Η "διαθήκη" του Λένιν ... και η συνέχεια (ΙV) - Ο "σατανάς" δεν είναι ο ίδιος για ... αγγέλους και διαβόλους.

Το δεύτερο πεντάχρονο πλάνο ... ξεκινάει το 1933.

   Μετά την ανασκόπηση των διεθνών ζυμώσεων και της προετοιμασίας του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου ... ας επιστρέψουμε στις διεργασίες που γίνονταν στην σοβιετική κοινωνία.

   Το 1933 ο σοβιετικός λαός άρχισε την υλοποίηση του δεύτερου πεντάχρονου πλάνου με επέκταση της εκβιομηχάνισης και της κολλεκτιβοποίησης και απο τις 26 Γενάρη μέχρι την 10 Φλεβάρη του 1934 έγινε το XVII συνέδριο του ΠΚΚ (μπ) που αντιπροσώπευε 1.900.000 τακτικά και 950.000 δόκιμα μέλη. Στην βιομηχανία ο σοσιαλιστικός τομέας αποτελούσε το 99,5%, στην αγροτική οικονομία τα κολχόζ και τα σοβχόζ κατείχαν το 84,5% των καλλιεργούμενων εκτάσεων σιτηρών και στο εμπόριο τα καπιταλιστικά στοιχεία σχεδόν είχαν εκτοπιστεί. Ο όγκος της συνολικής βιομηχανικής παραγωγής υπολογίζονταν για το 1937 να είναι οχταπλάσιος σε σχέση με το 1913.

Η "διαθήκη" του Λένιν ... και η συνέχεια (ΙΙΙ) - Η "σατανική" κολλεκτιβοποίηση και ο επερχόμενος πόλεμος.

Η κρίση εκδηλώνεται στον καπιταλιστικό κόσμο το 1929

   Στα τέλη του 1929 ξέσπασε η πρωτοφανής οικονομική κρίση που συγκλόνισε ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο. Η πτώση της καπιταλιστικής παραγωγής έπεσε στο ελάχιστο το 1932 με τις ΗΠΑ και την Γερμανία να σημειώνουν 40% ύφεση. Η ανεργία πήρε πρωτάκουστες διαστάσεις (στην Γερμανία το 1932 ήταν άνεργοι το 44% των συνδικαλισμένων εργατών) οδηγώντας σημαντικό μέρος της εργατικής τάξης σε όλες τις αστικές χώρες στα έσχατα όρια της εξαθλίωσης. Οι ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις οξύνονταν συνεχώς για τον έλεγχο των αγορών και των σφαιρών επιρροής. Το 1931 οι ιάπωνες ιμπεριαλιστές πρώτοι κατέλαβαν μεγάλες περιοχές της Κίνας (Ματζουρία) με την ενθάρρυνση των δυτικών ιμπεριαλιστών και με την ελπίδα να δημιουργηθεί εστία ανάφλεξης ανάμεσα στην Ιαπωνία και στην ΕΣΣΔ. Ταυτόχρονα οι ιμπεριαλιστές εξαπέλυσαν πραγματικό οικονομικό πόλεμο ενάντια στην ΕΣΣΔ όπως και αλλεπάλληλες συκοφαντικές επιθέσεις κατά της Σοβιετικής Ενωσης (η πιό χαρακτηριστικές εκείνη την εποχή ήταν μιά λυσσώδης επίθεση του πάπα της Ρώμης ενάντια στην ΕΣΣΔ επειδή τάχα πουλά εμπορεύματα σε ξένες χώρες σε τιμές κατώτερες του κόστους, την στιγμή μάλιστα που το σοβιετικό κράτος είχε απόλυτη ανάγκη τα κέρδη του κρατικού καπιταλισμού απο το εξωτερικό εμπόριο, όπως και μια διαφορετική συκοφαντική επίθεση περί καταναγκαστικής εργασίας στην ΕΣΣΔ). Ομως στα χρόνια της μεγάλης καπιταλιστικής κρίσης για πάρα πολλούς κλάδους της καπιταλιστικής οικονομίας η συνεχώς αναπτυσόμενη σοβιετική αγορά και οι σοβιετικές παραγγελίες αποκτούσαν αποφασιστικό χαρακτήρα όσο αφορούσε την επιβίωση αυτών των δυτικών επιχειρήσεων. Ολοι αυτοί οι κύκλοι στεκόταν εμπόδιο ως ένα σημείο στην οικονομική απομόνωση της ΕΣΣΔ. Η εξέλιξη της καπιταλιστικής κρίσης επίσης διέψευσε οικτρά και τις ελπίδες πολλών ρεφορμιστών και οπορτουνιστών που μέχρι τότε διαλαλούσαν πως μπορούν να συμβιβαστούν τα ταξικά συμφέροντα του προλεταριάτου και της αστικής τάξης σε μια καπιταλιστική οικονομία που μπορεί να αναπτύσεται χωρίς κρίσεις και πολέμους. Την ίδια στιγμή που όλον τον καπιταλιστικό κόσμο τον μάστιζε η φοβερή κρίση ... η σοσιαλιστική οικονομία αύξανε την βιομηχανική της παραγωγή με ρυθμούς 20% κάθε χρόνο. 

Η "διαθήκη" του Λένιν ... και η συνέχεια (ΙΙ) - Η ειρήνη για τους επαναστάτες είναι πόλεμος ... ταξικός.

XIV συνέδριο του ΚΚΡ (μπ) - Δεκέμβρης 1925

   Τον Γενάρη του 1925 η πλατειά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΡ (μπ) ... και όχι ο υποχθόνιος, ραδιούργος “δικτάτορας” Στάλιν ... απάλλαξε τον Τρότσκι απο τα καθηκοντά του στο Επαναστατικό Στρατιωτικό Συμβούλιο της ΕΣΣΔ (αντικαταστάτης του ο λενινιστής Φρούνζε). Στις αρχές του 1925 η ανόρθωση της λαικής οικονομίας πλησίαζε στο τέλος της [με τον όρο ανόρθωση υπολόγιζαν το σημείο εκείνο που η παραγωγική λειτουργία της χώρας θα προσέγγιζε εκείνη της προπολεμικής περιόδου και οι σοβιετικοί οικονομολόγοι την προσδιόριζαν προς τα τέλη του 1925] με τις ελπίδες της παγκόσμιου κεφαλαίου να μην πραγματοποιούνται – δηλαδή ότι μέσα στις συνθήκες της ΝΕΠ και της καπιταλιστικής περικύκλωσης, το σοβιετικό καθεστώς θα εκφυλισθεί σε παλινόρθωση του καπιταλισμού. Η κρατική και συνεταιριστική βιομηχανία κατείχε το 80% της παραγωγής, ως το καλοκαίρι του 1925 είχαν ενταχθεί σε συνεταιρισμούς 5.000.000 αγροτικά νοικοκυριά και στον τομέα του εμπορίου η μερίδα του κράτους ήταν 50%, των συνεταιρισμών 25% και των ιδιωτών το υπόλοιπο 25%. Υπήρξαν σημαντικά βήματα βελτίωσης της υλικής κατάστασης των εργαζομένων (αύξηση αμοιβών, αύξηση παραγωγικότητας, αύξηση λαικής κατανάλωσης, μείωση αναλφαβητισμού κλπ). Ηδη απο το 1924 πολλές δυτικές χώρες είχαν αποκαταστήσει διπλωματικές με το σοβιετικό κράτος (και η Ελλάδα), εκτός απο τις ΗΠΑ που επέμεναν στην μη αναγνώριση της ΕΣΣΔ. Για την ώρα το θεμελιώδες ερώτημα που είχε θέσει ο Λένιν όσο αφορούσε την ΝΕΠ (ποιός-ποιόν) ... έδειχνε να λύνεται προς όφελος του σοσιαλισμού και όχι του κεφαλαίου. 

   

Εσχάτως οι τοποθετήσεις ... γεννάνε αναρτήσεις.

   Σε τελευταία ανάρτησή μου περί συμφώνου συμβίωσης (Με αφορμή μιά ερώτηση) ... τέθηκαν κάποια ζητήματα απο Neophyte_commie. 

   Neophyte_commie ... δεν με παρακολουθείς πολύ προσεκτικά ...

Με αφορμή μιά ερώτηση

   Η σημερινή ανάρτηση έχει αφορμή μιά ερώτηση σε προηγούμενη ανάρτηση. Αμφι-βολίες. Ενας αναγνώστης (Atom9) ρωτάει εαν έχω να παρουσιάσω κάποια βιβλιογραφία για κάποια ερωτήματα που διατυπώνω για το θέμα των ομόφυλων ζευγαριών, της υιοθεσίας κλπ. Δεν λέω πουθενά πως αν η κοινωνία επιτρέψει την υιοθεσία απο ομόφυλα ζευγάρια ή την απόκτηση παιδιών με τεχνικές μεθόδους ... θα καταστραφούμε !!! Ούτε λέω οτι η σύγχρονη επιστήμη έχει αποδείξει κάτι τέτοιο. Τότε μάλλον θα έπρεπε να εμφανίσω βιβλιογραφίες. Αλλο λέω ... με βάση δεδομένες βεβαιότητες.

Η "διαθήκη" του Λένιν ... και η συνέχεια (Ι) - Τροτσκισμός ή λενινισμός ?

   Στις 20 Νοέμβρη του 1922 ο Λένιν εκφώνησε τον τελευταίο του λόγο στους βουλευτές του Σοβιέτ της Μόσχας. Απο τον Δεκέμβρη του 1922 επιδεινώθηκε σοβαρά η υγεία του και ως τον Μάρτη του 1923, ο Λένιν υπαγόρευσε τα τελευταία του άρθρα (Σελίδες ημερολογίου, Για το συνεταιρισμό, Πως να αναδιοργανώσουμε την Εργατοαγροτική επιθεώρηση, Για την επαναστασή μας, Κάλλιο λιγότερα και καλύτερα) και τα γράμματα “Γράμμα προς το συνέδριο”, “Για την ανάθεση νομοθετικών λειτουργιών στην Κρατική επιτροπή σχεδίου” και “Σχετικά με το ζήτημα των εθνικοτήτων”. Ο Λένιν στα τελευταία αυτά άρθρα γενίκευσε την πείρα του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος και πλούτισε την μαρξιστική θεωρία με σπουδαία συμπεράσματα. Η πάλη ενάντια στον καπιταλισμό είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την πάλη ενάντια σε κάθε μορφή οπορτουνισμού. Ανάμεσα στον καπιταλισμό και στον σοσιαλισμό δεν υπάρχει άλλη μεταβατική μορφή εξουσίας. Οι επαναστάσεις δεν γίνονται κατά παραγγελία, ούτε εξάγονται. Η πρωτοπορία απο μόνη της δεν μπορεί να νικήσει. Με την βοήθεια του νικηφόρου προλεταριάτου άλλων χωρών, υπάρχει η προοπτική περάσματος καθυστερημένων χωρών στον σοσιαλισμό, παρακάμπτοντας τον καπιταλισμό. Οι ιμπεριαλιστές οπωσδήποτε θα συγκρουστούν ξανά μεταξύ τους – η “ειρήνη” τους είναι μόνο φαινομενική. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τα κομμουνιστικά κόμματα ... είναι η απόσπαση απο τις μάζες.

Αμφι-βολίες

   Το δικαίωμα κάθε ομόφυλου ζευγαριού να διεκδικεί κάθε νομικό πλεονέκτημα και την νομική αναγνώριση για την σχέση συμβίωσης που επιλέγει ελεύθερα (σύμφωνο συμβίωσης-γάμος) ... είναι αναφαίρετο και αναντίρρητο. Ακόμα και το δικαίωμα να διεκδικεί ένα τέτοιο ζευγάρι νόμιμη πρόσβαση στον μηχανισμό της υιοθεσίας είναι αναφαίρετο.

    Σχεδόν πάντα ο νομικός μηχανισμός του κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού ... ανιχνεύει ποιά διατυπωμένα τέτοια αιτήματα συμφέρει να επεξεργασθεί, ποιά τέτοια αιτήματα επιβάλλεται να αγνοήσει και ποιά να επιβάλλει. Να μην μας διαφεύγει βέβαια πως οι κοινωνικοοικονομικοί σχηματισμοί εξουσίας ... χιλιάδες φορές στην ιστορία δεν έμειναν μόνο στην διευθέτηση διατυπωμένων υπαρκτών κοινωνικών αιτημάτων ... αλλά προχώρησαν και στην “κατασκευή” αιτημάτων που η τελική τους ρύθμιση εξυπηρετούσε με διάφορους τρόπους την επιβολή της άρχουσας τάξης στις υπόλοιπες.

Επανάσταση και δημοκρατία (ΙI)

   Την ιστορία των Σοβιέτ ... με νύχια και με δόντια ... προσπαθούν να την ταυτίσουν γενικώς με την αόριστη έννοια της διχτατορίας και τον αυταρχικό κομμουνιστικό μονοκομματισμό ... αντιπαραβάλοντας αυτήν την εικόνα με εκείνη της γνωστής “αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας”. Με λίγα λόγια προσπαθούν να κάνουν το άσπρο μαύρο ... ντύνοντας το άσπρο της εργατικής εξουσίας με την μαυρίλα του “κόκκινου φασισμού” και το μαύρο της δικτατορίας της αστικης τάξης με τα “φωτεινά” χρώματα της ελευθερίας και της ισότητας. Την Σοβιετική δημοκρατία ... δηλαδή την δημοκρατία για τους εργαζόμενους (και ταυτόχρονα την διχτατορία για τους καπιταλιστές) που πρωταρχικά ξεκινούσε απο τον χώρο δουλειάς ... προσπαθούν να την συγκρίνουν ... με την “δημοκρατία” των αστικών εκλογών που γίνονται κάθε τόσο κάτω απο τον αποπνιχτικό εκβιασμό του κεφαλαίου και του αστικού κρατικού μηχανισμού, με την “δημοκρατία” που πάντα σταματάει στις πύλες και δεν μπαίνει ποτέ μέσα στο καπιταλιστικό “φέουδο”.

Επανάσταση και δημοκρατία (Ι)

   Οι ιστορικά και πολιτικά αφελείς ... πιστεύουν πως ... ο σοσιαλισμός θα έρθει με κοινοβουλευτικές διαδικασίες σαν αυτές που γνωρίζουμε στα πλαίσια της “αστικής δημοκρατίας”. Αυτοί οι αφελείς περιμένουν κάποια δημοσκόπηση να τους ... “δείξει” τον σοσιαλισμό να έρχεται !!! Αυτοί οι αφελείς δηλώνουν μαρξιστές ... αλλά σύγχρονοι μαρξιστές. Θέλουν σοσιαλισμό ... αλλά χωρίς την διχτατορία του προλεταριάτου. Θέλουν σοσιαλισμό ... με δημοκρατία. Ετσι λένε ... αλλά κρύβουν πολλά ... περιμένοντας ήσυχοι τον "σοσιαλισμό" που θα τον ανακοινώσει το δελτίο ειδήσεων της  tv και το internet !!!