Ψυχοπολιτκή

   Ας ξεκινήσουμε αντισυμβατικά διερευνώντας κάποιες ψυχιατρικές έννοιες αφού πρώτα κάνουμε μιά ανατρεπτική παραδοχή. Ας υποθέσουμε πως σε καμμιά εκμεταλλευτική κοινωνία της ιστορίας ποτέ δεν ίσχυε και δεν θα ισχύσει στο μέλλον καμμία μαρξιστική αντίληψη και κανένας μαρξιστικός νόμος που να παραπέμπει στην διατύπωση του Καρόλου ... “Δεν είναι η συνείδηση των ανθρώπων που καθορίζει το Είναι τους, μα αντίθετα το κοινωνικό τους Ειναι καθορίζει την συνειδησή τους.”

    Παραληρητική διαταραχή είναι μια διαταραχή στην οποία η κύρια εκδήλωση είναι μια μη αλλόκοτη παραληρητική ιδέα που είναι σταθερή και ακλόνητη. Δηλαδή οι παραληρητικές ιδέες συνιστούν παγιωμένες σκέψεις των ανθρώπων για όψεις της εσωτερικής και της εξωτερικής πραγματικότητάς τους, τεράστιας προσωπικής σπουδαιότητας, μολονότι οι ασθενείς αδυνατούν να δικαιολογήσουν έλλογα την εκ μέρους τους αποδοχή. Σύμφωνα με τα διαγνωστικά κριτήρια DSM-IV-TR της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας για τη Παραληρητική Διαταραχή οι μη αλλόκοτες παραληρητικές ιδέες είναι παθολογικές ιδέες που όμως δεν συμβαίνουν στην πραγματικότητα αλλά όμως αφορούν καταστάσεις που θα ήταν πιθανό να συναντώνται στη πραγματική ζωή. Για παράδειγμα το άτομο ... παρακολουθείται, το δηλητηριάζουν, το μολύνουν, απατάται από το σύζυγο ή τον ερωτικό σύντροφο, έχει μια ασθένεια κλπ κλπ. Είναι λοιπόν ιδέες που δεν συμβαίνουν στην τωρινή πραγματικότητα του ατόμου ... αλλά δεν φαίνεται και παράλογο να συμβούν. (Υπάρχουν και οι αλλόκοτες παραληρητικές ιδέες όπως για παράδειγμα το να μείνει μια γυναίκα έγκυος από εξωγήινο ... αλλά αυτές είναι προφανώς παθολογικές.) Το πρόβλημα είναι δύσκολο με τις μη αλλόκοτες ιδέες, δηλαδή τις αληθοφανείς ή αλλοιώς τις οργανωμένες παθολογικές ιδέες όπου όσο πιό υψηλός είναι ο δείκτης ευφυίας του ατόμου τόσο πιό αληθοφανείς και εντός πραγματικότητας φαίνονται να είναι οργανωμένες. Η ψυχική λειτουργικότητα του ατόμου δεν είναι έντονα διαταραγμένη και η γενική συμπεριφορά του δεν είναι εμφανώς παράδοξη ή αλλόκοτη, εκτός από τα πεδία στα οποία έχει αντίκτυπο η παραληρητική ιδέα – δηλαδή η ύπαρξη της παθολογικής ιδέας δεν προκαλεί γενική ψυχολογική απορρύθμιση. Το περιεχόμενο της παθολογικής ιδέας μπορεί να ποικίλει και η ψυχιατρική ορίζει διάφορες παθολογικές ιδέες όσο αφορά το περιεχόμενο όπως διωκτικές (ο συνηθέστερος τύπος, όπου ο ασθενής έχει την παραληρητική ιδέα ότι διώκεται από ένα ή περισσότερα κακόβουλα άτομα), ζηλοτυπικές (ή συζυγική παράνοια, παθολογική ζήλεια όπου ο ασθενής έχει την λανθασμένη πεποίθηση ότι ο/η σύζυγος είναι άπιστος/η), ερωτομανιακές (ο ασθενής πιστεύει ότι κάποιος συνήθως ανώτερου κοινωνικό-οικονομικού επιπέδου είναι ερωτευμένος μαζί του), σωματικές (ο ασθενής έχει την πεποίθηση ότι πάσχει από μια αρρώστια), μεγαλείου (το άτομα πιστεύουν ότι διαθέτουν ειδικές ικανότητες).

Μέχρι αυτό το σημείο όλα τα φαινόμενα που αναφέρονται αφορούν το ατομικό επίπεδο του υποκειμένου.

   Αραγε υπάρχουν παρόμοιες διαταραχές που μπορεί να ξεφεύγουν απο το ατομικό επίπεδο και να επεκτείνονται στην πιό συλλογική σφαίρα ?? Η ψυχιατρική ορίζει την λεγόμενη επινεμόμενη παραληρητική διαταραχή στην οποία δυο ή περισσότερα άτομα διαθέτουν την ίδια παραληρητική πεποίθηση. Οι ψυχίατροι έχουν παρατηρήσει πως μόνο το ένα άτομο φέρεται να πάσχει από γνήσια ψυχιατρική διαταραχή με αναγνωρίσιμες παραληρητικές ιδέες, και το οποίο πιστεύεται ότι "επάγει" παρόμοια συμπτώματα στα υπόλοιπα άτομα με τα οποία συσχετίζεται και για τον λόγο αυτό ονομάζεται και επακτή παραληρητική διαταραχή. Δραστήριο και έξυπνο άτομο παράγει τις παραληρητικές ιδέες ενώ άλλα πιο παθητικά, λιγότερο έξυπνα άτομα σταδιακά αφομοιώνουν τις παραληρητικές ιδέες ... σε μιά ομάδα ατόμων που ζουν έχοντας στενές σχέσεις μεταξύ τους, μοιραζόμενα κοινά συναισθήματα, ενδιαφέροντα και απόψεις ενώ ταυτόχρονα ζουν σε συνθήκες κοινωνικής απομόνωσης και οι παραληρητικές ιδέες με κάποιο τρόπο σχετίζονται με την πραγματικότητα και αναφέρονται σε κοινές εμπειρίες, ελπίδες και αγωνίες. Παρ΄όλο που η επίσημη ψυχιατρική θεωρεί αυτή την διαταρχή εξαιρετικά σπάνια που τις περισσότερες φορές αφορά μόνο δυό άτομα (εξ΄ου και δυαδική ψύχωση) (ή ακόμα πιό σπάνια μόνο λίγο περισσότερα άτομα) ... υπάρχουν ψυχιατρικές απόψεις που θεωρούν πως ένας παρόμοιος συλλογικός ψυχιατρικός μηχανισμός μπορεί να αφορά και μεγάλες ομάδες πληθυσμού όπως π.χ. μία επέκταση της παραληρητικής ιδέας του υπέρβαρου ατόμου μπορεί να οδηγήσει σε “επιδημία” ... ψυχογενούς ανορεξίας (!!!!) ... παραπέμποντας ευθέως σε κοινωνικούς μηχανισμούς επαγωγής των παραληρητικών ιδεών που έχουν σχέση με φαινόμενα κοινωνικής απομόνωσης και αποκλεισμού, ακόμα και με μηχανισμούς “πλύσης εγκεφάλου” και επιβολής. Εχουν υπάρξει και πιό “δυναμικές” ψυχιατρικές προσεγγίσεις του φαινομένου που θεωρούν πως ένα προψυχωτικό αλλά έντονα αγχωτικό και θυμωμένο άτομο αναπτύσει ένα καλά οργανωμένο παραλήρημα (επομένως πιό εύκολα αποδεκτό απο τον περίγυρο) βασισμένο στο περιεχόμενο του θυμού του, με αποτέλεσμα να στρέφεται με εχθρότητα προς τους υπόλοιπους με τη μορφή μιας ιδιαίτερα επίμονης απαίτησης να αποδεχθούν ολοκληρωτικά τις δικές του παραληρητικές ιδέες. Τα επαγόμενα άτομα, με τη σειρά τους, είτε λόγω της ανικανότητας τους να μην ανεχθούν την επιθετική συμπεριφορά του κυρίαρχου ατόμου είτε λόγω της αδυναμίας τους να απεγκλωβιστούν από αυτό μέσω της σύναψης σχέσης με κάποιον τρίτο, επιλύουν αυτή τη σύγκρουση ταυτίζοντας τον εαυτό τους με την παραληρητική επίθεση του κυρίαρχου ατόμου. Θεωρητικά εαν τέτοιοι μηχανισμοί μπορούσαν να επεκταθούν μαζικά σε μιά κοινωνία και να αποκτήσουν κυρίαρχο χαρακτήρα θα μπορούσαν να εξηγήσουν πολλά μαζικά κοινωνικά φαινόμενα της ιστορίας όπως ιστορικές φάσεις επαναστάσεων, πολέμων, αυταρχικών καθεστώτων, περιόδων προόδου κλπ κλπ. Μια τέτοια προσπάθεια αιτιολόγησης κοινωνικών φαινομένων επιχειρεί να πετύχει ταυτόχρονα δύο στόχους.

    Πρώτον να μειώσει την σημασία της διαπάλης αντίθετων κοινωνικών δυνάμεων στην ιστορική εξέλιξη και ...

... δεύτερο να ενισχύσει τον ρόλο ατόμων που θα μπορούσαν θεωρητικά να επάγουν τις παραληρητικές ιδέες τους στις μάζες ασχέτως εαν τελικά το ιστορικό αποτέλεσμα ήταν προοδευτικό ή καταστροφικό. Είναι μιά προσπάθεια να μειωθεί ο ρόλος των μαζών και να υπερτονισθεί ο ρόλος των ηγετών στην ιστορική εξέλιξη.

   Ας παρακολουθήσουμε τις “επεκτάσεις” αυτών των προσπαθειών

... οι ηγέτες γράφουν την ιστορία και οχι οι μάζες (η πρώτη προσπάθεια αναίρεσης του μαρξισμού)

... ένας τρελλός ηγέτης μπορεί να “τρελλάνει” τις μάζες και να τις οδηγήσει σε ιστορικούς δρόμους διαφορετικούς απο εκείνους που καθορίζει η ιστορική αναγκαιότητα (κατά τους υλιστές) (να η δεύτερη προσπάθεια αναίρεσης του υλισμού και του μαρξισμού)

... τελικά το κοινωνικό ζήτημα θα μπορούσε να λυθεί μέσα απο την ατομική ψυχανάλυση που θα ενισχύσει τα αποτρεπτικά ψυχολογικά φίλτρα του κάθε ατόμου μέλους της κοινωνίας με τρόπο τέτοιο που στην ουσία δεν θα του επιτρέπει να πέσει θύμα επαγωγής οποιασδήποτε παραληρητικής ιδέας

... με αποτέλεσμα να διαμορφωθούν κοινωνικές συνθήκες όπου τεράστια κοινωνικά σύνολα θα αυτοεπιβάλουν δίκαιους νόμους και θεσμούς – είναι οι αυθεσμιζόμενες κοινωνίες κατά τους αυτόνομους φιλοσόφους όπως ο Καστοριάδης !!!

... κοινωνίες που στην ουσία θα απαγορεύουν την αδικία και θα επιβάλουν την ισονομία

... χωρίς να χρειάζεται να ανατρέψουν και να καταστρέψουν βίαια τους κοινωνικούς μηχανισμούς της αδικίας που είναι η εκμετάλλευση ανθρώπου απο άνθρωπο (αυτό το δέχονται. Δέχονται τον Μάρξ αλλά απορρίπτουν τον μαρξισμό !!!)

... χωρίς καμμιά ανάγκη βίαιης κοινωνικής επανάστασης

... χωρίς τελικά η λύση του κοινωνικού προβλήματος να αναμένεται απο την ταξική πάλη και την κατάργηση των τάξεων (αταξική κοινωνία)

... αλλά η λύση θα προκύψει απο την “εσωτερική” αλλαγή των μελών της κοινωνίας που τάχα θα πάψουν κάποτε να ανέχονται την εκμετάλλευση του ανθρώπου

... χωρίς να πειραχτεί στο παραμικρό ο μηχανισμός που επιβάλλει πως ... η ατομική ευημερία εξαρτάται μόνο απο την δυνατότητα εκμετάλλευσης άλλων

... δηλαδή κάποτε τα μέλη της κοινωνίας θα καταφέρουν να ζήσουν αρμονικά με τους εκμεταλλευτικούς μηχανισμούς και με αυτούς που τους κατέχουν (εδώ περιγράφουν τους πόθους τους για κοινωνική ειρήνη και ταξική συνεννόηση – εδώ δεν προσπαθούν να αντικρούσουν λογικά τον μαρξισμό αλλά καταφεύγουν σε ένα ιδεαλιστικό ευχολόγιο, σε έναν εξορκισμό)

... δεν τους ενοχλεί η διαιώνιση του καπιταλισμού, αρκεί να λειτουργεί πιό δίκαια με βάση την βαθειά ιδεαλιστική τους πεποίθηση πως ο άνθρωπος είναι κατά βάση δίκαιος, κατ΄εικόνα του θεού τους

... δεν τους ενοχλεί η διαιώνιση του καπιταλισμού, αρκεί να λειτουργεί πιό δίκαια με βάση την θέση πως όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίσοι αλλά διαφορετικοί και επομένως δεν μπορούν όλοι να καρπώνονται το ίδιο μερίδιο κοινωνικού προιόντος.

   Είναι βαθιά ιδεαλιστική θεώρηση που μόνο στόχο έχει την αναίρεση του διαλεχτικού υλισμού και του μαρξισμού και της βασικής διατυπωσής του ... πως η αταξική κοινωνία το θέμα της διαφορετικότητας των μελών της ... το επιλύει με την θέση ... απο τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατοτητές του και στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του σε μια κοινωνία κοινωνικοποιημένων ανθρώπων

... και οχι με την ουτοπία ... οτι οι δίκαιοι άριστοι θα ευημερούν σε σχέση με τους μειονεκτικούς με την βοήθεια ενός εκμεταλλευτικού μηχανισμού που όμως δεν θα ξεπερνά το μέτρο της πραγματικής διαφοράς τους, αλλά θα φροντίζουν να μην είναι ανυπόφορη η ζωή των μειονεκτικών προφυλασσοντάς τους απο τους άδικους άριστους που θα προσπαθήσουν να επιβάλλουν ακόμα πιο ακραίο εκμεταλλευτικό μηχανισμό σε μια κοινωνία κατ΄όνομα κοινωνικοποιημένων ατόμων που στην πράξη θα ζούν στον ατομικό μικρόκοσμο που επιβάλλει το κάθε σύστημα διακρίσεων – προφανώς ταξικών (οι άριστοι και οι μειονεκτικοί).

Το πόσο τραγική ειναι αυτή η ιδεαλιστική θεώρηση το αποδεικνύει η ίδια η ιστορία της ανθρωπότητας που ποτέ οι άριστοι δεν ορίζονταν απο κανέναν μηχανισμό πραγματικής ευφυίας ή κοινωνικής προσφοράς, αλλά πάντα με την δυνατότητα κατοχής οικονομικής ισχύος η αλλοιώς κατοχής του μηχανισμού εκμετάλλευσης.

   Είναι τραγικοί αυτοί οι φιλόσοφοι που προσπαθούν τελικά να αναιρέσουν τον μαρξισμό ... κρύβοντας μόνο τα συμπεράσματα του μαρξισμού. Δεν μπορούν να κάνουν κάτι άλλο.

Ξεκινούν απο την θέση πως ... η ιστορία θα ηταν διαφορετική εαν ο Χίτλερ ή ο Στάλιν (τους αρέσει πολύ η ενασχόληση με τον Στάλιν) τύχαινε να έχει καλό ψυχίατρο

... καταλήγοντας σε μια ουτοπική και εκτός κοινωνικής πραγματικότητας θέση και στην ουσία παραληρητική ιδέα (δηλαδή ψυχοπαθολογική)

... της επικράτησης του δίκαιου ανθρώπου μέσω δίκαιων μηχανισμών ταξικών διακρίσεων

... αρνούμενοι την μόνη κοινωνικά πραγματική (και ψυχοπαθολογικά υγιή) θέση του μαρξισμού πως η καταστροφή των μηχανισμών ταξικών διακρίσεων και η καταστροφή των εκμεταλλευτικών τάξεων (σαν τάξεις και οχι σαν άτομα) που τους κατέχουν, θα γεννήσουν τον νέο κοινωνικό άνθρωπο.

     

   Ολοι αυτοί οι “τραγικοί” φιλόσοφοι στο δίλημμα σοσιαλισμός-κομμουνισμός ή βαρβαρότητα

... πάντα προσπαθούν να κρυφτούν απαντώντας υποκριτικά ...

... ο άνθρωπος είναι η απάντηση !!!

Είναι τόσο υποκριτές που δέχονται μέσα στην δικιά τους έννοια του ανθρώπου να υπάρχει

... ο “άνθρωπος” δούλος της ατομικής ιδιοκτησίας, άρα

... ο “άνθρωπος” που ευημερεί με την εκμετάλλευση άλλων ανθρώπων

... ο “άνθρωπος” που τον μόνο δρόμο που του προσφέρουν για να λυτρωθεί απο την εκμετάλλευση ... είναι να μπορέσει να εκμεταλλευτεί άλλους ανθρώπους.

Ανάγουν την ψυχιατρική θεραπεία του ατόμου ... σε ιδεολογικό αντίποδα της πάλης των τάξεων

... προσπαθούν να “θεραπεύσουν” τις κοινωνίες απο τις παραληρητικές ιδέες που τις κατατρέχουν

... προτείνοντας ως τελική λύση

... την πλέον ισχυρή και μακρόβια παραληρητική ιδέα και εξωπραγματική φαντασίωση ... τον πιό δίκαιο, πιό υποφερτό και πιό ανθρώπινο καπιταλισμό μέσω της εσωτερικής αλλαγής και του εκμεταλλευτή και του εκμεταλλευόμενου !!! Αυτοί οι μύστες της “εσωτερικής” αλλαγής του ανθρώπου ... προτείνουν αφελώς και προσπαθούν ύπουλα να επάγουν στον ίδιο τον άνθρωπο ... την πλέον επικίνδυνη και αντιανθρωπιστική παραληρητική ιδέα.

    Το μόνο που μπορεί να καταφέρουν με την εσωτερική αλλαγή των άριστων-εκμεταλλευτών ... είναι να τους κάνουν πιό φιλέσπλαχνους και φιλάνθρωπους ... και τους μειονεκτικούς-εκμεταλλευόμενους πιό καρτερικούς που με θρησκευτική ευλάβεια θα εγκαταλείψουν τον μάταιο τούτο κόσμο με καρφωμένη στο μυαλό τους την παραληρητική ιδέα πως κάποτε θα γίνουν άριστοι.

    Το μόνο που μπορεί να καταφέρουν όλοι αυτοί ... είναι απλά να καθυστερήσουν την περίοδο των επαναστάσεων και για τον λόγο αυτό είναι αντιδραστικοί.