Ο πόλεμος και ο εργάτης

   

   # Σιγά-σιγά αρχίζουν να χτυπάνε κάτι πολεμοκύμβαλα στην γειτονιά μας ... τι γειτονιά μας δηλαδή ... απάνω στον κώλο μας. Ο φασιστοΕρντογάν θυμήθηκε (μονάχος του, με δική του πρωτοβουλία ... χωρίς καμμιά "βοήθεια" απο ΗΠΑ μεριά !!! ωραία το πιστέψαμε) πως δεν τον βολεύει η συνθήκη της Λωζάνης που αδίκησε την Τουρκία και έδωσε στους έλληνες κάτι νησιά που σε ακούνε άμα φωνάξεις απ΄απέναντι !!! Την ίδια στιγμή κάποιος ΕΕ αξιωματούχος ... έβαλε θέμα Τσαμουριάς !!! Ξαφνικά όλοι οι "σύμμαχοι" της χώρας ... βάζουν ένα θεματάκι έτσι για να υπάρχει ... την ίδια ώρα που τα νατοικά πολεμικά βολτάρουν στο Αιγαίο.
   # Τα σύννεφα πυκνώνουν. 

   # Κάποτε ο Λένιν την "έπεσε" ... συντροφικά αλλά ... ψιλοαγριώς στην Ρόζα Λούξεμπουργκ που προσπαθούσε ... την κατάσταση του γερμανικού επαναστατικού κινήματος να την συνταιράξει με τα επαναστατικά συνθήματα των καιρών της. Η Ρόζα ... μέσα στην φωτιά του Πρώτου Παγκόσμιου Ιμπεριαλιστικού πολέμου έγραψε την διάσημη μπροσούρα του Γιούνιους (στα λατινικά: ο νεότερος) φυλακισμένη, τον Απρίλη του 1915 με τίτλο "Κρίση της σοσιαλδημοκρατίας". Η μπροσούρα εκδόθηκε τον Γενάρη του 1916. Ο Λένιν απαντάει ... και κριτικάρει την Ρόζα με το άρθρο "Για την μπροσούρα του Γιούνιους" ... γραμμένο τον Ιούλη του 1916 και δημοσιευμένο τον Οχτώβρη της ίδιας χρονιάς. Δυό επαναστάτες "συνομιλούν" ... μιά γερμανίδα και ένας ρώσος ... την ίδια στιγμή που οι χώρες τους είναι αντίπαλες στον πόλεμο και ο ένας εργάτης τουφεκάει τον άλλον στα μέτωπα. 
   # Η Ρόζα είναι μιά επαναστάτρια ... στην ουσία χωρίς επαναστατική οργάνωση και χωρίς επαναστατικό κόμμα. Η Ρόζα ακόμα ανήκει ... στο γερμανικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα των βρωμερών γερμανών οπορτουνιστών. Ο Λένιν ... εξόριστος ακόμα ... έχει βάλει τις βάσεις ενός ισχυρού επαναστατικού κόμματος και ενός παράνομου επαναστατικού μηχανισμού στην χώρα του. Στην Γερμανία ο οπορτουνισμός ... γαμεί και δέρνει ... ενώ στην Ρωσία τα έχει βρεί μπαστούνια απο τον λενινιστικό μηχανισμό. Εξάλλου η Γερμανία είναι μιά ιμπεριαλιστική χώρα με τρομερά ισχυρότερη καπιταλιστική ανάπτυξη απο την ιμπεριαλιστική τσαρική Ρωσία. Και όλοι ξέρουμε πως ... ο οπορτουνισμός είναι ανάλογα ισχυρός με την ισχύ της αστικής τάξης. 
   
   # Ο Λένιν ... πριν δημοσιευτεί η μπροσούρα του Γιούνιους ... στις 26 Ιούλη του 1915 ... έγραψε το άρθρο "Για την ήττα της κυβέρνησης της χώρας σου στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο". Απαντούσε στους σοσιαλσωβινιστές της Ρωσίας (μεταξύ αυτών και ο Τρότσκι ... τον οποίον ο Λένιν αποκαλεί ... ανίκανο υπηρέτη των σοσιαλσωβινιστών !!!) ... που για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο προπαγάνδιζαν το σύνθημα ... "επαναστατική πάλη ενάντια στον πόλεμο" ... "το να εύχεσαι την ήττα της χώρας σου σημαίνει να εύχεσαι την νίκη της Γερμανίας" ... "ούτε νίκη, ούτε ήττα". Ο Λένιν τους απανάει άμεσα και χωρίς περιστροφές ... "Σ΄ένα αντιδραστικό πόλεμο μιά επαναστατική τάξη δεν μπορεί παρά να εύχεται την ήττα της κυβερνησής της. Αυτό είναι αξίωμα ... Ο επαναστατικός αγώνας ενάντια στον πόλεμο είναι κούφια και χωρίς περιεχόμενο αναφώνηση, όταν με τον αγώνα αυτό δεν εξυπακούεται μιά επαναστατική δράση κατά της κυβερνησής σου και στη διάρκεια του πολέμου. Φτάνει να σκεφτείς λιγάκι για να το καταλάβεις. Επαναστατική δράση όμως ενάντια στην κυβερνησή σου στή διάρκεια του πολέμου σημαίνει, αναμφισβήτητα, αναντίρητα, όχι μόνο να εύχεσαι να ηττηθεί η κυβερνησή σου, αλλά και να συμβάλλεις έμπρακτα σ΄ αυτή την ήττα." Και αμέσως παρακάτω για να προλάβει άλλου είδους σκέψεις και "επιπλοκές" ... ο Βλαδίμηρος δίνει και ένα πρώτο μέτρο για το πως εννοεί αυτό το ... "έμπρακτα" ... "Για έναν "οξυδερκή αναγνώστη": αυτό δεν σημαίνει καθόλου οτι πρέπει "να ανατινάζονται οι γέφυρες", να οργανώνονται αποτυχημένες απεργίες ενάντια στον πόλεμο και γενικά να βοηθιέται η κυβέρνηση, για να επιφέρει ήττα στους επαναστάτες." Αυτό προφανώς κολλάει σε κάτι υπερεπαναστάτες του κώλου (σαν και πολλούς τέτοιους σημερινούς) ... που στο όνομα της θεωρητικής καθαρότητας του επαναστατικού ντεφαϊτισμού δεν θα διστάσουν να βάλουν στην λαιμητόμο της αντίδρασης το σβέρκο της επανάστασης. Τι τους λέει ο Λένιν ?? Πρώτα και κύρια τα μάτια μας στην επιβίωση του επαναστατικού μηχανισμού και του κάθε επαναστάτη. Παρακάτω θα δούμε και άλλες "παραινέσεις" του Βλαδίμηρου προς τους ανυπόμονους υπερ-επαναστάτες.

   # "Επανάσταση σε καιρό πολέμου σημαίνει εμφύλιος πόλεμος, η μετατροπή όμως του πολέμου των κυβερνήσεων σε εμφύλιο πόλεμο, από το ένα μέρος, διευκολύνεται απο τις στρατιωτικές αποτυχίες (από την "ήττα") των κυβερνήσεων, ενώ, από το άλλο μέρος, είναι αδύνατο, τείνοντας στην πράξη προς μιά τέτοια μετατροπή, να μη συμβάλλεις έτσι στην ήττα." Αφού έχει θέσει το θέμα με διαλεχτικό τρόπο (η μετατροπή απαιτεί ήττα στην οποία ήττα είναι αδύνατο να μην συμβάλλεις δρώντας για την μεταροπή) ... ο Λένιν προχωράει σε ανάλυση ... "Οποιος θα ήθελε σοβαρά να ανασκευάσει το "σύνθημα" της ήττας της κυβερνησής του στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, θα έπρεπε ν΄αποδείξει ένα απο τα τρία αυτά πράγματα: ή 1) οτι ο πόλεμος δεν είναι αντιδραστικός· ή 2) οτι η επανάσταση σε σύνδεση με αυτόν δεν είναι δυνατόν να γίνει· ή 3) οτι είναι αδύνατη μιά συνάντηση και αλληλουποστήριξη των επανασταστικών κινημάτων σ΄όλες τις εμπόλεμες χώρες" Σε αυτό το σημείο της διατύπωσης του Λένιν ... ίσως θα μπορούσαμε να δούμε να σκάνε κάποια χαμόγελα σε ορισμένα οπορτουνιστικά προσωπάκια. Σαν να τους δίνει ο Λένιν διάφορες αφορμές για να "αναβάλουν" τον άγριο και ακόρεστο επαναστατισμό τους. Σαν "τσιτάτο" μοιάζει να είναι βολικό για τέτοια χρήση. Στα χρόνια του Λένιν είχαν ξεμπλέξει με τον παράγοντα 1. Ο πόλεμος ήταν ιμπεριαλιστικός και απο τις δυό πλευρές ... άρα αντιδραστικός. Προβλήματα με τον παράγοντα 1 ... ούτε και εμείς στις μέρες μας φαίνεται να είναι πιθανό να αντιμετωπίσουμε. Εκτός εάν προκύψουν καταστάσεις "παράξενες" που οι κομμουνιστές εκτιμήσουν οτι η συμμετοχή της ιμπεριαλιστικής χώρας σε ένα πόλεμο έχει σημαντικά εθνικοαπελευθερωτικά χαρακτηριστικά σε κάποια φάση (σαν την αρχική φάση π.χ. του ιταλοελληνικού πολέμου που ο Ζαχαριάδης κάπως έτσι την εκτίμησε και δέχτηκε βέβαια σοβαρή κριτική εκ μέρους της κομμουνιστικής διεθνούς άσχετα εαν η θέση για τον πόλεμο δεν μπορεί να περιγραφεί σε ένα γράμμα απ΄τα μπουντρούμια. Το 1ο γράμμα του Ζαχαριάδη δεν μπορεί να διαβαστεί χωρίς το 2ο και το 3ο γράμμα μαζί και ούτε μπορείς να του "φάς το δίκιο" που μέσα απο την φυλακή εκτίμησε σωστά πως η φασιστική κυβέρνηση του Μεταξά είχε την πρόθεση να ρίξει μερικές  τουφεκιές για την τιμή των όπλων αλλά ο λαός είχε άλλη γνώμη και απόφαση) ή σε φαινόμενα και πλευρές του ιμπεριαλιστικού πολέμου που θα σε οδηγούν στην εκτίμηση πως δεν πρέπει να βάλεις εξ΄αρχής το στόχο της ανατροπής της κυβέρνησής σου. Μιλάμε δηλαδή για καταστάσεις ... θεωρητικά δυνατές αλλά πραχτικά απίθανες ... όσο η αστική σου τάξη είναι χωμένη βαθειά (και χώνεται όλο και περισσότερο) στο σύστημα του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού μηχανισμού και σαν τέτοια κουβαλάει τις βαρειές της ευθύνες για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και προσδοκά καλύτερο μεράδι στην μεταπολεμική μοιρασιά. Απο την στιγμή όμως που χαρακτηρίζεις τον πόλεμο και την συμμετοχή της χώρας σου σε αυτόν σαν αντιδραστικό φαινόμενο ... η επανασταστική θέση ... είναι η θέση της ήττας. Είπαμε είναι ... αξίωμα. Οι ρώσοι επαναστάτες εκείνη την εποχή δεν είχαν πρόβλημα με το 1ο παράγοντα. Το προβλημά τους ήταν με τον 2ο και 3ο παράγοντα ταυτόχρονα. Στη Ρωσία, στην πιό καθυστερημένη εμπόλεμη χώρα - εκτιμούσαν - δεν θα μπορούσε να συμβεί άμεσα η σοσιαλιστική επανάσταση ... εαν δεν συνέβαινε πριν η αστικοδημοκρατική (που τελικά πραγματοποιήθηκε τον Φλεβάρη του ΄17) την στιγμή που μέσα στο γερμανικό εργατικό κίνημα οι σοσιαλδημοκράτες της ΙΙ Διεθνούς είχαν προδοτικά περάσει στην σοσιαλσωβινιστική θέση. Αλλά έτσι όπως το έθεσε το θέμα ο Λένιν ... ο δεύτερος και τρίτος παράγοντας ... βρίσκονται κάτω απο ένα αξίωμα. Δεν θα ήταν καθόλου επαναστατικό να συρθούν στην απραξία και να πνιγούν μέσα στον σοσιαλσωβινισμό με τα μεγαλόστομα ειρηνικά συνθήματα. Η μόνη επαναστατική δράση ήταν ... ο επαναστατικός ντεφαϊτισμός ... το σύνθημα και η δράση για την ήττα της κυβέρνησης της τσαρικής απολυταρχίας ... η δράση για την μετατροπή του πολέμου σε εμφύλιο. "Και η τσαρική κυβέρνηση είχε απόλυτα δίκαιο που θεωρούσε τη ζύμωση της ΡΣΔΕ κοινοβουλευτικής ομάδας - μοναδικό παράδειγμα μέσα στη Διεθνή όχι μόνο κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης, αλλά και πραγματικά επαναστατικής ζύμωσης μέσα στις μάζες ενάντια στην κυβερνησή τους - που θεωρούσε οτι η ζύμωση αυτή αδυνάτιζε τη "στρατιωτική ισχύ" της Ρωσίας και συντελούσε στην ήττα της. Αυτό είναι γεγονός. Και δεν είναι έξυπνο να κρύβεται κανείς απ΄αυτό."  Τι τους έλεγε ο Βλαδίμηρος ?? Απο την στιγμή που λέμε οτι ο πόλεμος είναι αντιδραστικός ... αντί να "πνιγούμε" στον σοσιαλσωβινισμό του οπορτουνισμού που θα στείλει τις μάζες όλων των χωρών να σφάζονται φωνάζοντας ειρήνη ... επαναστατικό είναι οτι ... αδυνατίζει την δική σου κυβέρνηση και την φέρνει πιό κοντά στην ήττα της και στην επανάστασή μας. Τι και αν οι άλλοι λαοί παρασύρονται απο τον σοσιαλσωβινισμό. Το μόνο επαναστατικό είναι η δύναμη του παραδείγματος ... "Μιά συνεννόηση για επαναστατική δράση, έστω και σε μιά μόνη χώρα, χωρίς να μιλάμε για μιά σειρά χώρες, είναι πραγματοποιήσιμη μόνο με τη δύναμη του παραδείγματος ορισμένων σοβαρών επαναστατικών εκδηλώσεων, με το πέρασμα στην πραγματοποιησή τους, με την αναπτυξή τους. Μα ένα τέτοιο ξεκίνημα δεν είναι πάλι κατορθωτό χωρίς να εύχεται κανείς την ήττα και χωρίς να συμβάλλει σ΄αυτή την ήττα. Η μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο δεν μπορεί να "φτιαχτεί", όπως δεν μπορεί να "φτιάξει" κανείς επανάσταση, - η μετατροπή αυτή προκύπτει απο μιά ολόκληρη σειρά πολύμορφα φαινόμενα, πλευρές, μικροχαρακτηριστικά, ιδιότητες και συνέπειες του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Και μιά τέτοια ανάπτυξη δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς μιά σειρά στρατιωτικές αποτυχίες και ήττες εκείνων των κυβερνήσεων που τους καταφέρνουν χτυπήματα οι ίδιες οι καταπιεζόμενες τάξεις τους." Ακριβώς για όλους αυτούς τους λόγους ... "το προλεταριάτο της πιό καθυστερημένης χώρας απο τις εμπόλεμες μεγάλες Δυνάμεις ήταν εκείνο που υποχρεώθηκε, ιδιαίτερα μπροστά στην επαίσχυντη προδοσία των γερμανών και των γάλλων σοσιαλδημοκρατών, να ακολουθήσει με το κόμμα του μια επαναστατική τακτική ..." 

   # Σε αυτό το σημείο τα πράγματα δυσκολεύουν. Ο επαναστατικός ντεφαϊτισμός ... δεν είναι ένα "ευχέλαιο" ... δεν είναι να μένεις άπραγος και να εύχεσαι την ήττα. Είναι πράξη ... είναι δράση ... "Το σύνθημα "ούτε νίκη, ούτε ήττα" αν το καλοσκεφτεί κανείς, σημαίνει "ταξική ειρήνη", απάρνηση του ταξικού αγώνα της καταπιεζόμενης τάξης σ΄όλες τις εμπόλεμες χώρες, γιατί είναι αδύνατο να διεξάγει κανείς ταξικό αγώνα, χωρίς να καταφέρνει χτυπήματα στη "δική του" αστική τάξη, και στη "δική του" κυβέρνηση και το να καταφέρει κανείς σε καιρό πολέμου χτύπημα στην κυβερνησή του σημαίνει εσχάτη προδοσία ... Οταν οι Ιταλοί σοσιαλδημοκράτες έβαλαν στις παραμονές του πολέμου ζήτημα μαζικής απεργίας, η αστική τάξη τους απάντησε - απόλυτα σωστά απο την αποψή τ η ς: αυτό σημαίνει εσχάτη προδοσία και θα σας μεταχειριστούμε όπως μεταχειρίζονται τους προδότες. Αυτό είναι αλήθεια, όπως είναι αλήθεια και το οτι η συναδέλφωση στα χαρακώματα είναι εσχάτη προδοσία. ... Ο προλετάριος δεν μπορεί ούτε να καταφέρει ταξικό χτύπημα στην κυβερνησή του, ούτε να δόσει (στην πράξη) το χέρι στον αδερφό του, τον "ξένο" προλετάριο, τον προλετάριο της χώρας που βρίσκεται σε πόλεμο μαζί "μας", χωρίς να διαπράττει "εσχάτη προδοσία", χωρίς να συμβάλλει στην ήττα, χωρίς να βοηθάει στη διάλυση της "δικής του" ιμπεριαλιστικής "μεγάλης" Δύναμης." Το να συμβάλλεις επαναστατικά στην ήττα της δικής σου κυβέρνησης ... πρώτα-πρώτα πρέπει να είσαι έτοιμος να αποκρούσεις τη ρετσινιά του "προδότη της πατρίδας" και οτι αυτό θα συνεπάγεται κάτω απο τις διάφορες συνθήκες εξέλιξης των γεγονότων. Η επαναστατική μετατροπή του πολέμου σε εμφύλιο ... δεν είναι σύνθημα ... είναι μαζική προπαγάνδα ... δεν είναι σαμποτάζ ... "Η μετατροπή αυτή μπορεί να κρατήσει πολύ, μπορεί να απαιτήσει και θα απαιτήσει μιά σειρά απο προκαταρκτικούς όρους, ωστόσο όλη η δουλειά πρέπει να γίνει ακριβώς πάνω στην γραμμή μιάς τέτοιας μετατροπής. Οχι σαμποτάζ του πολέμου, όχι μεμονωμένες, ατομικές εκδηλώσεις στο πνεύμα αυτό, αλλά μαζική προπαγάνδα (και οχι μόνο ανάμεσα στους "πολίτες"), που οδηγεί στη μεταροπή του πολέμου σε εμφύλιο πόλεμο. ... Η στιγμή της μετατροπής αυτής είναι άλλο ζήτημα, που τώρα δεν είναι ξεκάθαρο ακόμη. Πρέπει να δόσουμε την δυνατότητα να ωριμάσει η στιγμή αυτή και "να την αναγκάζουμε να ωριμάζει" συστηματικά." [Προς τον Α.ΓΚ.ΣΛΙΑΠΝΙΚΟΦ/17-10-1914 Απαντα Λένιν-Τόμος 49-σελ.12] Το εξειδικεύει το θέμα ο Λένιν στο άρθρο "Η κατάσταση και τα καθήκοντα της σοσιαλιστικής διεθνούς" που δημοσιεύτηκε την 1-11-1914 στην εφημερίδα Σοσιάλ-Ντεμοκράτ. [Απαντα Λένιν-Τόμος 26-σελ.36] ... "Μιά τέτοια μεταροπή δεν είναι βέβαια εύκολη και δεν μπορεί να γίνει "σύμφωνα με τη θέληση" του ενός ή του άλλου κόμματος. Μα ακριβώς αυτή η μετατροπή βρίσκεται μέσα στις αντικειμενικές συνθήκες του καπιταλισμού γενικά, της εποχής του τέλους του καπιταλισμού ειδικά. Και προς αυτή την κατεύθυνση, μόνο προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να διεξάγουν την δουλειά τους οι σοσιαλιστές. Να μην ψηφίζουν τις πολεμικές πιστώσεις, να μην ενθαρύνουν το σωβινισμό της χώρας "τους" (και των συμμάχων χωρών), να καταπολεμήσουν πρώτ' απ΄όλα το σωβινισμό της "δικής τους" αστικής τάξης, να μην περιορίζονται στις νόμιμες μορφές πάλης, όταν αρχίζει η κρίση και η αστική τάξη αφαιρεί η ίδια τη νομιμότητα που δημιούργησε - να ποιά είναι η γραμμή δουλειάς που οδηγεί στον εμφύλιο πόλεμο και θα οδηγήσει σ΄αυτόν σε τούτη ή σ΄εκείνη τη στιγμή της πανευρωπαικής πυρκαγιάς. Ο πόλεμος δεν είναι κάτι τυχαίο, δεν είναι "αμάρτημα", όπως νομίζουν οι χριστιανοί παπάδες (που κηρύσσουν τον πατριωτισμό, τον ανθρωπισμό και την ειρήνη όχι χειρότερα απο τους οπορτουνιστές), αλλά μιά αναπόφευκτη βαθμίδα του καπιταλισμού, μιά μορφή της καπιταλιστικής ζωής εξίσου φυσιολογική, όπως και η ειρήνη. Ο πόλεμος των ημερών μας είναι πόλεμος των λαών. Απο την αλήθεια αυτή δεν βγαίνει το συμπέρασμα οτι πρέπει να τραβάμε όπου μας πάει το "λαικό" ρεύμα του σωβινισμού, αλλά οτι και σε περίοδο πολέμου και στον πόλεμο και στα στρατιωτικά ζητήματα εξακολουθούν να υπάρχουν και να εκδηλώνονται οι ταξικές αντιθέσεις που κατασπαράζουν τους λαούς. Η άρνηση της στρατιωτικής υπηρεσίας, η απεργία ενάντια στον πόλεμο κλπ δεν είναι παρά ανοησία, ανίσχυρο και άνανδρο όνειρο άοπλου αγώνα ενάντια στην εξοπλισμένη αστική τάξη, πόθος για εκμηδένιση του καπιταλισμού χωρίς σκληρό εμφύλιο ή μιά σειρά πολέμους. Η προπαγάνδα της ταξικής πάλης και στον στρατό είναι χρέος του κάθε σοσιαλιστή ... Ας υψώσουμε τη σημαία του εμφυλίου πολέμου ! Ο ιμπεριαλισμός παίζει στα χαρτιά την τύχη του ευρωπαικού πολιτισμού: ύστερα απο τον σημερινό πόλεμο, αν δεν γίνουν μια σειρά πετυχημένες επαναστάσεις, θ΄ακολουθήσουν γρήγορα και άλλοι πόλεμοι ..."  Με λίγα λόγια ... ο καπιταλισμός θα σύρει αργά ή γρήγορα τους λαούς στις κρεατομηχανές του πολέμου. Δεν μπορεί να γίνει αλλοιώς. Η μόνη διέξοδος των λαών είναι η μετατροπή του πολέμου σε εμφύλιο. Αλλά για να μετατρέψεις έναν πόλεμο σε εμφύλιο, πρώτα και κύρια ... πρέπει ναι είσαι εκεί !!! Να ένα θαυμάσιο απόσπασμα του Λένιν που απαντά σε παρόμοιους προβληματισμούς των βέλγων σοσιαλιστών [Απο το άρθρο "Οι Ρώσοι Ζύντεκουμ" Απαντα Λένιν-Τόμος 26-σελ.121] ... "Τι έπρεπε να κάνουν λοιπόν οι βέλγοι σοσιαλιστές; Αν δεν μπορούσαν να πραγματοποιήσουν μιά κοινωνική επανάσταση μαζί με τους γάλλους κτλ., ήταν υποχρεωμένοι στη δοσμένη στιγμή να υποταχθούν στην πλειοψηφία του έθνους και να πάνε στον πόλεμο. Υποτασσόμενοι όμως στην θέληση της τάξης των δουλοκτητών, έπρεπε να ρίξουν σ΄αυτούς την ευθύνη, να μην ψηφίσουν τις πιστώσεις, να στείλουν τους Βαντερβέλντε όχι σε υπουργικά ταξίδια στους εκμεταλλευτές αλλά σαν οργανωτές (μαζί με τους επαναστάτες σοσιαλδημοκράτες όλων των χωρών) της παράνομης επαναστατικής προπαγάνδας για τη "σοσιαλιστική επανάσταση" και τον εμφύλιο πόλεμο· θα έπρεπε να κάνουν αυτή τη δουλειά και στο στρατό ... Το να φλυαρεί κανείς για διαλεκτική και μαρξισμό και να μην ξέρει να συνδυάσει την αναγκαία (αν είναι αναγκαία για μιά στιγμή) υποταγή στην πλειοψηφία με την επαναστατική δουλειά κάτω απο οποιεσδήποτε συνθήκες είναι χλευασμός σε βάρος των εργατών, ειρωνεία κατά του σοσιαλισμού. "Πολίτες του Βελγίου! Τη χώρα μας τη βρήκε μεγάλη συμφορά που την προκάλεσε η αστική τάξη όλων των χωρών, μαζί και του Βελγίου. Δεν θέλετε να ανατρέψετε αυτή την αστική τάξη, δεν πιστεύεται στην έκκληση προς τους σοσιαλιστές της Γερμανίας; Είμαστε μειοψηφία, υποτάσσομαι σε σας και πάω στον πόλεμο, μα και στον πόλεμο θα προπαγανδίζω, θα προετοιμάζω τον εμφύλιο πόλεμο των προλετάριων όλων των χωρών, γιατί έξω απ΄αυτό δεν υπάρχει σωτηρία για τους αγρότες και τους εργάτες του Βελγίου και των άλλων χωρών!" Για έναν τέτοιο λόγο ένας βουλευτής του Βελγίου ή της Γαλλίας θα πήγαινε φυλακή και δεν θα καθόταν σε υπουργικό θώκο, θα ήταν όμως σοσιαλιστής και όχι προδότης, γι΄αυτόν θα μιλούσαν σήμερα στα χαρακώματα και οι γάλλοι και οι γερμανοί φαντάροι-εργάτες, σαν για δικό τους ηγέτη και όχι σαν προδότη της εργατικής υπόθεσης." 

   # Ο μαρξισμός μας διδάσκει οτι το εθνικό κράτος και τελικά τα όρια της εθνότητας και της πατρίδας είναι ιστορικά-μεταβατικά. Το εθνικό κράτος είναι γέννημα του καπιταλισμού ... "Η αστική τάξη όλο και περισσότερο καταργεί τον κατακερματισμό των μέσων παραγωγής, της ιδιοκτησίας και του πληθυσμού. Συσσώρευσε τον πληθυσμό, συγκεντροποίησε τα μέσα παραγωγής και συγκέντρωσε την ιδιοκτησία σε λιγοστά χέρια. Η αναγκαία συνέπεια ήταν ο πολιτικός συγκεντρωτισμός. Ανεξάρτητες επαρχίες με διαφορετικά συμφέροντα, νόμους, κυβερνήσεις και δασμούς, και που συνδέονταν μεταξύ τους σχεδόν μονάχα με σχέσεις συμμαχίας, συσπειρώθηκαν σε ένα έθνος, μία κυβέρνηση, ένα νόμο, ένα εθνικό ταξικό συμφέρον, μια τελωνειακή ζώνη." [Κομμουνιστικό Μανιφέστο]. "Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα" ... φώναζε το Μανιφέστο, άσχετα εαν ... "Αφού, όμως, το προλεταριάτο πρέπει κατ' αρχήν να κατακτήσει την πολιτική εξουσία, να ανυψωθεί σε εθνική τάξη (να ανυψωθεί σε ηγέτιδα τάξη του έθνους), να συγκροτηθεί το ίδιο σαν έθνος, είναι και το ίδιο ακόμα εθνικό, αν και σε καμιά περίπτωση με την έννοια που δίνει η αστική τάξη. Οι εθνικοί χωρισμοί και οι εθνικές αντιθέσεις ανάμεσα στους λαούς εξαφανίζονται όλο και περισσότερο με την ανάπτυξη της αστικής τάξης, την ελευθερία του εμπορίου, την παγκόσμια αγορά, την ομοιομορφία της βιομηχανικής παραγωγής και των συνθηκών ζωής που αντιστοιχούν σ' αυτήν. Η κυριαρχία του προλεταριάτου θα τους εξαφανίσει ακόμα πιο πολύ. Η κοινή δράση, τουλάχιστον των πολιτισμένων χωρών, αποτελεί έναν από τους πρώτους όρους της απελευθέρωσής του." [Κομμουνιστικό Μανιφέστο] Η διαλεκτική της ιστορίας ... Παρότι απο τα χρόνια που γραφόταν το Μανιφέστο ο καπιταλισμός έχει περάσει στο ιμπεριαλιστικό σταδιό του και πολλά πράγματα έχουν αλλάξει ... το εθνικό κράτος είναι όργανο του καπιταλισμού που όμως έχει την ακατανίκητη τάση να το υπερβαίνει (για την εξασφάλιση του κέρδους) αλλά ταυτόχρονα του είναι απαραίτητο για την επιβίωση (διαιώνιση αστικής εξουσίας, καθυπόταξη προλεταριάτου, μηχανισμός συσσώρευσης κερδών). Την ίδια στιγμή το προλεταριάτο ... που δεν έχει πατρίδα ... χρειάζεται ακόμα τα "όρια" του αστικού εθνικού κράτους για να οργανωθεί (όσο η ταξική πάλη θα διεξάγεται σε αυτό το επίπεδο) και να κατακτήσει την εξουσία, αλλά ποτέ δεν θα την κατακτήσει περιορισμένο στα όρια του αστικού εθνικού κράτους, ποτέ δεν θα την κατακτήσει εαν δεν καταργήσει τα όρια του αστικού εθνικού κράτους ... στην δράση του. Να πως το περιγράφει ο Λένιν ... "Το σοσιαλιστικό κίνημα δεν μπορεί να νικήσει μέσα στα παλιά πλαίσια της πατρίδας. Δημιουργεί νέες ανώτερες μορφές συμβίωσης των ανθρώπων, όπου οι νόμιμες ανάγκες και οι προοδευτικές τάσεις των εργαζόμενων μαζών κάθε εθνότητας θα ικανοποιηθούν για πρώτη φορά μέσα σε μιά διεθνική ενότητα με τον όρο οτι θα εκμηδενιστούν οι σημερινοί εθνικοί φραγμοί. Στις προσπάθειες της σύγχρονης αστικής τάξης να διαιρέσει και να χωρίσει τους εργάτες με υποκριτικές επικλήσεις για "υπεράσπιση της πατρίδας" οι συνειδητοί εργάτες θα απαντήσουν με όλο και καινούργιες και επανειλημμένες προσπάθειες για την πραγματοποίηση της ενότητας των εργατών των διαφόρων εθνών ..." [Απαντα Λένιν-Τόμος 26-σελ.40] 
   # Αφού ιχνηλατήθηκαν μαρξιστικά-λενινιστικά τα "όρια" του εθνικού κράτους και για τον αστό και για τον προλετάριο ... στον ιμπεριαλιστκό πόλεμο λοιπόν ... το να εύχεσαι την ήττα της κυβερνησής σου ... δεν σημαίνει οτι εύχεσαι και το "ξέσκισμα" και την καταστροφή του εθνικού κράτους (με την μαρξιστική-λενινιστκή έννοια) ... ούτε εύχεσαι την ήττα του λαού. Ισα- ίσα για την νίκη του λαού παλεύεις. Πρέπει να συνδέσεις την ήττα της κυβέρνησης ... με την νίκη του λαού. Αλλοιώς δεν έχει νόημα. Η ιστορία του 20ου αιώνα μας απέδειξε και "πειραματικά" την μαρξιστική-λενινιστική ανάλυση περί εθνικού κράτους. Μέχρι την οριστική επικράτηση του σοσιαλισμού ... οπότε το εθνικό κράτος θα γίνει ιστορία ... ο ρόλος που θα παίζει στον ταξικό αγώνα θα είναι σημαντικός. Στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ... το να δράς για την ήττα της αστικής κυβερνησής σου ... δεν σημαίνει οτι πρέπει να δράς και για την καταστροφή του εθνικού κράτους με την φυσική του έννοια (λαός, χώρος, υποδομές). Δράς για την υπεράσπιση αυτού του εθνικού κράτους μέχρι να εξελιχθεί νικηφόρα ο αγώνας ο δικός σου και ο αγώνας του διπλανού και του παραδιπλανού προλεταριάτου. Δράς για την υπεράσπιση αυτού του εθνικού κράτους επειδή την ώρα της κρίσης τα παλιά αστικά εθνικά σύνορα θα δίνουν περισσότερες πιθανότητες νίκης στο αγώνα των εργατών ενάντια στην αποδυναμωμένη-απομονωμένη εθνική αστική τάξη. Δράς για την υπεράσπιση αυτού του εθνικού κράτους όταν η αποδυναμωμένη εθνική αστική τάξη θα το κόβει κομμάτια και θα το ξεπουλάει στα διαπραγματευτικά τραπέζια που θα παίζει την επιβιωσή της ή ακόμα χειρότερα επειδή απλά θα πλησιάζει η ώρα που η εθνική αστική τάξη θα βρίσκεται στα πρόθυρα της ήττας και θα παρακαλάει τους υπερεθνικούς συμμάχους της να την διασώσουν με μιά "κατοχή" αυτού του εθνικού κράτους. Δράς για την υπεράσπιση αυτού του εθνικού κράτους επειδή μπορείς να το μετατρέψεις σε εργαλείο κατάκτησης της εξουσίας και ήττας της αστικής τάξης. Δράς για την υπεράσπιση του πεδίου στο οποίο θα μετατρέψεις τον πόλεμο σε εμφύλιο. Δράς για την υπεράσπιση αυτού του εθνικού κράτους επειδή απλά θα είναι κομμάτι του μελλοντικού διεθνιστικού σοσιαλιστικού κράτους. Δεν δράς για την υπεράσπιση του εθνικού κράτους και της πατρίδας με την έννοια του αστού και στο ίδιο χαράκωμα με τον αστό ... δράς ενάντια στον αστό. Σε αυτό το σημείο ... πιστεύω ... πως φαίνονται ακόμα πιό γελοίες τώρα οι απόψεις ορισμένων υπερεπεναστατών που διατυπώνουν πως ... στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο εφ΄όσον εύχεσαι την ήττα της αστικής κυβερνησής σου ... δεν δικαιούσε να μιλάς για “υπεράσπιση των συνόρων” και  “εθνικής κυριαρχίας”, ούτε για λαικά κυριαρχικά δικαιώματα επί αυτού του εθνικού κράτους. Αυτοί οι υπερεπαναστάτες με απλοικό τρόπο διαλύουν αυτή την λενινιστική διαλεχτική αλληλουχία: Οχι στην υπεράσπιση της πατρίδας (των αστών, του εθνικού αστικού κράτους) σαν σύνθημα και γραμμή, δηλαδή σαν εργαλείο προπαγάνδας και ζύμωσης => ήττα της αστικής κυβέρνησης <=> μετατροπή του πολέμου σε εμφύλιο => όσο αυτή η διαδικασία θα πραγματοποιείται και θα αναπτύσσεται θα τείνει => στην νίκη της εργατικής τάξης => θα τείνει στην μετατροπή των "παλιών" αστικών εθνικών συνόρων στα σύνορα της σοσιαλιστικής πατρίδας. Απο αυτή την διαλεχτική αλληλουχία ... κρατάνε την ήττα της αστικής κυβέρνησης φωνάζοντας οχι στην υπεράσπιση της πατρίδας ... γενικά και αόριστα χωρίς να εξετάζουν για ποιά πατρίδα μιλάνε. Και εαν ... λέμε αν ... ένα επαναστατικό κίνημα υιοθετούσε αυτή την λογική ... πως ακριβώς θα υλοποιούσε στην πράξη ... την "εσχάτη προδοσία" χωρίς να παραβιάζει τα συνθήματα, όταν θα ξεσπάσει ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος ?? Αρνηση στράτευσης ?? Αρνηση στρατιωτικής υπηρεσίας ?? Απεργία κατά του πολέμου ?? Εκτέλεση αξιωματικών ?? Σαμποτάζ ?? Λες σε έναν μελλοντικό εισβολέα ... παρακαλώ περάστε επειδή εμείς δεν υπερασπίζουμε πατρίδες και εθνικά σύνορα ?? Ξεκινάς επανάσταση στα μετόπισθεν ?? Με τους κομμουνιστές αφοπλισμένους και παγιδευμένους στα μετόπισθεν στη μπούκα της αντίδρασης με το στίγμα του προδότη ?? Θα μετατρέψεις τον πόλεμο σε εμφύλιο με το λαό στα μέτωπα "κάτω απο τις διαταγές" της αντίδρασης ?? Είναι προφανές οτι ... διαλύοντας μιά διαλεχτική διαδικασία ... καταλήγεις σε μιά αντιλενινιστική ταχτική που τελικά υιοθετεί οτι ακριβώς έχει "απαγορεύσει" ο Βλαδίμηρος στην ανάλυση της μετατροπής του πολέμου ... και προφανώς καταλήγεις σε μιά κατάσταση που κάνει την μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο ... αδύνατη και ανεφάρμοστη. Αυτοί οι υπερεπαναστάτες μέσα σε αυτή την διαλεχτική διαδικασία "βλέπουν" ... διολίσθηση στον σοσιαλσωβινισμό ... την στιγμή που θα έπρεπε να βλέπουν τον πατριωτισμό του διεθνιστή. Σαν κάτι ανεκδιήγητους "πούρους επαναστάτες" ... που καταδικάζαν την εθνική αντίσταση ... επειδή εμπόδιζε - τάχα - την συμφιλίωση του έλληνα και του γερμανού προλετάριου !!! 

   # Αφού ξεμπλέξαμε με τον πατριωτισμό των κομμουνιστών στο επερχόμενο ιμπεριαλιστικό πόλεμο που πρέπει να τον μετατρέψουν σε εμφύλιο ... πάμε στην θέση ... "εφόσον μια χώρα είναι ιμπεριαλιστική ο πόλεμος που θα κάνει θα είναι ιμπεριαλσιτικός και τίποτα άλλο"  ή "μια ιμπεριαλιστική χώρα δεν μπορεί να διεξάγει μη ιμπεριαλιστικό πόλεμο" !!! Σε αυτό το σημείο πρέπει να γυρίσουμε ξανά στον Λένιν ... και στην Ρόζα η οποία στην μπροσούρα του Γιούνιους είχε διατυπώσει το ίδιο επιχείρημα απ΄την ανάποδη ... "Στην εποχή του αποχαλινωμένου αυτού ιμπεριαλισμού δεν μπορεί πια να υπάρχουν κανενός είδους εθνικοί πόλεμοι." Από αυτό πιάστηκε ο Λένιν και της άσκησε έντονη κριτική. Η Ρόζα θέτει σοβαρά επιχειρήματα ... ο κόσμος είναι μοιρασμένος ανάμεσα σε μιά χούφτα μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και γι΄αυτό τον λόγο κάθε πόλεμος, έστω κι΄αν στην αρχή είναι εθνικός, μετατρέπεται σε ιμπεριαλιστικό αφού θίγει τα συμφέροντα μιάς απο τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ή ενός ιμπεριαλιστικού συνασπισμού ... πίσω απο τον σερβικό εθνικισμό κρύβεται ο ρωσικός ιμπεριαλισμός ... κάθε χώρα που μετέχει σε ιμπεριαλιστικό συνασπισμό δεν μπορεί παρά να κάνει ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Ο Λένιν δεν διαφωνεί για τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα εκείνου του πολέμου ... αλλά διαφωνεί με την γενίκευση της Ρόζας που αφορά όλη την εποχή του ιμπεριαλισμού. Η πρώτη απάντηση που δίνει στέκεται στην διαλεχτική του μαρξισμού ... "Ολα τα όρια στην φύση και στην κοινωνία είναι συμβατικά και κινητά, οτι δεν υπάρχει κανένα φαινόμενο που να μην μπορεί, κάτω απο ορισμένες συνθήκες, να μετατραπεί στην αντιθεσή του. Ο εθνικός πόλεμος μπορεί να μετατραπεί σε ιμπεριαλιστικό και αντίστροφα." ... "Είναι σε μεγάλο βαθμό απίθανο οτι ο σημερινός ιμπεριαλιστικός πόλεμος του 1914-1916 θα μετατραπεί σε εθνικό, επειδή η τάξη που αντιπροσωπεύει την ανάπτυξη προς τα μπρός είναι το προλεταριάτο, που αντικειμενικά τείνει να μετατρέψει τον πόλεμο αυτό σε εμφύλιο ενάντια στην αστική τάξη, και έπειτα ακόμα η διαφορά ανάμεσα στις δυνάμεις των δυό συνασπισμών δεν είναι πολύ σημαντική και επειδή το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο έχει δημιουργήσει παντού μιά αντιδραστική αστική τάξη. Δεν μπορούμε όμως να λέμε οτι είναι αδύνατη μιά τέτοια μετατροπή: αν το προλεταριάτο της Ευρώπης γινόταν ανίσχυρο γιά καμιά εικοσαριά χρόνια· αν ο σημερινός πόλεμος τελείωνε με νίκες σαν τις ναπολεόντειες και με την υποδούλωση μιάς σειράς βιώσιμων εθνικών κρατών· αν ο εξωευρωπαικός ιμπεριαλισμός (ο ιαπωνικός και ο αμερικάνικος κατά πρώτο λόγο) διατηρούνταν επίσης καμιά εικοσαριά χρόνια χωρίς να περάσει στον σοσιαλισμό, λογουχάρη, ύστερα απο ένα ιαπωνοαμερικανικό πόλεμο, τότε θα ήταν δυνατός ένας μεγάλος εθνικός πόλεμος στην Ευρώπη ... Αυτό είναι απίθανο. Δεν είναι όμως αδύνατο ..."  Ο Λένιν προβλέπει σαν αναπόφευκτους ... τους εθνικούς-εθνικοαπελευθερωτικούς πολέμους των αποικιών και μισοαποικιών (που τελικά συγκλόνισαν τον 20 αιώνα) και αναλύει την πιθανότητα να ξεσπάσουν εθνικοί πόλεμοι στην Ευρώπη στην εποχή του ιμπεριαλισμού !!! Εξετάζει διάφορες περιπτώσεις ... συνοψίζοντας ... "Οι εθνικοί πόλεμοι ενάντια στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις δεν είναι μόνο δυνατοί και πιθανοί, αλλά και αναπόφευκτοι και προοδευτικοί, επαναστατικοί, αν και για την επιτυχία τους απαιτείται βέβαια είτε η συνένωση των προσπαθειών ενός τεράστιου αριθμού κατοίκων των καταπιεζόμενων χωρών (εκατοντάδων εκατομμυρίων στο παράδειγμα της Ινδίας και της Κίνας που πήραμε), είτε ένας εξαιρετικά ευνοικός συνδυασμός των όρων της διεθνούς κατάστασης (λογουχάρη παράλυση της επέμβασης των ιμπεριαλιστικών Δυνάμεων εξαιτίας εξασθενισής τους, ενός πολέμου μεταξύ τους, του ανταγωνισμού τους κλπ), είτε η ταυτόχρονη εξέγερση του προλεταριάτου μιάς απο τις μεγάλες Δυνάμεις ενάντια στην αστική τάξη (αυτή η περίπτωση που αναφέρεται τελευταία στην απαριθμησή μας έρχεται πρώτη απο την άποψη ποιά είναι η πιό επιθυμητή και συμφέρουσα για τη νίκη του προλεταριάτου)." 
   # Τι μας λέει ο Βλαδίμηρος ?? Οτι σε έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο, διάφορα γεγονότα, εξελίξεις, ανατροπές και συνδυασμοί παραγόντων ... μπορούν να αλλάξουν τον χαρακτήρα του πολέμου ή των επόμενων πολέμων ... στην εποχή του ιμπεριαλισμού. Μήπως η νικηφόρα εξέλιξη της οχτωβριανής επανάστασης δεν άλλαξε τον χαρακτήρα του πρώτου ιμπεριαλιστικού πολέμου ... όταν όλοι μαζί οι ιμπεριαλιστές στράφηκαν ενάντια στο νεαρό σοβιετικό κράτος ?? Σε εκείνη την φάση δεν άλλαζαν απότομα τα καθήκοντα των επαναστατών σε όλες τις ευρωπαικές χώρες (υπεράσπιση του επαναστατικού κράτους) ?? Στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο οι κομμουνιστές για λόγους ταχτικής διέλυσαν την ΙΙΙ Διεθνή εκτιμώντας αλλαγή στον χαρακτήρα του πολέμου απο ιμπεριαλιστικό ... σε αντιφασιστικό, άσχετα εαν τέτοιες αποφάσεις είχαν και παρενέργειες. Η επαναστατική επιδίωξη της ήττας της αστικής κυβέρνησης στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και η μετατροπή του σε εμφύλιο ... είναι σε τελική ανάλυση η 100% επιτυχημένη ταχτική που υπηρετεί το στρατηγικό σχέδιο της επανάστασης. Η ταχτική π.χ. των ενιαίων μετώπων αποδείχθηκε τελικά αδιέξοδη ... οχι όμως επειδή ήταν θεωρητικά λάθος. Τι έπρεπε να κάνει το κομμουνιστικό κίνημα στις παραμονές του δεύτερου ιμπεριαλιστικού παγκόσμιου πολέμου στις δυτικές χώρες που ενώ απαξιωνόταν ο οπορτουνισμός και η σοσιαλδημοκρατία στην διαχείρηση της αστικής εξουσίας αλλά και στα μάτια των μαζών, η αστική τάξη συνειδητά και σχεδιασμένα ... εκφάσιζε τις "αστικές δημοκρατίες" ή παρέδιδε την εξουσία στον φασισμό ?? Εξάλλου στον επερχόμενο ιμπεριαλιστικό πόλεμο υπήρχε και η παράμετρος του σοβιετικού κράτους. Κάθε επαναστάτης έπρεπε να προσαρμόζει την ταχτική του λαμβάνοντας υπ΄όψιν την υπεράσπιση του σοβιετικού κράτους. Τι έπρεπε να κάνουν οι κομμουνιστές των ιμπεριαλιστικών χωρών ?? Επειδή η χώρα τους είναι ιμπεριαλιστική ... έπρεπε να κηρύξουν τον επαναστατικό ντεφαϊτισμό και να οδηγήσουν την δράση τους ανοιχτά στην ήττα της κάθε αστικής δυτικοευρωπαικής κυβέρνησης ... την ίδια ώρα που ο Στάλιν και οι σοβιετικοί φώναζαν ... "αποτρέψτε όποια φασιστική κυβέρνηση μπορείτε και δώστε μας χρόνο να εξοπλιστούμε και να εκμεταλλευτούμε τις αντιθέσεις των ιμπεριαλιστών" ?? Μήπως έπρεπε να κηρύξουν τον επαναστατικό ντεφαϊτισμό ... προσφέροντας ένα θαυμάσιο όπλο στην αντιδραστικοποιημένη αστική εξουσία της δυτικής Ευρώπης για να τους ξεσκίσει μιά ώρα αρχύτερα ?? Αποφάσισαν λοιπόν να στρέψουν τις λαικές μάζες της δυτικής Ευρώπης ενάντια στον εκφασισμό της αστικής εξουσίας (ακόμα και συμμετέχοντας σε κυβερνήσεις) ... βάζοντας τον ίδιο το λαό να υπερασπισθεί την δημοκρατία που εγκατέλειπε η αστική τάξη ... ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ με την επαναστατική δράση στο πνεύμα του ντεφαϊτισμού. Μήπως δεν ήταν επαναστατική δράση ... το κύριο καθήκον των ενιαίων μετώπων να αφοπλίζουν την αντίδραση και να εξοπλίζουν την εργατική μάζα ?? Προσπάθησαν να βρούν το σωστό μίγμα ανάμεσα στην λαική συσπείρωση και στην επαναστατική δράση ταυτόχρονα με την παρεμπόδιση της συγκέντρωσης των πιό επιθετικών τμημάτων του ιμπεριαλισμού ενάντια στο σοβιετικό κράτος. Στην πράξη βέβαια ... η αποτυχία της απόπειρας δεν αναιρεί καθόλου την διαπίστωση πως ... η επιλογή και η εφαρμογή της επαναστατικής ταχτικής ποτέ δεν μπορεί να είναι ένα σύνθημα. Πάντα θα είναι μιά γραμμή δράσης που πρέπει να παίρνει υπ΄όψιν όλες τις αντικρουόμενες παραμέτρους του ζητήματος.

     # Είχε και η Ρόζα τα δίκια της !!! Οι αντικειμενικές συνθήκες στην Γερμανία του 1ου παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού πολέμου ... "φώναζαν" ... σοσιαλιστική επανάσταση αλλά οι υποκειμενικές έβαζαν φρένο με την τεράστια επιρροή του σοσιαλσωβινισμού και με την απουσία επαναστατικού μηχανισμού ενός κομμουνιστικού κόμματος. Ομως η επαναστατική θεωρία και η πείρα δείχνουν οτι την επαναστατική γραμμή δράσης δεν την καθορίζεις με βάση τον υποκειμενικό παράγοντα αλλά με βάση τις αντικειμενικές συνθήκες. Η Ρόζα και οι γερμανοί κομμουνιστές ... φοβήθηκαν την αποχώρηση απο το προδοτικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα (που είχε συρθεί στον σοσιαλσωβινισμό) και την οικοδόμηση ενός επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος ... και αναγκάστηκαν να προσαρμόσουν την ταχτική τους. Δεν σχεδίασαν (ενάντια στην ωριμότητα των αντικειμενικών συνθηκών) ταχτική σοσιαλιστικής επανάστασης και μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο ... αλλά σύρθηκαν στο σύνθημα της υπεράσπισης της πατρίδας (δηλαδή να πολεμήσουν μαζί με τους αστούς) ... προτείνοντας όμως στον λαό ένα εθνικό πρόγραμμα στην βάση του αστικοδημοκρατικού προγράμματος των Μάρξ και Λασσάλ !!! Γράφει ο Λένιν ... "Ο Γιούνιους προτείνει "ν΄αντιπαρατεθεί" στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ένα εθνικό πρόγραμμα" ... "Τώρα για τα προχωρημένα μεγάλα κράτη της Ευρώπης η αντικειμενική κατάσταση είναι διαφορετική. Η ανάπτυξη προς τα μπρός είναι πραγματοποιήσιμη μόνο προς την κατεύθυνση της σοσιαλιστικής επανάστασης" ... "Η "μεγάλη γερμανική δημοκρατία", αν υπήρχε το 1914-1916, θα έκανε τον ίδιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο" ... "Ολη η αστική κοινωνία, όλες οι τάξεις της Γερμανίας μέχρι και την αγροτιά ήταν υπέρ του πολέμου ... Η αστική τάξη ήταν εξοπλισμένη ως τα δόντια. Οταν μέσα σε μιά τέτοια κατάσταση "κηρρύσει" κανείς το πρόγραμμα της δημοκρατίας, της διαρκούς Βουλής, της εκλογής των αξιωματικών απο το λαό ("εξοπλισμός του λαού") κτλ σημαίνει στην πράξη οτι "κηρρύσει" την επανάσταση (με όχι σωστό επαναστατικό πρόγραμμα!)" Ο Λένιν δίνει την "συνταγή" στους γερμανούς κομμουνιστές ... "Επρεπε να μελετηθούν συστηματικές, συνεπείς, πρακτικές ενέργειες, απόλυτα πραγματοποιήσιμες σε όλους τους ρυθμούς ανάπτυξης της επαναστατικής κρίσης, ενέργειες που ανταποκρίνονται στην επανάσταση που ωριμάζει. Οι ενέργειες αυτές υποδείχνονται στην απόφαση του κομματός μας: 1) καταψήφιση των πιστώσεων 2) παραβίαση της "ταξικής ειρήνης" 3) δημιουργία παράνομης οργάνωσης 4) συναδέλφωση των στρατιωτών 5) υποστήριξη κάθε είδους επαναστατικών ενεργειών των μαζών. Η επιτυχία όλων αυτών των ενεργειών οδηγεί αναπόφευκτα στον εμφύλιο πόλεμο."  Ο Λένιν τελειώνει την ουσία της κριτικής του στην Ρόζα αποκαλύπτοντας τον πραγματικό κίνδυνο που μας ταλαιπωρεί ακόμα μέχρι σήμερα !!! ... "Ο Γιούνιους θέλησε, όπως φαίνεται, να πραγματοποιήσει κάτι σαν την θλιβερής μνήμης μενσεβίκικη "θεωρία των σταδίων", θέλησε ν΄αρχίσει την εφαρμογή του επαναστατικού προγράμματος απο την πιό "βολική", "δημοφιλή", ευπρόσδεκτη για τους μικροαστούς άκρη. Κάτι σαν ένα σχέδιο "να ξεγελάσει την ιστορία", να ξεγελάσει τους φιλισταίους." 
   # Ενας πραγματικός επαναστάτης ο Λένιν ... αυτή την "άγρια" και προπαντός επιβεβαιωμένη μέχρι κεραίας κριτική ... την επιβεβαιωμένη με την τραγική μοίρα της Ρόζας ... ξέρει να την κλείνει με μοναδικό συντροφικό ... συγκλονιστικό τρόπο ... "Είναι πιθανό οτι παρόμοιοι συλλογισμοί καθόρισαν συνειδητά ή μισοσυνειδητά την τακτική του Γιούνιους. Ούτε λόγος οτι είναι λαθεμένοι. Στην μπροσούρα του Γιούνιους νιώθει κανείς έναν απομονωμένο άνθρωπο που δεν έχει συντρόφους της παράνομης οργάνωσης, που είναι συνηθισμένη να μελετάει ως το τέλος τα επαναστατικά συνθήματα και να διαπαιδαγωγεί συστηματικά την μάζα στο πνεύμα τους. Αυτή όμως η έλλειψη - θα ήταν μεγάλο λάθος να το ξεχνάμε - δεν είναι προσωπική έλλειψη του Γιούνιους, αλλά το αποτέλεσμα της αδυναμίας όλων των γερμανών αριστερών, που έχουν μπλεχτεί απ΄όλες τις πλευρές στο ποταπό δίχτυ της καουτσκιστικής υποκρισίας, του σχολαστικισμού και των "φιλικών σχέσεων" με τους οπορτουνιστές. Οι οπαδοί του Γιούνιους μπόρεσαν, παρόλη την απομονωσή τους, ν΄αρχίσουν την έκδοση παράνομων προκηρύξεων και τον πόλεμο ενάντια στον καουτσκισμό. Θα μπορέσουν να τραβήξουν και πιό μακρυά στο σωστό δρόμο." 
   # Η Ρόζα ήταν μιά επαναστάτρια ... και ας μην κατόρθωσε να μεταστρέψει τον υποκειμενικό παράγοντα. Ας το ξανασκεφτούν αυτό κάτι σημερινοί ανυπόμονοι επαναστάτες των πληκτρολογίων που μας λένε πως ... αφού δεν μπορείς να αλλάξεις τον υποκειμενικό παράγοντα ... δεν είσαι επαναστάτης !!! Το κάνουν ακόμα χειρότερο ... όσοι απ΄αυτούς υπονοούν ... οτι για την μεταστροφή του υποκειμενικού παράγοντα αντί να προσπαθούμε να πείσουμε τα τμήματα του λαού που ακολουθούν τον οπορτουνισμό ... να "πιάσουμε" ξανά φιλίες με τους οπορτουνιστές !!! Τον πιό βρωμερό, τον πιό επικίνδυνο ... τον κοντινότερο αντίπαλο.