολεμικός κομμουνισμός. Η Σοβιετική κυβέρνηση εθνικοιποίησε οχι μόνο την μεγάλη και την μεσαία βιομηχανία αλλά και την μικρή και η διεύθυνση όλου του βιομηχανικού ιστού έγινε αυστηρά συγκεντρωτική. Καθιερώθηκε το παρακράτημα της αγροτικής παραγωγής υπέρ του κράτους για την εξυπηρέτηση των λαικών και στρατιωτικών αναγκών με το μέτρο να πλήτει κυρίως τους κουλάκους. Καθιερώθηκε η γενική υποχρεωτική εργασία και εφαρμόσθηκε η αρχή: “όποιος δεν δουλεύει, δεν τρώει”. Καθιερώθηκε και για την αστική τάξη και τα άλλα πιό εύπορα στρώματα η υποχρεωτική χειρωνακτική εργασία και απελευθέρωσε χιλιάδες εργατικά χέρια που αξιοποιήθηκαν στην πολεμική προσπάθεια ή σε σπουδαιότερες θέσεις εργασίας.
   Το Σοβιετικό κράτος βγήκε νικητής απο την ξένη επέμβαση και την αντεπανάσταση. Μέσα στις δυσκολίες της κατεστραμένης οικονομίας, την δυσαρέσκεια των αγροτών εκμεταλλεύονταν όλα τα υπολείμματα των αντεπαναστατικών κομμάτων (καντέτοι, εσέροι, μενσεβίκοι, αστοί εθνικιστές, μοναρχικοί) που ανάπτυσσαν πυρετώδη δραστηριότητα κατά της Σοβιετικής εξουσίας και κατάφεραν να ξεσηκώσουν κουλάκικες εξεγέρσεις σε περιοχές της Ουκρανίας και της Σιβηρίας (στους σιτοβολώνες) στις αρχές του 1921. Η εργατοαγροτική συμμαχία κινδύνευε. Η στρατιωτικοπολιτική συμμαχία της εργατικής και της αγροτικής τάξης που λειτούργησε με τον πολεμικό κομμουνισμό έφερε την τεράστια νίκη στον πόλεμο και διέσωσε την ύπαρξη του σοβιετικού κράτους, αλλά δεν μπορούσε να συνεχίσει να εκφράζει και να ενισχύει την συμμαχία. Ισα- ίσα η επιμονή στην στρατιωτικοπολιτική μορφή έθετε σε κίνδυνο την ίδια την συμμαχία. Χρειαζόταν μιά οικονομική μορφή της συμμαχίας. Εν τω μεταξύ κατά την διάρκεια του 1920 ξέσπασε οικονομική κρίση στον Δυτικό κόσμο η οποία όξυνε τις ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις όπως και τις ταξικές αντιθέσεις των Δυτικών κοινωνιών. Στους ιθύνοντες κύκλους των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων υπήρχαν οι θερμοκέφαλοι που αναζητούσαν την κατάλληλη στιγμή για την νέα επέμβαση κατά του Σοβιετικού κράτους, όπως και εκείνοι που έβλεπαν σαν μια τακτική για να ξεφύγουν απο την κρίση, την ανάπτυξη οικονομικών σχέσεων με το νέο κράτος. Στο εσωτερικό της σοβιετικής χώρας η αντίδραση τσακισμένη απο τον πόλεμο, δεν τολμούσε να ταχθεί ανοιχτά ενάντια στην Σοβιετική εξουσία, άλλαξε την ταχτική της και επιδόθηκε σε αχαλίνωτη προπαγάνδα ενάντια στο παρακράτημα με το σύνθημα ... “η εξουσία στα Σοβιέτ και όχι στα κόμματα” ... που απλά σήμαινε “Σοβιέτ, χωρίς κομμουνιστές”. Τον Μάρτη του 1921 εκδηλώθηκε στάση των ναυτών της Κροστάνδης, επειδή οι παλιοί επαναστάτες ναύτες είχαν διασκορπισθεί σε όλα τα μέτωπα και οι αντικαταστάτες τους ήταν νέοι αγρότες που επηρεάζονταν απο την προπαγάνδα περί παρακρατήματος. Την στάση την κατέστειλε ο Κόκκινος Στρατός με τα τμήματα του διοικητή Τουχατσέφσκι. Παρόμοιες στάσεις εκδηλώθηκαν και στην Σιβηρία, στην Ουκρανία και σε άλλες περιοχές. Και οι εξαντλημένοι απο τον πόλεμο εργάτες που τώρα πιά πεινούσαν άρχισαν να διεκδικούν καλύτερες συνθήκες φτάνοντας και μέχρι την οργάνωση απεργιών σε πολλά εργοστάσια. Ηταν φανερό πως υπήρχε πολιτική κρίση που δεν περιορίζονταν μόνο στα διάφορα κοινωνικά στρώματα, μα επεκτάθηκε και μέσα στο κόμμα με κύριο θέμα αιχμής την λειτουργία των συνδικάτων, τα οποία κατά την διάρκεια του εμφυλίου πολέμου είχαν αδυνατίσει την λειτουργία τους. Ηδη απο τον Νοέμβρη του 1920 στην Πανρωσική συνδιάσκεψη των συνδικάτων, το ΚΚΡ (μπ) είχε προτείνει να εγκαταληφθεί η λειτουργία των συνδικάτων του πολεμικού κομμουνισμού (οι ηγεσίες ήταν διορισμένες και μη ανακλητές σε έκτακτες κατά κύριο λόγο συνελεύσεις) και να περάσει στην δημοκρατική εκλογή ανακλητών ηγεσιών και αντιπροσώπων με τακτικές συνελεύσεις. Ενάντια στην αλλαγή της λειτουργίας των συνδικάτων τάχθηκε ο Τρότσκι που επεδίωκε την παγιοποίηση της στρατιωτικής διοικητικής μεθόδου στα συνδικάτα. Μάλιστα σε συνεδρίαση της ΚΕ του ΚΚΡ (μπ), παρά το ότι είχε αποφασισθεί να μην δημοσιοποιηθούν προσωρινά οι διαφωνίες, ο Τρότσκι τις έκανε γνωστές παραβιάζοντας την κομματική πειθαρχία επιμένοντας στην “κρατικοποίηση των συνδικάτων” και στην μεταβίβαση του ελέγχου της παραγωγής στα συνδικάτα καταργώντας τον κεντρικό σχεδιασμό απο τα Σοβιέτ. Αλλες απαιτήσεις της κομματικής αντιπολίτευσης ήταν η ελευθερία δράσης για τις φράξιες μέσα στο κόμμα, η κατάργηση της μονοπρόσωπης διεύθυνσης της παραγωγής και του συγκεντρωτισμού της διεύθυνσης (φωνάζοντας για γραφεικρατία). Τελικά όλες οι αντιπολιτευτικές κομματικές ομάδες ενοποιήθηκαν υπό τους Τρότσκι και Μπουχάριν. [ Σε αυτή την φάση η στόχευση της κομματικής αντιπολίτευσης των Τρότσκι-Μπουχάριν ήταν πολλαπλή. Πρώτα επεδίωκαν την λειτουργία ανοιχτής φράξιας στο κόμμα γεγονός που μαθηματικά θα οδηγούσε στην διάσπαση και θα έπλειτε την μονολιθικότητα και την ιδεολογική σταθερότητα του κόμματος, διαχέοντας στην κοινωνία ανασφάλεια και αβεβαιότητα εν μέσω κρίσιμης συγκυρίας μέσα στην οποία συνέχιζε να κρίνεται η επιβίωση της επανάστασης. Δεύτερον η επιμονή για κρατικά συνδικάτα με στρατιωτική διοίκηση που θα καταργήσουν τον κεντρικό σχεδιασμό (τάχα για την καταπολέμηση της γραφειοκρατίας), στην ουσία στόχευε στην απαξίωση και αδρανοποίηση των ίδιων των Σοβιέτ, στρέφονταν ενάντια στον ίδιο τον μηχανισμό εξουσίας της επανάστασης. Είναι αδιανόητη η κατάσταση που θα προέκυπτε εάν το κάθε τοπικό ή κλαδικό συνδικάτο αποφάσιζε για την τελική του παραγωγή χωρίς κανένα κεντρικό σχεδιασμό. Η κατάργηση τάχα τις γραφεικρατίας, θα οδηγούσε τον ένα κλάδο να λειτουργεί ανταγωνιστικά με τον άλλον και τελικά ένα επαναστατικό κράτος να έχει το καθήκον να διευθετεί τα ανταγωνιστικά συμφέροντα διαφόρων ομάδων εργαζομένων μέσα στις οποίες θα “εισχωρούσε” αργά η γρήγορα το κυνήγι του οποιουδήποτε “συντεχνιακού”κέρδους, αδιαφορώντας για την επιβίωση του επαναστατικού Σοβιετικού κράτους. Και αυτοί οι κίνδυνοι θα διογκόνωνταν όσο ατονούσε η ισχύς των Σοβιέτ και του κεντρικού (συγκεντρωτικού) σχεδιασμού και ελέγχου της παραγωγής. Η πολιτική κρίση του Σοβιετικού κράτους είχε φτάσει στο σημείο η αντίδραση να ζητά την εξουσία στα Σοβιέτ αλλά χωρίς κομμουνιστές και η εσωκομματική αντιπολίτευση στο ΚΚΡ (μπ) να ζητά “λιγώτερη κεντρική εξουσία” στα Σοβιέτ ... και περισσότερη σε διορισμένα (όπως την εποχή του πολέμου) συνδικάτα. Η θέση του Λένιν ήταν ξεκάθαρη. Τα Σοβιέτ θα έχουν τον ρόλο που τους ανέθεσε η ίδια η επανάσταση. Τα συνδικάτα θα είναι ο ιμάντας σύνδεσης του κόμματος με τις μάζες, θα είναι η πλατιά δημοκρατική οργάνωση των κομματικών και εξωκομματικών μαζών και όχι κρατική οργάνωση. Δεν μπορεί να είναι οργάνωση εξαναγκασμού των μαζών στην κρατική πολιτική αλλά τρόπος απόκτησης της συνείδησης εκ μέρους όλων των εργαζομένων για την θέση τους στην παραγωγή και κυρίως στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Τα συνδικάτα θα είχαν συμμετοχή στα όργανα σχεδιασμού της οικονομίας του Σοβιετικού κράτους, στην πάλη για αύξηση της παραγωγικότητας, της πειθαρχίας στην παραγωγή (και όχι στην πολυδιάσπαση της παραγωγής με βάση τα συμφέροντα της κάθε εργαζόμενης ομάδας), στην τεχνική εκπαίδευση των εργαζομένων κλπ. Τα συνδικάτα θα ήταν η ανάπτυξη της πλατιάς δημοκρατίας και η τροχοπέδη στον διοικητικό τρόπο καθοδήγησης της παραγωγής και στην γραφειοκρατία, με την μόνη και μοναδική μέθοδο της πειθούς και όχι της επιβολής. Τα συνδικάτα θα είναι τα σχολεία του κομμουνισμού. Ο Λένιν εκτιμούσε, είχε εμπιστοσύνη και δεν φοβόταν τους εργαζόμενους.] Ολο αυτή την κατάσταση κρίσης, ανέλαβε να την επιλύσει το Χ συνέδριο του ΚΚΡ (μπ) που έγινε απο 8 ως 16 Μάρτη του 1921 και αντιπροσωπεύτηκαν σε αυτό 700.000 κομματικά μέλη. Το συνέδριο αποφάσισε το πέρασμα απο τον πολεμικό κομμουνισμό στην Νέα οικονομική πολιτική (ΝΕΠ). Ουσιαστικά ήταν μια απόφαση επιμονής στην λενινιστική θεωρία της ολοκλήρωσης της σοσιαλιστικής επανάστασης με την διατήρηση της συμμαχίας εργατικής και εργαζόμενης αγροτικής τάξης που αποτελούσε την συντριπτική πλειοψηφία του λαού. Η απαλλοτρίωση των τσιφλικάδων, των καπιταλιστών και της αστικής τάξης του χωριού (κουλάκοι) επιτελέσθηκε με την βίαια επανάσταση και οι φτωχοί και μεσαίοι αγρότες είδαν το νοικοκυριό τους να προκόβει απο αυτή την απαλλοτρίωση. Στην φάση της ξένης επέμβασης και του εμφυλίου η επιβολή του πολεμικού κομμουνισμού διέσωσε μεν το σοβιετικό κράτος αλλά υποβίβασε την οικονομική θέση της φτωχής και μεσαίας εργαζόμενης αγροτιάς με την παρακράτηση ολόκληρου του περισσεύματος της παραγωγής απο το κράτος. Τώρα έπρεπε να βρεθούν οι νέοι τρόποι σύνδεσης και αμοιβαίων σχέσεων της εργατικής με την αγροτική τάξη, θα έπρεπε να εφαρμοσθούν οι τακτικές για να τραβηχθεί η αγροτιά στην συνέχιση της συμμαχίας της με την εργατική τάξη με στόχο την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων της μεγάλης βιομηχανίας, δηλαδή στην ενίσχυση των βασικών σχέσεων σοσιαλιστικής παραγωγής που θα δημιουργήσει την βάση για την ανασυγκρότηση της αγροτικής παραγωγής σε μηχανοποιημένη και σοσιαλιστική βάση. Η μαρξιστική και λενινιστική θεωρία λέει πως στην μεταβατική φάση οικοδόμησης του σοσιαλισμού, αντικειμενικά και μοιραία θα συνυπάρχουν μορφές και απο τα δύο οικονομικά συστήματα. Η Οχτωβριανή επανάσταση προώθησε σε σημαντικό βαθμό την επικράτηση των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής στην βαριά βιομηχανία (εθνικοποίηση βασικών και μεγάλων μέσων παραγωγής) και αυτό έγινε κατορθωτό επειδή το προεπαναστατικό καπιταλιστικό επίπεδο ανάπτυξης ήταν ικανοποιητικό για την απαλλοτρίωση. Στον καθυστερημένο αγροτικό τομέα (εννοείται παραγωγικά επειδή η ρώσικη αγροτική παραγωγή ήταν ακόμα σε μεγάλη έκταση στο χειρονακτικό στάδιο ανάπτυξης χωρίς καθόλου σχεδόν μηχανοποίηση) ήταν αντικειμενικά ανέφικτο να επιβληθούν σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής. Το μόνο εφικτό ήταν η απόσπαση απο τα χέρια των τσιφλικάδων και των μεγάλων κουλάκων της γής, των ζώων και των αρχέγονων εργαλείων (το βασικό αστικοδημοκρατικό αίτημα). Για να περάσει ο αγροτικός τομέας της παραγωγής σε σοσιαλιστικές σχέσεις, έπρεπε πρώτα να ανέβει επίπεδο παραγωγικής ανάπτυξης του και αυτό δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί παρά μόνο με την υποστήριξη του σοσιαλιστικού βιομηχανικού τομέα και μάλιστα μόνον ύστερα απο την εκτεταμένη ανάπτυξη του τελευταίου (ανάπτυξη νέων τεχνολογικών κλάδων, επέκταση βιομηχανοποίησης, εξηλεκτρισμός, εκβιομηχάνιση της εκμετάλλευσης των πηγών ενέργειας, εκμηχάνιση και επέκταση των δικτύων μεταφοράς και επικοινωνιών κλπ), συνυπολογίζοντας πως η ανάπτυξη του βιομηχανικού τομέα στην ουσία επωμίζονταν και τα τεράστια κόστη της άμυνας του Σοβιετικού κράτους. Αντικειμενικά η βίαιη απαλλοτρίωση όλης της αγροτικής τάξης ήταν ανέφικτη και επικίνδυνη για την επιβίωση του σοβιετικού κράτους. Στην ουσία απαιτούνταν νέες μορφές σύνδεσης της εν΄πολλοίς σοσιαλιστικής βιομηχανίας με την προκαπιταλιστική αγροτική οικονομία. Αυτή η σύνδεση ... μαρξιστικά είναι ανέφικτη μόνο με την επιβολή σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής. Επρεπε να βρεθεί το “κατάλληλο” μείγμα. Η οικονομική σχέση του χωριού με την πόλη για αιώνες ολόκληρους εκφραζόταν στην ανταλλαγή αγροτικών προιόντων με βιομηχανικά εμπορεύματα, μέσω της αγοραπωλησίας. Ο Λένιν καταννόησε την κατάσταση πλήρως και διατύπωσε την θέση πως δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να πεισθεί η αγροτιά να παραμείνη πιστή στην σοσιαλιστική οικοδόμηση παρά με την ΝΕΠ και την μετατροπή του παρακρατήματος σε φόρο σε είδος. Το προλεταριακό σοβιετικό κράτος δεν έπρεπε τώρα πιά να παίρνει απο τους αγρότες όλα τα πλεονάσματα των προιόντων,αλλά μόνο ένα μέρος τους (φόρος σε είδος) και τα υπόλοιπα πλεονάσματα να μπορεί ο αγρότης να τα πουλά ελεύθερα στην αγορά. Αυτό θα είναι για τον αγρότη ένα σοβαρότατο κίνητρο για την ανάπτυξη του νοικοκυριού του, που θα οδηγήσει στην ραγδαία ανάπτυξη της αγροτικής οικονομίας όλης της χώρας και συνεπώς στην δυνατότητα να ανορθωθεί και να κυρίως να αναπτυχθεί η κρατική βιομηχανία και ιδίως η βαριά. Ομως η εισαγωγή αυτού του φόρου σε είδος οδηγούσε στην ανάπτυξη του ελεύθερου ιδιωτικού εμπορίου με στόχο την επίτευξη μεγαλύτερου κέρδους. Και αυτό σήμαινε μία ορισμένη αναζωογόνηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, ανάπτυξη των κουλάκων, άνοιγμα ιδιωτικών μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων. Δεν ήταν αυτό υποχώρηση του σοσιαλισμού μπροστά στον καπιταλισμό ?? Δεν αποτελούσε κίνδυνο για την επαναστατική εξουσία ?? Ο Λένιν και η ηγεσία των μπολσεβίκων ανέλυσαν την πολιτική κρίση που είχε ξεσπάσει και εκτιμώντας πως βρισκόταν σε κίνδυνο η συμμαχία εργατών και αγροτών σχεδίασαν μια τακτική τέτοιων παραχωρήσεων που να ανασυντάσσει τις επαναστατικές δυνάμεις και να τις καθιστά ικανές για την “νέα επίθεση” κατά του καπιταλισμού. Ο Λένιν περιγράφει εκείνη την κατάσταση ... “σαν απαραίτητη προσωρινή υποχώρηση, ώστε να είμαστε πιό κοντά στα μετοπισθέν μας”. Στην ουσία ο κίνδυνος καπιταλιστικής παλινόρθωσης ήταν υπαρκτός αλλά και ελεγχόμενος επειδή το επαναστατικό σοβιετικό κράτος είχε στα χέρια του τις δεσπόζουσες θέσεις της οικονομίας (βιομηχανία, τράπεζες, μεταφορές, ενέργεια, εξωτερικό εμπόριο, γή) όπως και την δυνατότητα επιβολής ελέγχου στην κουλάκικη ανάπτυξη και στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Απο την άλλη το Σοβιετικό κράτος θα διοχέτευε το ιδιωτικό κεφάλαιο στην κοίτη του κρατικού καπιταλισμού, ενοικιάζοντας σε ξένους καπιταλιστές με σχεδιασμένο τρόπο ορισμένες βιομηχανικές επιχειρήσεις απο τις οποίες οι καπιταλιστές θα προσδοκούν κάποια κέρδη, αλλά παράλληλα θα συμβάλλουν με τα κεφαλαιά τους στην βιομηχανική ανόρθωση. Με λίγα λόγια, το Σοβιετικό κράτος έκανε ελεγχόμενα και προσωρινά τα ξένα κεφάλαια, "βοηθούς" στην σοσιαλιστική οικοδόμηση. Στο συνέδριο εγκρίθηκε ομόφωνα το λενινιστικό οικονομικό σχέδιο. Επίσης καθορίσθηκε η εθνική πολιτική του Σοβιετικού κράτους (εισηγητής ο Στάλιν), καταδικάσθηκε η λειτουργία κάθε φράξιας και καθορίσθηκε ο τρόπος αντιμετώπισης τέτοιων δράσεων, αποφασίσθηκε η εκ νέου εκκαθάριση και επανακαταγραφή των μελών του κόμματος, εγκρίθηκε η λενινιστική τακτική για τα συνδικάτα. Η τακτική του ΚΚΡ (μπ) επιδοκιμάσθηκε και στο ΙΙΙ συνέδριο της Κομμουνιστικής (Τρίτης) Διεθνούς. Οι εξελίξεις απέδειξαν την απόλυτα ορθότητα της λενινιστικής γραμμής για την ανασυγκρότηση της λαικής οικονομίας. Το νέο μέτωπο της κομματικής δράσης ήταν η οργάνωση της οικονομίας και χιλιάδες μπολσεβίκοι μετακινήθηκαν απο τον Κόκκινο στρατό στην οικονομική δουλειά στα εργοστάσια και στα χωριά. Το κόμμα υλοποιώντας τις αποφάσεις του συνεδρίου ξεκαθάρισε τον κομματικό μηχανισμό απο διάφορα στοιχεία που διείσδυσαν στον μηχανισμό του στα χρόνια του πολέμου (μικροαστοί, τυχοδιώκτες, καριερίστες, πρώην εσερομενσεβίκοι) όπως και απο μπολσεβίκους που έχασαν την επαφή τους απο τις μάζες και κατέληξαν γραφειοκράτες. Η εκκαθάριση γινόταν σε ανοιχτές συνελεύσεις στις οποίες συμμετείχαν και εξωκομματικοί εργάτες, υπάλληλοι και αγρότες που βοήθησαν να αποκαλυφθούν τα ξένα, τα διεφθαρμένα και τα καριερίστικα στοιχεία και να απομακρυνθούν απο το κόμμα. Διαγράφθηκε σχεδόν το ένα τέταρτο των μελών του κόμματος με αποτέλεσμα την ραγδαία βελτίωση της σύνθεσης του κόμματος και του κύρους του στους εργαζόμενους. Οι αγρότες υποδέχθηκαν με ικανοποίηση την ΝΕΠ και ήδη απο τα μέσα του 1921 αυξήθηκαν οι σπαρμένες εκτάσεις. Οι αγρότες άρχισαν και πάλι να βοηθούν τον Κόκκινο Στρατό στην καταστολή των εξεγέρσεων των κουλάκων. Οι εργάτες άρχισαν να επιστρέφουν στα εργοστάσια και να σημειώνεται αναζωογόνηση της μεγάλης βιομηχανίας. Το βήμα οπισθοχώρησης του εργατικού κράτους ... είχε συντελεστεί ταυτόχρονα με την νέα επαναστατικοποίηση των μαζών. Η αναγκαστική υποχώρηση μόνο τότε έχει νόημα. Αυτή είναι ολόκληρη η ουσία

   Επιστροφή στην Κούβα ... Τα μάτια μας στον λαό και στην ηγεσία του. Αυτοί θα ορίσουν τις εξελίξεις. Αυτοί ξέρουν για το τι είναι αποφασισμένοι.  
   
 

       

   
           

9 σχόλια:

  1. Προσωπικα δεν ειμαι αισιοδοξος με αυτο που συμβαινει στην Κουβα. Αυτα που διαβασα στον 902 που λενε οτι ο νομος της προσφορας και της ζητησης εφαρμοζεται σωστα στην Κινα και το Βιετναμ το θεωρω λυπηρο φαινόμενο. Εχοντας πλεον αποσυρθει η Γενιά της Μονκαδα και της Επαναστασης πιεζομενοι απο το δολοφονικο εμπαρκο του Βορειο Αμερικανικου καπιταλισμου κανουνε βηματα πισω και δεν ειναι ΝΕΠ. Πιστεύω οτι σημερα πληρωνουνε το οτι δεν φτιάξανε βαρια βιομηχανια με κυρια ευθυνη του Καταμερισμου της Κομεκον οπως και το οτι η Ανταλλαγες με την ΕΣΣΔ και το Σοσιαλιστικο Στρατοπεδο γινότανε με χρημα σε Δολάρια που επαιξε και αυτο τον αρνητικο του ρολο. Επισης καταστροφικό ρόλο επαιξε και το οτι δεν μπορεσε να γινει Σοσιαλισμος σε καμμια αλλη χωρα στην Ηπειρο. Αμεριστη προσφορα και αυτο στον καπιταλισμο απο τους Οπορτουνιστες. Βλέπωντας το Εμπαρκο στην Κούβα να χαλαρωνει την στιγμη που στην Λ.Δ Κορεας συνεχίζεται και δυναμωνει νομιζω οτι λεει παρα πολλα. Σε καθε περιπτωση το οτι αυτες οι δυο χωρες συνεχίσανε να υπαρχουνε μετα το 1991 ητανε ο φάρος οτι ο Σοσιαλισμός δεν κατέρρευσε αλλα ανατράπηκε δολοφονημένος απο μέσα..... και απο πάνω......ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Και η σημερινή ανάρτησή αποτελεί υπόδειγμα μαρξιστικής - λενινιστικής ανάλυσης. Είναι και ιδιαίτερα χρήσιμη η υπενθύμισή σου περί της φύσης και των συνθηκών εφαρμογής της ΝΕΠ.
    Ωστόσο, προσωπικά διατηρώ σαφώς περισσότερες επιφυλάξεις αναφορικά με τις εξελίξεις στη ΛΔ Κούβας και το ΚΚ Κούβας, ιδίως από το χρόνο διεξαγωγής του αμέσως προηγούμενου Συνεδρίου, το 2011. Η κριτική την οποίαν άσκησε και ασκεί το ΚΚΕ (με δεδομένα, μάλιστα, τόσο τη σαφέστατη υποστήριξή του στην Κουβανική Επανάσταση αλλά και την επιστημινική δυνατότητα ανάλυσης που διαθέτει) τείνει στο συμπέρασμα μίας σταδιακής (και, μάλλον, ανεπίστρεπτης)υποχώρησης στη λειτουργία του Κεντρικού Σχεδιασμού και, εν γένει, στο σοσιαλιστικό χαρακτήρα της οικονομικής βάσης. Σε συνδυασμό και με άλλες παραμέτρους. Λ.χ., το γεγονός της διαφορετικής αντιμετώπισης της ΛΔ Κορέας (όπως επισημαίνει ο Παναγιώτης) δε νομίζω ότι είναι αμελητέο δεδομένο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ολες οι αναρτησεις του μπλοκ ειναι υποδειγμα Μαρξιστικης Λενινιστικης αναλυσης. Αξιζουνε πολλα συγχαρητηρια στον Συντροφο. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    2. Επίσης εχω την αποψη οτι η ανοχή που εδειξε η Αμερικη στην περιπτωση της Βενεζουελας και στο παραμυθι για τον Σοσιαλισμό του 21ου αιώνα..........δεν ητανε τυχαια. Ειχε αποτελεσμα στο φούντωμα των αυταπατων οτι μπορει να υπάρξει Σοσιαλισμός και με λίγο καπιταλισμό στην οικονομια. Τα αποτελέσματα ορατά σήμερα. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    3. Μολις διαβασα την ανακοίνωση του ΥΠΕΞ της Κουβας που καταγγελει πραξικοπημα ακροδεξιων.....στην Βραζιλία επειδη καθεραίσανε την Πρόεδρο Ρουσεφ και τον προηγούμενο προεδρο που κατηγορούνται για Λαθρεμποριο και δωροδοκιες. Τι να πω μιλαμε για Κουβανικη τραγωδία ΚΡΙΜΑ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    4. @Παναγιώτη,
      Θα συμφωνήσω, εκ νέου.
      Συν το γεγονός ότι, εκ μέρους των αρχών και των καθοδηγητικών οργάνων του ΚΚ Κούβας δε φαίνεται να εξηγείται σε επάρκεια ο βαθμός αναγκαιότητας και αποτελεσματικότητας των προωθούμενων ''μεταρρυθμίσεων''. Ούτε και η ακριβής επίδραση αυτών το διάστημα των χρόνων εφαρμογής τους (ο οποίος υπερβαίνει, πιθανότατα, την πενταετία). Ούτε, ακόμη, υπάρχει σχετική ενημέρωση - τουλάχιστον σε επίπεδο δημοσιεύσεων - προς τα ΚΚ και τα Εργατικά Κόμματα. Και το κυριότερο: φαίνεται να μην εξηγείται η συγκεκριμένη διαδικασία κατά την οποίαν θα παραμείνει - υποτίθεται - κυρίαρχος ο σοσιαλιστικός χαρακτήρας της οικονομίας!

      Διαγραφή
    5. Συμπέρασμα δικο μου Συντροφε. Δεν ειμαστε στο 1991 να μη ξέρουμε τι μας συνέβη. Εχουμε βγάλει συμπεράσματα πως ανατραπηκε ο Σοσιαλισμος σταδιακα δολφονημενος απο μεσα οτι συνεχίσανε να υπαρχουνε Κορεα και Κουβα μετα το 1991 ειναι η αποδειξη μας. Στον Αντικομμουνισμο που θα ακολουθησει για να μπουμε σε κυβερνησεις μεσα στον καπιταλισμο θελει ανοιχτη επιθεση. Ανάδειξη των ευθυνων της ΕΣΣΔ μετα το 1956 για την καταστροφη στην Κουβα και βεβαια τον ρολο του Οπορτουνισμου σε ολα αυτα και ιδιαιτερα στον ρολο που επαιξε να μην υπάρξουνε νικηφόρες Επαναστάσεις στην Αμερικανικη ήπειρο. Ψηλά το Κεφάλι Συντροφε το δικιο ειναι με το μερος μας. Αυτή η Καπιταλιστικη ζουγκλα που ζουμε δεν ειναι το μελλον. Σε αντεπαναστατικούς καιρούς κραταμε την φλογα αναμμενη. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
  3. Εξαιρετικό κείμενο, παραλίγο να το χάσω αλλά το ξαναβρήκα σήμερα και το αρχειοθετώ για αξιοποίηση.
    Είναι πολύ πιθανή μια "Κουβανική Ανοιξη". Και ίσως είναι καλύτερα έτσι, παρά να κρύβονται τα προβλήματα κάτω από το χαλί μιας ψευδεπίγραφης "παλλαϊκής ενότητας". Το ερώτημα είναι αν υπάρχουν οι δυνάμεις εκείνες, που θα ξεσηκώσουν πάλι τον Λαό, για να την "φάει" η "Ανοιξη".....

    ΑπάντησηΔιαγραφή

1. Δεν σχολιάζω σχολιαστές ... εκτός επιλεγμένων περιπτώσεων. Περιπτώσεων με ζουμί και ουσία και σε σχέση πάντα με το θέμα της ανάρτησης
2. Δεν με ενοχλούν τα μπινελίκια ... αρκεί να περιέχουν πολιτική ουσία
3. Επαναλαμβανόμενα στερεότυπα μηνύματα ... δεν προσφέρουν τίποτα
4. Οχι οτι τα ψευδώνυμα προσφέρουν κάτι σημαντικό ... αλλά χρειάζονται σαν ελάχιστη βάση "συννενόησης". Προτιμούνται τα ψηφιακά !!!
5. Μακρυά απο εδώ φασιστικά και κρυφοφασιστικά "τραγουδάκια" με την μορφή άποψης
6. Επιφυλάσσομαι για τον χειρισμό των τρόλ και των ερειστικών επιτηδείων ... κατά περίπτωση
7. Αλλο πολιτική αντιπαράθεση ... και άλλο παθολογικός αντικομμουνισμός. Η διαφορά βγάζει ... μάτι