Για αυτό το ιστολόγιο

Σκέψεις και δεδομένα που νομίζω πως βοηθάνε να βρούμε την πραγματική μας κοινωνική θέση ... και να αποκοπούμε απο τον ρόλο που θέλουν να μας επιβάλουν.
Ας πετάξουμε απο πάνω μας το "κουστούμι" που μας έχουν φορέσει. Δεν είναι στα μέτρα μας. Μας πνίγει.


Τετάρτη 20 Σεπτεμβρίου 2017

Τα ιστορικά βάσανα της δημοκρατίας ... η Κομμούνα ... και ο Οχτώβρης

   Είναι τεράστια και διπλή η υποκρισία όλων ανεξαιρέτως των "δημοκρατών", υπερασπιστών της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Η υποκρισία τους είναι διπλή ... επειδή αφορά και την σημερινή δημοκρατία αλλά και την αρχαιοελληνική. Απο την αρχαιοελληνική δημοκρατία ... απ΄την μιά μεριά "κρύβουν" και απ΄την άλλη "κρατάνε" ... οτι τους βολεύει. Όμως το πρώτο και κύριο που φροντίζουν να κρύψουν είναι ... ο ταξικός (δουλοκτητικός) χαρακτήρας εκείνων των κοινωνιών.

   Ο δουλοκτητικός χαρακτήρας εκείνης της ταξικής κοινωνίας ... προφανώς εξασφάλιζε την επιβίωση της ταξικής εξουσίας και ταυτόχρονα ήταν το βασικό ελατήριο ευελιξίας ... για την μορφή που θα έπαιρνε το πολιτικό εποικοδόμημα κάθε φορά. Με καταπληκτική ευκολία μεταπηδούσε απο την δημοκρατία στην τυραννία και τούμπαλιν. Το τρόπαιο της δουλοκτησίας ... έθετε τον ελεύθερο πολίτη (τον λαό, τον δήμο) ... σε θέση ταύτισης συμφερόντων με την αριστοκρατία. Ο δουλοκτητικός χαρακτήρας της κοινωνίας έπρεπε να διαφυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού. Αυτό "συνέφερε" και τους ελεύθερους πολίτες και τους αριστοκράτες. Αυτό συνέφερε όλους ... εκτός απο τους δούλους. Στην ουσία η εμφάνιση της αρχαιοελληνικής δημοκρατίας ... έξέφραζε την ιστορική αναγκαιότητα ... η αριστοκρατία κατά περιόδους να παραχωρεί δικαιώματα στους ελεύθερους πολίτες (στα μεσαία στρώματα της εποχής) ... προφανώς με σκοπό την διατήρηση του βασικού ταξικού χαρακτήρα της εκμεταλλευτικής κοινωνίας με το λιγότερο κόστος για την ίδια την αριστοκρατία. Εκείνη η δημοκρατία λοιπόν ... ήταν η πρώτη πειραματική εφαρμογή της "τεχνογνωσίας" για το πως θα μπορεί η άρχουσα τάξη ... να εξαγοράζει τα ενδιάμεσα κοινωνικά στρώματα και στην ουσία να τα θέτει στην υπηρεσία της εξουσίας της. 
   Και τι γινόταν όσο "λειτουργούσε" η δημοκρατία ?? Ποιός κινούσε τα νήματα της δημοκρατίας ?? Ποιός κατείχε την εξουσία ?? Μήπως ο Δήμος ... έστω οι ελεύθεροι πολίτες που δεν ήταν αριστοκράτες ?? Οχι βέβαια !!! Οι αριστοκράτες ... είχαν τώρα γίνει ... οι μεγαλύτεροι "δημοκράτες" ... και πάλι ήταν τα σημαίνοντα πρόσωπα του νέου και "συνταρακτικού" πολιτεύματος !!! Η ισχύς που συνέχισαν να κατέχουν ... τους χάριζε την προνομιακή θέση στην δημοκρατία και στον ελεγχό της. Ακόμα και ο θεσμός του εξοστρακισμού (που οι σημερινοί δημοκράτες δεν θέλουν να θυμούνται) ... απο δικλείδα ασφαλείας κατά του αυταρχισμού και της συγκέντρωσης ισχύος ... γρήγορα εκφυλίσθηκε ... σε όργανο ξεκαθαρίσματος λογαριασμών ανάμεσα στις διάφορες κάστες της εξουσίας ακριβώς επειδή και εκείνη η δημοκρατία δεν αναιρούσε σε τίποτα τον ταξικό χαρακτήρα της κοινωνίας. Εκείνη η δημοκρατία ... "εκπαίδευε" με επιτυχία τον λαό στην διαιώνιση του δουλοκτητικού εκμεταλλευτικού μηχανισμού. 
   Ομως εκείνο το πολιτικό εποικοδόμημα της δουλοκτητικής κοινωνίας ... εκτός απο το οτι είχε πείσει τον ελεύθερο να ταυτίσει τα συμφεροντά του με την ύπαρξη της δουλοκτησίας ... είχε πετύχει και κάτι άλλο πολύ σημαντικό. Απο την μιά αναγνώριζε στον δούλο το θεωρητικό δικαίωμα να αποκτείσει την ελευθερία του κάτω απο όρους και προϋποθέσεις ... και απο την άλλη με ένα ολόκληρο πλέγμα νόμων ρύθμιζε τις διαδικασίες ελευθέρωσης των δούλων στα στενά και ανελαστικά πλαίσια που επέβαλε ο βασικός στρατηγικός σκοπός της εξουσίας: την βέλτιστη συντήρηση-διατήρηση του δουλοκτητικού κοινωνικού σχήματος. Πάντα βέβαια ο τρόπος απόκτησης της ελευθερίας εκ μέρους του δούλου ... ήταν αποκλειστικά σχεδόν η εξαγορά και όχι κανένα άλλο κριτήριο αξιοσύνης. Παρ΄όλα αυτά σπέρνοντας την ιδέα της ελευθερίας στις τάξεις των δούλων ... άρχισαν να ανιχνεύουν τους τρόπους δημιουργίας διαστρωματώσεων και πρόκλησης αντιθέσεων μέσα στις τάξεις των δούλων. Είχαν βρεί τον τρόπο να διοχετεύσουν το μικρόβιο της κυρίαρχης ιδεολογίας στις τάξεις των ακραία εκμεταλλευόμενων ... είχαν αποσπάσει σε αξιοπρόσεκτο βαθμό την "συναίνεση" των σκλάβων. Η κοινωνία περνούσε σταδιακά (και με πισωγυρίσματα όπως απέδειξε η ιστορική εξέλιξη) απο την βίαιη επιβολή της δουλοκτησίας ... στην διατήρηση της δουλοκτησίας με όργανα ... πρωτόλειες μορφές ταξικής συνεργασίας. 
   Αυτή είναι η "γενετική" ιστορία της δημοκρατίας μας. Είναι το "τελειοποιημένο" και ραφινάτο πολιτικό παράγωγο ενός βάρβαρου εκμεταλλευτικού κοινωνικού συστήματος ... και αυτά τα γονίδια κουβαλάει.
  
   Με την εδραίωση του καπιταλισμού και την αναπτυξή του μέσα σε μιά κοσμογονία που κατέστρεφε την φεουδαρχία, δημιουργούσε τα σύγχρονα έθνη και ανέπτυσσε με εκρηκτικούς τρόπους τις παραγωγικές δυνάμεις σε πρωτοφανείς μέχρι τότε κλίμακες ... η κυρίαρχη αστική τάξη πειραματίστηκε βασανιστικά για να καταλήξει στο πολιτικό μοντέλο επιβολής της κυριαρχίας της. Όποιος έχει διαβάσει την "18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη" του Μάρξ θα έχει καταλάβει τους κοιλόπονους που πέρασε η αστική εξουσία μέχρι να καταλήξει περίπου στο μοντέλο της αντιπροσωπευτικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Οι αστοί σχετικά γρήγορα διαπίστωσαν ... οτι τα "χαρακτηριστικά" εκείνης της αρχαιοελληνικής δημοκρατίας ... ταίριαζαν γάντι στην σύγχρονη αστική εξουσία ... με ορισμένα βεβαίως μερεμετίσματα για να μπορεί εκείνη η αρχική αρχαία ιδέα να εφαρμοστεί στα δεδομένα του καπιταλισμού σε παγκόσμια κλίμακα. Βέβαια υποχρεωτικά οι πολιτικοί πειραματισμοί της κυρίαρχης αστικής τάξης στον αγώνα με την ιστορικά απερχόμενη φεουδαρχία, ακολουθούσαν τις μεταμορφώσεις του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος και των περιορισμών που έβαζε η κύρια στρατηγική επιδίωξη. Η διαιώνιση της κυριαρχίας του. Όμως το αρχαίο σχήμα ... αριστοκρατία-ελεύθεροι πολίτες <==> δούλοι ... που επιβιώνει μέσα στο πολιτικό κέλυφος της δημοκρατίας, προσαρμοσμένο στα καπιταλιστικά δεδομένα (αστική τάξη-μεσαία στρώματα <==> μισθόδουλο προλεταριάτο) ... θα μπορούσε να εξυπηρετήσει την επιβίωση του καπιταλισμού εφαρμοσμένο και σε εθνικό επίπεδο αλλά και σε παγκόσμιο ανάλογα με την εξέλιξη της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Ήταν μια πολύ πετυχημένη ιδέα εάν κρίνουμε απο την συνέχεια. Με κίνητρο την ακατανίκητη δίψα για το κέρδος ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής κυρίεψε σταδιακά ολόκληρη την υφήλιο μεταμορφώνοντας ανεπιστρεπτί τον ίδιο τον καπιταλισμό. Το μονοπώλιο σκότωνε οριστικά τον "ελεύθερο" ανταγωνισμό ... εξέλιξη που δεν μπορούσε να μην έχει την επίδρασής της στους συνεχόμενους πολιτικούς πειραματισμούς της αστικής τάξης μετά τις δύο σπουδαίες επαναστάσεις. Την αμερικάνικη και την γαλλική. Μέσα στην φωτιά του πρώτου ιμπεριαλιστικού πολέμου όμως γεννήθηκε το πρώτο εργατικό κράτος που παρά την λυσσασμένη αντίδραση όλου του καπιταλιστικού κόσμου ... επιβίωσε ... και έθεσε αναπόφευκτα νέα δεδομένα στις πολιτικές αναζητήσεις όλων των λαών του καπιταλιστικού κόσμου και βεβαίως της παγκόσμιας αστικής τάξης. Τελικά η ... αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία του καπιταλισμού (με διάφορες βέβαια ποικιλίες) ... ήταν το σχήμα που επικράτησε, αφού βέβαια νομικά φορτώθηκε με όλη την αποκτημένη εμπειρία της αστικής τάξης στον έλεγχο των μαζών. Παρόλα αυτά ... όλοι ψηφίζουν, όλοι αποφασίζουν. Χαράς ευαγγέλια. Το πώς ψηφίζουν και πως και πόσο αποφασίζουν ... όλοι το ξέρουμε καλά. 

   Το ουσιώδες γεγονός είναι πως αποφασίζουν μέσω αντιπροσώπων, μη ανακλητών, κάθε λίγα χρόνια ψηφίζοντας πάντα κάτω απο τον εκβιασμό διλημμάτων για μιά νομοθετική εξουσία εντελώς διαχωρισμένη απο την εκτελεστική. Γράφει λοιπόν ο Μάρξ για την ουσία του κοινοβουλευτισμού, την μεγάλη αγάπη αστών και οπορτουνιστών. “Η πραγματική ουσία του κοινοβουλευτικού μικροαστισμού, οχι μόνο μέσα στις κοινοβουλευτικές και συνταγματικές μοναρχίες αλλά και στα πιο δημοκρατικά πολιτεύματα, είναι να αποφασίζει μια φορά κάθε τόσα χρόνια ποιό απο τα μέλη της κυρίαρχης τάξης θα καταπιέσει τον λαό δια μέσου του κοινοβουλίου.” Αναφερόμενος στα καλούδια της δημοκρατίας γράφει ο Κάρολος ... "Ολες αυτές οι ελευθερίες ρυθμίστηκαν έτσι που η αστική τάξη να τις απολαμβάνει δίχως να σκοντάφτει στα ίσα δικαιώματα των άλλων τάξεων της κοινωνίας." Και προσθέτει ... "Όσο καιρό, λοιπόν, ήταν σεβαστή η λέξη ελευθερία και εμποδιζόταν μόνο η πραγματική εξάσκησή της, εννοείται με νόμιμο τρόπο, έμενε η συνταγματική ύπαρξη της ελευθερίας ανέπαφη και απαραβίαστη, κι ας θανατώνανε τη συγκεκριμένη της ύπαρξη." Η κριτική του Μάρξ φτάνει στην ουσία ... "Το εκλογικό δικαίωμα στα χέρια της μπουρζουαζίας βαπτίζεται ως μέσο εξαπάτησης και μήτρα του κοινοβουλευτικού κρετινισμού. Αποτελεί μια φάρσα έτσι ώστε να συντελείται η συγκέντρωση όλης της πραγματικής εξουσίας στον εκτελεστικό εκπρόσωπο, στην εκτελεστική εξουσία. (...) το κοινοβουλευτικό καθεστώς, το μόνο στο οποίο ένα Κρατικό παράσιτο, όπως ο Θιέρσος, ένας κοινός φαφλατάς, μπορεί να παίξει κάποιο πολιτικό ρόλο." 
   Ο Μάρξ διεισδύει στα βαθειά της ταξικής πάλης ... Κάθε φορά που ένα απο τα κοινωνικά στρώματα που βρισκόταν ψηλότερα (απο το προλεταριάτο) έμπαινε σε επαναστατικό αναβρασμό, το προλεταριάτο συμμαχεί μαζί του κι έτσι συμμερίζεται όλες τις ήττες που παθαίνουν τα διάφορα κόμματα το ένα μετά το άλλο.” Η εργατική τάξη δεν θα αλλάξει την τύχη της όσο θα είναι ουρά των μεσαίων στρωμάτων και της αστικής τάξης. Απο τότε τα έλεγε !!! Η κοινοβουλευτική δημοκρατία της αστικής τάξης, λοιπόν ... μπορεί να είναι προτιμότερη κατάσταση για την εργατική τάξη όσο αφορά τις συνθήκες οργανωσής της σε σχέση με μια π.χ. φασιστική δικτατορία της αστικής τάξης ... αλλά η δημοκρατία της αστικής τάξης δεν θα οδηγήσει ποτέ στην εργατική εξουσία χωρίς επαναστατική ρήξη. Πως αλλοιώς να μας το πεί ο Κάρολος ?? Και όχι μόνο αυτό. Ο Μάρξ συμπυκνώνει την γαλλική επαναστατική εμπειρία όσο αφορά την τύχη του προλεταριάτου και τις προθέσεις της αστικής δημοκρατίας με μιά απλή και ταυτόχρονα εξαιρετικά πυκνή προτασούλα ... "Η αστική δημοκρατία νίκησε. Είχε με το μέρος της την αριστοκρατία του χρήματος, τη βιομηχανική αστική τάξη, τις μεσαίες τάξεις, τους μικροαστούς, το στρατό, το κουρελοπρολεταριάτο που ήταν οργανωμένο σαν κινητή φρουρά, τους διανοούμενους, τους παπάδες και τον πληθυσμό της υπαίθρου. Με το μέρος του παρισινού προλεταριάτου δεν ήτανε κανένας άλλος εκτός απ´αυτό το ίδιο. Πάνω απο 3000 εξεγερμένοι σφάχτηκαν μετά τη νίκη και 15000 εξορίστηκαν χωρίς δίκη." (Εδώ βεβαίως ο Κάρολος δεν αναφέρεται στην σφαγή της Κομμούνας ... αλλά πολύ πριν ... στην σφαγή του προλεταριάτου μετά την νίκη της αστικής δημοκρατίας το 1848). 
   Βέβαια απο τότε μέσα στην εργατική τάξη υπήρχαν οι φωνές που έλεγαν πως ... η αστική δημοκρατία στα χέρια της αστικής εξουσίας δεν σημαίνει απαραιτήτως και την βέβαιη υποδούλωση του προλεταριάτου !!! Μέσα στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας το προλεταριάτο μπορεί να χειραφετηθεί και να απελευθερωθεί !!! Και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος !!! Κάτι σαν τους σημερινούς ... δημοκρατικούς σοσιαλισμούς και τα άλλα πράσινα και ρόζ άλογα. Πώς ?? Αν δείτε τα επιχειρηματά τους θα καταλάβετε ... πόσο μπαγιάτικες είναι οι ιδέες που μας σερβίρουν σαν φρέσκες σήμερα. Ας παρακολουθήσουμε τον Κάρολο ... "(Το προλεταριάτο) κατά ένα μέρος ρίχνεται σε δογματικούς πειραματισμούς, σε τράπεζες ανταλλαγών και σε εργατικούς συνεταιρισμούς, δηλαδή σ´ένα κίνημα όπου παραιτείται από την ιδέα ν´ανατρέψει τον παλιό κόσμο με το σύνολο των δικών του μεγάλων μέσων και προσπαθεί να πραγματοποιήσει την απολυτρωσή του πίσω απο την πλάτη της κοινωνίας, με ιδιωτικό τρόπο, μέσα στους περιορισμένους όρους υπαρξής του και που γι´αυτό αναγκαστικά αποτυχαίνει." Μεγαλειώδης Μάρξ !!! Με μια προτασούλα το ... χίλια οκτακόσια τόσο ... ξεφλουδίζει ολόκληρη την σοσιαλδημοκρατία και τον οπορτουνισμό του 21ου αιώνα !!! Πως τους αποκαλεί όλους αυτούς ο Κάρολος ?? Αναγκαστικά αποτυχημένους δογματικούς που προσπαθούν να κοροϊδέψουν την κοινωνία !!! Να ποιοί είναι οι δογματικοί κατά Μάρξ. Αυτοί που σήμερα αποκαλούν τους κομμουνιστές ... δογματικούς !!! 
   Ο Μάρξ στο τελευταίο τμήμα της 18ης Μπρυμαίρ αναλύει με μαεστρικό τρόπο πως η κοινοβουλευτική δημοκρατία μέσω των πολυπλόκαμων κρατικών μηχανισμών της νομοθετικής και της διαχωρισμένης εκτελεστικής εξουσίας, κάτω απο την πίεση των ταξικών μεταβολών που συμβαίνουν στην γαλλική κοινωνία ... επιτρέπει στην αστική τάξη να παραδώσει την εξουσία στον Λουδοβίκο Βοναπάρτη και να "μετουσιώσει" μαγικά μιά δημοκρατία σε αυτοκρατορική μοναρχία !!! Τόσο πολύ ενδιαφέρονταν οι "δημοκράτες" αστοί της εποχής για την υπεράσπιση της δημοκρατίας. Παρέδωσαν την δημοκρατία ... σε μιά κανονική χούντα. Στην ιστορία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας θα το ξαναδούμε ... εκατοντάδες φορές. 

   Το νήμα της εξιστόρησης το ξαναπιάνει ο Ενγκελς στον πρόλογο του έργου του Μάρξ ... "Ο εμφύλιος πόλεμος στην Γαλλία" ... "Μια γαλλική αυτοκρατορία, μέσα στα σύνορα της παλιάς μοναρχίας και μάλιστα μέσα στα πιό κουτσουρεμένα ακόμη σύνορα του 1815 - δεν ήταν δυνατό να κρατηθεί πολύν καιρό. Απ' αυτό βγήκε ή ανάγκη να κάνει από καιρό σέ καιρό πολέμους και η ανάγκη για επέχταση των συνόρων. Καμιά όμως συνοριακή επέχταση δε θάμπωνε τόσο τη φαντασία των γάλλων εθνικιστών, όσο η επέχταση πρός τη γερμανική αριστερή όχθη του Ρήνου. Ενα τετραγωνικό μίλι στό Ρήνο είχε γι' αυτούς μεγαλύτερη αξία από δέκα στίς Άλπεις ή οπουδήποτε αλλού. Μέ τη δεύτερη αυτοκρατορία η διεκδίκηση ν' αποδοθεί ξανά στη Γαλλία η αριστερή όχθη του Ρήνου, είτε μεμιάς, είτε τμηματικά, δεν ήταν παρά ζήτημα χρόνου. Η ώρα εφτασε μέ τον πρωσο-αυστριακό πόλεμο του 1866. Οταν ο Βοναπάρτης είδε ότι γελάστηκε και από τον Βίσμαρκ και εξαιτίας της δικής τον υπερπανούργας δισταχτικής πολιτικής και δεν πήρε την «εδαφική αποζημίωση» που περίμενε, δεν του έμεινε άλλο τίποτα παρά να κάνει πόλεμο, που ξέσπασε το 1870 και που τον οδήγησε πρώτα στο Σεντάν κι από κει στή Βιλχελμσχέε. [Καταστροφή του γαλλικού στρατού.] Αναπόφευκτη συνέπεια ήταν η επανάσταση του Παρισιού στις 4 του Σεπτέμβρη 1870. Η αυτοκρατορία σωριάστηκε σαν χάρτινος πύργος κι ανακηρύχτηκε πάλι η δημοκρατία. [Είχε φτάσει η ώρα ... η κοινοβουλευτική δημοκρατία να αποδείξει την φύση της σαν δημοκρατία μπροστά στον οπλισμένο λαό. Ας παρακολουθήσουμε την συνέχεια ... ] Ο εχθρός όμως βρισκόταν έξω από τις πύλες του Παρισιού, οι στρατιές της αυτοκρατορίας είτε ήταν κυκλωμένες στο Μέτς χωρίς ελπίδα να ξεφύγουν, ή κρατιούνταν αιχμάλωτες στή Γερμανία. Στήν κρίσιμη αυτή κατάσταση ο λαός επέτρεψε στούς βουλευτές τού Παρισιού του προηγούμενου νομοθετικού σώματος να εμφανιστούν σάν «κυβέρνηση εθνικής άμυνας». [Ο λαός στο Παρίσι ανέχτηκε την κατάληψη της εξουσίας απ' αυτούς, άλλα με το ρητό όρο ότι η εξουσία αυτή θα χρησιμοποιόταν αποκλειστικά για το σκοπό της εθνικής άμυνας] Και το δέχτηκε αυτό τόσο πιό εύκολα που για το σκοπό της άμυνας όλοι οι ικανοί να κρατούν όπλα παρισινοί είχαν καταταχθεί τώρα στήν εθνοφυλακή κι ήταν οπλισμένοι, κι ετσι τώρα οι εργάτες αποτελούσαν τη μεγάλη πλειοψηφία. Δεν άργησε όμως να ξεσπάσει σε σύγκρουση η αντίθεση ανάμεσα στην κυβέρνηση που αποτελιόταν σχεδόν αποκλειστικά απο αστούς και στο οπλισμένο προλεταριάτο. Στις 31 του Οχτώβρη εργατικά τάγματα κατέλαβαν με έφοδο το δημαρχείο και πιάσανε μερικά απο τα μέλη της κυβέρνησης. Η προδοσία, η άμεση αθέτηση του λόγου της από τήν κυβέρνηση και η παρέμβαση μερικών μικροαστικών ταγμάτων τους απελευθέρωσαν ξανά και οι εργάτες για να μην ανάψουν τον εμφύλιο πόλεμο μέσα σε μια πόλη πολιορκημένη από ξένες στρατιωτικές δυνάμεις, άφησαν στη θέση της την παλιά κυβέρνηση. Τέλος, στις 28 του Γενάρη 1871, συνθηκολόγησε τό πεινασμένο Παρίσι. Συνθηκολόγησε όμως με τιμές άγνωστες ως τότε στην ιστορία των πολέμων. Τα φρούρια παραδόθηκαν, η οχυρωματική γραμμή που περιέβαλε το Παρίσι αφοπλίστηκε, ο ταχτικός στρατός και η κινητή φρουρά παράδοσαν τα όπλα τους και θεωρήθηκαν αιχμάλωτοι πολέμου. Η εθνοφυλακή όμως κράτησε τα όπλα και τα κανόνια της κι έκλεισε μόνο ανακωχή μέ τούς νικητές. Οι ίδιοι οι νικητές δεν τόλμησαν να μπουν θριαμβευτικά στο Παρίσι. (...) Τώρα όμως, που με τη συνθηκολόγηση του Παρισιού είχε γίνει ειρήνη, τώρα ο Θιέρσος, ο νέος αρχηγός της κυβέρνησης αναγκάστηκε να καταλάβει οτι ή κυριαρχία των κατεχουσών τάξεων - των μεγάλων γαιοχτημόνων και των κεφαλαιούχων - θα βρισκόταν σε αδιάκοπο κίνδυνο όσο οι εργάτες του Παρισιού κρατούσαν τα όπλα στα χέρια τους. Η πρώτη του πράξη ήταν η απόπειρα να τους αφοπλίσει. Στις 18 του Μάρτη έστειλε δυνάμεις του ταχτικού στρατού με τη διαταγή να αρπάξουν τό πυροβολικό που ανήκε στην εθνοφυλακή, το πυροβολικό πού είχε κατασκευαστεί στη διάρκεια της πολιορκίας του Παρισιού και που είχε πληρωθεί με δημόσιο έρανο. Η απόπειρα απότυχε, το Παρίσι ξεσηκώθηκε σαν ένας άνθρωπος για να αντισταθεί. Ετσι κηρύχτηκε ο πόλεμος ανάμεσα στο Παρίσι και τη γαλλική κυβέρνηση, πού είχε την έδρα της στις Βερσαλλίες. Στις 26 του Μάρτη έγιναν οι εκλογές της Κομμούνας του Παρισιού και στις 28 την ανακήρυξαν. (...) Ετσι από τις 18 του Μάρτη πρόβαλε καθαρά και έντονα ο ταξικός χαρακτήρας του παρισινού κινήματος που μέ τόν πόλεμο ενάντια στήν ξενική επέμβαση, είχε ώς τώρα απωθηθεί στό βάθος τής σκηνής. Και μια και στήν Κομμούνα έπαιρναν μέρος σχεδόν μόνο εργάτες ή αναγνωρισμένοι εκπρόσωποι τών εργατών, οι αποφάσεις της είχαν αποφασιστικά προλεταριακό χαρακτήρα. (...) Για την πραγματοποίηση όμως όλων αυτών μέσα σε μια πολιορκημένη πόλη μπορούσαν να γίνουν τό πολύ-πολύ τα πρώτα μόνο βήματα. Αλλωστε από τις αρχές του Μάη, όλες τις δυνάμεις τους τις αποροφούσε ο αγώνας ενάντια στα στρατεύματα που συγκέντρωνε όλο και σε μεγαλύτερο αριθμό η κυβέρνηση των Βερσαλλιών. (...) Το Παρίσι βομβαρδιζόταν συνεχώς και μάλιστα από τους ίδιους εκείνους ανθρώπους πού είχαν στιγματίσει σαν ιεροσυλία τό βομβαρδισμό της ίδιας αυτής πόλης από τους πρώσους. Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι εκλιπαρούσαν την πρωσική κυβέρνηση να επιστρέψει γρήγορα τους γάλλους στρατιώτες πού είχαν αιχμαλωτίσει στο Σεντάν και στο Μέτς, για να ξανακαταλάβουν το Παρίσι για λογαριασμό τους. Η βαθμιαία επιστροφή αυτών των στρατευμάτων έδοσε από τις αρχές του Μάη αποφασιστική υπεροχή στις δυνάμεις των Βερσαλλιών. (...) Οι πρώσοι που κρατούσαν τα βορεινά και ανατολικά οχυρά επέτρεψαν στα στρατεύματα των Βερσαλλιών να περάσουν μέσα από την απαγορευμένη, σύμφωνα μέ τούς όρους της ανακωχής, ζώνη στο βορεινό μέρος της πόλης, κι έτσι να προχωρήσουν και να επιτεθούν σ' ευρύ μέτωπο που οι παρισινοί πίστευαν πώς καλυπτόταν από τους όρους της ανακωχής και για το λόγο αυτό τό φρουρούσαν μόνο με μικρές δυνάμεις. (...) Μόνο ύστερα από οχταήμερο αγώνα υπόκυψαν στα υψώματα της Μπελβίλ και του Μενιλμοντάν οι τελευταίοι υπερασπιστές της Κομμούνας και τότες έφτασε στό αποκορύφωμά της η σφαγή των άοπλων ανδρών, γυναικών και παιδιών, η σφαγή που μάνιαζε όλη τη βδομάδα σε διαρκώς αυξανόμενη έχταση. Το τουφέκι δε σκότωνε πια αρκετά γρήγορα, γι' αυτό οι νικημένοι εκτελούνταν μαζικά κατά εκατοντάδες μέ τα πολυβόλα. Ο «Τοίχος των Ομοσπόνδων» στο νεκροταφείο του Πέρ-Λασαίζ όπου έγινε η τελευταία μαζική σφαγή, ορθώνεται ακόμα σήμερα, βουβή μα εύγλωττη μαρτυρία για τη λύσα που είναι ικανή να φθάσει η κυρίαρχη τάξη, μόλις τό προλεταριάτο τολμήσει να παλαίψει για το δίκιο του."
  
   Η κοινοβουλευτική δημοκρατία είχε συμμαχήσει με τον εθνικό "εχθρό" για να τσακίσει το προλεταριάτο που σήκωσε κεφάλι. Γράφει ο Μάρξ στο "Ο εμφύλιος πόλεμος στην Γαλλία" ... "Αν η κοινοβουλευτική δημοκρατία ήταν, όπως έλεγε ο Θιέρσος, «η κρατική μορφή που διαιρούσε λιγότερο απο κάθε άλλη μορφή τις διάφορες ομάδες τής άρχουσας τάξης» άνοιγε όμως αντίθετα μιάν άβυσσο ανάμεσα σ' αύτή τήν τάξη και ολόκληρο τόν κοινωνικό οργανισμό πού ζούσε έξω άπό τις αραιές γραμμές της. Οι περιορισμοί, πού στις προηγούμενες κυβερνήσεις έβαζαν στην κρατική εξουσία οι διαιρέσεις μέσα σ' αυτή την τάξη, εξαφανίστηκαν τώρα μέ τη συνένωσή τους. Και μπροστά στην απειλή της εξέγερσης του προλεταριάτου η ενωμένη ιδιοχτήτρια τάξη χρησιμοποιούσε τώρα ανελέητα και αυθάδικα την κρατική εξουσία σαν το εθνικό πολεμικό όπλο του κεφαλαίου ενάντια στην εργασία." 

   Ακριβώς αυτός είναι ο πραγματικός λόγος που σήμερα οι υπηρέτες της αστικής εξουσίας ... ξεσκίζονται για την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Στην ουσία παραμένει ακόμα η πιό βολική πολιτική μορφή ... ένωσης της αστικής τάξης ενάντια στην υπόλοιπη κοινωνία και ταυτόχρονα η πιό βολική φόρμουλα πολιτικής διάσπασης της εργατικής τάξης και των συμμαχικών της στρωμάτων. Ακόμα και όταν αποφασίσει η εργατική τάξη να αντισταθεί ... η κοινοβουλευτική δημοκρατία ... πιστή στα γονίδιά της ... δεν έχει κανέναν άλλο δρόμο να ακολουθήσει ... παρά να προετοιμάζει μεθοδικά τις σύγχρονες απολυταρχίες ... τον φασισμό. Λοιπόν αν η μάζα αποφασίσει να αντισταθεί ... η ιστορία δεν μας έχει κληρονομήσει και πολλούς τρόπους πραγματικής αντίστασης. Τελικά δεν έχουμε κληρονομήσει κανένα τρόπο αντίστασης ... μέσα στο σύστημα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ... που αποδεικνύεται κάθε μέρα ασύμβατη με τα λαϊκά συμφέροντα. 
   Σε αυτό το σημείο ας παρακολουθήσουμε τον Μάρξ να περιγράφει την παρισινή Κομμούνα ... "Το Παρίσι μπόρεσε ν' αντισταθεί μόνο και μόνο γιατί, εξαιτίας της πολιορκίας, είχε απαλλαχθεί από το στρατό, πού τόν είχε αντικαταστήσει μέ μια εθνοφυλακή πού αποτελιόταν κυρίως απο εργάτες. Το γεγονός αυτό έπρεπε τώρα να μετατραπεί σε μόνιμο θεσμό. Γι' αυτό, το πρώτο διάταγμα της Κομμούνας ήταν το διάταγμα για τήν κατάργηση του μόνιμου στρατού και για την αντικατάστασή του με τον οπλισμένο λαό. Η Κομμούνα σχηματιζόταν από τους δημοτικούς συμβούλους πού είχαν εκλεγεί μέ βάση τό γενικό εκλογικό δικαίωμα στα διάφορα διαμερίσματα του Παρισιού. Ηταν υπεύθυνοι και μπορούσαν να ανακληθούν σ' οποιαδήποτε στιγμή. Η πλειοψηφία τους αποτελιόταν φυσικά από εργάτες ή από αναγνωρισμένους εκπροσώπους της εργατικής τάξης. Η Κομμούνα δεν επρόκειτο να είναι ένα κοινοβουλευτικό αλλά ένα εργαζόμενο σώμα, εκτελεστικό και νομοθετικό ταυτόχρονα. Η αστυνομία, πού ώς τότε ήταν τό όργανο της κεντρικής κυβέρνησης, απογυμνώθηκε αμέσως απο όλες τις πολιτικές της ιδιότητες και μετατράπηκε σε υπεύθυνο όργανο της Κομμούνας, πού μπορούσε να ανακληθεί σ' οποιαδήποτε στιγμή. Το ίδιο έγινε και με τους δημόσιους υπαλλήλους σ' όλους τους κλάδους της διοίκησης. Απο τα μέλη της Κομμούνας ως τους κατώτερους υπαλλήλους η δημόσια υπηρεσία έπρεπε να αμείβεται με εργατικούς μισθούς. Ολα τα αποχτημένα δικαιώματα και οι επιχορηγήσεις για έξοδα παραστάσεως στούς ανώτερους αξιωματούχους του κράτους καταργήθηκαν μαζί μέ τούς ίδιους τους αξιωματούχους. Οι δημόσιες θέσεις έπαψαν να είναι ατομική ιδιοχτησία των βοηθών της κεντρικής κυβέρνησης. Οχι μόνο η διοίκηση του δήμου, μα και όλα τα καθήκοντα πού ώς τότε εξασκούσε τό κράτος, πέρασαν στα χέρια τής Κομμούνας. Οταν παραμερίστηκαν πια ο μόνιμος στρατός και η αστυνομία, τα όργανα αυτά της υλικής βίας τής παλιάς κυβέρνησης, η Κομμούνα καταπιάστηκε αμέσως να τσακίσει το πνευματικό όργανο καταπίεσης, την «εξουσία των παπάδων». Χώρισε την έκκλησία από το κράτος και απαλλοτρίωσε όλες τις εκκλησιές, πού αποτελούσαν οργανισμούς με ιδιόχτητη περιουσία. Οι παπάδες στάλθηκαν στην ησυχία της ατομικής ζωής, για να ζήσουν εκεί από τις ελεημοσύνες των πιστών, όπως οι πρόδρομοί τους, οι απόστολοι. [!!!] Όλα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα άνοιξαν δωρεάν για τό λαό και ταυτόχρονα ξεκαθαρίστηκαν από κάθε επέμβαση της εκκλησίας και του κράτους. Έτσι, όχι μόνο η εκπαίδευση έγινε προσιτή σε όλους, μα και η ίδια η επιστήμη λευτερώθηκε από τα δεσμά που της είχαν επιβάλει η ταξική πρόληψη και η κυβερνητική εξουσία. Οι δικαστικοί λειτουργοί χάσανε εκείνη τη φαινομενική ανεξαρτησία τους, που χρησίμευε μόνο και μόνο για νά σκεπάζει τη χαμερπή τους υποταγή σε όλες τις αλληλοδιάδοχες κυβερνήσεις, στίς όποιες έδιναν μέ τή σειρά όρκο πίστης και τόν αθετούσαν κάθε φορά. Οπως όλοι οι άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι, έπρεπε στό έξης κι αυτοί νά εκλέγονται, νά είναι υπεύθυνοι και νά μπορούν νά ανακληθούν. (...) Αντί να αποφασίζεται μια φορά κάθε τρία ή έξι χρόνια, ποιό μέλος της άρχουσας τάξης θα εκπροσωπεί και θα τσαλαπατά το λαό στή βουλή, το γενικό εκλογικό δικαίωμα, θά εξυπηρετούσε τον οργανωμένο σέ κομμούνες λαό, όπως το ατομικό δικαίωμα εκλογής χρησιμεύει σέ κάθε εργοδότη για να αναζητεί εργάτες, επιστάτες και λογιστές για τήν επιχείρησή του. Και είναι αρκετά γνωστό ότι τόσο οι εταιρίες όσο και τα άτομα, όταν πρόκειται για τις πραγματικές υποθέσεις τους, ξέρουν συνήθως να βρίσκουν και νά τοποθετούν τον κατάλληλο άνθρωπο στήν κατάλληλη θέση και αν καμιά φορά γελαστούν, τότε ξέρουν πώς θά έπανορθώσουν γρήγορα το λάθος τους. Άπ' τήν άλλη μεριά, τίποτε δε μπορούσε νά είναι πιό ξένο μέ το πνεύμα της Κομμούνας όσο η αντικατάσταση του γενικού εκλογικού δικαιώματος μέ τον ιεραρχικό διορισμό των υπαλλήλων. (...) Το καθεστώς της Κομμούνας αντίθετα, θα απέδιδε στο κοινωνικό σώμα όλες εκείνες τις δυνάμεις πού τις κατανάλσε ως τώρα η παρασιτική απόφυση, τό «κράτος», πού τρέφεται σέ βάρος της κοινωνίας και τήν εμποδίζει να κινείται ελεύθερα." 

   Απλά ήταν τα παράγματα. Ταξική η κοινωνία ... ταξική και η εξουσία. Η αστική τάξη στον αγώνα της να κατακτήσει την εξουσία διεκδίκησε και κέρδισε ελευθερίες και δικαιώματα ... και για λογαριασμό της μάζας με σκοπό να την έχει δίπλα της στην πάλη της με την φεουδαρχία. Οταν εδραιώθηκε η αστική εξουσία στον νέο κοινωνικό σχηματισμό του καπιταλισμού ... τα δικαιώματα και οι ελευθερίες που είχε κατακτήσει η μάζα ... τώρα έπρεπε απλά να εξυπηρετήσουν τη νέα ταξική διαμόρφωση και τίποτα άλλο. Την ίδια αυτή πορεία αναγκαστικά ακολούθησε και η πολιτική μορφή της αστικής εξουσίας ... που στις διάφορες καμπές της ταξικής πάλης με ιδιαζόντως πανεύκολο τρόπο μεταμορφώνεται μέχρι σήμερα ... "κινούμενη" αποκλειστικά ... ανάμεσα στην μορφή της πολυκομματικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και του μονοκομματικού αυταρχισμού. Η αστική τάξη με όλα τα ανταγωνιστικά τμηματά της, τα μεσαία στρώματα με εκφρασμένη κάθε φορά ολόκληρη την ποικιλία της οικονομικής θέσης που επικρατεί μέσα σε αυτά και το προλεταριάτο με όλες τις διαστρωματώσεις του στον καπιταλιστικό σχηματισμό ... τείνουν στην κοινοβουλευτική δημοκρατία να εκπροσωπηθούν πολιτικά με ανεξάρτητα ή συμμαχικά σχήματα ανάλογα με τις περιστάσεις. Όλα λειτουργούν κάτω απο το σχήμα του διαχωρισμού (τάχα, όπως ανέλυσε ο Μάρξ) της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας. Οταν η ταξική πάλη οξύνεται ... εκδηλώνεται η τάση "ενοποίησης" των δύο εξουσιών ταυτόχρονα με την σε διάφορους βαθμούς αδρανοποίηση της νομοθετικής εξουσίας που περνάει πάντα κάτω απο τον έλεγχο (σε διάφορους βαθμούς και ποικιλίες) της εκτελεστικής εξουσίας ... για την εξυπηρέτηση βέβαια της αστικής εξουσίας αποκλειστικά. Πάντα οι πρώτοι που "πληρώνουν" τη νύφη είναι τα κομμουνιστικά κόμματα και πάντα ακολουθούν και άλλα ανάλογα με το τι ταξικά εκπροσωπούν στους διαμορφωμένους συσχετισμούς του δεδομένου οικονομικού σχηματισμού. Η εκτελεστική εξουσία αυτονομείται απο την νομοθετική στον βαθμό που η νομοθετική "υποδουλώνεται" στην εκτελεστική. Μόνο η αστική τάξη (ή τα κυρίαρχα τμηματά της) ... δεν υποδουλώνεται πουθενά. Αυτό και μόνο αποδεικνύει την δικτατορική φύση της αστικής εξουσίας ... όσους κοινοβουλευτικούς δημοκρατικούς μανδύες και να φοράει στα κοινωνικά "ήσυχα" διαστήματα. Ο αυταρχισμός και ο φασισμός είναι οι κληρονομικές αρρώστιες της αστικής δημοκρατίας ... που δεν υπάρχει περίπτωση να μην εκδηλωθούν ή ακόμα να θεραπευτούν. Αυτή η γονιδιακή δικτατορική φύση της αστικής εξουσίας ... όπως η Κομμούνα απέδειξε ανεπιστρεπτί ... μπορεί να λήξει μόνο με έναν τρόπο. Την δικτατορία του προλεταριάτου που θα καταστρέψει την μήτρα της αστικής δικτατορίας ... τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής.

   Για τους αστούς και τους μικροαστούς η πεμπτουσία της “δημοκρατίας”, το κοινοβούλιο δηλαδή, δέχεται απο τον Κάρολο ... την πιο ουσιαστική κριτική που ακούσθηκε ποτέ. Το κοινοβούλιο “νομοθετεί”. Ποτέ κανένα κοινοβούλιο δεν ήταν απαλλαγμένο απο την διαφθορά αργυρώνητων διαπλεκόμενων με τα οικονομικά συμφέροντα βουλευτών, που νομοθετούν κάτω απο την ομπρέλλα των ίδιων κυρίαρχων συμφερόντων υπο την απειλή εκλογικών συστημάτων που σχεδόν ποτέ δεν είναι αντιπροσωπευτικά της πραγματικής λαικής ψήφου και απειλούν για την απώλεια της βουλευτικής θέσης και του αντίστοιχου λάφυρου του κρατικού μηχανισμού – όλα αυτά την στιγμή που τους ψηφισμένους νόμους θα κληθεί να εφαρμόσει ο κρατικός μηχανισμός μέσα απο παρασκήνια, υπηρεσίες, συμβούλια και επιτελεία στα οποία δεν υπεισέρχεται κανένας κοινοβουλευτικός έλεγχος. Ο Μάρξ δηλώνει ξεκάθαρα πως ο διαχωρισμός νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας διέπει και χαρακτηρίζει τον κοινοβουλευτισμό με τέτοιο τρόπο που να νοθεύει την λαική ετυμηγορία και να εξασφαλίζει την απρόσκοπτη εφαρμογή της εκμεταλλευτικής πολιτικής της αστικής τάξης και τη χρησιμοποίηση του κρατικού μηχανισμού με μοναδικό γνώμονα τα συμφεροντά της. 
   Αντίθετα οι αντιπρόσωποι του λαού πρέπει ταυτόχρονα να ελέγχουν την νομοθετική και εκτελεστική εξουσία την ίδια στιγμή που θα είναι διαρκώς υπό ανάκληση και θα υπηρετούν το προλεταριακό κράτος που θα γεννηθεί απο την συντριπτική καταστροφή του αστικού κρατικού μηχανισμού-παράσιτου της κοινωνίας. Η πραγματική δημοκρατία δεν ενσαρκώνεται με πολλά κόμματα που υπηρετούν το συμφέρον μιας τάξης και διαιωνίζουν την εκμετάλλευση των άλλων – η πραγματική δημοκρατία θα υλοποιηθεί με αντιπροσωπευτικό σύστημα λαικής εξουσίας που θα καταργεί οριστικά την εκμετάλλευση και τους μηχανισμούς της. Δεν υφίσταται δημοκρατία που πολιτικά είναι περιορισμένη στα στενά όρια της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Αυτή είναι δημοκρατία στην πραγματικότητα μόνο για τις κυρίαρχες τάξεις. Η πραγματική δημοκρατία στην ουσία της (ως επικράτηση της θέλησης της λαικής πλειοψηφίας) δεν μπορεί να μην περιέχει στον πυρήνα της τον αποκλεισμό απο την δημοκρατία των εκμεταλλευτών, οχι με την έννοια των ατομικών δικαιωμάτων γενικά, αλλά με την έννοια οτι στην πραγματική δημοκρατία κανένας δεν μπορεί να διατηρεί το δικαίωμα στην εκμετάλλευση.



   Σε αυτό το σημείο θα κάνουμε ένα ιστορικό άλμα μπροστά για να θυμηθούμε μερικά άγνωστα περιστατικά της επανάστασης του Οχτώβρη ... που έχουν όμως σχέση με το σημερινό θέμα. Οι εκμεταλλευτές ως τέτοιοι, οι πολιτικοί τους αντιπρόσωποι και οι πολιτικοί υπηρέτες τους ... δεν έχουν θέση στην δικτατορία του προλεταριάτου. Εκείνη η δημοκρατία ... θα στερηθεί τις υπηρεσίες τους. Να πως διατύπωσε ο Λένιν το μεδούλι της προλεταριακής διχτατορίας ... «Το Σύνταγμά μας αναγνωρίζει το προβάδισμα του προλεταριάτου σε σχέση με την αγροτιά και στερεί τους εκμεταλλευτές από τα εκλογικά δικαιώματα» ... Το Σοβιετικό Σύνταγμα στερούσε το δικαίωμα εκλογής και ψήφου στους καπιταλιστές (βιομήχανοι, τραπεζίτες, μεγαλέμποροι κλπ.), στους μεγάλους γαιοκτήμονες, στους κληρικούς (μοναχοί και παπάδες), στα μέλη της βασιλικής οικογένειας, στους υπάλληλους και πράκτορες της παλιάς χωροφυλακής, της αστυνομίας και των τμημάτων ασφαλείας. Κοιτάξτε πόσους ... υπερασπιστές της αστικής “δημοκρατίας” "δημιούργησε" εκείνη η εξουσία. 
   Σε αυτό το σημείο ανακύπτουν άλλα ερωτήματα. Η διχτατορία του προλεταριάτου ... θα είναι μιά μονοκομματική εξουσία ?? Οποιος δέχεται την μαρξιστική-λενινιστική ανάλυση ... κατανοεί πως η επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας θα γίνει απο την εργατική τάξη και τους συμμάχους της που έχουν συμφέρον να προχωρήσει, να στεριώσει και να εμπεδωθεί η επανάσταση ... κάτω απο την ηγεμονία του προλεταριάτου. Επίσης κατανοεί πως την επανάσταση θα αντιπαλέψουν με όποιο τρόπο μπορούν οι τάξεις που στον ένα ή στον άλλο βαθμό χάνουν την εξουσία τους. Κάτω λοιπόν απο αυτή την οπτική ... μπορούμε να ορίσουμε πως στη επαναστατική διαδικασία της διχτατορίας του προλεταριάτου ... θα μπορούν να συμμετέχουν ενεργά περισσότερα απο ένα κόμματα ... αρκεί η δράση τους να μην είναι αντεπαναστατική. Τά είπαμε ... επαναστατικές δημοκρατίες και επαναστάσεις με δημοκρατία για όλους ... δεν θα είμαστε τυχεροί να τις ζήσουμε. 

   Η Οχτωβριανή επανάσταση εκδηλώθηκε την νύχτα της 24ης Οχτώβρη 1917 και το βράδυ της 25ης Οχτώβρη (7 Νοέμβρη) ... μετά την κατάληψη των Χειμερινών ανακτόρων ... συνήλθε το ΙΙ συνέδριο των Σοβιέτ που αντιπροσώπευε περισσότερα απο 400 Σοβιέτ ολόκληρης της χώρας. Απο τους 650 αντιπροσώπους περίπου 400 ήταν μπολσεβίκοι. Απο τους υπόλοιπους 250 περίπου, οι περισσότεροι ήταν αριστεροί εσέροι και η ομάδα των δεξιών εσέρων με τους μενσεβίκους αριθμούσε περίπου 80 αντιπροσώπους. Σε αυτό το συνέδριο ... αφού η Προσωρινή κυβέρνηση είχε ανατραπεί ... διακηρύχθηκε ότι όλη η εξουσία πέρασε στα Σοβιέτ. Στα Σοβιέτ όμως επιτρεπόταν να μπούν μόνο οι εργαζόμενοι και οι εκμεταλλευόμενοι, ενώ αποκλείονταν οι κάθε λογής εκμεταλλευτές. Απο τις πρώτες στιγμές της υπαρξής τους τα Σοβιέτ ... δήλωναν και υλοποιούσαν ... το αυτονόητο. Οτι η αστική τάξη και οι πολιτικοί εκπρόσωποι των συμφερόντων της δεν έχουν καμμία θέση στον μηχανισμό εξουσίας του εργατικού κράτος ... ο οποίος με την σειρά του δεν θα έχει κανένα λόγο να μοιάζει σε τίποτα με τον παλιό τρόπο ελέγχου της εξουσίας στην γνωστή μας κοινοβουλευτική δημοκρατία των αστών. Ως ανώτατο όργανο εξουσίας αναγνωριζόταν το Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ. Για την περίοδο ανάμεσα στις ολομέλειες του Συνεδρίου ρόλο ανώτατου οργάνου εξουσίας είχε η Κεντρική Εκτελεστική Επιτροπή των Σοβιέτ (ΚΕΕ), από τα μέλη της οποίας συγκροτούνταν και η κυβέρνηση (Συμβούλιο Επιτρόπων του Λαού). Η έννοια της διχτατορίας του προλεταριάτου είχε και πρακτικό αντίκτυπο στον μηχανισμό εκλογής των αντιπροσώπων για το συνέδριο των Σοβιέτ. Οι εκλεγμένοι αντιπροσώποι των Σοβιέτ των πόλεων ... είχαν εκλογικό μέτρο ... 1 αντιπρόσωπος για 25.000 κατοίκους και των Σοβιέτ των κυβερνείων (διοικητική υποδιαίρεση της υπαίθρου) ... είχαν εκλογικό μέτρο 1 αντιπρόσωπος για 125.000 κατοίκους. Με αυτό το μέτρο επιδιώχθηκε η συνταγματική κατοχύρωση του ηγετικού ρόλου του προλεταριάτου στην κοινωνία, εξασφαλίζοντας την πλειοψηφία των εργατών στη σύνθεση του Ανώτατου Σοβιέτ σε συνθήκες που η μεγάλη αγροτική μικροαστική μάζα κυριαρχούσε σε επίπεδο κοινωνικής σύνθεσης. Μήπως αρχίζουμε κάπως να καταννοούμε το τι επιδίωκε η πρώτη εργατική εξουσία της ιστορίας ... και το τι επιδιώκει κάθε αστική “δημοκρατία” με τους πλειοψηφικούς εκλογικούς νόμους λάστιχο και τις άνω και κάτω βουλές των λόρδων, των παραλόρδων, των κογκρέσων και των γερουσιαστών ?? 
   Θυμάτε κανείς ... εαν η πρώτη σοβιετική κυβέρνηση μετά την Οχτωβριανή επανάσταση ... ήταν μονοκομματική ?? 
Απάντηση : Οχι ... ήταν κυβέρνηση συνασπισμού των μπολσεβίκων με το κόμμα των αριστερών εσέρων. Οι εσέροι (απο τα αρχικά SR … δηλαδή σοσιαλεπαναστάτες) ήταν συνεχιστές των ναρόντνικων ... με την πολιτική μορφή ενός επαναστατικού κόμματος της αγροτιάς. Στην διάρκεια του 1917 διασπάσθηκαν σε αριστερούς και δεξιούς εσέρους. Οι αριστεροί εσέροι ... συμμετέχουν στην πρώτη σοβιετική κυβέρνηση των μπολσεβίκων μετά τον Οχτώβρη του 1917 ως τον Μάρτη του 1918 ... με επτά θέσεις ... παρακαλώ ... στο Συμβούλιο των Λαικών Επιτρόπων (υπουργείων) !!! Οι αριστεροί εσέροι – κόμμα που δεν εκπροσωπούσε την εργατική τάξη – συμμετείχε στην πρώτη επαναστατική κυβέρνηση ... αναγνωρίζοντας την Οχτωβριανή επανάσταση και τον ηγετικό ρόλο του κόμματος της εργατικής τάξης στην διχτατορία του προλεταριάτου. Απλά ήταν τα πράγματα. Οποιος ήθελε να υπηρετήσει την επανάσταση ... ο δρόμος ήταν ανοιχτός !!! Τον Μάρτη του 1918 οι αριστεροί εσέροι ... διαφώνισαν με την συνθήκη Μπρέστ-Λιτόφσκ ... και αποχώρησαν απο την σοβιετική κυβέρνηση ... διατηρώντας όμως τις θέσεις τους στην ΚΕΕ (Κεντρική Εκτελεστική Επιτροπή των Σοβιέτ), στην Τσεκά (Εκτακτη Επιτροπή καταπολέμησης της αντεπανάστασης) και σε άλλα σοβιετικά όργανα. Τον Ιούλη του 1918 στο V συνέδριο των Σοβιέτ οι αριστεροί εσέροι είχαν 352 (30%) αντιπροσώπους που επέκριναν τους μπολσεβίκους και τον Λένιν για την συνθήκη με τους γερμανούς. Ο Λένιν ... απάντησε στην κριτική καίρια και εύστοχα ... με αποτέλεσμα οι μπολσεβίκοι να κερδίσουν συντριπτικά τις ψηφοφορίες του συνεδρίου των Σοβιέτ. Η άμεση εργατική δημοκρατία σε όλο της το μεγαλείο. Οι αριστεροί εσέροι αποχώρησαν ... και στρεφόμενοι στην τρομοκρατία, με την συναίνεση απόφασης της κεντρικής τους επιτροπής ... στις 6 Ιούλη δολοφονούν τον γερμανό πρεσβευτή, ελπίζοντας πως έτσι θα αρχίσει νέα πολεμική εμπλοκή με την Γερμανία. Ταυτόχρονα επιχείρησαν αποτυχημένες ένοπλες εξεγέρσεις κυρίως στην Μόσχα ... την εποχή δηλαδή που μαίνονταν ο εμφύλιος και είχε ήδη αρχίσει η πολλαπλή ξένη επέμβαση ενάντια στην νεαρή επανάσταση. Το συνέδριο των Σοβιέτ ζήτησε να αποπεμφθούν όλοι οι αριστεροί εσέροι που είχαν ανάμιξη στην δολοφονία και στις εξεγέρσεις ... αλλά το κόμμα των αριστερών εσέρων δεν τέθηκε εκτός νόμου. Αυτοί όμως συνέχισαν το ίδιο τροπάρι ... δολοφονώντας τους μπολσεβίκους ηγέτες Βολοντάρσκι και Ουρίτσκι στην Πετρούπολη την 30 Αυγούστου του 1918 και την ίδια μέρα στην Μόσχα σε δολοφονική απόπειρα τραυματίζουν βαρειά τον Λένιν. Δυό μέρες μετά ... στις 2 Σεπτέμβρη του 1918 ... και ενώ τα 3/4 του σοβιετικού εδάφους ήταν στον έλεγχο των λευκοφρουρών και των ξένων επιδρομέων ... η Σοβιετική χώρα ανακηρύχθηκε ενιαίο πολεμικό στρατόπεδο. Η Σοβιετική εξουσία με απόφαση της ΚΕΕ των Σοβιέτ ... εξαπέλυσε την μαζική κόκκινη τρομοκρατία εναντίον της αστικής τάξης και των πρακτόρων της. Ο Κόκκινος στρατός άρχισε αντεπίθεση σε όλα τα μέτωπα και χιλιάδες απο τις τάξεις των λευκοφρουριτών, της αστικής τάξης αλλά και των εσέρων ... αντίκρισαν το σκληρό πρόσωπο της επαναστατικής δικαιοσύνης. Η δικομματική σοβιετική κυβέρνηση είχε πάψει να υπάρχει ... και στο VI συνέδριο των Σοβιέτ (Νοέμβρης του 1918) οι απαξιωμένοι απο τις αγροτικές μάζες και τσακισμένοι απο την κόκκινη τρομοκρατία αριστεροί εσέροι ... εξέλεξαν 4 αντιπροσώπους !!! Η μεγάλη μάζα του κόμματος των αριστερών εσέρων ... μέσα στα δύο επόμενα επαναστατικά χρόνια ... ως το φθινόπωρο του 1920 είχε προσχωρήσει στους μπολσεβίκους. Αυτό ήταν ένα απο τα πολλά επεισόδια του σήριαλ ... επανάσταση και δημοκρατία ... που καταδείχνει σε επαναστατικούς καιρούς ... πόσο κοντά στην επίφαση της δημοκρατίας ... βρίσκεται ο πειρασμός της αντεπανάστασης
   Ο Λένιν πολύ νωρίς είχε εμβαθύνει θεωρητικά στο ζήτημα της συμβατότητας του επαναστατικού δρόμου με την πολιτική μορφή της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και των διάφορων θεωριών μετασχηματισμού και μεταρρύθμισης του καπιταλισμού. Γράφει ήδη απο το 1906 ... "... πραγματικός κινητήρας της ιστορίας είναι η επαναστατική πάλη των τάξεων. Οι μεταρρυθμίσεις είναι το δευτερεύον αποτέλεσμα της πάλης αυτής, δευτερεύον γιατί οι μεταρρυθμίσεις αυτές εκφράζουν τις αποτυχημένες απόπειρες να εξασθενήσει, να αμβλυνθεί αυτή η πάλη. Σύμφωνα με την θεωρία των αστών φιλοσόφων, κινητήρας της προόδου είναι η αλληλεγγύη όλων των στοιχείων της κοινωνίας, που ένοιωσαν την "ατέλεια" του ενός ή του άλλου θεσμού." Η αλληλεγγύη όλων των κοινωνικών τάξεων ... η ταξική συνεργασία ... η "ευγενής" ταξική άμιλλα ... αυτά θα αλλάξουν τη μοίρα μας μέσα στο γυαλιστερό περιβάλλον της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας !!! Έτσι μας λένε. Όλοι τα ίδια λένε ... απο τον πρώτο καπιταλίστα μέχρι τον τελευταίο οπορτουνιστή. Στην πράξη όλοι αυτοί ... την ταξική πάλη προσπαθούν να καταπνίξουν ... ο ένας φωνάζοντας "δημοκρατία" και ο άλλος ... "δημοκρατικός σοσιαλισμός". Όλοι αυτοί, απλά προσπαθούν να πείσουν τις μάζες για κάτι αντίθετο απο αυτό που επιβάλει η αντικειμενική πραγματικότητα. Προσπαθούν να πείσουν για κάτι αντίθετο απο την πραγματική φύση του καπιταλισμού ... προσπαθούν να μας πείσουν για το οτι ... και αν κατάκτησε στην ιστορία ο εκμεταλλευόμενος ήταν ευγενική προσφορά του εκμεταλλευτή και όχι το αποτέλεσμα της αδυσώπητης ταξικής πάλης, και ακόμα για το οτι ... το μεγαλύτερο κέρδος δεν είναι αποτέλεσμα της βαρβαρότερης εκμετάλλευσης, και ακόμα για το οτι ... ο εκμεταλλευτής θα "μοιράσει" το κέρδος δημοκρατικά με τον εκμεταλλευόμενο !!! Ειναι φανερό πως μόνο το συνειδητά στραμμένο στην ταξική πάλη προλεταριάτο ... βαδίζει στην ίδια κατεύθυνση με την αντικειμενική πραγματικότητα. Έτσι το διατυπώνει ο Λένιν ... "Η πρώτη θεωρία (ο μαρξισμός) είναι υλιστική, η δεύτερη (η θεωρία των αστών) - ιδεαλιστική. Η πρώτη είναι επαναστατική, η δεύτερη - ρεφορμιστική. Η πρώτη θεμελιώνει την τακτική του προλεταριάτου στις σύγχρονες καπιταλιστικές χώρες, η δεύτερη - την τακτική της αστικής τάξης."
   
   Για το τέλος κρατάω μιά άλλη άγνωστη πτυχή της Οχτωβριανής επανάστασης. Στα τέλη Νοέμβρη του 1917 (λίγες δηλαδή μέρες μετά την Οχτωβριανή επανάσταση) έγιναν οι εκλογές για την Συντακτική συνέλευση ... με προεπαναστατικούς εκλογικούς καταλόγους. Στην ύπαιθρο οι αγρότες ψήφισαν τους εσέρους και στα βιομηχανικά κέντρα οι μπολσεβίκοι θριάμβευσαν επι των μενσεβίκων και των καντέτων (για να έχουμε μιά εικόνα των μεγεθών μιάς επαναστατικής κατάστασης ... τα ποσοστά των μπολσεβίκων σε Μόσχα και Πετρούπολη άγγιζαν το 47% !!!). Στον στρατό οι μπολσεβίκοι σημείωσαν ποσοστά 40-45% !!! Εγραφε ο Λένιν ... “Ο μισός στρατός τον Οχτώβρη-Νοέμβρη του 1917 ήταν ήδη μπολσεβίκικος. Δίχως αυτό δεν θα μπορούσαμε να νικήσουμε. Σε όλη την επικράτεια οι εσέροι έλαβαν 40%, οι μπολσεβίκοι 24%, οι μενσεβίκοι 3% και οι καντέτοι 5%. Τα υπόλοιπα μοιράστηκαν σε μικρά κόμματα. Αξίζει να σημειωθεί πως σε αυτές τις εκλογές απο τους 410 αντιπροσώπους που εξέλεξαν οι εσέροι ... οι 40 ήταν με την πλευρά των αριστερών εσέρων που ήδη συμμετείχαν στην σοβιετική κυβέρνηση και στήριζαν την επανάσταση και οι 370 με την πλευρά των δεξιών εσέρων που είχαν αντεπαναστατική θέση. Διαμορφώθηκε δηλαδή μιά κατάσταση όπου οι παλιοί κοινοβουλευτικοί τρόποι ... δεν μπορούσαν να καταγράψουν την πραγματική κοινωνική κατάσταση της επαναστατημένης μάζας που έβλεπε στην επαναστατική εξουσία την μόνη εναλλακτική λύση. Εξάλλου η ίδια επαναστατική πλειοψηφία στάθηκε στο πλευρό της επαναστατικής εξουσίας και τελικά επικράτησε στον εμφύλιο και στην ταυτόχρονη επέμβαση των ξένων. Ο Λένιν ανέλυσε την κατάσταση ... “«Ας εκδηλωθεί πρώτα η πλειοψηφία του πληθυσμού σε συνθήκες διατήρησης της ατομικής ιδιοκτησίας, δηλ. σε συνθήκες διατήρησης της εξουσίας και καταπίεσης του κεφαλαίου, υπέρ του κόμματος του προλεταριάτου - μόνο τότε το κόμμα αυτό μπορεί και πρέπει να πάρει την εξουσία» - έτσι λένε οι μικροαστοί δημοκράτες, οι πραγματικοί υπηρέτες της αστικής τάξης, που αυτοκαλούνται «σοσιαλιστές». «Ας ανατρέψει πρώτα το επαναστατικό προλεταριάτο την αστική τάξη, ας τσακίσει το ζυγό του κεφαλαίου, ας συντρίψει τον αστικό κρατικό μηχανισμό - τότε το προλεταριάτο που κέρδισε τη νίκη θα μπορέσει να κατακτήσει γρήγορα τη συμπάθεια και την υποστήριξη της πλειοψηφίας των εργαζόμενων μη προλεταριακών μαζών, ικανοποιώντας τα αιτήματά τους σε βάρος των εκμεταλλευτών» - λέμε εμείς. Το αντίθετο θα είναι στην ιστορία μια σπάνια εξαίρεση.” "Το προλεταριάτο δεν μπορεί να νικήσει, αν δεν κατακτήσει με το μέρος του την πλειοψηφία του πληθυσμού. Αλλά να περιορίζεις ή να εξαρτάς την κατάκτηση αυτή απο την απόκτηση της πλειοψηφίας των ψήφων στις εκλογές μέσα σε συνθήκες κυριαρχίας της αστικής τάξης σημαίνει αθεράπευτη βλακεία ή καθαρή εξαπάτηση των εργατών. Το προλεταριάτο για να κατακτήσει την πλειοψηφία του πληθυσμού με το μέρος του πρέπει, πρώτο, να ανατρέψει την αστική τάξη και να πάρει την κρατική εξουσία στα χέρια του. Πρέπει, δεύτερο, να εγκαθιδρύσει τη Σοβιετική εξουσία, κάνοντας θρύψαλα τον παλιό κρατικό μηχανισμό, υποσκάπτοντας έτσι με μιάς την κυριαρχία, το κύρος, την επιρροή της αστικής τάξης και των μικροαστών συμφιλιωτιστών μέσα στις μη προλεταριακές εργαζόμενες μάζες. Πρέπει, τρίτο, να εξαλείψει την επιρροή της αστικής τάξης και των μικροαστών συμφιλιωτιστών στην πλειοψηφία των μη προλεταριακών εργαζόμενων μαζών, ικανοποιώντας επαναστατικά τις οικονομικές τους ανάγκες  σ ε   β ά ρ ο ς    τ ω ν   ε κ μ ε τ α λ λ ε υ τ ώ ν." 
   Την παραμονή της έναρξης των εργασιών της Συντακτικής συνέλευσης της πεμπτουσίας δηλαδή του παλιού τρόπου της αστικής δημοκρατίας ... η ΚΕΕ των Σοβιέτ ψήφισε την “Διακήρυξη των δικαιωμάτων του εργαζόμενου και εκμεταλλευόμενου λαού” ... που δήλωνε πως όλη η εξουσία ανήκει στα Σοβιέτ, επικύρωνε τα διατάγματα για την ειρήνη και για την γή και όριζε σαν σκοπό της προλεταριακής εξουσίας την εξάλειψη της εκμετάλλευσης ανθρώπου απο άνθρωπο. Η Συντακτική συνέλευση που προέκυψε απο τις εκλογές του Νοέμβρη ... άνοιξε τις εργασίες της στις 5 Γενάρη του 1918 ... αλλά αρνήθηκε να εγκρίνει την Διακήρυξη που η ΚΕΕ υπέβαλε για έγκριση. Στην ουσία η Συντακτική συνέλευση της εσέρικης πλειοψηφίας πήρε ανοιχτή αντεπαναστατική θέση αρνούμενη να αναγνωρίσει την σοβιετική εξουσία και να εγκρίνει βασικά διατάγματα. Στις 6 Γενάρη η ΚΕΕ των Σοβιέτ (μπολσεβίκοι και αριστεροί εσέροι) ... αποφάσισαν την διάλυση της Συντακτικής συνέλευσης. Ηταν μιά στιγμή της επαναστατικής ιστορίας ... στην οποία η απόφαση της αστικής εκλογικής διαδικασίας (η δημοκρατία στο μυαλό ορισμένων) ... ερχόταν σε αντίθεση με την επαναστατική εξουσία. Οι επαναστάτες τότε ... απλά αποφάσισαν να υπερασπίσουν την εξουσία τους με κάθε μέσο. Ηταν η ιστορική στιγμή που η επανάσταση εξάλειψε τον κοινοβουλευτισμό της αστικής τάξης και γεννούσε την σοβιετική δημοκρατία. Στις 10 Γενάρη του 1918 ... οι αποφάσεις της σοβιετικής κυβέρνησης σε σχέση με την διάλυση της Συντακτικής συνέλευσης και η Διακήρυξη της ΚΕΕ των Σοβιέτ ... εγκρίθηκαν απο το ΙΙΙ Πανρωσικό των Σοβιέτ των εργατών, στρατιωτών και αγροτών βουλευτών ... και η Ρωσία ανακηρύχθηκε Δημοκρατία των Σοβιέτ. Είχε αποδειχτεί στην πράξη για άλλη μια φορά οτι οι μηχανισμοί της αστικής δημοκρατίας στην ουσία τους ήταν ασύμβατοι με την προλεταριακή σοβιετική δημοκρατία ... ασύμβατοι με την προλεταριακή διχτατορία για τους εκμεταλλευτές και τους πολιτικούς τους ακολούθους. 

   Να πως το έλεγε αργότερα ο Ιταλός κομμουνιστής Antonio Gramsci ... Ούτε Φασισμός, ούτε Φιλελευθερισμός: Σοβιετισμός !!!
   Ακολουθεί απόσπασμα απο το σχέδιο προγράμματος του ΚΚΡ(μπ) του 1919 ... γραμμένο απο τον Λένιν ... που αφορά το πολιτικό τομέα της επανάστασης. Η δικτατορία του προλεταριάτου είναι το μοναδικό βήμα προς την ισότητα και την πραγματική δημοκρατία στην πράξη ... όχι στα χαρτιά, αλλά στη ζωή ... όχι στην πολιτική φρασεολογία, αλλά στην οικονομική πραγματικότητα.


5 σχόλια:

  1. Αραβανής απο την Χαφιεδοσελίδα στην 1η Γραμμή για την Σωτηρία του Καπιταλισμού. Τα μέτρα λέει που σφάζουν τον λαό και σήμερα μάλιστα με ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ είναι απαίτηση της Ε.Ε και των ....ΜΟΝΟΠΩΛΙΩΝ... ΘΡΙΑΜΒΟΣ. Οποιος καπιταλιστής λοιπόν δεν έχει Μονοπωλιακή επιχείρηση σύμφωνα με τον ...εγκέφαλο.... είναι σύμμαχος.... του λαού. Αρα τι μας προτείνει... Θα φύγουμε απο την Ε.Ε και θα διαγράψουμε το χρέος. Δηλαδή επιστροφή στον ΕΘΝΙΚΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ που σημαίνει απόλυτη καταστροφή για τον λαό. ΑΡΑΒΑΝΗΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΛΑΜΑΤΙΑΝΟΣ και σια... αγκαλιασμένοι με ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΞΕΝΟΔΟΧΟΥΣ ΦΑΡΜΑΚΟΒΙΟΜΗΧΑΝΟΥΣ ΕΦΟΠΛΙΣΤΕΣ. Την Στιγμή που η ΑΡΙΣΤΕΡΑ Ξεβρακώθηκε τρέχουν να φτιάξουν το νέο ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΑΝΑΧΩΜΑ για τον Καπιταλισμο. ΕΑΜ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΕΔΑ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ δηλαδή ΣΜΑ ΛΙΒΑΝΟΣ ΚΑΖΕΡΤΑ ΒΑΡΚΙΖΑ ΤΕΛΟΣ. Ξεβρωμίσαμε απο τους Χαφιέδες των ΚΑΟΥΤΣΚΙ ΜΠΕΡΣΤΑΙΝ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και σήμερα η Επιβεβαίωση. Το Συγκεκριμένο άρθρο του Αραβανή Ανάρτηση στο Λαφαζαναίικο πρώτη μόστρα. Ολα τα μωρά του Οπορτουνισμού στην πίστα. Θα πει κάποιος μα πως το αντέχει αυτό η ...σταλινική..... ψυχή του Αραβανή να το προβάλουνε οι ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΕΣ της ΛΑΕ. ..... Ντάξει μωρέ ολοι με τον τΣύριζα είμαστε αμα λάχει να ούμε......χοχοχοχοχοχοχοχοχοχοχο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    2. Σύντροφε η σημερινή μέρα έχει πολύ Γλέντι. Ολα τα Ταξικά Ναυάγια του Οπορτουνισμού βγήκανε να ...τιμήσουν... το ΕΑΜ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ αρνούμενοι να βγάλουνε συμπεράσματα για την καταστροφή του λαού που δεν πήρε την ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΝ ΟΚΤΩΒΡΗ ΤΟΥ 1944. Και το κάνουν συνειδητά νομίζοντας η Αφελής οτι θα Εγκλωβίσουν ξανά το ΚΚΕ στον Καπιταλισμό όπως το 1944. ΑΡΕ ΚΟΥΝΙΑ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΚΟΥΝΑΓΕ ΤΟΥΣ ΣΟΣΙΑΛΦΑΣΙΣΤΕΣ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    3. Κοιτα τι βρίσκει κανείς αν ψάχνει Σύντροφε. 7.11.2014. Ο Πετρόπουλος στην Εφημερίδα των Συντακτών άρθρο για τον Γ.ΠΑΣΑΛΙΔΗ με τίτλο Δεν πρόδωσε ποτέ την Επανάσταση των Μπολσεβίκων. Πασαλίδης Μενσεβίκος ΥΠΕΞ ΣΤΗΝ ΓΕΩΡΓΙΑ το 1921 που ανατράπηκε απο τους Μπολσεβίκους για τον μέγα ...εγκέφαλο.... του Οπορτουνισμού Πετρόπουλο πάλεψε να κρατήσει ζωντανό το όραμα του Σοσιαλισμού και διατήρησε σταθερή την Συμμαχία των ...αριστερών δυνάμεων με το ΚΚΕ σε δύσκολους καιρούς με την ...ΕΔΑ... απο το 1950. Εχει επίσης μια Μουσαντένια συζήτηση με τον ΛΕΝΙΝ που του λέει οτι ξεκινήστε όπως θέλετε και θα δούμε ποιός θα φτάσει πρώτος στο στόχο....... ΜΑΝΙΑΔΑΚΗ ΖΕΙΣ ΕΣΥ ΤΟΥΣ ΟΔΗΓΕΙΣ. Χαφιέδες και με τη Βούλα ΟΒΕΡ...... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    4. Ζούμε μεγάλες στιγμές. Η Χαφιεδοσελίδα των Αραβανή Πετροπουλου ξεπατικοσούρα απο το Λαφαζαναίκο όλο τον Αντικομμουνιστικό οχετό για την Ανακοίνωση του ΚΚΕ Σχετικά μα την Καταλονία. Σύμφωνα με τους Εγκέφαλους του Οπορτουνισμού που το 2012 μας καλούσαν να πέσουμε στον Βόθρο με τα Οπορτουνιστικά Σκατά αυτή την Στιγμή στην Καταλονία βαδίζουνε για τον .....σοσιαλισμό..... και αποκαλούν τον Ραχόι Φασίστα. ΑΡΕ ΓΕΛΙΑ. Φασίστας και τον Στηρίζει η Σοσιαλδημοκρατία. ΠΑΡΑΞΕΝΟ... Μουσαντένιος σοσιαλισμός στην Καταλονία αγκαλιά με ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ και την Ντόπια Αστική Τάξη που τα Συμφέροντα της Ζορίζονται. Αυτό είναι το κατάντημα για όλο αυτά τα Ρετάλια. Ευτυχώς για τους Κομμουνιστές ξεβρώμισε ο τόπος απο αυτά τα ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ. παναγιωτησ

      Διαγραφή

1. Δεν σχολιάζω σχολιαστές ... εκτός επιλεγμένων περιπτώσεων. Περιπτώσεων με ζουμί και ουσία και σε σχέση πάντα με το θέμα της ανάρτησης
2. Δεν με ενοχλούν τα μπινελίκια ... αρκεί να περιέχουν πολιτική ουσία
3. Επαναλαμβανόμενα στερεότυπα μηνύματα ... δεν προσφέρουν τίποτα
4. Οχι οτι τα ψευδώνυμα προσφέρουν κάτι σημαντικό ... αλλά χρειάζονται σαν ελάχιστη βάση "συννενόησης". Προτιμούνται τα ψηφιακά !!!
5. Μακρυά απο εδώ φασιστικά και κρυφοφασιστικά "τραγουδάκια" με την μορφή άποψης
6. Επιφυλάσσομαι για τον χειρισμό των τρόλ και των ερειστικών επιτηδείων ... κατά περίπτωση
7. Αλλο πολιτική αντιπαράθεση ... και άλλο παθολογικός αντικομμουνισμός. Η διαφορά βγάζει ... μάτι